Andrzej Ziemiański - Achaja – Tom I

Istniała obawa, że chłopca na dźwięk tych słów apopleksje chwycą, tak poczerwieniał z dumy i radości. Co chwilę zerkał ku towarzyszom, czy aby dobrze słyszeli pochwały płynące pod jego adresem z tak doświadczonych… hm… ust.

– Mam ja tu jedną dziewkę, która panu dogodzi… Oj, dobra jest ona dla tak wybrednego kawalera! A wiem, że jaśnie pan też doświadczony, z niejednego już… che, che… pieca… che, che… chleb jadał. Wiem, że wygodzie jaśnie panu trudno. Ale mam coś specjalnego! Tylko dla tych, którzy docenią. Ona warta swej wagi w złocie – podprowadziła napuszonego już jak paw chłopca wprost do Achai. – Nigdyście jeszcze nie próbowali wypieku z takiego pieca. To niewolnica!

– Toż z niewolnicą prawo zabrania – żachnął się chłopak.

– Niewolnica ona nieprawdziwa, panie. Ale znak na tyłku ma prawdziwy. Żelazem wypalony!

– Oż kurde! Naprawdę?

– Czy te usta mogą kłamać? – szefowa bajzla była młodsza niż Mama Minn. Potrafiła robić wrażenie na swoich klientach. Rozchyliła palcem własne wargi i lekko, leciutko pocałowała chłopca w czoło. – Sami sprawdźcie, panie.

– Biorę! – chłopak spojrzał na Achaję, oblizując wargi. Zerknął na kolegów, czy aby na pewno widzą całe zajście. – Pójdziemy?

Achaja zrobiła minę gwałconej dziewicy i oblała się rumieńcem (to proste – wystarczy odpowiednio wcześniej wstrzymać oddech, a potem z całą wyrazistością wyobrazić sobie, że się sika na stół w obecności samego cesarza – nauczono ją tego). Wstała powoli i ociężale patrząc sobie samej pod nogi. Chłopak otoczył ją ramieniem, ale nie podniosła wzroku. Przeciwnie, zrobiła minę w rodzaju „o mamo, czy widzisz moje poniżenie?”. To cud, że chłopak nie eksplodował. Zaprowadził ją na górę. Oczywiście nie wiedział, który to jej pokój, musiała wskazać, ale ciągle robiła to, jakby domyślnie mówiła „tu mieszkam, ale, oczywiście, tylko porozmawiamy…”.

– Naprawdę masz na du… znaczy na… pupie ten znak? – spytał.

– Tak, panie – opuściła jeszcze bardziej i tak już nisko trzymaną głowę.

– Aaaaa… pokażesz?

– Wstydzę się, panie – nie podnosiła oczu.

Wiedziała, że go ma. Że jest jej, zanim jeszcze doszło do czegokolwiek.

– No pokaż.

– Proszę… nie… proszę… – beznamiętnie grała tak, jak ją nauczono.

Odetchnął głęboko.

– Pokaż! Słuchaj, dam ci dwie złote monety.

Głupek. Pokazałaby mu za darmo, ale on nie potrafił się targować.

– Panie… proszę… – nie zależało jej na podbiciu ceny. Robiła to, czego ją nauczyła Mama Minn.

– Zadrzyj kieckę! – krzyknął. – Trzy złote!!!

Oddychając głęboko, odwróciła się do niego tyłem.

– Panie! Proszę!

– Cztery złote! Cztery złote monety!

Pochyliła się, zamykając oczy. Udając wstyd i poniżenie, wypięła się. Przez chwilę niby walczyła z własnym sumieniem. Potem zadarła kieckę i pokazała mu tyłek.

– O kurwa!!! – przykucnął z tyłu, dotykając blizny palcem. – Szlag! Bolało? Bolało jak ci to robili?

– Tak, panie – wyjąkała. – Bardzo! – odczekała chwilę i dodała zgodnie z radą Mamy Minn. – Zsikałam się z bólu.

– O żesz ty!…

Jednym ruchem zerwał z siebie lekki kaftan. Drugą ręką pozbawił się szamerowanej złotem tuniki. Achaja zerknęła do tyłu.

– Och! – krzyknęła zgodnie z instrukcją. – Au! Au! Ała! Oooooooch!

Wziął ją od tyłu. A w tym była dobra.

Dłuższą chwilę potem leżeli obok siebie w skołtunionej pościeli. Achaja delikatnie głaskała jego ręce, całowała jego policzki…

– Panie… Nie wiem, czy zdołam podać, po tym coście mi zrobili, ale czy… napijecie się wina?

– Nie chrzań.

Widać po fakcie, chłopak odzyskał jednak choć część rozsądku. Udając, że nie słyszy, Achaja napełniła dwa kryształowe kielichy.

– Panie – oblizała wargi, tak, żeby widział. – Naprawdę ochraniasz samego księcia?

– No.

– Ojej! I co? Zabiliście, panie, kogoś?

– No! Parę razy!

– O, jejku! Bogowie! Na śmierć?

– A potrafisz zabić nie „na śmierć”?

– O mamo! Mamusiu! Jak to zrobiliście, panie? Bogowie, na śmierć?

Zaczął opowiadać. Bzdury takie, że aż uszy więdły. Widać nikogo nie zabił naprawdę. Ale Achaja słuchała z przejęciem, a chłopak z miną, co najmniej szermierza natchnionego, opowiadał o swoich przewagach i wielu, najwyraźniej wymyślonych, sytuacjach, kiedy to ratował życie nie tylko księcia, ale samego Króla Troy. Ach… Gdyby żony miały choć trochę wiedzy kurew, być może świat byłby inny. Być może nie byłoby wojen, ni plag, ni najazdów. Ale żony były tylko żonami. Ich mężowie musieli wyżywać się w wojnach i najazdach, bo nie mieli niczego innego do wyboru. Musieli knuć, walczyć, niszczyć innych. Nie było kurwy, która mogłaby ich wysłuchać i podziwiać. Nie było ladacznicy, która mogłaby ustami (bez wypowiadania słów) zatrzymać ich niewczesne zapędy. Powiecie pewnie, że kobiety nie chcą wojen, ze względu na los ich mężów i synów. Bzdury. Ich nie obchodzą ani mężowie, ani synowie. Nie o to chodzi w tym interesie, panowie. Gdzieś daleko od rozgrywających się tu wydarzeń, w zupełnie innym miejscu, innym czasie kobiety zyskały prawo głosu. I w ich świecie rozpoczęła się okrutna wojna światowa. Nazwana pierwszą… Ponieważ trochę później wybuchła druga. Jeszcze bardziej okrutna. A potem… Potem – łatwo się już domyślić. A przecież u podstaw tego wszystkiego leżały jedynie głosy kobiet, które wszak dbały o losy swych mężów i synów. Rzezie w imię życia, do którego stwarzania ponoć powołane są kobiety? Panowie, no co wy? Przecież nikt nie powiedział, że one mają to robić rozumem. Naprawdę nikt tego nie powiedział.

Achaja słuchała uważnie. Zgodnie z radą Leya nie odzywała się poza rzucanymi od czasu do czasu: „Och!” albo „Bogowie!” albo, najczęściej: „O mamo, i co? I co dalej???”… Chłopak miał niespożyty talent narracji. O mało nie usnęła mu na ramieniu. Rozbudził ją jednak szerokim opisem fachowych ciosów, które zadawał swoim ofiarom. Choć uczył ją Hekke, prawdziwy szermierz natchniony, nie znała nazw większości z nich. Uważała też, że przytłaczająca większość jest niemożliwa do zadania komukolwiek. Owszem, teoretycznie można zrobić aż dwa piruety i salto, by zadać prosty cios, ale właściwie po co? Nie mogła wyobrazić sobie takiej sytuacji, która zmusiłaby ją do aż tak przesadnej akcji. „To walka, a nie balet cesarski w Syrinx” – mówił Hekke i teraz dopiero, tak naprawdę, była skłonna przyznać mu rację.

Kiedy zeszli na dół, reszta chłopców czekała tam od dawna. Zgodnie z zaleceniami szefowej lupanaru inne dziewczyny nie poświęciły aż tyle czasu swoim klientom.

– No co panowie? Wszyscy na posterunku? – rzucił najwyższy z nich. – Które bierzemy w drogę, co?

– Tą! Tą, psiamać! – chłopak Achai wskazał palcem jej tyłek. – Zobaczcie coś, rebiata!

Chwycił dziewczynę za kark, wygiął i odwrócił tyłem do reszty. Potem zadarł jej sukienkę, ukazując wszystkim wypalony na pośladku znak.

– To „niewolnica”! Widzieliście coś takiego?

– O żesz ty… To prawdziwe, aby?

– Pomacaj!

Kilka rąk wyciągnęło się w stronę tyłka Achai.

– Oż, kurde! Wypalone! Normalnie wypalone, chłopaki patrzcie!

– No!

– Aleeeee… W życiu nie widziałem. Bolało?

– Co myślisz, kurwa? Przypalę cię zaraz lampką! Zobaczysz, czy boli.

– No! Zsikała się z bólu, normalnie, no… Wiem, jak było.