Neil Gaiman - Gwiezdny pył

Zupełnie nie brzmiało to jak jego własne słowa. Wzdrygnął się ze zdumienia.

— Tak jak sądziłem — powiedział człowieczek.Podszedł do swego wora i nachylił się nad nim tak, by Tristran nie zobaczył, jak się go otwiera. — I nie ty jeden będziesz jej szukał. Pamiętasz, co ci mówiłem?

— O tym, że powinienem zakopywać własną kupę?

— Nie to.

— Że nie należy zdradzać mojego imienia ani celu podróży?

— To też nie.

— Zatem co?

— Ile stąd mil do Babilonu? — wyrecytował tamten.

— A tak, to.

— Czy można dojść tam w blasku świeczki? Nie tylko tam, ale i z powrotem. Tyle że tu chodzi o wosk świecy. I większość świeczek nie nadaje się do tego. Długo szukałem tej właściwej.

Wyciągnął z wora ogarek świeczki wielkości dzikiego jabłka i wręczył go Tristranowi.

Tristran przyjrzał się ogarkowi, nie dostrzegł w nim jednak niczego nadzwyczajnego. Świeca była zrobiona z wosku, nie z łoju, i prawie całkiem wypalona. Knot miała czarny i zwęglony.

— Co mam z nią zrobić? — spytał.

— Wszystko w swoim czasie — odparł włochaty człowieczek i znów sięgnął do wora. — Weź jeszcze to. Będziesz go potrzebował.

Przedmiot zalśnił w blasku księżyca. Tristran wziął go do ręki. Dar towarzysza okazał się cienkim srebrnym łańcuszkiem z obu stron zakończonym pętlą, w dotyku zimnym i śliskim.

— Co to?

— Jak zwykle, koci oddech, rybie łuski, promień księżyca odbity w młyńskim stawie, przetopione i przekute przez krasnale. Przyda ci się, żeby sprowadzić tu gwiazdę.

— Naprawdę?

— O tak.

Tristran zważył łańcuszek w ręce. Miał wrażenie, że trzyma żywą rtęć.

— Ale gdzie go schowam? To przeklęte ubranie nie ma kieszeni.

— Owiń się nim w pasie do czasu, gdy będziesz go potrzebował. O tak, doskonale. A poza tym w tunice masz kieszeń. Tutaj, widzisz?

Tristran znalazł ukrytą kieszeń. Tuż nad nią wymacał małą dziurkę od guzika. Umieścił w niej przebiśnieg szklany kwiat, który podarował mu na szczęście ojciec, kiedy Tristran odchodził z Muru. Zastanawiał się, czy prezent rzeczywiście przyniósł mu szczęście, czy może raczej pecha?

Potem wstał, ściskając w dłoni swą skórzaną torbę.

— Do rzeczy — powiedział jego towarzysz. — Oto, co musisz zrobić. Weź świecę w prawą dłoń. Zapalę ci ją. A potem idź do gwiazdy. Używając łańcuszka, przyprowadź ją tutaj. W świecy nie zostało już wiele knota, wiec musisz się pospieszyć i maszerować szybko. Zaczniesz zwlekać, to pożałujesz. „Jeśliś więc szybki, przyjacielu, nim zgaśnie świeczka, dojdziesz do celu”. Rozumiesz?

— Ja… chyba tak — odparł Tristran.

Czekał w milczeniu. Włochaty człowieczek przesunął dłonią nad świecą, która zapaliła się płomieniem żółtym u góry i niebieskim na dole. Powiał wiatr, lecz płomyk nawet nie zadrżał.

Tristran wziął świecę i zaczął iść naprzód. Blask płomyka oświetlał świat, każde drzewo, krzak, źdźbło trawy.

Po następnym kroku znalazł się na brzegu jeziora. Płomyk odbijał się jasno w wodzie. A potem wędrował wśród gór, między samotnymi turniami, a blask świeczki migotał w oczach istot żyjących pośród śniegów na szczytach. Później maszerował w chmurach, które, choć nie do końca materialne, utrzymywały jego ciężar, a potem, ściskając w dłoni świecę, znalazł się pod ziemią i płomyk zalśnił na powierzchni wilgotnych ścian jaskini. Wreszcie znów był w górach, a później na drodze wiodącej przez dziką puszczę. Kątem oka dostrzegł rydwan, ciągnięty przez dwa kozły którym powoziła kobieta w czerwonej sukni, przypominająca, z tego co dostrzegł, Boadiceę z obrazka w książce do historii. Kolejny krok zaniósł go na zieloną polanę. Tristran słyszał w pobliżu srebrzysty śmiech strumyka, szmer wody płynącej po kamieniach.

Postąpił kolejny krok, lecz nadal był na polanie. Wokół rosły wysokie paprocie, wiązy i mnóstwo naparstnic. Księżyc już zaszedł. Tristran uniósł świecę, szukając upadłej gwiazdy — może kamienia czy klejnotu. Niczego jednak nie dostrzegł.

Usłyszał coś jednak mimo szmeru strumienia. Gwałtowne przełykanie śliny, pociąganie nosem, dźwięk wydawany przez kogoś, kto usilnie stara się nie rozpłakać.

— Halo! — zawołał Tristran.

Głos ucichł, lecz Tristran był pewien, że dostrzega światło pod leszczyną, i ruszył ku niemu.

— Przepraszam — rzekł z nadzieją, że uspokoi tajemniczą osobę pod leszczyną. Modlił się, by nie był to znów mały ludek, który ukradł mu kapelusz. — Szukam gwiazdy.

W odpowiedzi, spod krzewu pofrunęła ku niemu bryła mokrej ziemi, trafiając go w policzek. Poczuł lekki ból. Grudki ziemi posypały mu się za kołnierz i pod ubranie.

— Nie zrobię ci krzywdy — powiedział głośno.

Tym razem, widząc nadlatującą grudę ziemi, odskoczył i pocisk trafił w pień wiązu za jego plecami. Ruszył naprzód.

— Idź sobie — usłyszał czyjś głos, zduszony i ochrypły, jakby jego właścicielka dopiero co przestała płakać. — Idź sobie i zostaw mnie samą.

Leżała w dziwnej pozie pod leszczyną i patrzyła na Tristrana z nieskrywaną wrogością. Uniosła groźnie kolejną bryłę ziemi, nie rzuciła nią jednak.

Oczy miała czerwone i zapuchnięte, włosy tak jasne, że niemal białe, a suknię z błękitnego jedwabiu, połyskującego w blasku świecy. Cała lśniła.

— Proszę, nie rzucaj już we mnie błotem — rzekł błagalnie Tristran. — Posłuchaj, nie chcę ci przeszkadzać.Tylko wiem, że gdzieś w pobliżu jest gwiazda, która spadła i muszę ją stąd zabrać, zanim zgaśnie świeczka.

— Złamałam nogę — oznajmiła młoda kobieta.

— Oczywiście bardzo mi przykro — rzekł Tristran. — Ale gwiazda…

— Złamałam nogę — powtórzyła ze smutkiem — kiedy spadłam. — To rzekłszy, cisnęła w niego kawałem ziemi. Gdy jej ręka poruszyła się, posypał się z niej lśniący pył.

Bryła błota uderzyła Tristrana prosto w pierś.

— Idź sobie — wyszlochała dziewczyna, ukrywając twarz w dłoniach. — Idź sobie i zostaw mnie!

— Ty jesteś gwiazdą — zrozumiał nagle Tristran.

— A ty jesteś głupkiem — odparła z goryczą — matołkiem, baranim łbem, kretynem i pajacem.

— Tak — mruknął Tristran. — Chyba tak. — To rzekłszy, odwinął z pasa koniec srebrnego łańcuszka i zarzucił na na smukły przegub dziewczyny. Poczuł, jak pętla zaciska się wokół jej ręki.

Spojrzała na niego z goryczą.

— Co ty wyrabiasz? — spytała głosem pełnym nieopisanego oburzenia i nienawiści.

— Zabieram cię ze sobą do domu — odparł Tristran. — Złożyłem przysięgę.

W tym momencie ogarek zakrztusił się gwałtownie. Resztka knota unosiła się w kałuży stopionego wosku Przez moment ułamek świecy rozbłysł jasno, oświetlając polanę i dziewczynę, oraz nierozerwalny łańcuszek łączący ich przeguby.

A potem świeca zgasła.

Tristran patrzył na gwiazdę — dziewczynę — z trudem powstrzymując cisnące się na usta słowa. Czy można dojść tam w blasku świeczki? — pomyślał. Nie tylko tam, ale i z powrotem. Lecz świeczka zgasła, a od Wioski Mur dzieliło go sześć miesięcy ciężkiego marszu.

— Chcę tylko, żebyś wiedział — powiedziała lodowato dziewczyna — że kimkolwiek jesteś i cokolwiek zamierzasz ze mną zrobić, w żaden sposób ci tego nie ułatwię i nie udzielę żadnej pomocy. Uczynię też wszystko, by twoje plany spełzły na niczym. — A potem dodała: — Idiota.

— Mmm — odparł Tristran. — Możesz iść?