John Flanagan - Ziemia skuta lodem

Klinga błysnęła w czerwonym świetle lampek oliwnych i ognia na kominku, by w tej samej chwili z głośnym stuknięciem wbić się głęboko w drewno między wyciętymi „oczami”, choć nie całkiem pośrodku. Od siły uderzenia antałek przesunął się o dobre dziesięć centymetrów.

Wystraszony Slagor wrzasnął i cofnął się gwałtownie. Mimo woli wypuścił ramię Evanlyn. Dziewczyna szybko oddaliła się od niego, a potem, widząc, że Erak naglącym ruchem głowy wskazuje jej drzwi, wybiegła z pomieszczenia, niezauważona pośród zamętu, jaki zapanował.

Najpierw rozległ się zdumiony okrzyk dobywający się z wielu gardzieli naraz, a potem ludzie Eraka zaczęli śmiać się do rozpuku oraz klaskać w uznaniu dla celności rzutu. Po kilku chwilach przyłączyli się też do nich ludzie Slagora, podczas gdy skirl siedział przygarbiony i rzucał wokoło gniewne spojrzenia. Nie był lubiany przez swoich ludzi. Służyli mu tylko dlatego, że był bogaty i stać go było na wyposażenie okrętu służącego do łupieżczych wypraw. Kilku z nich posunęło się nawet do tego, że zaczęli przedrzeźniać jego przerażony okrzyk, jaki wydał, kiedy nóż wbił się w beczułkę.

Erak wstał i ruszył wokół stołu, przemawiając jednocześnie:

— Tak więc, jak widzisz, Slagorze, gdyby chłopak celował w inny drewniany łeb, teraz z pewnością już byś nie żył, a ja byłbym zmuszony go zabić.

Zatrzymał się obok Willa, uśmiechając się do Slagora, podczas gdy ten spoglądał na niego spode łba, czekając, co zdarzy się dalej.

— A tak — mówił dalej Erak — muszę go tylko delikatnie skarcić za to, że przestraszył kogoś tak ważnego jak ty.

Nim Will zdążył choćby mrugnąć, Erak trzasnął go wierzchem pięści w bok głowy; chłopak upadł bez przytomności na podłogę. Jarl skinął na Svengala, wskazując mu nieruchomą postać skuloną na deskach podłogi.

— Wrzuć tego bezczelnego chłystka do jego psiej budy — rozkazał, a potem odwrócił się plecami do zgromadzonych i wyszedł na zewnątrz, w noc.

Odetchnął zimnym, czystym powietrzem i spojrzał na niebo. Było czyste. Wiatr wciąż wiał, ale nie był już tak gwałtowny i zmienił kierunek na wschodni. Nadszedł kres letnich sztormów.

— Czas się stąd wynosić — szepnął do gwiazd.

Pojedynek, jeśli można go tak nazwać, nie trwał długo.

Obaj jeźdźcy ruszyli na siebie, kopyta ich rumaków zadudniły po powierzchni drogi, wzbijając za sobą chmury kurzu i pyłu.

Galijski rycerz wyciągnął przed siebie kopię. Teraz i Hak zauważył błąd, na który Horace zwrócił uwagę już wcześniej. Niewłaściwa technika posługiwania się długą bronią przez wąsacza polegała na tym, że dzierżył kopię zbyt mocno we wczesnym stadium, przez co jej ostrze kołysało się na boki i unosiło do góry i do dołu wraz z ruchami wierzchowca. Gdyby trzymał ją luźniej, sprężyściej, pozwoliłoby mu to mierzyć znacznie celniej.

Horace tymczasem oszczędzał siły, z mieczem opartym o ramię, poruszał się równomiernie wraz z ruchami konia.

Zmierzali ku sobie tarcza w tarczę. Halt po trosze spodziewał się, że Horace powtórzy manewr, jaki zastosował w starciu z Morgarathem i w ostatniej chwili zmieni kierunek. Jednak tym razem rycerski czeladnik postąpił inaczej. Gdy znaleźli się w odległości dziesięciu metrów od siebie, głownia jego miecza zatoczyła łuk w powietrzu, po czym jego czubek wykonał półobrót, a gdy grot kopii zbliżył się do tarczy Horace’a, przedłużeniem tego samego płynnego ruchu bez trudu odbił drzewce, tak że poszybowało ku górze i znalazło się nad głową chłopca. Wyglądało to niby na łatwiznę, ale przyglądający się chłopakowi Halt uświadomił sobie, że jest on w rzeczy samej urodzonym mistrzem w posługiwaniu się bronią. Gall, który spiął się w sobie, oczekując wstrząsu, jaki poczuje uderzając w tarczę Horace’a, nagle stracił równowagę, ponieważ nie natrafił praktycznie na żaden opór. Zachwiał się i o mało nie wypadł z siodła. Musiał przytrzymać się czym prędzej jego łęku, a pech chciał, że uczynił to prawą ręką, którą jednocześnie usiłował utrzymać panowanie nad kopią — ta jednak całkowicie wymknęła się spod jego kontroli pod wpływem uderzenia miecza chłopaka i własnego gwałtownego ruchu. Aby nie spaść, musiał wypuścić kopię; spod przyłbicy rozległo się stłumione przekleństwo.

Sięgnął na oślep po rękojeść miecza, zamierzając dobyć go z pochwy, by posłużyć się nim w drugim starciu.

Na jego nieszczęście drugiego starcia nie było.

Halt potrząsnął głową w niemym podziwie, gdy Horace, wyeliminowawszy kopię z gry, w jednej chwili spiął Kickera kolanami i wodzami, trzymanymi w tej samej ręce, co tarcza. Wierzchowiec zarył kopytami i wspiął się na zadnie nogi, nim jeszcze gallijski rycerz zdążył go minąć.

Miecz wykonał kolejny obrót, na pozór lekki i swobodny, lecz zakończony potężnym uderzeniem w tył hełmu, czemu towarzyszył donośny, dźwięczny brzęk.

Halt aż skrzywił się, wyobrażając sobie, jak ten odgłos musiał zadudnić wewnątrz stalowego garnka. Nie można było oczekiwać, że jeden cios zdoła przebić się przez gruby metal. Do tego trzeba by całej serii potężnych uderzeń, jednak klinga Horace’a poczyniła w nim potężne wgłębienie, a siła ciosu przeniosła się pośrednio na czaszkę nieszczęśnika.

Choć Aralueńczycy tego nie widzieli, oczy rycerza zamgliły się, a zaraz potem zamknęły.

Najpierw bardzo powoli, a potem coraz szybciej przechylał się na bok, by runąć ciężko na ziemię i zastygnąć w bezruchu. Jego koń galopował jeszcze przez kilka metrów, ale wkrótce zdał sobie sprawę, że nikt go już do tego nie zmusza, toteż zwolnił kroku, opuścił łeb i zaczął skubać długą trawę rosnącą na poboczu.

Horace podjechał do leżącego przeciwnika wolnym truchtem i zatrzymał się obok niego.

— Mówiłem ci, że nie jest bardzo groźny — stwierdził poważnie, zwracając się do Halta.

Zwiadowca, który zazwyczaj chlubił się swą powściągliwością, nie mógł powstrzymać szerokiego uśmiechu, który odmalował się na jego twarzy.

— Może i nie jest — rzekł do tego poważnego młodego człowieka — ale ty z pewnością nieźle się spisałeś.

Horace tylko wzruszył ramionami.

— Takich rzeczy uczą nas w szkole — odparł.

Halt uświadomił sobie, że chłopak nie ma w sobie nic z pyszałka. Bez wątpienia Szkoła Rycerska miała na niego dobroczynny wpływ.

— Jego też ktoś kiedyś uczył, ale nie na wiele się to zdało — zauważył, po czym dodał: — Dobra robota, Horace.

Chłopak zaczerwienił się, zadowolony z uznania zwiadowcy. Wiedział doskonale, że Halt nie należy do osób rzucających próżne pochwały.

— A co z nim teraz zrobimy? — spytał, ostrzem miecza wskazując powalonego wroga. Halt zsunął się szybko z siodła i podszedł do leżącego.

— Pozwól, że ja się tym zajmę — oświadczył. — Uczynię to z prawdziwą przyjemnością.

Rycerz tymczasem zaczął odzyskiwać przytomność. Jego ręce i nogi wykonywały słabe, nieskoordynowane ruchy, przez co wyglądał jak na wpół zdechły krab. Halt pochwycił go jedną ręką i uniósł do pozycji siedzącej. Oszołomiony rycerz wybełkotał coś wewnątrz hełmu i teraz, gdy mógł mu się przyjrzeć dokładniej, Horace zauważył, że końce jego wąsów wystawały po obu stronach zamkniętej przyłbicy.

— Dziękuję, panie — wystękał niewyraźnie rycerz, gdy Halt wyprostował go jeszcze nieco bardziej. Poruszył stopami, próbując wstać, ale Halt dość brutalnie zmusił go, by usiadł z powrotem.