Ursula Le Guin: Machten van Aardzee

De dag ging ten einde, en de donkere uren van de nacht verstreken onder het gefluister van een kille regen over de zee en gingen over in een grauwe dageraad. Nog steeds voer Uitkijk voort op de lichte noordenwind, die kort na het middaguur de regen en de nevels wegblies zodat van tijd tot tijd de zon doorbrak. Later op die dag ontwaarde Ged dwarsscheeps de lage blauwende heuvels van een groot eiland waarover het winterse zonlicht een zweverig schijnsel wierp. Over de met leien gedekte daken van stadjes tussen die heuvels dreef de blauwe rook van haardvuren en dit was in de eindeloze eentonigheid van de zee een welkome aanblik.

Ged volgde een vissersvloot naar hun haven en liep in de gouden winteravond door de straten van de stad tot hij een herberg vond die De Harrekki heette en hem lichaam en ziel verwarmde met haardvuur, bier en geroosterd schapevlees. Aan de tafels in de herberg zaten nog enkele andere reizigers, kooplieden uit het Oostruim, maar de meeste bezoekers kwamen uit de stad en laafden er zich aan bier, nieuwtjes en gesprekken. Het waren geen eenvoudige, schuchtere lieden als de vissers van de Handen, maar echte stedelingen, gewiekst en bezadigd. Zij hadden echt wel door dat Ged een wijze was, maar lieten er niets van merken. Alleen de herbergier liet zich tijdens het gesprek — en dat werd grotendeels door hem gevoerd — ontvallen dat deze goed stad Ismaay samen met andere steden van het eiland in het gelukkige en niet hoog genoeg te schatten bezit was van een volleerde wijze die was opgeleid aan de school van Roke en zijn staf van de Archimagus zelf had ontvangen; hij was op dit moment niet in de stad, maar verbleef meestal in Ismaay zelf waar zich zijn ouderlijk huis bevond en dat dus aan een tweede beoefenaar van de Hoge Kunst geen behoefte had. ‘Ze zeggen niet voor niets: Waar twee wijzen hun staven zwaaien, moet het wel op klappen uitdraaien. Nietwaar, Heer?’ zei hij met lachende pretoogjes. Ged werd dus aan zijn verstand gebracht dat hij, een dolende wijze die door toverij in zijn onderhoud moest voorzien, hier niet welkom was. Op Veming had hij een botte afwijzing geïncasseerd en in Ismaay een beleefde, zodat hij zich afvroeg wat er nu waar was van de verhalen over de gastvrijheid van het Oostruim. Hij was nu op Iffing, het eiland waar zijn vriend Vetch geboren was, maar de mensen schenen er minder vriendelijk dan deze hem verteld had.

En toch zag hij genoeg vriendelijke gezichten in het gezelschap. Maar zij voelden kennelijk datgene aan waarvan hij wist dat het de waarheid was: hij was van hen gescheiden en afgesneden; hij was beladen met een doem en volgde een donker ding. Hij was in deze vuurverlichte gelagkamer een kille windvlaag, een zwarte vogel uit vreemde landen die de storm hierheen had gedragen. Hoe sneller hij verder trok en zijn kwade bestemming met zich mee nam, hoe liever het deze mensen zou zijn. ‘Ik ben op een queeste,’ zei hij tot de herbergier. ‘Ik ben van plan hier maar een of twee nachten te blijven.’ Zijn stem klonk dof. De herbergier wierp een korte blik op de taxusstaf in de hoek, zei voor éen keer niets terug, maar vulde Geds kroes met bruin bier tot het schuim over de rand liep.

Ged besloot dat hij alleen die ene nacht in Ismaay zou blijven. Hij was hier niet welkom, noch overal elders. Hij moest de weggaan die hem was opgelegd. Maar hij had genoeg van de koude, lege zee en van de stilte waarin geen stem zich liet horen. Hij zei tot zichzelf dat hij één dag in Ismaay zou blijven en de volgende dag zou vertrekken. De volgende ochtend sliep hij uit en toen hij ontwaakte viel er een lichte sneeuw. Hij dwaalde doelloos door de lanen en zijstraten van de stad en sloeg de mensen gade bij hun dagelijkse bezigheden. Hij keek naar de kinderen die dik ingepakt in hun bontcapes een sneeuwkasteel belegerden en sneeuwpoppen bouwden; hij hoorde de kletspraat die men elkaar in de open huisdeur over de straat heen toeriep en sloeg de smid gade bij zijn arbeid, terwijl naast de smeltkroes een kleine jongen met een rood en van zweet glimmend gezicht aan de grote blaasbalg stond. Door de ramen die bij het donkeren van de korte dag van binnen door een vage roodgouden schijn werden verlicht, zag hij vrouwen bij het weefgetouw zitten en zich zo nu en dan omdraaien met een woord of een glimlach voor een kind of echtgenoot die daar binnen zat in de warmte van het huis. Ged zag dat alles als een buitenstaander, een uitgestotene; hij voelde zich eenzaam en zijn hart was zwaar, maar hij wilde zich niet bekennen dat hij terneergeslagen was. Toen de avond viel, zwierf hij nog steeds door de straten, ongenegen om naar de herberg terug te keren. Een man en een meisje liepen hem vrolijk pratend voorbij in de richting van het stadsplein en ineens draaide hij zich om want hij had de stem van de man herkend. Hij volgde het tweetal en haalde hen in, kwam hen opzij in de avondschemer die alleen werd bijgelicht door een paar lantarens in de verte. Het meisje deed een pas achteruit, maar de man staarde hem aan en hief toen zijn staf op met beide handen en hield hem tussen hen in als een sluitboom om dreigingen af te weren of kwade machten. Dat was meer dan Ged kon verdragen en er was een lichte beving in zijn stem toen hij zei: ‘Ik had gedacht dat je me wel zou herkennen, Vetch.’ Zelfs toen aarzelde Vetch nog.

‘Ik herken je wel,’ zei hij en liet de staf zakken, greep Geds hand en sloeg een arm om zijn schouders, ‘ik herken je wel. Welkom, mijn vriend, welkom. Vergeef mij deze merkwaardige begroeting, alsof je een geest was die achter ons opdoemde. En dat terwijl ik je komst had verwacht en naar je heb uitgezien.’

‘Jij bent dus de wijze van wie men in Ismaay zo hoog opgeeft? Ik vroeg het me al af.’

‘Inderdaad, ik ben hun wijze. Maar luister, dan zal ik je zeggen waarom ik je niet direct herkende. Misschien heb ik wel te scherp naar je uitgekeken. Drie dagen geleden — was je drie dagen geleden ook niet hier op Iffing?’

‘Ik ben hier gisteren aangekomen.’

‘Drie dagen geleden heb ik je op straat gezien, in Quor een dorp ginds in de heuvels. Dat wil zeggen, heb ik een verschijning van je gezien, of een nabootsing, of misschien alleen maar iemand die op je lijkt. Bij het verlaten van het dorp liep hij voor me uit en juist toen ik hem zag, sloeg hij een hoek om. Ik riep hem na, maar kreeg geen antwoord, ik ging hem achteraan, maar zag niemand, ook geen sporen, maar de grond was bevroren. Het was een vreemde gebeurtenis en toen ik jou daarnet zo uit de schaduwen naar voren zag komen, dacht ik opnieuw aan een verschijning. Het spijt me, Ged.’ Hij had Geds ware naam op zachte toon uitgesproken zodat het meisje dat even verder achter hem stond te wachten, er niets van kon horen. Ook Ged sprak zacht en noemde zijn vriend bij zijn ware naam: ‘Het geeft niet, Estarriol. Maar ik ben het zelf en het verheugt me je te zien.’

Misschien had Vetch in zijn stem nog meer gehoord dan alleen blijdschap, want hij trok zijn arm niet weg van Geds schouder en zei, nu in de Ware Spraak: ‘Je bent hier gekomen in zorgen en uit de duisternis, Ged, maar toch ben ik verheugd dat je gekomen bent.’ Toen vervolgde hij in zijn door het accent van het Oostruim gekleurde Hardisch: ‘Kom mee, ga met ons mee naar huis; we gaan naar huis, want het wordt tijd uit het donker naar binnen te gaan. Dit hier is mijn zuster, onze jongste; zo je ziet is ze knapper dan ik, maar lang niet zo slim; Duizendblad heet ze. Duizendblad, dit is Sperwer, de machtigste der wijzen en vriend van mij.’

‘Heer Wijze.’ Het meisje groette hem vormelijk met een korte buiging en hield haar hand voor haar ogen om hem op de wijze der vrouwen uit het Oostruim haar achting te betuigen. Toen zij haar hand weer wegnam, waren haar ogen helder, schuchter en nieuwsgierig. Zij was misschien veertien jaar, even donker als haar broer, maar slank en sierlijk; rond haar mouw wond zich een draak met vleugels en klauwen die niet groter was dan haar hand.