Terry Pratchett - Maskarada

— Jestem pewna, że to absolutnie bezpieczne!! — pisnęła Christine. — Przecież nie pozwoliliby…

Akord przetoczył się po sali, wprawiając scenę w wibracje. Żyrandol zadźwięczał, posypało się więcej kurzu.

— Co to było? — zdziwiła się Agnes.

— To organy!! Są takie wielkie, że stoją za sceną!! Chodź, zobaczymy!!

Inni pracownicy opery spieszyli już do organów. W pobliżu, w kałuży zielonej farby, leżało przewrócone wiadro.

Stolarz wyciągnął rękę obok Agnes i podniósł kopertę leżącą na stołku przy organach.

— To do szefa — stwierdził.

— Kiedy ja dostaję pocztę, listonosz zwykle po prostu stuka do drzwi. — Balerina zachichotała.

Agnes uniosła głowę. Liny w mroku kołysały się leniwie. Zdawało jej się, że dostrzega plamę bieli, która po chwili zniknęła.

Jakiś ledwie widoczny kształt wisiał między linami…

Coś wilgotnego i lepkiego kapnęło z góry i rozprysnęło się na klawiaturze.

Ludzie krzyczeli już, gdy Agnes wyciągnęła rękę, przejechała palcem po rosnącej mokrej plamie i powąchała.

— To krew! — rzekł stolarz.

— To krew, prawda? — upewnił się muzyk.

— Krew!! — wrzasnęła Christine. — Krew!!

Straszliwy los kazał Agnes zachowywać spokój w chwilach kryzysu. Raz jeszcze powąchała palce.

— Terpentyna — oznajmiła. — Hm… Przykro mi. Czy to niedobrze?

Wplątany w liny kształt jęknął.

— Czy nie powinniśmy opuścić go na dół? — dodała Agnes.

Cando Wycinak był skromnym drwalem. Nie dlatego skromnym, że był drwalem. Byłby wciąż całkiem skromny, gdyby nawet posiadał pięć tartaków. Po prostu był skromny z natury.

Właśnie bezpretensjonalnie układał kloce drewna w miejscu, gdzie droga z Lancre łączy się z głównym traktem górskim, gdy zauważył wóz, który zatrzymał się i wysiadły dwie starsze panie w czerni. Każda ściskała w jednej ręce miotłę, w drugiej jakiś tobołek.

Kłóciły się. Nie była to głośna kłótnia, ale chroniczny spór, który najwyraźniej trwał już dość długo i miał się ciągnąć jeszcze z dziesięć lat.

— Dobrze ci mówić, ale to przecież moje trzy dolary, więc nie rozumiem, czemu nie mogę decydować, jak pojedziemy.

— Lubię latać.

— A ja uważam, że trochę za zimno jest na miotle o tej porze roku. Wiatr przewiewa nawet takie miejsca, że nie śmiałabym o nich wspomnieć.

— Doprawdy? Nie wyobrażam sobie, co by to były za miejsca.

— Och, Esme!

— Przestań mnie tu ochesmować. To nie ja wymyśliłam Zabawny Tort Weselny ze Specjalnymi Paluszkami Biszkoptowymi.

— Zresztą Greebo nie lubi latać na miotle. Ma bardzo delikatny żołądek.

Wycinak zauważył, że jeden z tobołków porusza się dość leniwie.

— Gytho, widziałam raz, jak zeżarł połówkę skunksa, więc nie opowiadaj mi o jego delikatnym żołądku — odparła babcia, która kotów nie lubiła z zasady. — Poza tym… on znów To zrobił.

Niania Ogg lekceważąco machnęła ręką.

— Och, robi To tylko czasami, kiedy naprawdę nie może się inaczej bronić — wyjaśniła.

— Zrobił To w kurniku starej Omackowej w zeszłym tygodniu. Wyszła sprawdzić, co to za hałas, a on To zrobił na jej oczach. Musiała się potem położyć.

— Był pewnie jeszcze bardziej przerażony niż ona — broniła kota niania.

— Tak się kończą te zwariowane pomysły z obcych stron. Teraz masz kota, który… Tak, o co chodzi?

Wycinak zbliżył się do nich grzecznie i czekał przygarbiony, w postawie kogoś, kto próbuje zwrócić na siebie uwagę, ale nie chce przeszkadzać.

— Czy panie czekają tu na dyliżans?

— Tak — potwierdziła wyższa.

— Eee… Obawiam się, że najbliższy powóz się tu nie zatrzymuje. W ogóle się nie zatrzymuje aż do Sakowych Źródeł.

Przyjrzały mu się uprzejmie.

— Dziękuję — rzekła wyższa, po czym zwróciła się do towarzyszki. — W każdym razie paskudnie ją wystraszył. Boję się myśleć, czego się teraz nauczy.

— Tęskni, kiedy wyjeżdżam. Od nikogo innego nie chce przyjmować jedzenia.

— Bo próbują go otruć. I nic dziwnego.

Wycinak smętnie pokręcił głową i wrócił do sągu drewna.

Dyliżans pojawił się pięć minut później. Wyjechał z dużą prędkością zza zakrętu, zrównał się ze staruszkami…

…i stanął. To znaczy, konie usiłowały znieruchomieć, a koła się zablokowały.

Był to raczej obrót niż zwykły poślizg. Cały dyliżans wyhamował wreszcie jakieś trzydzieści sążni dalej, z woźnicą na drzewie.

Kobiety podeszły tam, kłócąc się ciągle. Jedna z nich szturchnęła woźnicę kijem od miotły.

— Dwa bilety do Ankh-Morpork poproszę.

Mężczyzna zeskoczył na drogę.

— Co to ma znaczyć: dwa bilety do Ankh-Morpork? Dyliżans się tu nie zatrzymuje!

— Jak dla mnie wygląda na całkiem zatrzymany.

— Czy to wyście coś zrobiły?

— Kto? My?!

— Posłuchaj no, paniusiu, nawet gdybym miał tu przystanek, to bilety są po czterdzieści dolarów każdy, na demona!

— Och!.

— A po co nosicie miotły?! — krzyczał woźnica. — Jesteście czarownicami?

— Tak. Czy czarownice są traktowane szczególnie?

— Owszem. Nazywam je wścibskimi, bezczelnymi starymi pudłami.

Wycinak miał wrażenie, że stracił fragment konwersacji, ponieważ następnie usłyszał:

— Czy mógłbyś powtórzyć, młody człowieku?

— Dwa bezpłatne bilety do Ankh-Morpork, szanowna pani. Proszę uprzejmie.

— Miejsca w środku. Żadnej jazdy na koźle.

— Ależ oczywiście, droga pani. Chwileczkę, uklęknę może na ziemi, żeby łatwiej było paniom Wsiąść.

Po chwili dyliżans odjechał, a Wycinak z zadowoleniem pokiwał głową. Miło się przekonać, że grzeczność i dobre maniery jeszcze nie zniknęły.

Ze sporymi kłopotami, przy akompaniamencie krzyków i rozplątywania lin, opuszczono biedaka na scenę.

Był zalany farbą i terpentyną. Liczna publiczność, złożona z obsługi mającej chwilowo wolne oraz artystów na wagarach z próby, tłoczyła się dookoła.

Agnes przykucnęła, rozluźniła mu kołnierzyk i próbowała odwinąć sznur, który omotał mu ramię i szyję.

— Czy ktoś go zna? — spytała.

— To Tommy Cripps — oświadczył któryś z muzyków. — Maluje dekoracje.

Tommy jęknął i otworzył oczy.

— Widziałem go — szepnął. — To było straszne.

— Co widziałeś? — zapytała Agnes.

I nagle ogarnęło ją uczucie, że wtrąca się do prywatnej rozmowy. Wokół zabrzmiał bowiem gwar podnieconych głosów.

— Giselle mówi, że widziała go w zeszłym tygodniu!

— Jest tutaj!

— Znowu się zaczyna!

— Czy jesteśmy zgubieni?! — pisnęła Christine.

Tommy Cripps ścisnął Agnes za rękę.

— Miał twarz niczym śmierć!

— Kto?

— Upiór!

— Jaki u…?

— To biała kość. Nie ma nosa!

Kilka tancerek z baletu zemdlało, ale ostrożnie, żeby nie zabrudzić kostiumów.

— No to jak… — zaczęła Agnes.

— Ja też go widziałem!

Jakby na dany znak, wszyscy odwrócili się równocześnie.

Starszy mężczyzna szedł po scenie. Miał na głowie znoszony cylinder, a na ramieniu niósł worek. Wolną ręką wykonywał przesadnie dramatyczne gesty człowieka, który właśnie uzyskał jakąś groźną informację i nie może się doczekać, by wzbudzić zimny dreszcz na pobliskich grzbietach. Niósł chyba coś żywego, bo worek trochę podskakiwał.

— Widziałem go! Ooooo tak! Jego czarną pelerynę i białą twarz bez oczu, tylko z dwoma otworami w miejscu, gdzie oczy powinny się znaleźć! Oooch! I…