Olga Gromyko - Wiedźma Opiekunka. Część 2

Wampir sam poruszył drażliwy temat:

– Wolha, ja, oczywiście, przepraszam, nie chciałem na ciebie krzyczeć, lecz na przyszłość zapamiętaj: Strażniczka odpowiada nie tylko za siebie, a w niebezpiecznych sytuacjach, podobnych jak wczorajsza, takie idiotyczne bohaterstwo jest niestosowne.

– Myślisz, że gdyby Len był z nami, on by was rzucił?

– Oczywiście – bez wahania odpowiedział wampir. – Gdyby on tego nie zrobił, to zginęlibyśmy niepotrzebnie, a to jeszcze przeboleje. Lecz ja nie proponowałem tobie nas rzucać. Mogłabyś poczarować z góry, a zobaczywszy, że sprawę jest licha, uratowałabyś się chociażby sama. A “za kompanię” do boju wkracza tylko beznadziejny głupiec, o czym ciebie powiadomiłem… jeszcze raz przepraszam.

Jak nie jestem godna pożałowania, Rolar ma rację. Orsana podtrzymała jego pełnym wyrzutu milczeniem. Ja przegryzłam wargę, by ukryć zmieszanie.

– Teraz obiecajcie, że potem nie będziecie mi jako zjawy, rzucać mi wypominań za kompanię.

– Jeszcze czego – zachichotali. – My i bez tego znajdziemy jakiś powód. Na przykład, za te przepiękne grzyby, które ty tak oburzająco zlekceważyłaś, obraziwszy nasze najlepsze intencje.

– Ale wy też ich nie jedliście! – oburzyłam się.

– Ze zmartwienia przez gardło nie przeszły – weselili. Orsana dodała: – Lecz konika – wybrałaś innego. Ona rozsądnie nie miesza się do walki, a zwiewać na niej można nawet przez rzeki i góry!

Potargałam kobyłę po grzywie:

– Mam takie uczucie, jakby to ona mnie wybrała.

Rolar kiwnął:

– Tak jest widocznie. Kiedy wampir chce zaopatrzyć się w kjaarda, idzie do tabunu i jeżeli spodoba się jakiemukolwiek źrebięciu, to sam podbiegnie do niego.

– A jeżeli nie?

– No to przychodzisz w następnym roku. Można spróbować poszukać w innych dolinach, chociaż to nie jest zbyt mile widziane. Kjaardów i dla własnych mieszkańców nie zawsze wystarcza.

– A posiadacz kobyły nic nie ma przeciwko wampirom, którzy regularnie zwabiają jego źrebięta na własność?

– U Kjaardów nie ma posiadaczy. Tylko przyjaciele, którym oni pozwalają na sobie jeździć. Prościej osiodłać dzikiego dzika, niż cudzego kjaarda, tak że o “kradzieży” nawet mowy nie ma.

– To dlaczego sam na zwyczajnym koniu jeździsz? – ze zdziwieniem zainteresowała się Orsana. -Ani jednemu kjaardowi się nie spodobałeś?

Rolar wyraziście mlasnął się po prawym kle:

– Jedna sprawa – ludzka wiedźma na takiej kobyle, a zupełnie inna – wampir na kjaardzie. Was w najgorszym wypadku obryzgają święconą wodą, a nas wyśledzą w ciemnym zaułku fanatyczni wiedźmini, którzy poświęcili życie polowaniu na wampiry. Przybiją i zgodnie obrabują – niepotrzebnie, co, starali się? Oni doskonale to wiedzą: kjaarda posłuszne tylko nam.

– A ja?

– No, Smółka jest półkrwi, a ty… ty.

– A ja? – stałam się czujna.

– E-e-e… Strażniczka – jakoś zaciął się wampir.

– A kobyle to obojętny jest mój statut? Dzisiaj Strażniczka, jutro nie. Jeżeli ja, z powodzeniem zamknę Krąg, zwrócę Lenowi rear, to wypadnie mi pożegnać się i z koniem?

– Nie, oczywiście. – Rolar wymuszenie się uśmiechnął, jakby na ważnym zebraniu zamiast wina w pucharze podali mu ocet, a on salwą wypił “za zdrowie Władcy” i nie ma prawa nawet zmarszczyć się. – Prawdopodobnie, ona zobaczyła w tobie niejakie… e-e-e-e… skryte zdolności.

– Magiczne zdolności?

– Nie wykluczone – chętnie, lecz nieszczerze powiedział wampir, bylebym się odczepiła.

Burza zastała nas bliżej wieczora, ale na szczęście, nie w szczerym polu, a obok niedużego zakwaterowania, które wymurowane było przy ścianach zamku – niewysokiego i bez szczególnego bogactwa, lecz dobrze umocnionego. W Belorii takich było pełno, zwłaszcza w głuszy lub bliżej granicy. Zamki zazwyczaj należały do rycerzy z wybitnych dawnych rodów, czyi przodkowie w nagrodę za waleczność otrzymali od króla kawałek niepotrzebnej mu ziemi (jak wiadomo, z dobrymi ziemiami królowie nie rozstają się, obdarzając poddanych bohaterów głównie zgniłymi bagniskami, głuchymi puszczami lub starymi, jeszcze elfickimi zabudowaniami). Z zasady, okoliczni mieszkańcy natychmiast przeprowadzali się bliżej powstającego zamku, sprawiedliwie rozważając, że “będzie bić lżej”, nie mówiąc już o upiorach. W razie napadu wrogów wieśniacy ukrywali się w zamku i pomagali go bronić, a w pokojowy czas płacili rycerzowi niedużą daninę za ochronę od rozbójników, dzikiego zwierza niby wilków i niedźwiedzi, jak również smoków, mających zwyczaj bez popytu raczyć się owcami i krowami.

Z daleka wydawało się, że zamek się pali.,Przebite iglicą niebo wiło się nad zamkiem ogromną czarną wstęgą, rozrzucając macki białych błyskawic i donośnie łomotać w łonie grzmotu. W niektórych miejscach tańczyły purpurowe ogniki. Pochyliwszy się i schowawszy się pod kapturami, my byśmy i tak przejechali obok głównej drogi do zamku, starając się poprosić o nocleg w jedną z chatek, lecz Rolar w porę zobaczył kłaczek pergaminu, drżącego na wietrze wokoło wbitego w słup milowego gwoździa.

– Wolha to twoja działka. – Wampir niebezpiecznie zawrócił Karasika, dając mi podjechać do słupa.

– Trze – ba egzoryzma i proszącej magiszkiej pomocy dla bidnych ludzi, bo tam zjawa w po – mie -szcz- enia typu zamak Ap-ła-ta… – przeczytałam, z trudem rozpoznając pokręconych runy półanalfabety skryby. – Tpru, Smółka! Fe! Wypluj! No ot, teraz ja nigdy się nie dowiem, ile kosztuje wydalenie przewidzenia z pomieszczenia typu zamek.

Orsana podniosła oczy na zamek.

– Z tego, tak? – zainteresowała się, i w tej samej chwili, jakby odpowiadając na jej pytanie, za zamkiem z trzaskiem uderzyła błyskawica, podniósłszy snop iskier powyżej iglicy. – Chodź, zainteresuj się!

Rolar roześmiał się i szarpnął za lewe lejce, zmuszając Karasika wrócić na ścieżkę.

– A dlaczego by i nie? – pomyślałam głośno. – Przeczekać w zamku jest bezpieczniej, niż w polu lub na pustym podwórzu.

– Wolha, ty zwariowałaś – przekonana oświadczyła Orsana. – Tam jest zjawa!

– No i co? A jak ciebie ukąsi?

– Wszystkie zjawy, które widziałem – wszczął rozmowę Rolar – były albo przebranymi dzieciakami albo urojeniem białej gorączki. Jeżeli podeprzemy drzwi łóżkiem i nie będziemy nadużywać chmielnych napoi, to najgorsze, co oni mogą nam zrobić to pojęczeć i pobrzęczeć łańcuchami pod drzwiami.

– Bywają i prawdziwe zjawy – nie zgodziłam się. – I nawet z zupełnie materialnymi łańcuchami, jak walną cię po głowie – mało zobaczysz!

– No dziękuję, pocieszyłaś! – parsknęła Orsana.

– Nie bój się, dziecinko. – Rolar, podjechawszy do Orsany, pieszczotliwie pogłaskał dziewczynę po mokrej głowie. – Od zjawy jeszcze nikt nie umarł, najczęściej od zawału. Ty jesteś panna młoda, zdrowa, w najgorszym wypadku – posiwiejesz.

Orsana, uparcie kiwnąwszy głową, zrzuciła jego rękę:

– Zjawa jak zjawa, rezygnujemy? W końcu prześpię się na czystych prześcieradłach.

– Szanuję – poważnie powiedział Rolar. – Większą waleczność, niż pokonanie własnego tchórzostwa.

– Wolha, może ja jego zabiję? – z nadzieją zapytała Orsana. – Mu wszystko jedno, potem i tak wskrzeszą, a ja choć duszę odprowadzę!

Rolar zmarkotniał. Nie odpowiadając na te przytyki, uważnie obejrzał kamienne ściany z wąskimi okienkami i niegłośno wymamrotał:

– Chyba łożniacy nie odważą się otwarcie szturmować zamku, a jeżeli pod pretekstem polowania na zjawę uda nam się wprosić się na nocleg, do rana zostawią nas w spokoju.