Margit Sandemo - Głód Życia

Lilję zakłuło w sercu. Ach, Goramie, Goramie, tak strasznie tęsknię za tobą! Jakże ja to wytrzymam, dobry Boże, odbierz mi tę tęsknotę, pozwól o nim zapomnieć!

Podreptała na przystanek gondoli, taszcząc niewygodną i trudną do niesienia maszynę pod pachą, i wciąż mając w pamięci ostatnie wrogie spojrzenie Zendy Brown. Nowa właścicielka willi naprawdę nie była zachwycona tą wizytą.

Lilja nie mogła pozbyć się wrażenia, że Zenda Brown w ogóle nie przepada za innymi kobietami.

Lilja, wróciwszy do domu tego popołudnia, usłyszała wołanie matki:

– Liljo! Ten Lemuryjczyk, wiesz… Strażnik Goram, czy jak tez on się nazywa, dzwonił i pytał, czy jesteś w domu.

Serce dziewczyny wykonało w jej piersi tak gwałtowny skok, że mało brakowało, a upuściłaby na podłogę tę okropną maszynę.

– Naprawdę? I co mu powiedziałaś?

– Powiedziałam zgodnie z prawdą, że cię nie ma. On na to, że zajrzy koło piątej, bo chce z tobą porozmawiać. Ale ja stwierdziłam, że to nie jest dobry pomysł, bo jeszcze ludzie zaczną gadać, pomyślą, że jesteśmy przestępcami, skoro muszą do nas przychodzić Strażnicy…

Ach, mamo, jakaś ty niemądra, pomyślała Lilja zrozpaczona.

Matka jednak na szczęście ciągnęła:

– Naturalnie o tym mu nie wspomniałam. Poprosiłam go, żeby spotkał się z tobą na rynku w mieście, obiecał, że będzie tam o piątej. Liljo, ty chyba jesteś ostrożna w stosunku do tych Lemuryjczyków? Niech nic przypadkiem nie przychodzi mu do głowy!

– Oczywiście, mamo – zapewniła Lilja lekko poirytowana. – Nasz związek jest najzupełniej platoniczny.

Przygnębiająco platoniczny, dodała w myśli z goryczą.

Ręce jej się trzęsły. Która może być godzina?

Stanowczo za późno. Zdenerwowana postawiła maszynę na kuchennej ladzie i pomknęła do swego pokoju, żeby się przebrać. Nie zważała więcej na urażone okrzyki matki.

Na wielkim rynku w Sadze Lilja znalazła się stanowczo zbyt wcześnie. Gdzie ma się spotkać z Goramem? Przy fontannie na środku? Czy przy restauracji? A może koło schodów wiodących do pałacu Marca? Szkoda, że matka była tak mało precyzyjna.

Lilja cieszyła się bardzo, że jej długie jasne loki lśnią świeżo umyte. Ubrała się w jasnoniebieski kostium spacerowy, idealnie pasujący do jej błękitnych oczu i doskonale leżący. Nie chciała zanadto się stroić, jeszcze mogłoby się wydawać, że za bardzo jej na nim zależy.

Ale przecież tak właśnie było.

Jaką on może mieć do niej sprawę? Ta myśl nie opuszczała jej nawet na chwilę, odkąd matka przekazała jej wiadomość. Może, może, może po prostu chce się z nią ot, tak sobie, spotkać? Tak byłoby najprzyjemniej.

Jej przyjaciel i rycerz, ascetyczny i szlachetny.

Och!

Czyżby zaczynał się wahać?

Nie, tak nie wolno jej myśleć. Obiecała wszak, że będzie go wspierać w dążeniu do szczytnego celu i spełnianiu dobrych uczynków, nie może więc nagle zacząć oczekiwać czegoś zupełnie innego.

Ale czego on może od niej chcieć?

Wielki zegar na ścianie ratusza pokazywał, że do wyznaczonej pory wciąż brakowało kilku minut…

A jeśli on nie przyjdzie?

Gdzie powinna stanąć, jak powinna stać? Wyprostowana czy też nonszalancko oparta o ścianę? Nie, to nie w jej stylu, Rozplotła dłonie, które nerwowo zaciskała. Ach, włożyła nie te buty, do jasnoniebieskiego nie powinna była…

Och, on już, jest! Lilja zwilżyła wargi i usiłowała odzyskać kontrolę nad oddechem.

Nie, nie, pomyślała. Dlaczego przyszedłeś? Dlaczego znów podsycasz moje uczucia? Gdyby nie to, być może łatwiej przyszłoby mi o tobie zapomnieć.

Wiedziała jednak, że to zwyczajne kłamstwo. Jak mogłaby w ogóle zapomnieć kogoś takiego jak Goram?

Nie był wprawdzie najprzystojniejszym ze wszystkich lemuryjskich Strażników, na to jego twarz była zbyt charakterystyczna, ja, jednak pociągała z hipnotyczną wprost mocą, a to dlatego, że go kochała. Kochała tego ascetycznego, szlachetnego, idiotycznie cnotliwego Lemuryjczyka z Elity Strażników.

Goram nadszedł z poważną miną. Z tak poważną, że miał dla niej tylko jeden przelotny uśmiech.

Lilja w odpowiedzi uśmiechnęła się drżąco.

Obrzucił ją jeszcze spojrzeniem mówiącym „Ładnie dziś wyglądasz”, i zaraz potem, nie owijając niczego w bawełnę, oznajmił:

– Liljo, postanowiłem ci o tym powiedzieć osobiście, nie chciałem, żebyś sama próbowała się czegoś domyślać. Złożyłem podanie o przeniesienie i otrzymałem zgodę.

– O przeniesienie? – spytała, czując, jak serce zamiera jej, zdjęte chłodem.

– Tak. Daleko.

Chciała spytać, jak daleko, lecz głos już dłużej jej nie słuchał. Czuła, że jej twarz zesztywniała w maskę, której starała się nadać normalny z pozoru wygląd, lecz to się nie udawało.

– Już się więcej nie zobaczymy – dodał Goram cicho. – To jest więc nasze pożegnanie.

– Ale… dlaczego? – zdołała wreszcie wydusić, a w jej głosie zabrzmiała taka rozpacz, że Goramowi aż serce ścisnęło się w piersi.

– Znasz przecież odpowiedź, Liljo. Lepiej zrobić to teraz, zanim obojgu nam będzie zbyt trudno się z tym pogodzić.

Nic nie mogła poradzić na to, że do oczu napłynęły jej łzy.

– Rozumiem – powiedziała cicho. – Staję się dla ciebie ciężarem. Ale ja nie jestem z natury natrętna.

– Wiem o tym.

– A więc nie powinno być konieczne…

– Owszem – odparł cicho, zdecydowanie. – To jest konieczne.

Trudno było wytłumaczyć sobie tę odpowiedź, Lilja nie chciała zbyt dogłębnie jej analizować.

Na moment przycisnęła dłonie do oczu. Potem oświadczyła zdecydowanym tonem:

– Akceptuję twoją decyzję. Ale ty…

– Tak? – spytał, gdy dalej milczała.

Lilja z trudem dobywała słów.

– Odbierasz mi najpiękniejsze, co mam.

– Co to takiego?

– Nasza przyjaźń.

Przez chwilę na rynku zrobiło się tak cicho, jakby nie było tam nikogo poza nimi dwojgiem. Potem zegar ratuszowy wybił pięć głośnych uderzeń, a Lilja miała wrażenie, że drgają jej wszystkie nerwy.

– Nasza przyjaźń będzie trwała na wieki – oświadczył w końcu Goram.

Dziewczyna mogła mu jedynie kiwnąć głową, wiedziała, że głos jej nie posłucha. Zastanawiała się jednak, jak to możliwe, by przyjaźń, hodowana bez żadnej pożywki, mogła przetrwać.

Ku własnemu zawstydzeniu czuła, jak łzy toczą jej się po policzkach,

Odwróciła głowę i powiedziała niewyraźnie:

– Życzę ci wszystkiego dobrego, Goramie. Zegnaj, mój najlepszy przyjacielu.

Wydawało jej się, że kątem oka dostrzega, jak on wyciąga do niej ręce, zaraz jednak je cofnął. Oddałaby wszystko, byle tylko mogła rzucić mu się w ramiona i przytulić do niego, wiedziała jednak, czego się od niej wymaga. Goram przecież nawet nie próbował wziąć jej za rękę na pożegnanie.

Przyjęła to za dobry znak.

Pobiegła przed siebie, oślepiona łzami.

Marco siedział przy wielkim, czarnym, lśniąco gładkim biurku i czuł się dosyć nieswojo. Z pozycją najwyższego dygnitarza w Sadze łączyło się mnóstwo nudnej papierkowej roboty i to zupełnie mu nie odpowiadało.

Ubolewał w duchu nad tym, że kiedy ktoś okazuje się nadzwyczaj dobry w tym, co robi, szybko zostaje odsunięty od tego zajęcia. Na przykład pielęgniarka, która kocha zajmować się pacjentami, prędko zostaje przełożoną. Przez to traci kontakt z chorymi i więdnie jak pozbawiony wody kwiat. Podobnie rzecz się ma z większością zawodów. Znakomity kucharz, zdolny mechanik samochodowy, sprawny przewoźnik… Wszyscy oni zostawali szefami i wyznaczano ich do załatwiania rozmaitych spraw, do których wcale nie mieli zdolności, i w ten sposób marnował się ich talent.