Thomas Sniegoski - Nefilim

W końcu jego uwagę przykuł serwis specjalizujący się w mitologii biblijnej. Czyżby wreszcie coś sensownego? - zastanawiał się, czekając, aż strona się załaduje. Czy to słowo może mieć jakiś związek z religią? Jeśli tak, to nic dziwnego, że nigdy wcześniej się z nim nie zetknął. Ani on, ani Stanleyowie nie byli nigdy specjalnie religijni.

Strona okazała się wyczerpującym kompendium wiedzy biblijnej – były tam definicje osób, miejsc i przedmiotów obecnych w Starym i Nowym Testamencie. Bardzo szybko znalazł to, czego szukał.

Biblijny termin NEFILIM, który w języku hebrajskim oznacza „ upadłych" lub „ tych, którzy upadli", odnosi się do potomków aniołów i kobiet, wspomnianych w Księdze Rodzaju (6:1-4). Więcej na ten temat można przeczytać w apokryficznej Księdze Henocha, gdzie znajdujemy historię grupy aniołów, które opuściły niebo, związały się z kobietami i uczyły ludzi różnych haniebnych rzeczy, chociażby takich, jak rzemiosło wojenne.

Aaron oparł się na krześle, całkowicie zbity z tropu. Potomkowie aniołów i kobiet - przeczytał jeszcze raz.

– Co to, do cholery, ma wspólnego ze mną? – za-mruczał pod nosem, przysuwając się bliżej do ekranu komputera.

Nagle usłyszał, jak ktoś za nim pokasłuje znacząco. Obrócił się i zobaczył grupkę czterech osób, które czekały w kolejce do jego komputera. Otyły chłopak z okropnym trądzikiem na twarzy i w koszulce z bohaterami komiksu X-Men, postukał znacząco w tarczę zegarka mar-ki Timex i popatrzył na niego z wyrzutem.

Aaron odwrócił się z powrotem do ekranu, przeczytał jeszcze kilka zdań, a potem zamknął stronę i wylosował się. Wyciągnął zmiętą kartkę i długopis, wykreślił wszystkie błędne warianty słowa Nefilim i zostawił tylko ten jeden właściwy.

Nefilim.

Wzdychając ciężko, wrócił na swoje miejsce, do pozostawionych na biurku książek. Usiadł z zamiarem popracowania nad esejem, ale nie potrafił się skoncentrować. Myślał wyłącznie o kobietach, które rodziły dzieci aniołom. Kiedy przypomniał sobie powracający sen, po plecach przeszedł mu dreszcz. Przed oczami stanął mu chłopiec zaatakowany przez skrzydlate istoty w złocistych zbrojach. Trudno to było uznać za zbieg okoliczności.

Wstał od stolika i zabrał ze sobą notes. Musiał dowiedzieć się więcej. Jakby jakaś niewidzialna siła kazała mu drążyć dalej ten temat. Może w jakiś sposób uda mi się wykorzystać tę wiedzę w moim eseju – pomyślał.

Posłużył się teraz innym komputerem, stojącym w holu, żeby przeszukać zbiory biblioteczne. Okazało się, że większość książek na interesujący go temat znajdowała się nie w księgozbiorze podręcznym, lecz w zupełnie innym pomieszczeniu.

Zapisał na kartce kilka tytułów i rozpoczął poszukiwania. Z książki zatytułowanej „Zaginione księgi Edenu" dowiedział się trochę więcej na temat Księgi Henocha. Był to zbiór apokryfów, wchodzących w skład Starego Testamentu, spisany po hebrajsku około stu lat przed narodzeniem Chrystusa. Oryginał manuskryptu zaginął pod koniec IV wieku, zachowały się jedynie jego fragmenty. Dopiero w 1773 roku pewien podróżnik o imieniu Brutus przywiózł z Abisynii kopię Księgi Henocha, powstałą prawdopodobnie z wersji znanej w czasach wczesnogreckich.

Pod spodem znajdowało się kilka urywków starożytnego tekstu. To, co Aaron przeczytał, stanowiło w zasadzie podsumowanie wszystkiego, czego do tej pory dowiedział się na ten temat.

…istniały anioły, którym pozwolono zstąpić z nieba, by mogły spółkować z córkami Ewy. Ponieważ w tym czasie synowie Adama również mnożyli się w dużej liczbie, rodziło się im wiele córek niezwykłej urody. A kiedy spoglądali na nie anioł owie albo synowie Adama, kobiety te wypełniało pożądanie;

dlatego też aniołowie mówili między sobą: „Wybierzmy sobie żony spośród rasy ludzi i spłodźmy z nimi dzieci".

Aaron był zdumiony. Nigdy wcześniej nie słyszał o czymś podobnym. Jego wiedza na temat aniołów ograniczała się do tego, co widział na bożonarodzeniowych kartkach i w sklepach z ozdobami choinkowymi – piękne skrzydlate kobiety w białych, powłóczystych sukniach albo dzieci z malutkimi skrzydełkami i aureolą nad głową.

Zafascynowany, sięgnął po listę książek, które chciał jeszcze przejrzeć, kiedy raptem ogarnęło go to samo uczucie, co rano na błoniach. Ktoś go obserwował. Błyskawicznie obrócił się na krześle, spodziewając się, że zobaczy zapuszczonego starca z wyciągniętym szponiastym palcem, który nazwał go Nefilimem. Jednak ku swojemu najwyższemu zdumieniu, ujrzał przed sobą Vilmę Santiago.

Dziewczyna uśmiechnęła się do niego słodko i weszła do sali.

– Tak myślałam, że to ty – powiedziała z ledwie słyszalnym portugalskim akcentem.

– Tak, to ja. – Aaron nerwowo zerwał się z krzesła -Przyszedłem tu poszukać kilku rzeczy, przygotować materia ły do eseju z angielskiego i…

Vilma spojrzała na niego tak dziwnie, że zamilkł, obawiając się, że może cieknie mu z nosa albo wydarzyło się coś równie krępującego.

– Czy… czy coś się stało? - wydusił z siebie wreszcie, sięgając na wszelki wypadek do nosa i pocierając go.

Dziewczyna potrząsnęła głową, a potem uśmiechnęła się od ucha do ucha.

– Nie, nic się nie stało – powiedziała z radością w głosie. – Po prostu nie wiedziałam, że znasz portugalski.

Aaron zmieszał się, zachodząc z początku w głowę, w jaki sposób Vilma odkryła jego nową, tajemniczą zdolność, ale szybko zdał sobie sprawę, co się stało.

– Czy ja… czy ja rozmawiałem z tobą po portugalsku?

Dziewczyna zachichotała i zakryła usta delikatną dłonią.

– Oczywiście. I muszę powiedzieć, że całkiem nieźle ci to wyszło. Gdzie się nauczyłeś portugalskiego?

Nie miał pojęcia, co odpowiedzieć.

– Dopiero zacząłem brać lekcje. – Wzruszył ramionami. – Dobrze mi idzie nauka języków obcych.

– To prawda. – Vilma skinęła głową.

Na chwilę zapadła niezręczna cisza. Vilma zerknęła na stół, na książki, które czytał Aaron. – Przeglądam różne rzeczy w poszukiwaniu inspiracji. Nie zdecydowałem się jeszcze, ale być może… Vilma sięgnęła po książkę Anioły od A do Z. - Uwielbiam ją – powiedziała, przewróciwszy kilka stron. Jest tu wszystko, co chcesz wiedzieć na temat aniołów. a na końcu nawet spis filmów, w których wy-stępują. – To mówiąc, spojrzała zza książki i zamyśliła się. -Tak, to zdecydowanie moja ulubiona książka. Potem odłożyła ją z powrotem na stolik i zaczęła przeglądać pozostałe tytuły. – Mam fioła na punkcie wszystkiego, co ma jakikolwiek związek z aniołami. – Sięgnęła pod bluzkę i wyjęła coś delikatnego, zawieszonego na złotym łańcuszku. Spójrz na to.

Aaron przyjrzał się bliżej i zobaczył, że to miniaturowy anioł.

– Bardzo ładne – powiedział, przenosząc wzrok ze zło-go aniołka na dziewczynę. Nie tylko on wydawał mu się w tej chwili bardzo ładny.

– Dzięki – odparła Vilma, wsadzając biżuterię z powrotem pod bluzkę. – Kocham je. Dzięki nim czuję się taka bezpieczna – wiesz, co mam na myśli?

Aaron był w takim stanie, że można go było powalić muśnięciem piórka – na przykład anielskiego. Stał i uśmiechał się, widząc, jak dziewczyna wertuje książki, które wybrał. Pomyślał, że to jakaś niezwykła forma synchronizacji. Co jeszcze może mi się przydarzyć? – zaświtało mu w i tak już skołowanej głowie.