Siergiej Łukjanienko: Nocny Patrol

Tylko że korzyści i. pomocy starego pułkownika będzie mniej niż z packi na muchy przy polowaniu na słonie.

Przestałem myśleć o bzdurach i znowu spojrzałem na chłopca. Patrzyłem przez zamknięte oczy, skanując aurę.

Rezultat zbił mnie z tropu.

Okrążała go mieniąca się, półprzezroczysta poświata. Chwilami dominowała czerwień, a chwilami – intensywna zieleń. Od czasu do czasu wybuchał ciemnoniebieski.

Rzadki przypadek. Niezdeterminowane przeznaczenie. Płynny potencjał. Chłopiec może wyrosnąć na wielkiego łajdaka, a może zostać dobrym i porządnym człowiekiem. Może także okazać się nikim, „wydmuszką", taką jakich na świecie jest większość. Jak to się mówi: wszystko przed nim. Takie aury są normalne u dwu- i trzylatków, ale u starszych dzieci spotyka się rzadziej.

Teraz stało się jasne, dlaczego Zew skierowano właśnie do niego. Przysmak, nie ma co mówić!

Poczułem jak moje usta napełniają się śliną…

Zbyt długo wszystko się ciągnęło, zbyt długo… Patrzyłem na chłopca, na delikatną szyję pod szalikiem… i przeklinałem szefa, tradycje, rytuały, wszystko to, z czego składa się moja praca. Dziąsła znowu ćmiły, gardło wyschło zupełnie.

Krew ma gorzko-słonawy posmak… ale to pragnienie można zaspokoić tylko ona.

Przekleństwo!

Chłopiec zeskoczył z ruchomych schodów, przebiegł westybul, zniknął za szklanymi drzwiami. Na chwilę ulżyło mi. Zwalniając kroku poszedłem dalej za nim, kątem oka dostrzegłem ruch – chłopiec zagłębił się w podziemne przejście. Teraz biegł, Zew już go przyciągał, wchłaniał.

Szybciej!

Podbiegając do kiosku, rzuciłem sprzedawcy dwie monety. Powiedziałem, starając się nie pokazywać zębów:

– Za szóstkę, z obrączką.

Pryszczaty chłopiec powoli – widać „rozgrzewał się" w pracy – podał flaszeczkę. Uczciwie uprzedził:

– Wódka nie jest zbyt dobra, ale nie trucizna. Oczywiście to „dorochowska", ale jednak…

– Zdrowie ważniejsze – uciąłem. Wódka była jawną podróbką, ale mi to nawet pasowało. Jedną ręką zdarłem kapsel za przymocowane do niego druciane kółeczko, drugą wyciągnąłem komórkę i włączyłem automatyczne połączenie. Sprzedawca wytrzeszczył oczy. Wypiłem w biegu łyk – śmierdziała jak nafta, a smak miała jeszcze gorszy… ohydna podróba, widać za rogiem ją rozlewali… Pobiegłem do przejścia.

– Słucham.

To już nie Larysa. Zazwyczaj nocami dyżuruje Paweł.

– Mówi Antoni. Hotel „Kosmos", jestem gdzieś obok. Będę w jednym z podwórzy. Idę tropem.

– Wysłać grupę? – w jego głosie pojawiło się zainteresowanie.

– Tak. Już mam rozładowany amulet.

– Co się zdarzyło?

Bezdomny, przykucnięty na środku przejścia, wyciągnął rękę, jakby mając nadzieję, że oddam mu napoczętą buteleczkę. Przebiegiem obok.

– Nieważne… Szybciej, Paweł.

– Chłopaki są już w drodze.

Nagle poczułem, jak moje policzki przekłuto rozżarzoną igłą. Ach, ty bydlaku…

– Pasza, ja za siebie nie odpowiadam – szybko powiedziałem, przerywając połączenie…………… I zatrzymałem się przed milicyjnym patrolem.

Tak, przekleństwo, jest zawsze!

Dlaczego stróże porządku pojawiają się zawsze w najbardziej nieodpowiednim momencie?

– Sierżant Kamiński – szybko rzekł młody milicjant. – Pańskie dokumenty?…

Zainteresowało mnie, co spróbują mi zarzucić? Pijaństwo w miejscu publicznym? Pewnie tak.

Opuściwszy rękę w kieszeń dotknąłem amuletu. Ledwie ciepły. Ale teraz nie potrzeba wiele.

– Nie ma mnie – powiedziałem.

Dwie pary oczu, obszukujące mnie w przeczuciu łatwej zdobyczy, przygasły, opuściła je ostatnia iskierka myśli.

– Pana nie ma – powtórzyli obaj chórem.

Nie miałem czasu, aby ich zaprogramować. Rzuciłem pierwsze, co mi przyszło do głowy:

– Kupcie wódki i odpocznijcie. Natychmiast. Naprzód marsz!

Widać polecenie trafiło na podatną glebę. Chwyciwszy się za ręce, jak dzieci na spacerze, milicjanci ruszyli przejściem do kiosków. Trochę się zawstydziłem, wyobrażając sobie następstwa mojego rozkazu, ale nie miałem już czasu, aby naprawić swój postępek.

Wyskoczyłem z przejścia przekonany, że już się spóźniłem. Jednak, ku mojemu zaskoczeniu, chłopiec nie odszedł daleko. Stał, trochę chwiejąc się, w odległości stu metrów. Ten to ma odporność! Zew brzmiał z taką silą, że wydawało mi się dziwne, że nieliczni przechodnie nie puszczają się w pląsy, a trolejbusy nie skręcają z alei – aby wjechać w podwórze. Ku szczęściu…

Chłopiec obejrzał się. Wydawało mi się, że spojrzał na mnie. I szybko ruszył do przodu.

To już koniec, złamał się.

Poszedłem za nim, gorączkowo rozważając, co należy zrobić. Należałoby poczekać na ekipę – powinni dojechać nie później niż po dziesięciu minutach.

Ale to może źle się skończyć dla chłopca.

Litość to niebezpieczne uczucie. Dzisiaj uległem jej dwukrotnie. Pierwszy raz – w metro, tracąc ładunek amuletu na bezskuteczną próbę zbicia czarnego wiru. A teraz znowu, gdy ruszyłem tropem chłopca.

Dawno temu usłyszałem slogan, którego nie chciałbym nigdy zaakceptować. I do tej pory nie zgadzam się z nim, choć już tyle razy przekonywałem się o jego prawdziwości.

„Dobro społeczne i dobro jednostki rzadko się pokrywają…"

Tak, wiem. To prawda.

Ale taka prawda, która jest gorsza od kłamstwa.

Pobiegłem ku Zewowi. Słyszałem go, ale z pewnością nie tak, jak słyszał chłopiec. Dla niego Zew był wabiącą, czarodziejską melodią, pozbawiającą go woli i sił. Dla mnie – przeciwnie – bił na alarm.

Pobudzał moją krew…

Moje ciało, nad którym znęcałem się przez cały tydzień, buntowało się. Chciało mi się pić – nie wody -jestem zdolny bez żadnej szkody zaspokoić pragnienie brudnym miejskim śniegiem lub alkoholem, a małpka z podlą siwuchą była pod ręką…

Chciało mi się krwi.

I to nie świńskiej ani bydlęcej, lecz właśnie – ludzkiej.

Gdyby nie to przeklęte polowanie…

Powinieneś przejść przez to – powiedział szef. – Pięć lat siedzenia w wydziale analitycznym – to zbyt długo, nie uważasz?

Nie wiem, może i zbyt długo, ale mnie się podobało.

W końcu sam szef nie zajmuje się pracą operacyjną już ponad sto lat…

Przebiegłem obok rozświetlonych witryn, zastawionych tandetną cepelią, zapełnionych atrapami żywności. Obok, aleją, przejeżdżały samochody, szli nieliczni przechodnie. To także była atrapa, iluzja, tylko jedna z warstw świata. Jedyna dostępna ludziom.

Dobrze, że nie jestem człowiekiem.

Nie przerywając biegu, wezwałem Zmrok.

Świat westchnął, rozstąpił się, jakby uderzyły mnie w plecy swoim światłem lotnicze reflektory, krzeszące w ciemnościach długi, delikatny cień. Cień kłębił się i nabierał objętości, cień przyciągał ku sobie – w przestrzeń, gdzie w ogóle nie ma cieni. Odrywał się od brudnego asfaltu, podnosił się, odbijał – niby słup ciężkiego dymu. Cień uciekał przede mną…

Przyspieszając bieg wskoczyłem w szarą sylwetkę i wszedłem w Zmrok. Barwy świata zmętniały, a samochody jadące aleją – jakby zwolniły, grzęzły.

Zbliżałem się do miejsca przeznaczenia.

Zanurkowałem w podwórze, nie zdziwiłbym się, gdybym znalazł nieruchome, spustoszone, wyssane ciało chłopca i dostrzegł znikające wampiry.

Jednak zdążyłem.

Chłopiec stał przed wampirzycą, już wysunęła kły, a on rozplątywał powoli szalik. Chyba już się nie bał – Zew całkowicie stłumił jego świadomość. Raczej marzy o dotknięciu tych ostrych, błyszczących kłów.