Siergiej Łukjanienko: Patrol Zmroku

Mędrzec dysponował zaś malutkim mieczykiem, który błyszczał srebrzyście w słońcu. Nie zdradził nam jego nazwy.

– Znać nazwę czegoś, to mieć nad tym czymś władzę – wyjaśnił.

Rozległo się dudnienie. Ziemia uniosła się do góry, gdy część muru otaczającego posiadłość Maeve upadła. Bezimienny przechytrzył nas. Nie mógł ominąć osłony, więc zniszczył to, do czego była przymocowana.

Drgający kształt ruszył przez wyrwę w murze. Rozległo się kilka strzałów i dowódcy krzyknęli:

– Nie strzelać! Nie strzelać!

Doyle ruszył zdecydowanym krokiem naprzód.

– Użyję sztyletów. Muszą go trafić, taką mają moc.

– Czy uda ci się podejść wystarczająco blisko, a jednocześnie pozostać poza jego zasięgiem? – spytał Mróz.

Doyle spojrzał na niego przez ramię.

– Mam nadzieję – odparł, po czym ruszył dalej.

Mróz odsunął mnie od siebie i położył mi ręce na ramionach.

– Muszę iść z nim. Tam, gdzie on, tam i ja.

– Najpierw mnie pocałuj – powiedziałam.

Potrząsnął głową.

– Jeśli dotknę twoich ust, nie będę w stanie się od ciebie oderwać. – Pocałował mnie w czoło, po czym pobiegł za Doyle’em.

Rhys porwał mnie w ramiona. Byłam zbyt zaskoczona, by zareagować. Pocałował mnie tak mocno, że miał na ustach większość mojej czerwonej szminki. Opuścił mnie na ziemię cokolwiek pozbawioną tchu.

– Nie możesz odebrać mi odwagi jednym pocałunkiem, Merry. Nie kochasz mnie wystarczająco mocno. – Z tymi słowy pobiegł za Doyle’em i Mrozem, zanim byłam w stanie coś powiedzieć.

Brygada antyterrorystyczna udała się w ślad za mężczyznami, by ich wesprzeć. Potem wszyscy zniknęli nam z oczu, przechodząc przez wyrwę w murze.

O dziwo, Bezimienny również zniknął, chociaż słup powietrza powinien górować nad murem.

– A gdybyśmy weszli od tyłu i wyciągnęli stamtąd Maeve? – spytał Galen w ciszy, która zapadła.

Spojrzeliśmy na niego.

– Nie damy rady walczyć z Bezimiennym, ale to możemy zrobić.

Lucy uderzyła się w czoło.

– Ale ze mnie kretynka. Powinniśmy ewakuować stąd panią Reed już dawno temu.

– Ruszyłby za nią – odparłam. – Nie udałoby się nam jej stąd wywieźć, chyba że mielibyśmy na miejscu helikopter.

Lucy zamyśliła się.

– Może uda się go załatwić. Reedowie mają w tym mieście duże wpływy.

– Więc go załatw, jeśli możesz – powiedziałam.

– A tymczasem daj nam kilku ludzi i pozwól nam iść na tyły posiadłości – włączył się Galen.

– Idę z wami – oznajmiłam.

Potrząsnął z powagą głową.

– Nie, Merry, zostajesz.

– A właśnie, że idę. Zostałam nauczona, że przywódca nigdy nie prosi swoich ludzi o to, czego nie chce zrobić sam.

– Twój ojciec dobrze cię uczył, ale nie zapominaj, że jesteś śmiertelna, Merry. My nie.

– Policjanci też są śmiertelni, a idą z wami.

Potrząsnął głową.

– Nie pójdziesz.

W końcu postawiłam na swoim, ponieważ wszyscy mężczyźni, którzy mieliby szansę mnie przekonać, znajdowali się po drugiej stronie muru, stojąc twarzą w twarz z tym czymś, co mieliśmy zniszczyć.

Przedostanie się na drugą stronę muru okazało się dziecinnie proste. Był wysoki, ale nie tak wysoki, by nie można było przez niego przeskoczyć. Policjanci byli już w środku. Przekradłam się w wąską alejkę, która była porośnięta ciemnozielonymi kameliami, które tworzyły drugi mur, prawie skrywając dom przed naszym wzrokiem. To nie była pora ich kwitnienia, więc były tylko wysokimi krzakami z grubymi liśćmi. Miałam czas, by dokładnie przyjrzeć się tym liściom, ponieważ Lucy i Galen zatrzymali mnie w tych cholernych krzakach. Poszłabym dalej, ale oboje chcieli mieć pewność, że nie zrobię nic głupiego.

Jeden z idących z nami policjantów w mundurze poszedł za róg i wrócił z wiadomością, że z tyłu domu są przesuwane oszklone drzwi: łatwe do sforsowania. Właśnie mieliśmy iść za ten róg i otworzyć drzwi, by poszukać Maeve Reed, gdy zdarzyło się coś okropnego.

Bezimienny stał się widzialny.

Jego magiczna osłona opadła. Wciąż wciśnięta w krzaki kamelii, nie mogłam nic dostrzec, ale dwóch policjantów otworzyło szeroko usta i zaczęło krzyczeć. Inni policjanci tylko zbledli i próbowali uspokoić tamtych dwóch, ale jeden z krzyczących upadł na kolana i usiłował wydrapać sobie oczy. Jeden z policjantów rzucił się wówczas na niego, by go przed tym powstrzymać. Inny zaczął policzkować drugiego z krzyczących, klnąc pod nosem po każdym uderzeniu, aż w końcu tamten usiadł na trawie i zasłonił twarz, szlochając.

Pozostali dwaj policjanci i Lucy byli bladzi, ale trzymali pistolety w gotowości.

Kiedy magiczna osłona opadła, Galen odsunął się od muru i stał oniemiały, patrząc na to, co było przed nami. Ledwo mogłam patrzeć. Byłam po części człowiekiem; mój umysł mógł nie wytrzymać tego wszystkiego, podobnie jak umysły tych dwóch policjantów. Musiałam jednak się temu czemuś przyjrzeć.

Jak można opisać coś niemożliwego do opisania? To coś miało macki, oczy, ręce, usta i zęby, ale za każdym razem, gdy wydawało mi się, że udaje mi się dostrzec, jakiego jest kształtu, ten kształt się zmieniał. Może po prostu nie mogłam tego ogarnąć umysłem. Może to, co widziałam, było wszystkim, co mogłam pojąć. Może ta drżąca góra przede mną była okrojoną wersją tego, co mój umysł pozwalał mi widzieć, może nie wytrzymałabym straszniejszego widoku.

Lucy wpatrywała się w ziemię, grymas bólu wykrzywiał jej twarz.

– I my to mamy zabić, tak? – spytała.

– Powstrzymać – odparł Galen. – Tego nie można zabić.

Potrząsnęła głową, zaciskając mocniej palce na pistolecie, po czym zmusiła się do spojrzenia w górę.

Policyjne krótkofalówki zaskrzeczały. Wydano rozkaz: ognia!

Zdążyłam tylko pomyśleć: „Gdzie jest Maeve?”, gdy nagle Galen rzucił się na mnie i przygniótł mnie do ziemi. Chwilę później usłyszałam świst kul nad głową. Jeden z krzyczących policjantów wyrwał się dwóm kolegom, którzy usiłowali go przewrócić na ziemię, i padł trafiony serią kul. W tej chwili ostrzał policjantów był dla nas bardziej niebezpieczny niż Bezimienny.

– Mamy tu zabitego! – krzyknęła Lucy do krótkofalówki. – Zginął od naszego ognia! Nie możemy dłużej chronić cywilów! Wstrzymajcie ogień, chyba że jasno widzicie cel, do którego strzelacie. – Strzały nie milkły. Lucy krzyczała dalej: – Zabiliście jednego z naszych! Powtarzam: jednego z naszych!

Strzały zaczęły wreszcie cichnąć, aż w końcu całkiem umilkły. Przez kilka chwil leżeliśmy jeszcze na ziemi, nasłuchując. Zaczerpnęłam powietrza, jakbym robiła to po raz pierwszy w życiu. A może to zakrwawione ciało nieżyjącego policjanta sprawiło, że oddychanie stało się taką przyjemnością, zupełnie jakbyśmy wszyscy nadrabiali za niego.

W końcu Lucy uklękła. Pozostali policjanci również zaczęli się podnosić. Nie upadli na ziemię bez życia, więc i my ostrożnie wstaliśmy.

– Patrzcie – powiedział jeden z policjantów.

Spojrzeliśmy. Bezimienny krwawił. Krew leciała karmazynową strużką z jego „głowy”.

– Cholera – powiedziała Lucy. – Chyba będziemy potrzebować dział przeciwpancernych, żeby to coś rozwalić.

Zgodziłam się z nią.

– Ile czasu zajęłoby ich sprowadzenie?

– Zbyt dużo – odparła. Jej krótkofalówka znowu zaskrzeczała. Wsłuchała się w niewyraźny głos, po czym powiedziała: – Helikopter już wyleciał. Musimy odszukać panią Reed i wydostać ją na zewnątrz.