Marina Diaczenko - Awanturnik

Od trzech lat niczego innego nie robiła. Siedziała, wpatrując się w pustkę, a usłyszawszy znajomy głos, uśmiechała się i kiwała. Jej dusza wędrowała tak daleko, że nawet najbliżsi nie mogli do niej dotrzeć.

– Wszystko w porządku, Torio – dodała spokojnie Tantala. Poczuła, jak we wnętrzu zaciska się bolesny węzeł, ta jej część, która nie lubiła kłamać.

Dama w fotelu znów się uśmiechnęła i skinęła głową.

– Chodźmy – rzekł głucho Egert.

Skinęła po raz trzeci.

Tantala i Egert wyszli, zamykając ostrożnie drzwi za sobą. W korytarzu cierpliwie czekała opiekunka, strzegąca spokoju pani Torii. Przychodziła na noc, a rankiem zmieniała ją koleżanka, aby zabawiać panią pustymi rozmówkami i czytać jej książki, które jej nic a nic nie obchodzą…

– Co się stało? – spytał porywczo Egert, kiedy służąca zabrała ze stołu niedokończoną kolację.

To, co widzą wszyscy, pomyślała smętnie Tantala.

– Alana?

– Zamknęła się w pokoju. Powiedziałam jej, że ty…

Zmarszczki na białym czole Egerta pogłębiły się.

– Myślałem o tym. Wiesz, miałem nadzieję, że ona… wyrośnie z tego. Tym bardziej po wyjeździe do Kawarrenu…

– Kawarren dobrze jej zrobił – mruknęła Tantala, wodząc palcem po wyszywanym obrusie.

– Trzeba było ją bić – stwierdził, wzruszając nerwowo ramionami. – Kiedy się to zaczęło. Trzeba było zmusić się…

– Bzdura – odparła melancholijnie. – Po prostu jesteś zmęczony… dzisiaj.

Egert splótł palce dłoni.

– Może znowu wywieźć ją do Kawarrenu? Tym razem na długo. Przeniósłbym się tam, gdyby nie Korpus…

– Kto jest ważniejszy dla ciebie: cudzy synowie, czy własna córka?

Ją samą zdziwiły słowa, które wyrwały się z ust nieproszone.

– Wybacz – cicho dodała. – Wydaje mi się, że przeprowadzka niczego by nie zmieniła.

Egert milczał.

– Wybacz – powtórzyła Tantala z niepokojem. – Mam już dosyć przekonywania ciebie, że nie ma w tym twojej winy. Alana…

– Tamte dni ją załamały – rzekł Egert, patrząc w blat stołu. – Czy jest w tym domu człowiek, wobec którego nie jestem winien, Tantalo?!

U góry trzasnęły drzwi. Dał się też słyszeć brzęk tłuczonych naczyń i po chwili do jadalni wbiegła wystraszona służąca. Widząc jej zakrwawioną twarz, Egert zerwał się od stołu.

– Co jest?!

– Panienka Alana – zaszlochała służąca – nie chce jeść kolacji i rzuca naczyniami…

Tantala poprawiła szal na ramionach gestem umęczonej staruszki.

Pośrodku podjazdu stała świnia.

Bez wątpienia, była to świńska królowa. Szare, plamiste cielsko zajmowało całą przestrzeń opuszczonego mostu od barierki do barierki, chociaż most nie był specjalnie wąski i w dawnych dobrych czasach swobodnie przejeżdżały po nim karety!

Świnia popatrzyła z niechęcią w moją stronę i odwróciła się. Jakim cudem miałaby mnie poznać, skoro kiedy ostatni raz odwiedziłem rodowe gniazdo, jej dziadek był jeszcze różowiutkim prosiakiem.

Cisza i upadek.

Gdyby tak wrogowie napadli na zamek… Oto on, bierzcie wszystko gołymi rękami. W fosie wyschła woda, a mechanizm zwodzonego mostu dawno całkiem zardzewiał.

Z drugiej strony, na co wrogom stara ruina, widmo dawnej chwały Rekotarsów?

– Spadaj – rzekłem do świni.

Nie zwróciła na mnie uwagi, tylko szare ucho drgnęło, płosząc muchę.

Dokąd wraca podróżnik, dokąd zawiodła go droga? Oczywiście do domu ojca. Nawet jeśli zamiast odźwiernego wita go szara świnia, zamiast przyjaciół zobojętniałe psy, a zamiast troskliwych rodziców rozleniwiony, półślepy sługa. Siedząc u kominka w salonie zarośniętym pajęczynami, nie mogłem sobie przypomnieć, dlaczego tak tutaj spieszyłem. Skąd wzięła się owa złudna nadzieja, że kiedy wrócę do domu, wszystko się zmieni jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

Jak należało oczekiwać posiadłość nie przynosiła żadnych dochodów, a mizerna renta starczała tylko na wyżywienie domowników. Pierwszego wieczoru główny zarządzający Iter przyniósł mi, wzdychając, stertę zakurzonych ksiąg rozchodowych. Przewracając z obrzydzeniem gęsto zapisane strony, dałem sobie spokój z buchalterią. Nawet jeśli stary sługa trochę podkradał, miał do tego prawo.

Następnego dnia odkryłem kuferek ze swoimi rzeczami z dzieciństwa. Pośród zeszytów szkolnych znalazłem pomysłowo namalowany kalendarz. Zrobiłem go sam dwadzieścia lat temu pod kierunkiem nauczycieli. Na brzegu drewnianego koła wił się korowód cyferek, bliżej środka znajdowały się krzywo wypisane nazwy miesięcy i każdej z nich towarzyszyła odpowiednia ilustracja. W dzieciństwie lubiłem rysować. Pyzate słońce przebierało promykami niczym palcami, falowały brody wiatrów, z ciężkich chmur sypał się śnieg. Przysiadłem na krawędzi kufra, wspominając ten wieczór sprzed dwudziestu lat, kiedy wytrzeszczając oczy z wysiłku, pokrywałem lakierem gotowy obrazek.

Teraz trzymam w rękach własne życie. A właściwie, jego żałosny ostatek, skoro od ogłoszenia Wyroku minęły już dwa tygodnie, tak więc pozostało mi czternaście dni mniej z trzystu sześćdziesięciu pięciu.

Znalezioną w biurku igłą starannie zaznaczyłem dzień, od którego, zgodnie z wolą Sędziego, zaczął się ten najważniejszy okres w życiu.

Potem wezwałem Itera, przebrałem się w najlepsze rzeczy, przypasałem szpadę, jak przystało następcy Rekotarsów i udałem się do wsi.

Starosta wystraszył się w pierwszej chwili, zapewne sądził, biedaczek, że chcę od niego pieniędzy. Słowo „podatki" od jakiegoś czasu raniło moje uszy, dlatego też z miłym uśmiechem zdusiłem w zarodku nieprzyjemny temat. Starosta wyraźnie poweselał, lecz zaraz się speszył, dowiedziawszy się, czego potrzebuję. Potarł okrągłą łysinę i rzadką brew, potem odrzekł z wahaniem:

– Panie Retanaar, co do tego… Magów w ostatnich czasach namnożyło się jak szczurów. Gdzie się człek nie ruszy, w każdej wiosce czarownik. Sporo wśród nich oszustów, ale są też prawdziwi, jeśli pamięta pan, chutor w dole rzeki rok temu zalała powódź, nawałnica w środku lata. Wiem, czyja to sprawka, ale lepiej się nie narażać. Dawniej, gadali, bez magów było jeszcze ciężej, ale lepiej z takimi się nie zadawać! Mój synek z głupoty rozdrażnił takiego… i następnego dnia pośrodku dziedzińca jak nie łupnęło! Dziurę wypaliło, kurę zabiło, więc ja zaraz prezenty na furmankę i zawiozłem tej gadzinie. Szczerzył się, chichotał, podarki przyjął. Niech pamięta o mej szczodrości. Szczęściem tylko kura ucierpiała…

– Który to? – zainteresowałem się od niechcenia.

Starosta skrzywił się.

– Na jego imieniu można połamać język, jaśnie panie. Wydrapię je na tabliczce. Szczęściem potrafię pisać…

Zdziwiły mnie takie ostrożności. Starosta posłał chłopaka po deskę graficzną, długo się nad nią męczył, wspomagając się językiem, w końcu zademonstrował mi wypisane niezgrabnymi kulfonami nazwisko: „Czarno Tak Skoro".

– Na pewno prawidłowo napisane? – spytałem z powątpiewaniem. – Dziwaczne imię.

– Przecież to mag – odparł starosta, wzruszając ramionami.

Najwidoczniej uważał, że czarownikom właściwa jest każda ekscentryczność: od dziwnie brzmiącego miana po trzecie ucho na potylicy.

– Gdzie mieszka?

Starosta nawet nie ukrywał grymasu obrzydzenia.

W okolicy dogoniła mnie starucha, którą rozpoznałem. Była stara odkąd pamiętam, zawsze nosiła tę samą, ciemnoczerwoną spódnicę, miała obwisłe, pomarszczone policzki i czarniawy wąsik nad górną wargą. Była znachorką i zielarką, a wysługiwała się głównie niewiastom.