Terry Brooks: Druid Shannary

Walker nie sprzeciwił się. Objął ją ramionami w talii i podniósł. Oparła się o niego, osłabiona, a jej ciało drżało. Usłyszał krzyk protestującego Morgana, ale uciszyło go szybkie spojrzenie dziewczyny. Walker trzymał ją, aby nie upadła. Dotarli na skraj przepaści i przystanęli. Pod nimi Maw Grint czołgał się pomiędzy skałami przesmyku – ohydne, owalne cielsko, marszczące się i sączące truciznę. Był od nich dalej niż w połowie drogi, a jego ogromne ciało parowało, znacząc trucizną drogę w stronę miasta. Eldwist wyrastało poszarpane na tle nieba. Jego wieże były połamane, budynki roztrzaskane, a mury popękane i porozbijane. Wszystko powoli przesłaniała zasłona kurzu i mgły.

Kopuła, którą Król Kamienia uczynił swoją kryjówką, stała nietknięta.

Ożywcza odwróciła się i uniosła twarz. Przez chwilę znowu była piękna, tak żywa jak wtedy, kiedy wyrwała Walkera śmierci, kiedy przywróciła mu życie i wyciągnęła z jego ciała truciznę Asphinxa. Walker, widząc tę chwilową iluzję, wstrzymał oddech. Utkwiła w nim ciemne oczy.

– Mroczny Stryju – wyszeptała. – Kiedy opuścisz to miejsce, kiedy wrócisz z powrotem do świata czterech krain, zabierz ze sobą to, czego się tu nauczyłeś. Nie walcz przeciwko sobie czy temu, kim możesz być. Rozważ tylko swoje szanse. Nic nie jest z góry ustanowione, Walkerze. Zawsze możemy dokonać wyboru.

Wyciągnęła rękę i dotknęła jego policzka chłodnymi palcami. Przepłynęły przez niego obrazy, jej myśli, wspomnienia i jej wizja. W jednej chwili odkryła się przed nim całkowicie, ukazując tajemnice, których tak czujnie strzegła przez całą ich podróż, i prawdę o sobie. Krzyknął, jakby się oparzył, wstrząśnięty tym, co zobaczył. Chwycił ją mocno i w przerażeniu zanurzył bladą twarz w jej włosach.

Morgan i Horner Dees ruszyli ku nim, ale Walker nakazał, aby zostali na swoich miejscach. Zatrzymali się z wahaniem, niepewni. Walker odwrócił się w połowie, wciąż tuląc Ożywczą, a jego twarz była stalową maską skupienia. Teraz rozumiał; zrozumiał wszystko.

– Walkerze. – Znowu wymówiła jego imię. Jej dłoń pogładziła go ostatni raz i pojawił się jeden obraz.

Była to druga wizja Grimponda. Uniosła ku niemu oczy.

– Pozwól mi upaść – powiedziała miękko.

W wizji ujrzał wyraźnie siebie samego stojącego na szczycie tych klifów z Ożywczą u boku, a w dole rozciągały się cztery krainy. Czarne oczy dziewczyny spoglądały błagalnie, kiedy odsunął ją od siebie. Tutaj. Teraz. Wizja miała się stać prawdą.

Próbował pokręcić głową, ale jej oczy go powstrzymały spojrzeniem tak intensywnym, że aż przerażającym.

– Żegnaj, Walkerze – wyszeptała.

Wypuścił ją z objęć. Przez chwilę jeszcze trzymał ją w kręgu ramion, a potem wypuścił nad przepaścią. Było niemal tak, jakby zrobił to ktoś inny, ktoś ukryty w jego wnętrzu, istota, nad którą nie panował rozum. Słyszał, jak przerażony Horner Dees wstrzymuje oddech. Słyszał niedowierzający krzyk Morgana. Rzucili się szaleńczo ku niemu, chwytając go gwałtownie i trzymając, kiedy Ożywcza spadała. Obserwowali jej upadek – maleńkiego tobołka ubrań z falą srebrnych włosów. Patrzyli, jak lśnią.

Potem nagle zaczęła się rozpadać. Najpierw na brzegach, jak strzępiąca się tkanina, a potem rozsypała się w kawałki. Trzej mężczyźni zaniemówili, porażeni grozą, i patrzyli, jak znika. W ciągu kilku sekund już jej nie było, jej ciało obróciło się w pył, który lśnił i błyszczał chwytany porywami wiatru.

W dole Maw Grint zatrzymał się, unosząc głowę. Być może widział, co ma się stać; może nawet rozumiał. Nie próbował uciekać, czekając cierpliwie, kiedy pył, który był Ożywczą, opadł na niego. Wstrząsnął nim dreszcz, krzyknął i zaczął się kurczyć. Wysychał gwałtownie, a jego ciało marszczyło się i wnikało w ziemię, dopóki nic nie pozostało.

Potem pył pokrył przesmyk i skała zaczęła się przemieniać, zieleniąc się trawą i mchem. Rośliny puszczały żywe, jasne pędy. Pył poleciał dalej, sięgając półwyspu i Eldwist, i przemiana następowała dalej. W ciągu kilku chwil pokonane zostały wieki mrocznego panowania Uhl Belka. Kamień miasta kruszył się – upadały mury, wieże, ulice i tunele. Wszystko ustępowało przed mocą magii Ożywczej, tak jak działo się to w Ogrodach Życia w Culhaven. Wszystko, co istniało, zanim Król Kamienia rozpoczął swoje zmiany, znowu budziło się do życia. Skały przesuwały się i zmieniały kształty. Wyrastały drzewa, sękate konary pełne letniego listowia, które lśniło na tle szarego nieba i wody. Rozkwitały połacie leśnych kwiatów, nie w takiej obfitości jak w Culhaven, ponieważ zawsze było to niegościnne miejsce, ale odosobnionymi kępami, żywe i bogate. Na poszarpanych skałach pojawiały się morskie trawy i krzewy, zmieniając oblicze tej ziemi w nadmorską równinę. Powietrze wróciło do życia, wypełnione wonią kwitnących roślin. Martwota kamiennej skorupy krainy odchodziła w zapomnienie.

Powoli, niechętnie, Eldwist znikało z oczu, pochłonięte z powrotem przez ziemię, odchodząc w przeszłość, która je zrodziła.

Kiedy przemiana dobiegła końca, z Eldwist pozostała jedynie kopuła, w której pochował się żywcem Król Kamienia – samotna, szara wyspa pośród zieleni krainy.

– Nic nie można było zrobić, aby ją uratować, Morganie – wyjaśnił cicho Walker Boh, pochylając się do pogrążonego w bólu górala, aby mieć pewność, że słyszy. – Ożywcza przybyła do Eldwist, aby umrzeć.

Przysiedli razem na skraju klifu, a z nimi Horner Dees, rozmawiając przyciszonymi głosami, jakby cisza, która opadła nad krainą po przemianie Ożywczej, była szkłem, które może się rozbić. W oddali słychać było chwilami nikły szum Tiderace bijącego o brzeg i krzyki morskiego ptactwa. Magia wspięła się teraz na klify i przeszła obok nich, czyszcząc skały z trucizny Maw Grinta i przywracając krainie życie. Bryza na wyspie rozwiała chmury i przez szczeliny wyjrzało słońce, jakby na próbę.

Morgan bez słowa pokiwał głową. Twarz miał napiętą i pochyloną.

Walker spojrzał na Homera, który zachęcająco skinął głową.

– Pokazała mi wszystko, góralu, tuż przed śmiercią. Chciała, żebym wiedział, żebym mógł ci powiedzieć. Dotknęła mego policzka, kiedy staliśmy razem, patrząc na Eldwist, i wyjawiła mi wszystko. Wszystkie tajemnice, które ukrywała przed nami. Wszystkie swoje pilnie strzeżone sekrety. – Przysunął się bliżej. – Ojciec stworzył ją, aby odwróciła magię Uhl Belka. Stworzył ją z pierwiastków Ogrodów, gdzie żyje, z najsilniejszej swojej magii. Posłał ją do Eldwist na śmierć. W pewnym sensie wysłał cząstkę samego siebie. Naprawdę nie miał wyboru. Nic pomniejszego nie wystarczyłoby do pokonania Króla Kamienia w jego własnym królestwie. A Uhl Belk musiał zostać zwyciężony tutaj, ponieważ nigdy nie opuściłby Eldwist. Nie mógł go opuścić, chociaż o tym nie wiedział. Maw Grint stał się namiastką Uhl Belka, wysłanym w jego imieniu, aby zmienić resztę czterech krain w kamień. Ale gdyby Król Srebrnej Rzeki czekał, aż potwór zbliży się wystarczająco, Maw Grint mógłby być już zbyt wielki, aby go powstrzymać.

– Wybrała każdego z nas w pewnym celu, tak, jak powiedziała. – Jego dłoń spoczęła na ramieniu Morgana. Czuł, jak chłopak drgnął. – Ty i ja zostaliśmy wybrani, aby odzyskać Czarny Kamień Elfów ukradziony przez Uhl Belka z Wiecznej Rezydencji Królów. Oczywiście Ożywcza stanęła przed problemem, ponieważ jej magia nie działała, dopóki Uhl Belk władał Kamieniem. Dopóki dzierżył magię druidów, mógł rozproszyć jej magię i zapobiec koniecznej przemianie. Uczyniłby to natychmiast, gdyby odkrył, kim jest. Zamieniłby ją w kamień. Dlatego aż do końca nie mogła użyć magii.