Jenny Carroll: Dziewiąty Klucz

Spojrzałam na list Giny. Gina pisze fantastyczne listy. Nie mogłam się doczekać, żeby pójść na górę i go przeczytać. Tylko… tylko jeszcze jedna rzecz nie dawała mi spokoju.

Rzuciłam okiem przez ramię na zdjęcie Andy'ego i jego pierwszej żony.

– Widzę, że powiesiłaś kilka nowych zdjęć – zagaiłam. Mama spojrzała w tym samym kierunku.

– Och, tak. Cóż, mogłam przynajmniej zająć czymś myśli, czekając na wiadomość, co się z tobą dzieje. Może pójdziesz na górę, żeby się umyć? Andy robi pizzę na kolację.

– Jego pierwsza żona – powiedziałam, nie odrywając oczu od fotografii – mama Przyć… to jest, Brada. Umarła, tak?

– Ehe – odparła mama. – Wiele lat temu.

– Na co?

– Na raka jajników. Skarbie, nie rzucaj tego ubrania byle gdzie, jak je zdejmiesz. Jest całe w sadzy. Popatrz, nowa narzuta umazała się na czarno.

Wpatrywałam się w zdjęcie.

– Czy ona… – Nie bardzo wiedziałam, jak sformułować pytanie. – Czy ona była w śpiączce, czy coś?

– Tak mi się wydaje. Tak, pod koniec. Dlaczego?

– Czy Andy musiał… – Obracałam w rękach list Giny. – Czy musieli ją odłączyć?

– Tak. – Mama zapomniała o narzucie. Patrzyła na mnie zaniepokojona. – Tak, rzeczywiście, w pewnym momencie musieli poprosić o odłączenie aparatury podtrzymującej życie, ponieważ Andy sądził, że jego żona nie chciałaby trwać w takim stanie. Dlaczego pytasz?

– Nie wiem. – Spojrzałam na serduszka i tęcze na kopercie. „Rudy”. Ależ byłam głupia. „Znasz mnie”, twierdziła mama Profesora. Boże, powinni mi odebrać licencję mediatora. Gdyby było coś takiego, a rzecz jasna, nie ma.

– Jak się nazywała? – zapytałam, wskazując zdjęcie. – To znaczy, mama Brada?

– Cyntia.

Cyntia. Boże, ale ze mnie ofiara.

– Kochanie, pomóż mi, dobrze? – Mama mocowała się z krzesłem, na którym przed chwilą siedziałam. – Nie mogę odczepić tej poduszki…

Włożyłam list od Giny do kieszeni i podeszłam do mamy.

– Gdzie jest Profesor? – zapytałam. – To jest, David. Mama spojrzała zaskoczona.

– Pewnie na górze, w swoim pokoju, odrabia lekcje. Dlaczego?

– Och, muszę mu coś powiedzieć.

Coś, co powinnam była mu powiedzieć dawno temu.

– No więc? – zapytał Jesse. – Jak to przyjął? – Nie chcę o tym mówić. Rozciągnęłam się na łóżku, bez śladu makijażu, ubrana w wyciągnięty dres. Powzięłam nowy plan: postanowiłam, że będę traktować Jesse'a dokładnie w ten sam sposób co przyrodnich braci. Dzięki temu na pewno się w nim nie zakocham.

Przeglądałam egzemplarz „Vogue'a” zamiast odrabiać lekcje z geometrii. Jesse siedział pod oknem, pieszcząc Szatana. Jesse pokręcił głową.

– Daj spokój – powiedział. Takie „daj spokój” w wykonaniu Jesse'a zawsze brzmiało dziwacznie. Z ust chłopaka, który nosił koszulę ze sznurowadłami zamiast guzików, to było dość niezwykłe. – Powiedz mi, co mówił.

Przewróciłam stronę magazynu.

– Powiedz mi, co zrobiliście Marcusowi.

Jesse wydawał się jakby odrobinę za bardzo zaskoczony tym pytaniem.

– Nic mu nie zrobiliśmy.

– Bujasz. To gdzie się podział?

Jesse wzruszył ramionami i podrapał Szatana pod brodą. Głupi kot mruczał tak głośno, że słyszałam go w drugim końcu pokoju.

– Sądzę, że zdecydował się trochę pojeździć po świecie – odparł Jesse fałszywie niewinnym tonem.

– Bez pieniędzy? Bez kart kredytowych?

W pokoju strażacy znaleźli między innymi portfel Marcusa i… rewolwer.

– To nie takie byle co – Jesse pacnął Szatana delikatnie po łebku, kiedy kot zamachnął się na niego leniwie łapą – zwiedzić nasz wspaniały kraj na własnych nogach. Może z czasem zdoła docenić jego naturalne piękno. Parsknęłam, przewracając kolejną stronę.

– Wróci za tydzień.

– Nie sądzę.

Pewność, z jaką to powiedział, wzbudziła moje podejrzenia.

– Dlaczego nie?

Jesse się zawahał. Wyraźnie nie chciał mi powiedzieć.

– No co? Czy mówiąc to mnie, zwykłej istocie żyjącej, złamałbyś jakiś kodeks duchów?

– Nie – odparł z uśmiechem. – On nie wróci, Susannah, ponieważ duchy ludzi, których zabił, mu nie pozwolą.

Uniosłam brwi.

– Co masz na myśli?

– W moich czasach nazywano to opętaniem. Nie wiem, jak to się teraz określa. Jednak twoja interwencja spowodowała, że pani Fiske i troje innych ludzi, którym Marcus Beaumont odebrał życie, sprzymierzyli się. Zebrali się razem i nie spoczną, dopóki Marcus nie poniesie należytej kary za swoje zbrodnie. Może uciekać z jednego końca ziemi na drugi, ale im nigdy nie ucieknie. Aż do śmierci. A kiedy to się stanie – głos Jesse'a brzmiał twardo – ugnie się pod jej ciężarem.

Nic nie powiedziałam. Jako mediatorka nie mogłam pochwalać takiego postępowania. Duchy nie powinny zajmować się wymierzaniem sprawiedliwości, podobnie jak nie wolno tego robić zwykłym ludziom.

Nie przepadałam jednak szczególnie za Marcusem, a poza tym nie było sposobu, żeby udowodnić mu popełnienie morderstw. Wiedziałam, że na tej ziemi nigdy nie zostanie ukarany. Więc może nie tak źle, że ukarzą go mieszkańcy tamtego świata?

Zerknęłam na Jesse'a kątem oka, przypomniawszy sobie, że o ile mi wiadomo, za zamordowanie jego samego również nikt nie poniósł kary.

– Przypuszczam, że tak samo postąpiłeś z… eee… ludźmi, którzy, eee… ciebie zabili?

Jesse nie dał się wciągnąć w tak sprytnie zastawioną pułapkę. Uśmiechnął się tylko, mówiąc:

– Powiedz mi, jak się zachował twój brat.

– Brat przyrodni – przypomniałam.

Nie zamierzałam opowiedzieć Jesse'owi o mojej rozmowie z Profesorem, podobnie jak Jesse nie chciał opowiedzieć mi o swojej śmierci. Tyle że w moim wypadku wynikało to z tego, że byłam tym wszystkim tak strasznie poruszona i zmieszana, Jesse zaś nie chciał mówić o swojej śmierci, ponieważ… cóż, nie wiem. Wątpię jednak, żeby czuł się z jakiegoś powodu zmieszany.

Znalazłam Profesora dokładnie tam, gdzie przewidziała moja mama, w pokoju, zajętego pracą domową, jakimś wypracowaniem, które należało oddać dopiero w przyszłym miesiącu. Ale to jest właśnie cały Profesor: po co odkładać na jutro pracę domową, którą można zrobić dzisiaj?

Jego „proszę”, kiedy zapukałam do drzwi, brzmiało obojętnie. Nie podejrzewał, że to ja. Nigdy nie zaglądam do pokoju braci, jeśli da się tego uniknąć. Odstręczał mnie wszechobecny smród brudnych skarpetek.

Tylko dlatego, że sama w tym konkretnym momencie nie pachniałam jak stokrotka, uznałam, że będę w stanie to znieść.

Zdziwił się na mój widok. Jego buzia stała się niemal tak samo czerwona jak włosy. Podskoczył i rzucił się, żeby ukryć brudną bieliznę pod kołdrą niepościelonego łóżka. Poprosiłam, żeby się wyluzował. Usiadłam na łóżku i oznajmiłam, że mam mu coś do powiedzenia.

Jak to przyjął? Cóż, przede wszystkim nie zadawał głupich pytań w rodzaju: „Skąd to wiesz?” Wiedział skąd. Coś tam wiedział o mediacji. Nie za dużo, ale na tyle, żeby zdawać sobie sprawę, że w zasadzie regularnie porozumiewam się ze światem duchów.

Przypuszczam, że to pewnie fakt, iż tym razem porozumiałam się z jego własną matką, wywołał łzy w jego niebieskich oczach… co mocno mnie poruszyło. Nigdy dotąd nie widziałam, żeby płakał.

– Hej – powiedziałam zaniepokojona. – Hej, wszystko jest w porządku…

– Jak… – Profesor z trudem powstrzymał szloch. – J… jak ona wyglądała?