Jenny Carroll: Dziewiąty Klucz

Mało prawdopodobne. Nawet Tad dał sobie z tym spokój, kiedy gliniarze, którzy zjawili się razem ze strażakami, zażądali wyjaśnień, dlaczego w powszedni dzień włóczył się po domu w stroju pływackim. Przypuszczam, że nie chciał wydać wujka ze względu na ojca. Zaczął kłamać jak najęty, opowiadając, jak to się przeziębił i lekarz zalecił, dla oczyszczenia zatok, nasiadówki w wannie z gorącą wodą (dobre: postanowiłam to zapamiętać na przyszłość – Andy wspominał o budowie sauny za domem).

Ojciec Tada, niech Bóg ma go w swojej opiece, zaprzeczył obu naszym opowieściom, twierdząc, że czekał w swoim pokoju na lunch, kiedy ktoś ze służby poinformował go, że jego gabinet stoi w płomieniach. Nikt mu nie powiedział, że Tad jest chory i zostaje w domu, ani też, że na rozmowę z nim czeka dziewczyna.

Na szczęście jednak wspomniał również, że zdrzemnął się w trumnie.

Zgadza się: w trumnie.

Parę osób uniosło brwi i w końcu zdecydowano, że pan Beaumont zostanie przyjęty na parodniową obserwację na oddział psychiatryczny miejscowego szpitala. Zrozumiałe, że w tej sytuacji nie byliśmy w stanie z Tadem porozmawiać i podczas gdy on odjechał z sanitariuszami i swoim ojcem, mnie zaprowadzono bez żadnych ceremonii do wozu policyjnego i ostatecznie, kiedy gliny sobie o mnie przypomniały, odwieziono do domu.

Gdzie, zamiast radosnego powitania, czekała mnie niewąska awantura.

Nie żartuję. Andy wpadł w szał. Krzyczał, że powinnam była wrócić prosto do domu, zmienić ubranie i pojechać z powrotem do szkoły. Nie miałam potrzeby wsiadania do niczyjego wozu, zwłaszcza bogatego biznesmena, którego prawie nie znam.

Co więcej, uciekłam ze szkoły i bez względu na to, ile razy podkreślałam, że a) zostałam właściwie wyrzucona ze szkoły, oraz b) wykonywałam zadanie dla szkoły (przynajmniej według historyjki, którą zmyśliłam na ich użytek), uznano, że generalnie, zawiodłam zaufanie wszystkich. Dostałam areszt domowy na tydzień.

Powiadam wam, to niemal wystarczyło, żebym zaczęła się zastanawiać nad powiedzeniem prawdy.

Prawie. Ale nie całkiem.

Przygotowywałam się, żeby zmyć się do swojego pokoju w celu „przemyślenia, co zrobiłam”, kiedy wparadował Przyćmiony i oznajmił od niechcenia, że uderzyłam go rano bardzo mocno w żołądek – bez wyraźnej przyczyny.

To było podłe kłamstwo i natychmiast mu o tym przypomniałam: zostałam sprowokowana, zupełnie niepotrzebnie. Jednak Andy, który nie uznaje przemocy z jakiegokolwiek powodu, niezwłocznie uziemił mnie na kolejny tydzień. Jako że Przyćmionego też uziemił za to, co powiedział, niezależnie od tego, co to było, a co skłoniło mnie do użycia pięści, więc nie przejęłam się za bardzo, ale i tak wydawało mi się to przesadą. Przesadą do tego stopnia, że kiedy Andy opuścił pokój, opadłam na kanapę, wyczerpana jego gniewem, którego przedtem nie miałam okazji doświadczyć. A w każdym razie nie na własnej skórze.

– Naprawdę – powiedziała mama, zajmując miejsce naprzeciwko mnie i wpatrując się ze zmartwionym wyrazem twarzy w poduszki, na które się osunęłam – powinnaś była nas zawiadomić, gdzie jesteś. Biedny ojciec Dominik okropnie się przeraził.

– Przepraszam – mruknęłam smętnie, miętosząc pozostałości spódnicy. – Następnym razem będę pamiętała.

– A jednak – ciągnęła mama, funkcjonariusz Green powiedział, że byłaś bardzo pomocna w czasie pożaru, więc myślę…

Podniosłam głowę.

– Co myślisz?

– Cóż, Andy nie chciał, żebym ci teraz powiedziała, ale…

Otóż, mama wstała – moja mama, która kiedyś przeprowadziła wywiad z Jaserem Arafatem – i ostrożnie wyjrzała z pokoju, chcąc najwidoczniej sprawdzić, czy Andy nas nie usłyszy.

Przewróciłam oczami. Miłość. Co ona robi z ludzi.

Podnosząc oczy do góry, zauważyłam, że mama, w kryzysowych sytuacjach przejawiająca nadmiar energii, w czasie mojej nieobecności powiesiła w salonie więcej zdjęć. Było tam parę nowych, takich, których nie widziałam. Wstałam, żeby obejrzeć je z bliska.

Jedno przedstawiało mamę i tatę w dniu ślubu. Schodzili po schodach urzędu, w którym wzięli ślub, a przyjaciele rzucali w nich ryżem. Wyglądali niemożliwie młodo i szczęśliwie. Ku mojemu zaskoczeniu tuż obok tego zdjęcia wisiała fotografia ze ślubu mamy z Andym.

Zwróciłam też uwagę na to, że obok zdjęcia mamy i taty wisi zdjęcie, które musiało przedstawiać ślub Andy'ego z pierwszą żoną. To było bardziej studium portretowe niż przypadkowa fotka. Andy, sztywny i zmieszany, stał obok bardzo szczupłej dziewczyny o wyglądzie hipiski, z długimi prostymi włosami.

Dziewczyna hipiska wydała mi się znajoma.

– Oczywiście, że tak – odezwał się głos obok mojego łokcia.

– Rany, tato – syknęłam, okręcając się na pięcie. – Kiedy ty wreszcie przestaniesz?

– Jesteś w poważnych tarapatach, młoda damo – stwierdził. Wydawał się nadęty i zły. No, jak na faceta w spodniach od dresu. – Co ty sobie wyobrażałaś?

Szepnęłam:

– Wyobrażałam sobie, że ludzie będą mogli bezpiecznie protestować przeciwko niszczeniu przez wielkie korporacje zasobów naturalnych północnej Kalifornii bez obawy, że zostaną zamknięci w beczce i zakopani trzy metry pod ziemią.

– Nie baw się ze mną, Susannah. Wiesz doskonale, o czym mówię. Mogłaś zginąć.

– Mówisz tak jak on – podniosłam oczy na zdjęcie Andy'ego.

– Postąpił słusznie, dając ci areszt domowy – orzekł ojciec surowo. – Chce ci dać nauczkę. Zachowałaś się lekkomyślnie i nieostrożnie. I nie powinnaś była uderzać tego chłopaka, jego syna.

– Przyćmionego? Żartujesz?

Widziałam jednak, że mówi poważnie. Zrozumiałam również, że w tej kłótni nie wygram.

Wobec tego popatrzyłam na zdjęcie Andy'ego i jego pierwszej żony, i powiedziałam, nadąsana:

– Mogłeś mi o niej powiedzieć. To by mi bardzo ułatwiło życie.

– Ja też nie wiedziałem. Tata wzruszył ramionami. – Dopóki nie zobaczyłem, jak twoja mama wiesza to zdjęcie dziś po południu.

– Jak to, nie wiedziałeś? – spojrzałam na niego gniewnie. – To o co ci chodziło z tymi tajemniczymi ostrzeżeniami?

– Cóż, wiedziałem, że Beaumont nie jest tym Rudym, którego szukałaś. Powiedziałem ci to.

– Och, wielka mi pomoc – burknęłam.

– Posłuchaj – zdenerwował się tata – nie jestem wszechwiedzący, tylko nieżywy.

Usłyszałam kroki mamy na drewnianej podłodze.

– Mama wraca – szepnęłam. – Uciekaj.

A tata, choć raz, zastosował się do mojej prośby, więc kiedy mama weszła do pokoju, stałam skromnie przy ścianie z fotografiami. Skromnie i spokojnie, przynajmniej jak na dziewczynę, która o mało nie spłonęła żywcem.

– Posłuchaj – powiedziała mama cichutko. Odwróciłam oczy od zdjęć. Mama trzymała kopertę – jasnoróżową kopertę pokrytą ręcznie narysowanymi serduszkami i tęczami. Takimi serduszkami i tęczami, jakie zawsze rysuje Gina na listach do mnie.

– Andy chciał, żebym poczekała z powiedzeniem ci tego – mówiła mama ściszonym głosem – aż do czasu, kiedy twoja kara się skończy. Ale nie mogę. Chcę, żebyś wiedziała, że rozmawiałam z mamą Giny, która wyraziła zgodę na jej przyjazd do nas w czasie ferii wiosennych, w przyszłym miesiącu…

Mama przerwała, kiedy zarzuciłam jej ręce na szyję.

– Dziękuję! – krzyknęłam.

– Och, skarbie – stęknęła, obejmując mnie, jakkolwiek z lekką, jak zauważyłam, rezerwą, ponieważ nadal zalatywałam rybą. – Proszę bardzo. Wiem, jak bardzo za nią tęsknisz. I wiem, jak ci było trudno przyzwyczaić się do całkiem nowej szkoły i zupełnie nowych ludzi. I do tego, że masz przyrodnich braci. Jesteśmy tacy dumni, że tak dobrze sobie radzisz. – Odsunęła się. Czułam, że miałaby ochotę nadal mnie przytulać, ale nie mogła znieść smrodu. – Cóż, w każdym razie, jak dotąd.