Jenny Carroll - Dziewiąty Klucz

– Jestem pewna, że to miły człowiek – powiedziałam tylko.

Opowiedziałam mu o artykule dla szkolnej gazety. Uznałam, że jeśli nawet później będą o tym rozmawiali, jego tata nie wyskoczy z czymś takim, jak: „Och, nie, nie dlatego tutaj przyszła. Zjawiła się, żeby opisać mi swój sen”.

A jeśli nawet, to był tak dziwnym człowiekiem, że własny syn też nie potraktowałby go poważnie.

– Ho, ho – zaśmiał się Tad, kiedy skończyłam opowiadać o artykule na temat dziesięciu najbardziej wpływowych ludzi w Carmelu. – Świetne.

– Tak – paplałam dalej. – Nie wiedziałam nawet, że to twój tata. – Boże, potrafię smarować miodem, jak mi na czymś zależy. – To znaczy, nie znałam twojego nazwiska. Więc to prawdziwa niespodzianka. Posłuchaj, czy mogę pożyczyć komórkę? Muszę sobie zorganizować powrót do domu.

Tad spojrzał na mnie zaskoczony.

– Trzeba cię odwieźć? Nie ma sprawy. Zawiozę cię.

Wbrew woli lustrowałam go od stóp do głów. Był praktycznie nagi. No, dobra, nie całkiem, miał na sobie spodenki kąpielowe sięgające prawie do kolan. Jak dla mnie był jednak na tyle nagi, że nie mogłam oderwać od niego oczu.

– Hm. Dziękuję.

Podążył wzrokiem za moim spojrzeniem, zerkając na ociekające wodą spodenki.

– Och… – powiedział, uśmiechając się cudownie onieśmielony. – Pozwolisz, że coś narzucę? Poczekasz chwilę?

Zdjął ręcznik z ramion i ruszył na tył budynku…

Stanął jednak, kiedy sapnęłam ze zdumienia i zawołałam:

– O, mój Boże! Co się stało z twoją szyją? Zgarbił się i odwrócił twarzą do mnie.

– Nic – rzucił szybko.

– Z całą pewnością nie jest to „nic” – powiedziałam, robiąc krok w jego stronę. – Masz jakąś okropną…

Głos mi zamarł i spojrzałam na własne dłonie.

– Posłuchaj – powiedział zmieszany Tad – to tylko sumak jadowity. Wiem, że to koszmarne. Mam to od paru dni. Wygląda gorzej, niż na to zasługuje. Nie wiem, skąd to się wzięło, zwłaszcza na karku, ale…

– Ja wiem.

Podniosłam obie ręce. W niebieskim świetle basenowych reflektorów wysypka wyglądała szczególnie groteskowo. Tak samo jak wysypka na jego karku.

– U Kelly potknęłam się i wpadłam na jakieś rośliny – wyjaśniłam. – A zaraz potem ty zaprosiłeś mnie do tańca…

Tad popatrzył na moje ręce. A potem wybuchnął gromkim śmiechem.

– Tak mi przykro! – Naprawdę czułam się strasznie. Oszpeciłam chłopaka. Nieprawdopodobnie seksownego, bajecznie przystojnego chłopaka. – Poważnie, nie masz pojęcia…

Tad jednak śmiał się nadał. Po chwili śmialiśmy się już razem.

– Zasłonięte okiennicami? – powtórzył ojciec Dominik. – Okna były zasłonięte okiennicami?

– No, nie wszystkie. – Siedziałam na krześle naprzeciwko biurka, zdrapując wysypkę. Hydrokortyzon ją wysuszał. Z oślizłej zrobiła się łuskowata. – Tylko te w jego biurze, czy co to było. Powiedział, że jest wrażliwy na światło.

– Powiadasz, że gapił się na twoją szyję?

– Na krzyżyk. To jego asystent obejrzał moją szyję, jakby spodziewał się wielkiego znamienia czy czegoś podobnego. Ale nie w tym rzecz, ojcze Dominiku.

Postanowiłam wyjaśnić z dobrym ojczulkiem wszystkie niejasności. No, w każdym razie te dotyczące zmarłej kobiety, która ostatnio budziła mnie w środku nocy. Nadal nie byłam gotowa, żeby mu powiedzieć o Jessie, zwłaszcza po tym, co zaszło poprzedniego wieczoru, kiedy Tad odwiózł mnie do domu. Doszłam jednak do wniosku, że jeśli Thaddeus Beaumont senior jest przerażającym mordercą, o co nie mogłam przestać go podejrzewać, to przyda się pomoc ojca Dominika, żeby oddać go w ręce sprawiedliwości.

– Chodzi o to – ciągnęłam – że zdziwiło go nie to, co powinno. Zdziwił się, że kobieta powiedziała, że jej nie zabił. Co oznacza, dla mnie przynajmniej, że to naprawdę zrobił. To znaczy, zabił ją.

Kiedy weszłam, ojciec Dominik drapał się pod gipsem za pomocą rozprostowanego metalowego wieszaka. Po chwili przestał się drapać, ale nie wypuścił drutu. Bawił się nim w zamyśleniu. Przynajmniej nie wyciągnął jeszcze papierosów.

– Wrażliwy na światło – mruczał. – Patrzył na szyję…

– Chodzi o to – powtórzyłam – że on chyba zabił tę kobietę. Praktycznie się do tego przyznał. Problem polega na tym, żeby to udowodnić. Nawet nie znamy jej imienia, a co dopiero miejsca, gdzie ją pochowano, jeśli ktoś się w ogóle pofatygował, żeby to zrobić. Nie mamy ciała. Jeśli nawet pójdziemy na policję, to co im powiemy?

Ojciec D zastanawiał się jednak nad czymś głęboko, obracając wieszak w palcach. Uznałam, że jeśli on buja w obłokach, to ja też mogę. Usiadłam wygodnie na krześle, drapiąc się zawzięcie i zaczęłam sobie przypominać, co się działo potem, gdy przestaliśmy się z Tadem śmiać z naszej przypadłości – jedyna część wieczoru, o której nie opowiedziałam ojcu Dominikowi.

Tad poszedł się przebrać. Czekałam przy basenie. Para unosząca się znad wody ogrzewała moje odziane w rajstopy nogi. Nikt mnie nie niepokoił. Odpoczywałam, słuchając szumu wodospadu. Po jakimś czasie Tad wrócił – z mokrymi włosami, ale ubrany od stóp do głów – w dżinsy i, niestety, czarną jedwabną koszulę. Miał nawet złoty łańcuszek, choć wątpię, żeby zdobył go, pisząc olśniewający esej o Jamesie Madisonie.

Powstrzymałam się od stwierdzenia, że złoto prawdopodobnie podrażnia wysypkę, a czarny jedwab i dżinsy na mężczyźnie to beznadziejny styl Staten Island.

Udało mi się jednak nie robić uwag i Tad zabrał mnie z powrotem do domu, gdzie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, pojawił się Yoshi z moim płaszczem. Poszliśmy do samochodu Tada, który ku mojemu przerażeniu okazał się czarnym lśniącym wozem, jakim, przysięgam na Boga, Dawid Hasselhoff jeździł w tym swoim programie, zanim zrobił Słoneczny patrol. Wewnątrz wyposażony był w głębokie skórzane fotele i system stereo, za jaki Śpiący gotów byłby zabić. Zapinając pas, modliłam się, żeby Tad okazał się dobrym kierowcą.

bo umarłabym ze wstydu, gdyby ktoś musiał mnie wyciągać szczypcami z takiego samochodu.

Tad jednak, jak się wydaje, sądził, że samochód jest świetny i on sam, w środku, również. Jestem pewna, że w Polsce, czy gdzieś, porshe oraz złote łańcuszki z czarnym jedwabiem uchodzą za szczyt dobrego smaku, ale przynajmniej na Brooklynie są to rzeczy typowe dla handlarzy narkotykami albo kolesiów z New Jersey.

Tad raczej nie zdawał sobie z tego sprawy. Przekręcił kluczyk i chwilę później byliśmy na szosie, pokonując karkołomne zakręty tak lekko, jakbyśmy lecieli czarodziejskim dywanem. Tad zapytał, czy chciałabym gdzieś wstąpić na kawę, czy coś. Sądzę, że teraz, kiedy odkryliśmy, że połączył nas sumak jadowity, miał ochotę jeszcze ze mną pobyć.

Powiedziałam „pewnie”, mimo że nienawidzę kawy. Dał mi swoją komórkę, żebym zadzwoniła do mamy i uprzedziła, że będę później. Mamę tak podekscytował fakt, iż wybieram się gdzieś z chłopakiem, że nie zrobiła tego, co matki zwykle robią, kiedy ich córka spotyka się z nieznajomym, to jest nie poprosiła o jego nazwisko ani numer telefonu.

Rozłączyłam się i pojechaliśmy do Coffee Clutch, ulubionej kafejki dzieciaków z Akademii Misyjnej. Jak się okazało, byli tam Cee Cee i Adam, ale kiedy zobaczyli mnie z chłopakiem, taktownie udali, że mnie nie znają. Przynajmniej Cee Cee. Adam gapił się na nas i robił głupie miny, kiedy tylko Tad odwracał się do niego plecami. Nie wiem, czy te miny wiązały się z faktem, że wysypka Tada rzucała się w oczy nawet w przyćmionym świetle Coffee Clutch, czy też Adam dawał upust swoim uczuciom wobec Tada Beaumonta w ogóle.