Siergiej Łukjanienko: Atomowy Sen

Stiekow znowu zakłada okulary, wstaje i macha ręką, zatrzymując taksówkę. A ja przelotnie zerkam na okienko skanera.

Strzałka wskazuje w stronę więzienia. Ale na pewno nie na Stiekowa!

– Cholera! – krzyczę, zrywając się z miejsca. Filiżanka spada ze stolika na kamienne płyty chodnika i z brzękiem rozpada się na kawałki. Fałszywy Stiekow odwraca się do mnie z uśmiechem.

– Coś się stało, Ksiusza?

Milczę. Mam ochotę się rozpłakać. Skończona kretynka! Jak prosto i elegancko mnie załatwili! „Leć dalej, sokole!” Wystarczyło tylko ruszyć głową…

– Niech pani tak tego nie przeżywa – fałszywy Stiekow ujmuje mnie za łokieć. – Proszę mi wierzyć, nic strasznego się nie stało.

– Gdzie on jest? – krzyczę.

– Tocha? Myślę, że już w więzieniu.

– Rozumie pan, że został pan wspólnikiem? – pytam. – Proszę wziąć pod uwagę, że nasza rozmowa jest nagrywana i…

– W dalszym ciągu podtrzymuję zaproszenie na spacer. – Fałszywy Stiekow nie wygląda na przestraszonego. – Przy okazji, nie zastanawiała się pani, Ksiuszo, dlaczego wirtualne więzienie umieszczono w Deeptown?

Milczę. Wszystko diabli wzięli, spłoszyłam przestępcę, zawaliłam inspekcję…

– Przecież więzienie mogło sobie stworzyć oddzielną przestrzeń wirtualną – kontynuuje fałszywy Stiekow. – I nie dopuścić do żadnych ucieczek, nawet teoretycznie!

– Myśli pan, że te szychy na górze to rozumieją? – odpowiadam i w myślach łapię się za głowę. Co ja robię? Dyskutuję z przestępcą, obmawiam zwierzchników!

– Rozumieją. To co, jedziemy?

Rozglądam się. Nieopodal, przy skrzyżowaniu, stoi policjant.

Zwykły policjant Deeptown, silny, o sympatycznej, szczerej twarzy.

Biały mundur, blacha z numerem. Na pasie kabura z pistoletem, kajdanki, radiostacja. Wystarczy tylko krzyknąć i mój rozmówca zostanie aresztowany. Nie będzie miał żadnego ruchu.

Ale już wiem, że nie zawołam policjanta. Stiekow zadał to samo pytanie, które dręczyło i mnie.

Dlaczego więzienie nie zostało odizolowane?

Odpowiedź może być tylko jedna.

Żeby było dokąd uciekać.

Taksówka kręci się po Deeptown, posłuszna wskazówkom fałszywego Stiekowa. Na pierwszy rzut oka nie ma w tym błądzeniu żadnego systemu, ale orientuję się, że co chwila przeskakujemy z rosyjskiego sektora do japońskiego, chińskiego, niemieckiego i amerykańskiego.

Stiekow próbuje zmylić ewentualnych prześladowców. Prymitywne, ale skuteczne. Oczywiście, jeśli nie śledzą nas na poziomie prowajdera.

Mój rozmówca myśli o tym samym.

– Którędy wchodzisz, Ksiusza?

– Nie jestem Ksiusza – mówię, olewając konspirację. Do diabła z tym wszystkim… – Nazywam się Karina.

– A ja rzeczywiście Czyngis. To którędy?

– Moskwa Online.

– Aha… – mówi z wyraźnym zadowoleniem. Nie kryjąc się, wyjmuje pager i wystukuje list, nie patrząc na klawiaturę.

Czyżby miał pomocników wśród prowajderów?

A czemu nie? Moskwa Online to jedna z najbardziej popularnych kompanii. Jeśli Czyngis jest poważnym człowiekiem, a na takiego właśnie wygląda, mógł zawczasu zdobyć przyjaciół w najpopularniejszych i największych firmach.

– Proszę się zatrzymać przy pomniku Ostatniego Spamera – komenderuje Czyngis kierowcy-programowi.

Znam to miejsce. Był w Głębi taki zawód – spamer. W epoce przedwirtualnej spamerzy wysyłali listy reklamowe, tak zwane spamy, z jednorazowych adresów; u zarania Głębi zaczęli działać inaczej. Tworzyli prościutkie programy, nadawali im wygląd czarujących młodzieńców i sympatycznych dziewczyn, którzy chodzili po ulicach Deeptown i zaczepiali każdego, pytając: „Przepraszam, czy słyszał pan już tę wspaniałą wiadomość? Otworzono świetny burdel, nazywa się Namiętność Intelektualna…”

Likwidowano ich długo i z zapałem. Strzelała do nich policja, uganiali się za nimi prowajderzy… Ale ostatecznie pokonano spamerów dopiero wtedy, gdy wydano licencje osobom prywatnym.

Pojawił się nowy zawód – łowca spamerów. Gdy ludzie się zorientowali, że polowanie na nieproszonych akwizytorów jest bardziej intratne niż sama akwizycja, liczba spamerów gwałtownie spadła.

Na pamiątkę zwycięstwa wzniesiono pomnik, przedstawiający młodego człowieka o idiotycznym uśmiechu, wytrzeszczonych oczach i z plikiem ulotek w ręku. Spamerzy nie zniknęli całkowicie, pojawiają się jeszcze od czasu do czasu, ale przestali być plagą. Zwłaszcza że nagroda za odstrzał spamera nie została zniesiona…

Taksówka zatrzymuje się przy skwerku, na którym stoi wiecznie młody spamer. Na schodkach przed pomnikiem ludzie piją piwo, rozmawiają i nikt nikogo nie zadręcza radami, jak najlepiej stracić pieniądze i czas…

Czyngis wyskakuje z samochodu pierwszy i otwiera mi drzwi.

Pozostawiam tę galanterię bez komentarza. Znajdujemy własną ławeczkę i Czyngis błyskawicznie leci do kiosku po piwo. Nad kioskiem wisi wyblakły plakat reklamowy: Tylko dzisiaj piwo Lodowy Orzeł za darmo!

Plakat wisi tu, odkąd pamiętam.

I zawsze wyglądał na podniszczony.

– Co chce mi pan powiedzieć? – pytam, otwierając piwo. I proszę pamiętać, że wszystko, co pan powie, może być wykorzystane przeciwko panu…

– Karino, nie ma pani nic przeciwko temu, że zmienią ciało? – pyta Czyngis.

Milczą, nic nie rozumiejąc.

A Czyngis jakby zasnuwa się migoczącą mgłą i po chwili zamiast wielkiego, włochatego Antona Stiekowa pojawia się tamten jasnowłosy przystojniak.

Gdy w kawiarni Czyngis zamienił się ciałami z Antonem – nie zdziwiłam się, to mogło zostać zaprogramowane wcześniej. Czyngis czekał na swojego przyjaciela i komp zareagował na jego zbliżenie się. Zwyczajny zestaw, używany przez każdego szanującego się hakera.

Czyżby powtórna wymiana ciał również została wcześniej przygotowana?

Łatwiej uwierzyć właśnie w to – bo w przeciwnym razie Czyngis musiałby być nurkiem.

Tą legendarną postacią, która może wychodzić z wirtualnego świata, kiedy zechce. Człowiekiem, który przez cały czas zdaje sobie sprawę z iluzoryczności otoczenia. Wystarczy, że zapragnie, a skwer wokół niego przemieni się w zwykły trójwymiarowy obrazek. Może zdjąć hełm, wybrać komendę na klawiaturze i zmienić swoją postać. Może, patrząc na narysowany Deeptown, dostrzec słabe miejsca kodu programowego.

Może wiele rzeczy… jeśli tylko nurkowie naprawdę istnieją.

– Jestem nurkiem – oznajmia Czyngis. – Jeśli sądzisz, że zostało to wcześniej przygotowane, powiedz tylko, kim mam się stać.

Kręcę głową. Jeszcze mi tylko maskarady brakowało. W końcu to nie Wenecja.

– Prawdziwy Stiekow to też nurek? – pytam.

To by wyjaśniało, w jaki sposób wydostał się z więzienia.

– Nie. To haker. Bardzo dobry haker… – Czyngis uśmiecha się i dodaje: – Jedyny człowiek, który jest jednoczesnym członkiem UGI, HZO i ULG.

– Przecież oni nie dopuszczają jednoczesnego członkostwa protestuję tępo.

– Ale Tocha występuje pod różnymi nazwiskami – wyjaśnia Czyngis. – Zresztą to nie ma nic do rzeczy.

– Ma! – sprzeciwiam się. – Jak taki doświadczony haker mógł dać się złapać na drobnym włamie? Oglądałam jego akta… popełnił najgłupsze błędy! Nie mówiąc już o tym, że samo przestępstwo jest śmiechu warte. Wyczyszczenie bazy telefonicznej na trzysta czterdzieści trzy ruble i szesnaście kopiejek!

– No cóż, Szura Bałaganow [Aluzja do bohatera groteskowej powieści rosyjskich pisarzy Ufa i Piętrowa Złote cielą (przyp. tłum.).] w swoim czasie wpadł na kradzieży taniej puderniczki – odpowiada zagadkowo Czyngis. Bałaganów… Nazwisko wydaje się znajome, ale nie mogę sobie przypomnieć kontekstu. Pewnie jakiś legendarny haker. – Ale masz rację, Karino. Tocha wpadł specjalnie.