Richelle Mead: W szponach mrozu

Kiedy to się już skończyło, podano napoje i jedzenie. Podeszłam do bufetu i włożyłam na talerz zapiekankę serową i kawałek sernik z owocami mango. Jadłam właściwie bez smakowania jedzenia i odpowiadałam na pytania innych, nie wiedząc nawet, co mówiłam przez większość czasu. To było tak, jakbym była Rose-robotem, wykonującym ruchy, których się po mnie spodziewano. Z tyłu mojej szyi, moja skóra piekła od tatuaży, a w myślach widziałam obraz niebieskich oczu Masona i czerwonych Isaiaha.

Czułam się winna, że nie cieszyłam się bardziej moim wielkim dniem, ale ulżyło mi, gdy grupa w końcu zaczęła się rozpraszać. Moja matka podeszła do mnie, tak jak inni, żegnając się. Poza jej słowami podczas ceremonii, nie rozmawiałyśmy dużo, od czasu mojego załamania w samolocie. Wciąż uważałam, że to trochę zabawne – jak również trochę żenujące. Nigdy o tym nie wspominała, ale cos odrobinę przesunęło się w naszych relacjach, Nie byłyśmy nigdy koło przyjaźni… ale nie byłyśmy już też wrogami.

– Lord Szelsky niedługo wyjeżdża. – powiedziała, gdy stanęłyśmy obok drzwi wejściowych, niedaleko miejsca, gdzie krzyknęłam na nią pierwszego dnia. - Jadę razem z nim.

– Wiem. – powiedziałem.

Nie było żadnych pytań, czy musi wyjeżdżać. To właśnie tak było. Moroje byli na pierwszym miejscu. Strażnicy podążali za nimi Przez kilka chwil przyglądała mi się brązowymi, zamyślonymi oczami. Pierwszy raz od dłuższego czasu, miałam wrażenie, że jesteśmy równe. Bez tego jej patrzenia na mnie z góry. Co było dość dziwne, bo byłam o pół stopy wyższa od niej.

– Dobrze sobie poradziłaś. – powiedziała w końcu. – Zważywszy na okoliczności.

To był jedynie w połowie komplement, ale nie zasłużyłam na więcej. Teraz, rozumiałam błędy i pomyłki, które doprowadziły do wydarzeń w domu Isaiaha.

Niektóre były moja winą; inne nie. Chciałabym móc zmienić to, co się stało, ale wiedziałam, że ona ma rację. W bagnie, które sama stworzyłam, ostatecznie, zrobiłam to, co mogłam.

– Zabijanie strzyg nie było tak wspaniałe, jak myślałam, że jest – powiedziałem jej. Posłała mi smutny uśmiech.

– Nie. Nigdy nie jest.

Pomyślałam wtedy o wszystkich znakach na jej szyi, wszystkich zabójstwach. Zadrżałam.

– O, hej. – marząc, aby zmienić temat, sięgnęłam do kieszeni i wyciągnęłam mały niebieski wisiorek, który mi dała. – Ta rzecz, którą mi dałaś. To jest n-nazar.

Zająknąłem się przy słowie. Wyglądała na zaskoczoną.

– Tak. Skąd wiesz?

Nie chciałam tłumaczyć jej moich snów z Adrianem.

– Ktoś mi powiedział. To ochronny amulet, prawda?

Zamyślenie przemknęło przez jej twarz, po czym wypuściła powietrze i kiwnęła głową.

– Tak. To pochodzi ze starego przesądu na Bliskim Wschodzie… Niektórzy ludzie wierzą, że Nazar ma przeciwdziałać złemu urokowi, chroni tego, który go nosi przed klątwami i tymi, którzy chcą go zranić. – przejechałam palcami po kawałku szkła.

– Bliski Wschód… miejsce w rodzaju, hm, Turcji?

Wargi mojej matki zmarszczyły się.

– Miejsce dokładnie takie jak Turcja. – zawahała się. – To był… prezent. Prezent, który otrzymałam dawno temu… – jej spojrzenie skryło się wewnątrz, zatraciło we wspomnieniu. – Otrzymywałam dużo… uwagi, od mężczyzny, gdy byłam w twoim wieku. Uwagi, która na początku wyglądała na pochlebną, ale nie była nią do końca… Czasami ciężko powiedzieć, kto jest tobą naprawdę zainteresowany, a kto chce cię wykorzystać. Ale kiedy poczujesz, że to prawdziwe… cóż, będziesz wiedzieć.

Wtedy zrozumiałam, dlaczego była tak nadopiekuńcza, jeśli chodziło o moją reputację – on zagroził jej własnej reputacji, gdy była młodsza. Może więcej niż to zostało uszkodzone…

Wiedziałam również, dlaczego dała mi nazar. Mój ojciec najpierw dał to jej. Pomyślałam, że ona nie chce już o tym więcej rozmawiać, wiec nie pytałam. Wystarczyła mi wiedza, że w ich stosunkach może ,tylko może, w ich stosunkach nie chodziło tylko o biznes i geny.

Pożegnałyśmy się, i wróciłem do swojej klasy. Każdy wiedział gdzie byłam tego ranka, moi koledzy-nowicjusze chcieli zobaczyć moje znaki molnija . Nie obwiniłam ich. Gdyby nasze role się odwróciły, też bym ich nękała.

– No Dalej, Rose – błagał Shane Reyes, i przytrzymał mój kucyk.

Spacerowaliśmy po naszym porannym treningu. Zanotowałam w pamięci, aby umyć jutro moje włosy. Kilka innych osób poszło za nami i zaczęło powtarzać jego prośby.

– Tak. Pokaż nam, co dostałaś za swoją szermierkę!

Ich oczy promieniały entuzjazmem i podnieceniem. Byłam bohaterem, ich koleżanka z klasy zdołała wytropić przywódców wędrownej grupy strzyg, która sterroryzowała nas podczas naszego wyjazdu. Ale zauważyłam kogoś stojącego z tyłu z grupy, kogoś, kto nie wyglądał ani na chętnego ani podnieconego. Eddie. Spotykając moje spojrzenie, posłał mi mały, smutny uśmiech. Zrozumiał.

– Wybaczcie chłopaki.- powiedziałam, odwracając się do nich. – One muszą zostać zabandażowane. Zalecenia lekarza.

Spotkało się to z narzekaniami, które szybko zamieniły się w pytania, jak w rzeczywistości zabiłam strzygi. Ścięcie głowy było jednym z najcięższych i najrzadszych sposobów zabicia wampira; nie było łatwo unieść miecz pod odpowiednim kątem.

Więc, opowiedziałam moim przyjaciołom, co się zdarzyło, najlepiej jak umiałam, starając się trzymać faktów i nie wychwalać zabójstwa.

Szkolny dzień nie zakończył się, choć nadszedł już czas. Razem z Lissą wracałyśmy do mojego dormitorium. Nie miałyśmy okazji porozmawiać od czasu wydarzeń w Spokane. Przeszłam przez liczne przesłuchania, a potem był jeszcze pogrzeb Masona. Lissa wypełniała swoje obowiązki wobec wyjeżdżających z kampusu arystokratów, więc nie miała wiele więcej wolnego czasu ode mnie.

Bycie blisko niej sprawiało, że czułam się lepiej. Nawet jeśli mogłam w każdej chwili znaleźć się w jej głowie, to nie było to samo co, co fizyczne przebywanie z osobą, która się o ciebie troszczy.

Kiedy doszłyśmy do drzwi mojego pokoju, dostrzegłam bukiet frezji postawiony obok nich, na podłodze. Wzdychając, podniosłam kwiaty, nawet nie patrząc na dołączoną kartkę.

– Od kogo to? – spytała Lissa otwierając drzwi.

– Od Adriana – odpowiedziałam.

Weszłyśmy do środka, i wskazałam na swoje biurko, gdzie stało kilka innych bukietów. Postawiłam frezje obok nich.

– Będę szczęśliwa, kiedy on opuści kampus. Nie sadzę, żebym mogła znieść więcej tego.

Odwróciła się do mnie zdziwiona.

– Oh, hm, ty nie wiesz.

Przez wieź dostałam ostrzeżenie, które powiedziało mi, że nie spodoba mi się to, co za chwilę mi powie.

– Czego nie wiem?

– Cóż, on nie wyjeżdża. Zamierza tutaj zostać na jakiś czas.

– Musi wyjechać. – sprzeczałam się.

O ile wiedziałam, jedynym powodem, dla którego wrócił był pogrzeb Masona, choć ciągle nie byłam pewna, dlaczego to zrobił, ponieważ ledwie go znał. Może Adrian zrobił to na pokaz. Albo może kontynuował śledzenie mnie i Lissy.

– On studiuje. Albo jest w jakiejś innej szkole. Nie wiem, ale z pewnością coś robi.

– Wziął sobie semestr wolnego.

Gapiłam się na nią. Śmiejąc się z mojego szoku, pokiwała głową.

– Zamierza tutaj zostać i pracować ze mną… i panną Carmack. Przez cały ten czas, nie wiedział nawet czym jest duch. Wiedział tylko, że nie ma specjalizacji, tylko te dziwne umiejętności. Zatrzymał je w tajemnicy, zwłaszcza, gdy od czasu do czasu, spotykał innego użytkownika ducha. Ale oni nie wiedzieli więcej, niż on sam.