Richelle Mead: W szponach mrozu

'Potworny' nie był nawet namiastką tego.

Szarpnął mnie do góry za włosy. Krzyczałam z bólu, a kiedy zniżył swoją głowę tak, że nasze twarze prawie się ze sobą stykały.

– Chcesz być ugryziona, dziewczyno? – domagał się – Chcesz zostać dziwką sprzedającą krew? Cóż, możemy to załatwić. W każdym tego słowa znaczeniu. I to nie będzie przyjemne. I To nie będzie odrętwiające. To będzie bolesne – jak dobrze wiesz, wpływ działa w obie strony. Upewnię się, że będziesz przekonana, że poczujesz najgorszy ból w całym swoim życiu. I upewnię się również, że będziesz umierać bardzo, bardzo długo. Będziesz krzyczała. Będziesz płakała. Będziesz mnie błagała, żebym z tym skończył i pozwolił ci umrzeć…

– Isaiah. – załkała z rozdrażnieniem Elena – Po prostu zabiją ją teraz. Gdybyś zrobił to wcześniej, tak jak ci mówiłam, nic z tego by się nie stało.

Ciągle trzymał mnie w uścisku, ale jego oczy powędrowały w jej kierunku.

– Nie przerywaj mi.

– Stajesz się melodramatyczny – kontynuowała. Tak, ona naprawdę była mazgajowata. Nigdy nie myślałam, że strzygi są do tego zdolne. To było niemal komiczne. – I rozrzutny.

– Nie odszczekuj mi się. – powiedział.

– Jestem głodna . Mówię tylko, że powinieneś…

– Puść ją, albo cie zabiję.

Odwróciliśmy się wszyscy słysząc nowy głos, ponury i wściekły. Mason stał w drzwiach, otoczony światłem, trzymając upuszczoną bron. Isaiah studiował go przez kilka chwil.

– Oczywiście. – powiedział w końcu. Brzmiał znudzenie. – Spróbuj tego.

Mason nie wahał się. Wystrzelił i strzelał dopóki opróżnił całego magazynku w klatce piersiowej Iasiaha. Każda kula sprawiała, że strzyga wzdrygał się trochę, ale poza tym, ciągle stał i trzymał się mnie. (Kinia, trzeba było pożyczyć mu bazukę. Nie byłoby co zbierać xD – przyp. Ginger) Zdałam sobie sprawę, z tego, co znaczy być starą i potężną strzygą. Kula w udzie zraniłaby młodego wampira jak Elena. Ale Isaiaha? Dostanie wiele strzałów w klatkę piersiową było po prostu niedogodnością.

Mason również to sobie uświadomił, i jego postawa stwardniała, jak rzucał broń na podłogę.

– Wynoś się stąd! – krzyknęłam.

Ciągle stał w słońcu, ciągle był bezpieczny.

Ale on mnie nie słuchał. Podbiegł do nas, wychodząc z chroniącego go światła. Podwoiłam swoje zmagania, mając nadzieję, że odwrócę uwagę Isaiaha od Masona. NIe podziałało. Isaiah popchnął mnie do Eleny, zanim Mason był nawet w połowie drogi do nas. Błyskawicznie, Isaiah zablokował i chwycił Masona dokładnie tak, jak wcześniej chwycił mnie.

Tylko, w przeciwieństwie do mnie, Isaiah nie przytrzymał ramienia Masona. Nie pociągnął Masona za włosy i nie wygłaszał długich, chaotycznych pogróżek dotyczących śmierci w męczarniach. Isaiah po prostu przestał atakować, chwycił głowę Masona w obie ręce i wykonał szybki skręt. To był przerażający trzask. Oczy Masona rozszerzyły się. Potem stały się puste.

Ze zirytowanym westchnieniem, Isaiah rozluźnił swój uścisk i rzucił wiotkim ciałem Masona w kierunku gdzie trzymała mnie Elena. Wylądowało przed nami. Zalała mnie fala nudności i zawrotów głowy, podczas gdy moja świadomość odpłynęła.

– Masz. – powiedział Isaiah do Eleny. – Jak widzisz, wystarczy poczekać. I zostaw trochę dla mnie.

Przerażenie i szok zżerały mnie tak bardzo, że myślałam, że moja dusza mogłaby umrzeć, że świat mógłby się skończyć właśnie tu i teraz – ponieważ na pewno, na pewno nie mógłby pójść dalej po czymś takim. Nikt nie mógłby pójść dalej. Chciałam wywrzeszczeć mój ból do wszechświata. Chciałam płakać do czasu gdy się roztopię/rozpuszczę. Chciałam upaść obok Masona i umrzeć razem z nim.

Elena uwolniła mnie, najwyraźniej uważając, że jestem w pozycji nie stwarzającej zagrożenia, odkąd znajduję się pomiędzy nią a Isaiahem. Obróciła się w kierunku ciała Masona. A ja przestałam czuć. Po prostu działałam.

– Nie. Dotykaj. Go.

Nie rozpoznałam własnego głosu. Przewróciła oczami.

– Niewiarygodne, jesteś naprawdę denerwująca. Zaczynam rozumieć punkt widzenia Isaiaha – musisz cierpieć zanim umrzesz.

Odwracając sie, klęknęła i odwróciła ciało Masona na plecy.

– Nie dotykaj go! – wrzasnęłam.

Pchnęłam ją, z marnym skutkiem. Odepchnęła mnie z powrotem, prawie przewracając. To było wszystko, co mogłam zrobić, żeby ustać na nogach i pozostać w pozycji pionowej.

Isaiah patrzył na nas z rozbawionym zainteresowaniem, a potem przeniósł wzrok na podłogę. Chotki od Lissy wypadły z kieszeni mojej kurtki. Podniósł je. Strzygi mogły dotykać świętych obiektów – historie o nich, bojących się świętych krzyży, były nieprawdziwe. Nie mogły tylko przekraczać świętej ziemi. Odrzucił krzyżyk tak, by zwisał i przejechał palcami po wyrytym smoku.

– Ach, Dragomirowie. – powiedział w zadumie. – Prawie o nich zapomniałem. Łato o to. Ilu ich zostało, jedno? Dwoje? Ledwie warci pamiętania.

Straszne czerwone oczy skupiły się na mnie.

– Znasz któregoś z nich? Będę musiał zobaczyć się z nimi któregoś dnia. To nie powinno być bardzo trudne do…

Nagle, usłyszałam wybuch. Z dala od nas Akwarium eksplodowało, gdy woda wystrzeliła z niego, roztrzaskując szkło. Ledwie odnotowałam, że jego kawałki poleciały w moją stronę. Woda złączyła się w powietrzu tworząc asymetryczną kulę. Zaczęła się przemieszczać. Wprost na Isaiaha. Gapiąc się na to, czułam jak moja szczeka opada.

On również to obserwował, bardziej zdziwiony niż przerażony. Przynajmniej do czasu, gdy to owinęła się wokół jego twarzy i zaczęła go dusić.

Podobnie jak kule, uduszenie nie mogło go zabić. Ale mogło sprawić, że poczułby piekielne dolegliwości.

Jego ręce rozpaczliwie próbowały odciągnąć wodę. Nie było warto. Jego palce po prostu prześlizgały się przez nią. Elena zapomniała o Masonie i zerwała się na nogi.

– Co to jest? – wrzasnęła. Potrząsała nim, bezskutecznie próbując go uwolnić. – Co się dzieje?

Ponownie, nie czułam. Działałam. Moja ręka zacisnęła się wokół dużego kawałka szkła z rozbitego akwarium. Był poszarpany i ostry, wbijał się w moja rękę.

Szybko rzuciłam się do przodu, zagłębiając szkło w klatce piersiowej Isaiaha, wycelowanie w serce było w praktyce tak trudne, jak na ćwiczeniach. Isaiah wydał stłumiony przez wodę okrzyk i upadł na podłogę. Jogo oczy przetoczyły się do tyłu, gdy z bólu stracił przytomność.

Elena gapiła się, tak zszokowana jak ja, gdy Isaiah zabijał Masona. Oczywiście, Isaiah nie był martwy, ale był tymczasowo poza rozgrywką. Jej twarz wyraźnie wskazywała na to, że nawet nie śniło jej sie, że to może być możliwe.

W tym momencie, mądrze byłoby pobiec w kierunku drzwi i bezpiecznego światła słonecznego. Zamiast tego, pobiegłam w przeciwną stronę, w kierunku kominka. Złapałam jeden z zabytkowych mieczy i odwróciłam się w kierunku Eleny. Nie musiałam iść daleko, ponieważ Elena szybko doszła do siebie i rzuciła się na mnie.

Warcząc z wściekłością, próbowała mnie złapać. Nigdy nie trenowałam z mieczem, ale zostałam wyszkolona do walki jakąkolwiek prowizoryczną bronią, którą mogłam znaleźć. Użyłam miecza do zachowania miedzy nami dystansu, moje ruchy były niezdarne ale na razie skuteczne.

Białe kły błysnęły w jej ustach.

– Zamierzam sprawić, że…