Richelle Mead - W szponach mrozu

– Co? Grupa morojów i dampirów właśnie została zabita, a ty chcesz iść popływać i mieć dobra zabawę ?

– To nie jest tylko pływanie. – odparł cierpliwie. – Ponadto, te zabójstwa są powodem, dla którego powinnaś to zrobić.

Zanim zdążyłam się temu sprzeciwić, zobaczyłam swoich przyjaciół za rogiem: Lissę, Masona i Christiana. Eddie Castile był w grupie, która nie powinna mnie zaskoczyć, ale Mia też tam była – co mnie na pewno zaskoczyło. Byli zatopieni w rozmowie do czasu, aż mnie zobaczyli.

– Tutaj jesteś. – powiedziała Lissa, z zastanawiającym spojrzeniem na twarzy.

Przypomniałam sobie, że ciągle byłam otoczona ramieniem Adriana. Strząsnęłam je.

– Hej chłopaki. – powiedziałam. Chwila skrępowania wisiała wokół nas, i byłam całkiem pewna, że słyszałam cichy chichot Adriana.

– Adrian zaprosił nas do siebie na basen.

Patrzyli na mnie zaskoczeni, i prawie mogłam zobaczyć, jak różne spekulacje krążą im po głowach. Twarz Masona nieco ściemniała, ale tak jak reszta, nic nie powiedział. Powstrzymałam jęk. Adrian bardzo dobrze przyjął zapraszanie innych na swój sekretny antrakt. Z jego niefrasobliwą postawą, naprawdę nie oczekiwałam niczego więcej.

Jak tylko mieliśmy już kostiumy kąpielowe, poszliśmy zgodnie z jego wskazówkami do wejścia, znajdującego się w jednym z dalszych skrzydeł schroniska. Mieściły się tam schody prowadzące w dół – w dół i w dół. Prawie dostałam zawrotu głowy, kiedy kręciliśmy się w kółko i w kółko. Światła elektryczne były zawieszone na ścianach, ale w miarę jak szliśmy dalej, malowane ściany zamieniały się w ciosane kamienie.

Kiedy doszliśmy do swojego celu, odkryliśmy, że Adrian miał rację – to nie był tylko basen. Byliśmy w rejonie specjalnego spa kurortu, przeznaczonego tylko do użytku najbardziej elitarnej grupy morojów.

W tym przypadku, było to miejsce zarezerwowane dla grupy arystokratów, którzy jak przypuszczałam, byli przyjaciółmi Adriana. Było ich tam około trzydziestu, wszyscy w jego wieku lub starsi, którzy wyglądali na znużonych oznakami bogactwa i elitarności. Uzdrowisko składało się z serii gorących, mineralnych basenów kąpielowych. Może byliśmy w jaskini albo coś, ale skład budowniczych dawno pozbył się jakiejkolwiek rustykalności z otoczenia. Czarne kamienne mury i sufit były wypolerowane i tak piękne, jak nic innego w kurorcie. To było jak bycie w jaskini – bardzo ładna robota projektantów.

Półki ręczników ciągnęły się wzdłuż ścian, a stoliki były pełne egzotycznego jedzenia. Łaźnie pasowały do reszty ciosanych elementów wnętrza; kamiennych linii basenów zawierających gorącą wodę, ogrzewaną z jakiegoś podziemnego źródła. Para wypełniała pokój i słaby, metaliczny zapach unosił się w powietrzu. Dobiegły nas dźwięki balowiczów, śmiejących się i ochlapujących na wzajem.

– Dlaczego Mia jest z tobą? – spytałam łagodnie Lissę.

Kręciliśmy się wokół, szukając basenu, który nie był zajęty.

– Rozmawiała z Masonem, gdy zbieraliśmy się do wyjścia. – odparła. Utrzymała swój cichy ton głosu. – Wydawało mi się, że nie możemy… nie wiem… ją zostawić…

Nawet się z tym zgodziłam. Oczywiste oznaki żalu, były widoczne na jej twarzy, ale Mia wydawała się przez chwilę rozproszona przez cokolwiek, co mówił do niej Mason.

– Myślałam, że nie znasz Adriana – dodała Lissa. Dezaprobata była zawieszona w jej głosie – i w więzi.

W końcu znaleźliśmy ogromny basen, trochę na uboczu. Jakiś chłopak i dziewczyna byli po przeciwnej stronie, ale tu było wystarczająco dużo miejsca dla reszty z nas. Łatwo było ich ignorować. Włożyłam stopę do wody i natychmiast ją cofnęłam.

– Nie znam. – powiedziałam jej.

Ostrożnie, wsunęłam stopę do wody i powoli zrobiłam to samo z reszta mojego ciała. Gdy zanurzyłam się do połowy, skrzywiłam się. Miałam na sobie rdzawo-brązowe bikini, i wrząca woda zaskoczyła mój brzuch.

– Musisz go znać przynajmniej trochę. Zaprosił cie na imprezę.

– Tak, ale widzisz go z nami teraz?

Śledziła moje spojrzenie. Adrian stał w daleko oddalonej stronie pokoju z grupą dziewczyn w bikini, znacznie szczuplejszych ode mnie. Jedną z nich była Betsy Johnson ubrana w strój, który już kiedyś widziałam i sama pragnęłam mieć taki sam. Westchnęłam i odwróciłam wzrok. Reszta z nas wskoczyła do wody. Było tak gorąca, że czułam się, jakbym siedziała w kotle pełnym zupy. Ponieważ Lissa wyglądała na przekonaną o mojej niewinności wobec Adriana, wróciłam do prowadzonej właśnie dyskusji.

– O czym rozmawiacie? – przerwałam. To było łatwiejsze niż słuchanie i zastanawianie się nad tematem rozmowy.

– O spotkaniu. – odparł podekscytowany Mason. Pozornie, przebolał widzenie mnie i Adriana razem. Christian usiadł na maleńkiej półce w basenie. Lissa skuliła się obok niego. Kładąc (prawem własności) swoje ramię wokół Lissy, przechylił się do tyłu i oparł plecami o krawędź basenu.

– Twój chłopak chce poprowadzić armię przeciwko strzygom – powiedział do mnie. Mogłabym powiedzieć, że mówił to, by mnie sprowokować. Spojrzałam na Masona pytająco. Nie warto było podejmować wysiłku, żeby zakwestionować słowo chłopak.

– Hej, to twoja ciotka to zasugerowała – przypomniał mu Mason.

– Ona tylko powiedziała, że powinniśmy znaleźć strzygi zanim one znajda nas. – odparował Christian. – To nie ona pchała nowicjuszy do walki, tylko Monika Szelsky.

Podeszła do nas kelnerka z tacą różowych drinków. Wyglądały elegancko w wysokich, kryształowych kieliszkach z cukrzonymi brzegami. Miałam nieodparte wrażenie, że napoje były alkoholowe, ale wątpiłam, by ktoś, kto je na tę imprezę przygotował, miał zostać wylegitymowany.

Nie miałam pojęcia co to były za drinki. Większość z moich doświadczeń z alkoholem kończyła się na tanim piwie. Wzięłam jednego i odwróciłam się do Masona.

– Myślisz, że to dobry pomysł? – spytałam go.

Ostrożnie sączyłam napój. Tak jak strażnik na szkoleniu, czułam należy zawsze mieć się na baczności, ale dzisiejszej nocy znowu miałam ochotę być buntownikiem.

Drink miał smak podobny do ponczu. Soku grejpfrutowego. Coś słodkiego, jak truskawki. Nadal byłam święcie przekonana, że zawiera alkohol, ale wydawało mi sie, że nie jest go na tyle dużo by spędzić mi sen z powiek.

Wkrótce pojawiła się inna kelnerka z tacą pełną żywności. Przyjrzałam się temu, co zawierała i prawie niczego nie rozpoznałam. Było tam coś, co wyglądało jak grzyby nafaszerowane serem, i również coś jeszcze przypominające paszteciki z mięsem albo kiełbaskami. Jak przystało na dobrego mięsożercę, sięgnęłam po jednego, mając nadzieję, że nie jest to nic niedobrego.

– To foie gras. – powiedział Christian. (foie gras – pasztet z gęsiej wątróbki z truflami marynowany w koniaku – przyp. tłum.)

Na jego twarzy zagościł uśmiech, który mi się nie spodobał. Przyjrzałam się mu ostrożnie.

– Co to?

– Nie wiesz? – jego ton był pewny siebie, i po raz pierwszy w swoim życiu, zabrzmiał jak prawdziwy arystokrata, przekonujący o swojej elitarnej wiedzy nas, podwładnych.

Wzruszył ramionami.

– Zaryzykuj i się dowiedz.

Lissa westchnęła ze złością.

– To gęsia wątróbka.

Szarpnęłam swoją rękę do tyłu. Kelnerka odeszła Christian się zaśmiał a ja spiorunowałam go wzrokiem. Przez ten czas, Mason cały czas zastanawiał się nad moim pytaniem, czy przystąpienie nowicjuszy do walk przed ukończeniem szkoły to dobry pomysł.