Серж Мінскевіч - Сад Замкнёных Гор

Але заснуць я не пасьпеў. Злосны сабачы брэх абудзіў мяне. Унізе стаяла дзяўчына, над касьмічнымі вачамі якой, квітнелі заплеценыя ў вянок чорныя ружы.

— Вось ты дзе! Што ж так хутка ўцёк, нават мяне не прыхапіў… Ад Берсара не схаваесься. Дый не хвалюйся, я адна.

– І што табе трэба?

— Мне трэба! Табе мала, што я прыйшла сама?

— Паслухай, я для вас — ідыёт зь нізу, ня ведаю вашых законаў і звычаяў. Я іду сваім шляхам…

— Куды?

— Вышэй.

— Выдатна! Там наш народ. А мне, як і табе, нязручна заставацца ў горадзе. Я ня выканала просьбу самога бургамістра. Пойдзем разам. Калі ты яшчэ захочаш на «арэлі», я з задавальненьнем пазмагаюся за цябе.

— Мне нармальна і аднаму, — сказаў я і адчуў, што зусім не хачу, каб яна сыходзіла.

— Берсар, хадзі дамоў, — Руата нібы не пачула маіх слоў, спусьціла сабаку з павадка.

Пёс журботна паглядзеў на гаспадыню.

— Гэта для маці, — дзяўчына зьняла з рукі бранзалет, — па ім яна здагадаецца, што са мною нічога кепскага. Ну, хадзі!

Разумны пёс, апусьціўшы хвост, пайшоў па цьмяным тунэлі.

— Бывай!

Дзяўчына спрытна ўзьнялася на трубы, лягла побач са мною.

— Я стаміўся і хачу спаць, — буркнуў я, сам не жадаючы таго.

— Прабач, я таксама вельмі хачу спаць.

Мы разам цудоўна выспаліся.

Па чорнай стальной лесьвіцы мы падняліся на наступны паверх і борзда пакрочылі па прасадзе невялічкіх пальмаў, што расьлі ў плястыкавых вёдрах.

— Руата, — сказаў я, — а ты не баісься ісьці разам зь незнаёмым чалавекам?

Яна засьмяялася.

— А хіба ты чалавек? Цябе ўстырнулі на шыбеніцы — ты жывы. Ты прагнеш мяне, але адмаўляесься кахаць. У цябе хоць ёсьць імя?

— Ты ж была маім катам! Магла чуць, як зваць злачынцу.

— Калі абвяшчалі прысуд, мне было не да таго. Увогуле, якая розьніца як клічуць шыбеніка?

Я сумяўся, а потым прамовіў:

— Я — Даляшорзах Ін-Йорм.

— Руата Наяроч Першая. Вельмі прыемна.

— Чаму Першая?

— Першая дзяўчына-спартсмэнка ў нашым родзе. Калі ў мяне будзе дачка — і яна стане спартсмэнкай, то будзе Наяроч Другая.

Мы моўчкі прайшлі некалькі мэтраў. Наперадзе пераліваўся штучным сьвятлом басэйн — не, дакладней, штучнае возера зь пясочнымі пляжамі.

Столь над ім была яскрава-блакітная.

— Даляшорзах… Цікавае імя. Яно нешта азначае.

— А што, імя абявазкова павінна нешта азначаць?

— Даляшорзах… — Зорныя вочы бліснулі хітрынкай, — хай тваё імя азначае: пацалуй мяне!

Просьба засьпела мяне, мякка кажучы, зьнячэўку. Я ніколі не цалаваўся! Я спыніўся. Нашы погляды сустрэліся. Мы не маглі адвесьці іх. Вусны самі навучылі мяне…

Руата цалавала прагна, яна запаляла мяне. Я цалаваў яе аксамітныя шчокі, шыю, чульлівыя, дрогкія павекі. Я забаўляўся імі.

Яна была шчасьлівая. Яе рукі абвівалі мяне цёпла-малочным плюшчам.

Мы апусьціліся на белы пясок.

Яе губы… яны выпівалі мяне!

Мае далоні… яны пяшчотна абалочвалі ўсю дзяўчыну хвальнымі рухамі. Руата, нібы імклівы дэльфін, песьцілася ў ласкавай плыні, створанай маімі рукамі…

Стома, ласкавая і мяккая.

Я раскінуўся на пляжы, усьцішаўся адпачынкам. Мне нічога, нічога-нічога не хацелася. Лянота і плёск хваляў. Там, у возеры, купалася мая каханая. Я глядзеў, глядзеў, глядзеў… Фаервэрк з кветак распускаўся ў розуме замест думак.

Руата выйшла на бераг, накінула туніку.

Па яе твары я здагадаўся, што нешта зьмянілася!

— Усё. Я іду дамоў.

Кветкі імгненна ператварылася ў попел…

— Я іду дамоў, — паўтарыла дзяўчына тым жа тонам і пайшла ад мяне гордай і прыгожай хадою.

Я сапраўды бачыў, як яна аддалялася, але не ўсьведамляў гэта. Я ня ведаў, што рабіць? Прасіць! Маліць: застанься! Крычаць: кахаю! Кахаю! Але я ня ведаю яе, ня ведаю звычак яе народа. Магчыма такіх дзяўчат можна цалаваць толькі адзін раз…

Руата спынілася, паглядзела ў мой бок, быццам у апошні раз…

І раптам пабегла да мяне.

Яе кулачкі небалюча ўдарылі мяне ў грудзі.

— Чаму!? Чаму ты ня можаш сказаць: «Застанься! Ідзі са мной!!!» Ну чаму ты такі!

Яна зарыдала ў маё плячо.

А пагладзіў яе па чорных са срэбным адлівам валасах і на мяккую мушлінку прашаптаў:

— Застанься. Ідзі са мной.

Руата надзьмула губкі, яшчэ з большым замахам, але лягчэй, гарэзьліва, ударыла мяне падушачкамі кулачкоу, а потым абняла.

— Даль! Далік! Даляш! Пацалуй мяне!

Мы прайшлі некалькі гарадоў. Жыцьцё ў іх сноўдала аднастайнае, шэрае, як сьцены калідораў. Здавалася, квадратныя вочы жыхароў з квадратнымі зрэнкамі запальваюцца і гаснуць, не перадаючы ні думак, ні пачуцьцяў.