Robert Jordan - Smok Odrodzony

Śledczy zwyczajnie wzruszył ramionami.

— Może potrafi, a może nie. Aes Sedai bez najmniejszej wątpliwości potrafiłyby skłonić ludzi do wiary, iż kot potrafi ją przenosić, jeśli miałyby na to ochotę. A co zaś do stopnia, do jakiego jest niebezpieczny... Każdy fałszywy Smok jest groźny, dopóki nie zostanie pokonany, a taki, za którym stoi Tar Valon, jest dziesięciokroć groźniejszy. Teraz jest jednak znacznie mniej niebezpieczny, niźli będzie za pół roku, jeżeli się go nie powstrzyma. Jeńcy, których przesłuchiwałem, nigdy go nie widzieli i nie mają pojęcia, gdzie może teraz przebywać. Jego siły są rozproszone. Wątpię czy ma więcej niż dwustu ludzi zgromadzonych w jednym miejscu. Tarabonianie oraz Domani, jedni albo drudzy, mogliby pojedynczo się z nimi uporać, gdyby nie byli tak zajęci, walcząc z sobą.

— Nawet fałszywy Smok — powiedział sucho Niall — to za mało, by zapomnieli o czterystu latach waśni o panowanie na Równiną Almoth. Jakby którzykolwiek mieli dosyć sił, aby utrzymać tę władzę.

Wyraz twarzy Carridina nie zmienił się, a Niall po raz kolejny zdumiał się tym spokojem.

„Długo nie potrwa już twój spokój, Śledczy”.

— To jest nieważne, mój Lordzie Kapitanie Komandorze. Zima zatrzymała ich wszystkich w obozach, wyjąwszy rzadkie potyczki i napaści. Kiedy pogoda ociepli się na tyle, aby oddziały mogły wyjść w pole... Na Głowie Tomana Bornhald tylko połowę swego legionu poprowadził na śmierć. Z drugą połową zdołam zagonić tego fałszywego Smoka na śmierć. Ciało umarłego nie jest niebezpieczne dla nikogo.

— A jeśli natkniesz się na to, z czym, jak się wydaje, zmierzył się Bornhald? Aes Sedai używające Mocy do zabijania?

— Ich czary nie ochronią przed strzałami albo nożem w ciemnościach. Umierają równie łatwo jak inni ludzie. Carridin uśmiechnął się. — Obiecuję ci, że sprawę można będzie uznać za zakończoną jeszcze przed nadejściem lata.

Niall pokiwał głową. Ten człowiek był teraz bardzo pewny siebie. Bez wątpienia w jego opinii niebezpieczne pytania, gdyby miały paść w ogóle, już padły.

„Powinieneś pamiętać, Carridin, że zawsze uważano mnie za dobrego taktyka”.

— Dlaczego — zapytał cichym głosem — nie poprowadziłeś swych własnych sił na Falme? Mając Sprzymierzeńców Ciemności na Głowie Tomana, całą armię wrogów, okupującą Falme, dlaczego próbowałeś zatrzymać Bornhalda?

Carridin zamrugał, ale jego głos pozostał niewzruszony.

— Pierwotnie były to tylko plotki, mój Lordzie Kapitanie Komandorze. Plotki tak szalone, że nikt nie mógłby im uwierzyć. Kiedy wreszcie poznałem prawdę, Bornhald już rzucił się w wir bitwy. Zginął, a Sprzymierzeńcy Ciemności zostali rozgromieni. Poza tym moim zadaniem było nieść Światłość na Równinie Almoth. Nie miałem prawa zlekceważyć rozkazów, kierując się tylko plotką.

— Twoim zadaniem? — powtórzył Niall, jego głos wzniósł się, gdy powstał. Inkwizytor, mimo iż przewyższał go o głowę, cofnął się o krok. — Twoje zadanie? Twoim zadaniem było opanowanie Równiny Almoth! Pusty kosz, do którego nikt nie rości praw, wyjąwszy puste słowa i roszczenia, a wszystko co do ciebie należało, to napełnić go. Lud Almoth mógłby odżyć na nowo pod rządami Synów Światłości, którzy nie musieliby składać werbalnych choćby przysiąg żadnym głupim królom. Amadicia i Almoth stałyby się imadłem zaciskającym wokół Tarabon. W ciągu pięciu lat trzęślibyśmy ich tronem równie łatwo jak dzieje się to tutaj, w Amadicii. A dzięki tobie te plany zdać się mogą psu na budę!

Uśmiech na twarzy tamtego zniknął nareszcie.

— Mój Lordzie Kapitanie Komandorze — zaprotestował Carridin. — Jak mogłem przewidzieć, co się zdarzy? Jeszcze jeden fałszywy Smok. Tarabon i Arad Doman przystąpiły na koniec do prawdziwej wojny, ale po ilu latach zwykłego powarkiwania na siebie. Aes Sedai wreszcie objawiły swoje prawdziwe oblicze po trzech tysiącach lat obłudy! Ale nawet biorąc pod uwagę to, co się zdarzyło, jeszcze nie wszystko stracone. Mogę odnaleźć i zniszczyć tego fałszywego Smoka, zanim jego wyznawcy się zjednoczą. A kiedy Tarabonianie i Domani osłabną we wzajemnych walkach, będzie można ich przepędzić z równiny bez...

— Nie! — warknął Niall. — Z twoimi planami już skończyliśmy, Carridin. Być może powinienem natychmiast przekazać cię twoim Śledczym. Wielki Inkwizytor nie protestowałby. Zagryza wargi do krwi, usiłując znaleźć kogoś, kogo można by obarczyć winą za to, co się zdarzyło. Nigdy nie wskazałby na kogoś z własnej formacji, ale wątpię, żeby bardzo się opierał, gdyby chodziło o ciebie. Kilka dni śledztwa i przyznasz się do wszystkiego. Nawet nazwiesz się Sprzymierzeńcem Ciemności. W ciągu tygodnia pójdziesz pod topór kata.

Krople potu perliły się na czole Carridina.

— Mój Lordzie Kapitanie Komandorze... — przerwał, by przełknąć ślinę. — Mój Lord Kapitan Komandor zdawał się sugerować, że istnieje jeszcze jakiś inny sposób. Jeśli tylko zechce mi go zdradzić, to przysięgam, będę posłuszny.

„Teraz — pomyślał Niall. — Czas rzucić kości”.

Dreszcze przebiegły mu po skórze, jakby był w ogniu bitwy i nagle zdał sobie sprawę, że na odległość stu kroków dookoła otaczają go wrogowie. Lordów Kapitanów Komandorów nie oddaje się w ręce kata, ale śmierć nie jednego z nich była zaskakująca i niespodziewana, a po krótkiej żałobie szybko zastępował go ktoś o mniej niebezpiecznych poglądach.

— Synu Carridin — powiedział zdecydowanym tonem — musisz zadbać o to, aby ten fałszywy Smok nie poległ. A jeżeli jakiekolwiek Aes Sedai zechcą raczej walczyć z nim, niż go wspierać, wówczas użyjesz swoich noży w ciemnościach.

Szczęka Inkwizytora opadła. Jednak opamiętał się szybko i popatrzył z zastanowieniem na Nialla.

— Zabijanie Aes Sedai to mój obowiązek, ale... Pozwolić fałszywemu Smokowi wałęsać się na wolności? To... to może być równoznaczne ze... zdradą. I bluźnierstwem.

Niall wziął głęboki oddech. Mógł już niemalże wyczuć niewidzialne ostrza czyhające w mroku. Ale teraz był przekonany o słuszności tego, co czyni.

— Nie jest żadną zdradą czynienie tego, co czynić trzeba. Nawet bluźnierstwo jest dopuszczalne z ważkich przyczyn. — Same te dwie myśli wystarczały już, aby go zabić. — Czy wiesz, jak zjednoczyć pod sobą ludzi, Synu Carridin? W najszybszy sposób? Nie? Należy wypuścić lwa, dzikiego lwa, na ulice. A kiedy ludzi zdejmie panika, taka panika, która zmieni ich wnętrzności w wodę, należy im oznajmić, że ty się zajmiesz całą sprawą. Zabijesz wówczas Iwa i każesz wywiesić jego ścierwo tam, gdzie wszyscy będą mogli je oglądać. Nim zdążą się opamiętać, wydasz następny rozkaz, a oni go posłuchają. I jeżeli ciągle będziesz wydawał rozkazy, nie przestaną cię słuchać, ponieważ ty staniesz się ich zbawcą, a któż lepiej nadaje się na wodza?

Carridin niepewnie pokręcił głową.

— Czy zamierzasz... zająć wszystko, mój Lordzie Kapitanie Komandorze? Nie tylko Równinę Almoth, ale również Tarabon i Arad Doman?

— To, co zamierzam, pozostanie moją tajemnicą. Ty masz tylko słuchać, zgodnie z nakazem złożonej przez ciebie przysięgi. Spodziewam się usłyszeć o posłańcach, którzy jeszcze dzisiejszego wieczoru wyruszą w kierunku równiny. Pewien jestem, iż wiesz, jak formułować rozkazy, by nikt nie podejrzewał niczego, czego podejrzewać nie powinien. Jeżeli będziesz musiał kogoś nękać, niech to będą Tarabonianie albo Domani. Nie byłoby dobrze, gdyby zabili mojego lwa. W żadnym też razie, na Światłość, nie możemy zmuszać ich, by zawarli ze sobą pokój.