Robert Jordan - Smok Odrodzony

Ziemia zadrżała.

— Rand? — powiedział z niepokojem Perrin.

Rand zadrżał, pomimo chłodu na jego twarzy błyszczał pot. Powieki miał wciąż zaciśnięte.

— Och, Światłości — wyjęczał — to tak przyciąga. Nagle ziemia zafalowała pod Perrinem, a po dolinie poniósł się echem głuchy łomot. Wyglądało to tak, jakby ziemia wyrwała mu się spod stóp. Upadł, a może to grunt podźwignął się ku niemu. Dolina zatrzęsła się, jakby jakaś ogromna dłoń sięgnęła z niebios, chcąc wyrwać ją z otaczających gór. Przylgnął do podłoża, mimo iż potrząsało nim jak lalką. Kamienie przed jego oczyma podskakiwały i toczyły się, a tumany kurzu wirowały w powietrzu.

— Rand! — Jego wezwanie pochłonął głuchy ryk.

Rand stał wyprostowany, z głową odrzuconą do tyłu, powieki miał wciąż zaciśnięte. Wydawało się, że nie zwraca uwagi na kołyszącą się ziemię, która podtrzymywała go raz pod takim kątem, za drugim razem pod innym. Jego równowaga nie ulegała zachwianiu nawet przez moment, niezależnie od tego, jak gwałtowne były przechyły. Wstrząsany tak gwałtownie, Perrin nie mógł być pewien, ale zdało mu się, iż na twarzy tamtego widzi uśmiech. Drzewa pochyliły się ku ziemi, a skórzane drzewo znienacka pękło na dwoje, większy fragment jego pnia upadł na ziemię nie dalej jak trzy kroki od Randa. Nie zwrócił na to większej uwagi niźli na resztę otoczenia.

Perrin z wysiłkiem nabrał powietrza w płuca.

— Rand! Na miłość Światłości, Rand! Przestań!

Wszystko skończyło się równie nagle, jak zaczęło. Spróchniała gałąź odpadła od karłowatego dębu z głuchym trzaskiem. Perrin powoli podnosił się, kaszląc. Kurz wisiał w powietrzu, lśniąc jak skrzydła ciem w promieniach zachodzącego słońca.

Rand wpatrywał się w pustkę, pierś unosiła mu się ciężko, jak po dziesięciomilowym biegu. Coś takiego jeszcze nigdy dotąd się nie wydarzyło, w istocie rzeczy, nie zdarzyło się nic, co choćby odległe przypominało skalą wydarzenia sprzed chwili.

— Rand — powiedział ostrożnie Perrin — co...?

Rand wciąż zdawał się spoglądać w dal.

— To jest zawsze obecne. Wzywa mnie. Przyciąga mnie. Saidin. Męska połowa Prawdziwego Źródła. Czasami nie mogę się powstrzymać, by do niego nie sięgnąć. Wykonał taki ruch, jakby łapał coś frunącego przez powietrze, potem przeniósł spojrzenie na zaciśniętą pięść. Mogę wyczuć skazę, zanim nawet jej dotknę. Skazę Czarnego, niczym grubą maskę złośliwości, usiłującą zakryć Światłość. Powoduje, że żołądek wywraca mi się na drugą stronę, ale nic nie mogę na to poradzić. Nie potrafię pomóc sobie. Nie umiem! Tylko czasami, kiedy po nie sięgam, jest to jak chwytanie powietrza. — Rozwarł gwałtownie pustą dłoń i zaśmiał się gorzko. — A cóż, jeżeli stanie się to, gdy nadejdzie Ostatnia Bitwa? Co, jeśli sięgnę i nie pochwycę niczego?

— Cóż, tym razem bez wątpienia ci się udało — powiedział Perrin ochrypłym głosem. — Co ty właściwie zrobiłeś?

Rand rozejrzał się dookoła, jakby widział wszystko po raz pierwszy. Obalone drzewo skórzane i połamane gałęzie. Skończyło się to wszystko, jak Perrin zdał sobie sprawę, na zaskakująco małych zniszczeniach. Spodziewał się zobaczyć raczej szczeliny ziejące w ziemi. Sciana drzew wyglądała na niemal nie naruszoną.

— Nie chciałem tego. To było tak, jakbyś chciał tylko odkręcić kurek, a zamiast tego wyrwał cały szpunt z beczki. To... wypełniło mnie. Musiałem przesłać wszystko gdzieś, inaczej bym spłonął, ale... nie chciałem zrobić tego wszystkiego.

Perrin potrząsnął głową.

„Jaki pożytek z proszenia go, by nigdy ponownie tego nie robił? Niewiele bardziej zdaje sobie sprawę z tego, co robi, niż ja z tego, co się ze mną dzieje”.

— Wystarczająco wielu chce cię widzieć martwym, oraz nas wszystkich, żebyś miał wykonywać za nich ich robotę.

Rand zdawał się nie słyszeć.

— Lepiej wracajmy do obozu. Wkrótce zrobi się ciemno, a nie wiem jak ty, ale ja jestem głodny.

— Co? Aha. Idź, Perrin. Ja wrócę później. Chcę zostać jeszcze trochę sam.

Perrin zawahał się, potem niechętnie zawrócił w kierunku szczeliny w ścianie niecki. Zatrzymał się, gdy Rand przemówił ponownie.

— Czy miewasz sny, kiedy śpisz? Dobre sny?

— Czasami — odpowiedział ostrożnie Perrin. — Nie pamiętam większości tego, o czym śnię.

Nauczył się strzec swoich snów.

— One nieprzerwanie czyhają, moje sny — oznajmił Rand, tak cicho, że Perrin ledwie dosłyszał. — Być może przekazują nam coś. Coś prawdziwego.

Stał w milczeniu, pochylony.

— Kolacja czeka — powtórzył Perrin, ale Rand zatopił się głęboko we własnych myślach. Na koniec Perrin odszedł, zostawiając go stojącego samotnie.

Część drogi przez szczelinę przebył w absolut pych ciemnościach, ponieważ w jednym miejscu wstrząsy spowodowały, iż skały zetknęły się ze sobą, dość wysoko jednak, aby można było przejść pod nimi. Długo stał, wpatrując się uważnie w czerń, potem szybko przeszedł pod spodem, jednakże kamienna płyta musiała utkwić mocno. Swędzenie z tyłu głowy powróciło.

„Nie, niech sczeznę! Nie!”

Poszedł dalej.

Wyszedł ze szczeliny i popatrzył z góry na obóz, nieckę wypełniały dziwaczne cienie zachodzącego słońca. Moiraine stała przed swoim szałasem, wpatrując się w wejście do szczeliny. Przystanął. Moiraine była szczupłą, ciemnowłosą kobietą, nie sięgającą mu nawet do ramienia i bardzo przystojną, miała tę samą cechę, której nabywały wszystkie Aes Sedai, zajmujące się przez pewien czas Jedyną Mocą brak wyraźnych oznak wieku na twarzy. Nie był w stanie stwierdzić, ile ona może mieć lat, twarz była zbyt gładka, by była stara, ale ciemne oczy nazbyt mądre na młodość. Jej suknia z ciemnoniebieskiego jedwabiu była w nieładzie i zakurzona, a kosmyki włosów sterczały na wszystkie strony w miejsce zazwyczaj starannie ułożonej fryzury. Smuga kurzu przecinała jej twarz.

Spuścił wzrok. Wiedziała, co się z nim dzieje, tylko ona i Lan w całym obozowisku, ale nie lubił tego błysku rozpoznania, który pojawiał się w jej spojrzeniu, kiedy spoglądała mu w oczy. Żółte oczy. Być może kiedyś odważy się zapytać ją, co wie na ten temat. Aes Sedai musi wiedzieć więcej niż on. Ale teraz nie był na to czas. W istocie, żadna chwila nie wydawała się właściwa.

— On... On nie chciał... To był wypadek.

— Wypadek — powiedziała bezbarwnym głosem, potem potrząsnęła głową i zniknęła na powrót we wnętrzu swego szałasu. Drzwi zatrzasnęły się za nią odrobinę zbyt głośno.

Perrin wziął głęboki oddech i zaczął dalej schodzić w stronę ogniska. Spodziewał się kolejnej kłótni pomiędzy Randem i Aes Sedai, jutrzejszego ranka, jeśli nie wręcz jeszcze dzisiejszej nocy.

Kilkanaście drzew leżało powalonych na zboczach niecki, ich pnie zostały wyrwane z korzeniami i sporymi płatami ziemi. Ślad spękanej i wzruszonej ziemi prowadził na brzeg strumienia, a na nim leżał głaz, którego tam wcześniej nie było. Jeden z szałasów po przeciwnej stronie doliny zawalił się od drgań i teraz większość Shienaran skupiła się wokół niego, zajmując się odbudową. Loial był z nimi. Ogir był w stanie podnieść drewnianą belkę, do której potrzeba było czterech mężczyzn. Rytmiczne przekleństwa Uno niosły się aż na dno doliny.

Min stała przy ognisku, mieszając w kociołku z wyrazem skrajnego niezadowolenia na twarzy. Na policzku miała niewielkie skaleczenie, zaś w powietrzu wokół niej unosił się przykry zapach spalonego gulaszu.