Robert Jordan - Ścieżka Sztyletów

„Ciekawość — pomyślała kwaśno, pracując nad splotem opasującym Beldeine — już nie raz pakowała mnie w tarapaty”. Korzyści pojawiły się później.

— Jak przypuszczam, Elaida zamierzała go trzymać w otwartej celi — stwierdziła tonem zachęcającym do podjęcia rozmowy. Cele z kratami zamiast ścian zaprojektowano specjalnie dla tych, których należało pojmać i odciąć od Źródła: przenoszących mężczyzn, aresztowanych pełnoprawnych mieszkanek Wieży, dzikusek mieniących się Aes Sedai. — Niezbyt wygodne lokum dla Smoka Odrodzonego. Żadnej prywatności. Czy ty w ogóle wierzysz, że on jest Smokiem Odrodzonym, Beldeine? — Tym razem urwała na chwilę, ponieważ odpowiedź rzeczywiście ją interesowała.

— Tak... — Słowo zabrzmiało jak przeciągły syk, a Beldeine zaraz powiodła zalęknionym wzrokiem w stronę twarzy Verin. — Tak... ale jego trzeba... chronić. A... świat... należy... chronić... przed nim.

Ciekawe. Że świat przed nim trzeba chronić, tak twierdziły wszystkie, ciekawe wszelako, iż zdarzały się wśród nich zwolenniczki poglądu, w myśl którego on sam również potrzebował ochrony. A już zupełnym zaskoczeniem okazywało się często, czyje usta głosiły takie słowa.

Splot wyglądał niczym plątanina lekko rozjarzonej, przezroczystej przędzy, owiniętej wokół głowy Beldeine; z kłębowiska wystawały cztery pasma Ducha. Pociągnęła za dwa z nich, naprzeciwko siebie, i plątanina zapadła się nieznacznie do środka, ukazując jakby ślad uporządkowania. Beldeine zamarła z szeroko rozwartymi oczami, patrząc niewidzącym wzrokiem w dal.

Verin wydawała jej polecenia głosem cichym i jednocześnie stanowczym. Były to w rzeczy samej raczej sugestie, ujęte jednak w formie rozkazów. Beldeine, by się do nich zastosować, będzie musiała znaleźć własne, wewnętrzne powody, w przeciwnym razie cały wysiłek pójdzie na marne.

Przy ostatnich słowach Verin pociągnęła za dwa pozostałe pasma Ducha i plątanina zapadła się jeszcze głębiej. Tym razem jej oczom ukazał się porządek wręcz idealny, strukturą, precyzją i komplikacją wzoru prześcigający najzawilszą koronkę, kompletny już, podwiązany samym aktem zadzierzgnięcia. Dalej zapadał się w sobie, równomiernie wnikając do wnętrza głowy Beldeine. Lekko rozjarzone pasma zagłębiły się w środku, zniknęły. Zielona siostra przewróciła oczyma, a potem zaczęła się rzucać. Jej kończyny podrygiwały bezładnie. Verin przytrzymywała ją tak delikatnie, jak potrafiła, ale Beldeine nadal miotała głową, bębniąc o dywaniki bosymi piętami. Wkrótce tylko precyzyjne Sondowanie będzie zdolne ustalić, że cokolwiek miało miejsce, z pewnością jednak nikt nie odtworzy splotu. Verin bardzo starannie zbadała ten efekt, a nie przesadzała, twierdząc, że nikt jej nie prześcignie w Sondowaniu.

Rzecz jasna, cały ten zabieg nie był Przymusem w takim sensie, w jakim opisywały go starożytne księgi. Tkanie postępowało z bolesną powolnością, zwłaszcza przez tę dłubaninę, a do tego wymagało współwystępowania wewnętrznego przekonania podmiotu. Pomocna okazywała się kruchość emocjonalna poddawanego operacji, jednak rzeczą absolutnie podstawową było zaufanie. Wzięcie z zaskoczenia na nic by się nie zdało, gdyby taka osoba pierwej nie pozbyła się podejrzliwości. Warunek ten znacznie ograniczał przydatność całej sztuczki w przypadku mężczyzn, mało który bowiem żywił całkowite zaufanie do Aes Sedai.

Pomijając sprawę braku zaufania, mężczyźni, niestety, w ogóle byli raczej niepodatni. Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego tak się dzieje. Przecież te wszystkie dziewczyny opracowywały sploty przeważnie z myślą o mężczyznach, swoich ojcach lub innych. A chociaż silnej osobowości nietrudno było zacząć kwestionować podpowiedziane czyny — albo wręcz nawet zaniechać ich wykonania, co z kolei prowadziło do kolejnych problemów — ostatecznie mężczyznom przychodziło to łatwiej. Znacznie łatwiej. Być może znowu szło o podejrzliwość. A jakże, pewnego razu jeden z mężczyzn zapamiętał, że potraktowano go mocą, nie zapamiętawszy bynajmniej poleceń, które mu wydała. Ileż to spowodowało zamieszania! Czuła ciarki na myśl o powtórnym podejmowaniu takiego ryzyka.

Konwulsje Beldeine straciły na gwałtowności, wreszcie ustały. Zielona siostra przyłożyła brudną dłoń do głowy.

— Co?... Co się stało? — spytała ledwie słyszalnie. — Zemdlałam? — Kolejnym korzystnym efektem splotu były zaniki pamięci, którym zresztą wcale nie należało się dziwić. Ostatecznie ojciec nie powinien pamiętać, że w istocie został jakoś tam zmuszony do zakupu tak drogiej sukni.

— Straszny upał — powiedziała Verin, raz jeszcze pomagając jej usiąść. — Mnie samej już kilka razy zakręciło się dzisiaj w głowie. — Ze zmęczenia, nie od upału. Obejmowanie takiej ilości saidara wyczerpywało, zwłaszcza jeśli robiło się to cztery razy dziennie, po odłożeniu zaś angreala skutki uboczne dawały o sobie znać ze zdwojoną siłą. Jej też by się przydało oparcie czyjegoś ramienia. — Myślę, że może na tym poprzestaną. Jeżeli zemdlejesz, pewnie poszukają ci czegoś do roboty w cieniu. — Beldeine bynajmniej nie wyglądała na ucieszoną tą perspektywą.

Verin rozmasowała plecy, wytknęła głowę z namiotu. Coram i Mendan kolejny raz przerwali grę w kocią kołyskę; nie zauważyła żadnych oznak, że któryś z nich słuchał, ale nie założyłaby się o własne życie. Powiedziała im, że już skończyła z Beldeine, i po chwili namysłu dodała, że potrzebuje wody, ponieważ Beldeine wywróciła dzban. Opalone twarze obu mężczyzn pociemniały. Doniosą Mądrym, które przyjdą po Beldeine. To będzie dodatkowa ostroga, która skłoni ją do podjęcia właściwej decyzji.

Słońce musiało pokonać jeszcze szmat drogi do horyzontu, ale ból w plecach dawał znać, że dla niej dzień dzisiejszy dobiegł już końca. Mogła wprawdzie zająć się jeszcze jedną siostrą, ale jeśli tak zrobi, to nim nastanie ranek, będzie czuła każdy mięsień. Jej wzrok padł na Irgain, zmierzającą teraz wraz z innymi kobietami w stronę żarn. Ciekawe, jak potoczyłoby się jej życie, gdyby nie była taka ciekawska, zastanawiała się Verin. Przede wszystkim poślubiłaby Eadwina i pozostała w Far Madding, zamiast jechać do Białej Wieży. Ale wtedy od dawna już by nie żyła i nie żyłyby jej dzieci, których nigdy nie wydała na świat, i jej wnuki.

Westchnąwszy, zwróciła się do Corama.

— Może kiedy wróci Mendan, zechcesz pójść do Colindy i przekazać jej, że chciałabym zobaczyć Irgain Fatamed? — Ból mięśni następnego dnia będzie niewielką karą za cierpienie Beldeine z powodu tamtej wylanej wody, ale nie to było głównym powodem jej decyzji. I przecież nie tylko ciekawość nią powodowała. Nadal miała zadanie do wykonania. Musiała w jakiś sposób utrzymać młodego Randa przy życiu, dopóki nie nadejdzie czas, by zginął.

Gdyby nie brak okien i drzwi, komnata mogłaby stanowić jedno z pomieszczeń wspaniałego pałacu. Ogień płonący na palenisku ze złocistego marmuru nie dawał ciepła, płomienie nie trawiły drewnianych kłód. Mężczyzna, który siedział przy stole z pozłacanymi nogami, ustawionym na środku jedwabnego dywanu przeplatanego srebrną i złotą nicią, w niewielkim stopniu interesował się modą wystroju wnętrz obowiązującą dla tego Wieku. Bogactwo zdobień służyło mu tylko do wywierania wrażenia na ludziach. Choć tak naprawdę nie potrzebował nic prócz własnej osoby, by upokorzyć najbardziej butną dumę. Obrał sobie imię Moridin i z pewnością przed nim nie urodził się żaden, który miałby większe prawo mienić się Śmiercią.