Robert Jordan - Mes van Dromen

Ze dansten de vormen heen en weer en gleden in alle richtingen over de stenen. Hagedis tussen de doornen werd gepareerd met Bliksems van de drietand. Blad in de wind sloeg Paling onder de leliebladeren af, en Twee springende hazen schakelde Honingvogel kust de honingroos uit.

Het ging soepel heen en weer als een demonstratie van de zwaard-vormen. Galad probeerde aanval na aanval, maar Valda was zo snel als een adder. Dans van de woudfazant leverde Galad een ondiepe wond op zijn linkerschouder op, en Roodhavik grijpt een duif maakte nog een diepere in zijn linkerarm. Rivier van licht had hem zijn hele arm kunnen kosten als hij de uithaal niet had afgeslagen met een wanhopig snelle Regen in harde wind. Het ging heen en weer, hun zwaarden flitsten aanhoudend, de lucht was vervuld van het gekletter van staal op staal.

Hij wist niet hoe lang ze vochten. Er was geen tijd, alleen het ogenblik. Het leek alsof hij en Valda zich onder water bewogen, hun bewegingen vertraagd door de kracht van de zee. Er verscheen zweet op Valda’s gezicht, maar hij lachte zelfverzekerd en leek geen last te hebben van de snee op zijn onderarm, nog steeds zijn enige verwonding. Galad voelde het zweet ook over zijn eigen gezicht druipen en in zijn ogen prikken. En het bloed dat over zijn arm liep. Die verwondingen zouden hem uiteindelijk traag maken, of misschien was dat al gebeurd. Hij had er echter ook twee in zijn linkerdij, en die waren ernstiger. Zijn voet was nat van het bloed en hij hinkte nu al een beetje, wat alleen maar erger zou worden. Als hij Valda wilde doden, moest hij opschieten.

Hij haalde met opzet een paar keer diep adem door zijn mond. Laat Valda maar denken dat hij moe werd. Zijn zwaard schoot uit in Draad door de naald, gericht op Valda’s linkerschouder, maar niet zo snel als had gekund. De andere man pareerde eenvoudig met Opvliegende zwaluw en ging onmiddellijk door met Opspringende leeuw. Dat veroorzaakte een derde wond in Galads dij; hij durfde niet sneller te verdedigen dan aan te vallen.

Weer startte hij Draad door de naald richting Valda’s schouder, en nog eens, en nog eens, en bleef diep ademhalen door zijn mond. Alleen het geluk voorkwam dat hij bij die slagenwisselingen nog meer verwondingen opliep. Of misschien scheen het Licht inderdaad op dit gevecht.

Valda’s glimlach werd breder; de man dacht dat Galad de grens van zijn kracht had bereikt, dat hij lichamelijk en geestelijk uitgeput was. Terwijl Galad voor de vijfde keer, te langzaam, begon met Draad door de naald, begon het zwaard van de andere man bijna onverschillig aan Opvliegende zwaluw. Galad raapte alle snelheid samen die hem nog restte en wijzigde zijn slag, en raakte Valda net onder zijn ribben met Gerst oogsten.

Even leek het alsof de man niet in de gaten had dat hij gewond was. Hij zette een stap vooruit en begon aan een beweging die mogelijk was bedoeld als Vallende stenen. Toen werden zijn ogen groot en hij wankelde. Zijn zwaard viel uit zijn hand en kletterde op de plaveistenen terwijl hij op zijn knieën zonk. Zijn handen gingen naar de gapende wond in zijn maag alsof hij zijn ingewanden binnen wilde houden. Zijn mond viel open, zijn glazige ogen waren op Galads gezicht gericht. Wat hij ook van plan was te zeggen, er kwam enkel bloed uit zijn mond. Hij viel voorover en lag stil. Galad draaide snel met zijn kling om het bloed van de punt van zijn zwaard te schudden, en boog zich toen langzaam voorover om het schoon te vegen aan de witte overjas van Valda. De pijn die hij had genegeerd liet zich nu gelden. Zijn linkerschouder en -arm brandden; zijn dij leek in brand te staan. Het kostte hem moeite om weer rechtop te gaan staan. Misschien was hij meer uitgeput dan hij had gedacht. Hoelang hadden ze gevochten? Hij dacht dat hij tevreden zou zijn als hij zijn moeder had gewroken, maar hij voelde zich alleen maar leeg.

Valda’s dood was niet genoeg. Niets zou ooit genoeg zijn, behalve een levende Morgase Trakand.

Plotseling werd hij zich bewust van een ritmisch geklap en keek hij op. Alle Kinderen stonden goedkeurend op hun gepantserde schouder te slaan. Allemaal. Behalve Asunawa en de Ondervragers. Zij waren nergens meer te zien.

Byar haastte zich naar hem toe met een leren buidel en duwde voorzichtig de scheuren in Galads mouw open. ‘Die moeten gehecht worden,’ mompelde hij, ‘maar dat kan wachten.’ Hij knielde naast Galad, pakte een rol verband uit zijn buidel en draaide dat om de wonden in Galads dij. ‘Deze moeten ook gehecht worden, maar hiermee bloed je niet dood voordat dat geregeld is.’ Er kwamen anderen om hem heen staan, die hem gelukwensten, de mannen te voet vooraan, degenen die nog op hun paard zaten achteraan. Niemand keurde het lijk een blik waardig, behalve Kashgar, die Valda’s zwaard schoonveegde aan zijn al bebloede overjas voordat hij het wegstak. ‘Waar is Asunawa gebleven?’ vroeg Galad.

‘Hij vertrok zodra je Valda zijn dodelijke wond had toegebracht,’ antwoordde Dain onbehaaglijk. ‘Hij zal wel naar het kamp gaan om Ondervragers op te halen.’

‘Hij ging de andere kant op, richting de grens,’ zei iemand anders. Nassad lag net over de grens. ‘De kapiteinheren,’ zei Galad, en Trom knikte. ‘Geen van de Kinderen zou je door de Ondervragers laten arresteren voor wat hier is gebeurd, Damodred. Behalve als het een bevel van hun kapitein was. Sommigen van hen zouden dat bevel inderdaad geven, denk ik.’ Er klonk boos gemompel, mannen die zeiden dat ze zoiets niet zouden toestaan, maar Trom stak zijn handen op en maande hen tot stilte. ‘Jullie weten dat het waar is,’ zei hij luid. ‘Iets anders zou muiterij zijn.’ Het werd volledig stil. Er was nog nooit muiterij geweest onder de Kinderen. Mogelijk was niets er ooit zo dicht bij in de buurt gekomen als hun eigen eerdere vertoning. ‘Ik zal je vrijstelling van de Kinderen op schrift zetten, Galad. Er kan nog steeds iemand bevelen dat je in hechtenis moet worden genomen, maar dan zullen ze je eerst moeten vinden, en je hebt een goede voorsprong. Het zal een halve dag duren voordat Asunawa de andere kapiteinheren inhaalt, en hij kan nooit voor zonsondergang terug zijn.’ Galad schudde boos zijn hoofd. Trom had gelijk, maar het was verkeerd. Er was te veel verkeerd. ‘Schrijf je ook vrijstellingen voor deze mannen hier? Je weet dat Asunawa een manier zal vinden om hen ook te beschuldigen. Schrijf je ook vrijstellingen voor de Kinderen die de Seanchanen niet willen helpen ons land in te nemen uit naam van een man die al meer dan duizend jaar dood is?’ Verschillende Taraboners keken elkaar aan en knikten, en anderen deden hetzelfde, lang niet allemaal Amadicianen. ‘En de mannen die de Burcht van het Licht hebben verdedigd? Worden zij door een vrijstelling van hun ketenen bevrijd, en houden de Seanchanen dan op hen als beesten te laten werken?’ Er klonk meer nijdig gegrom; die gevangenen waren een gevoelig punt bij alle Kinderen.

Trom vouwde zijn armen voor zijn borst en keek hem aan alsof hij hem nog nooit eerder had gezien. ‘Wat zou jij dan doen?’

‘Laat de Kinderen op zoek gaan naar iemand, wie dan ook, die tegen de Seanchanen vecht en zich bij hem aansluiten. Zorg ervoor dat de Kinderen van het Licht in de Laatste Slag rijden, in plaats van de Seanchanen te helpen de Aiel op te jagen en ons land in te pikken,’ zei Galad.

‘Wie dan ook?’ vroeg een Cairhienin genaamd Doirellin met zijn hoge stem. Niemand maakte ooit grappen over Doirellins stem. Hoewel hij klein van stuk was, was hij bijna even breed als hij lang was, en hij had nauwelijks een grammetje vet. Hij kon tussen al zijn vingers walnoten stoppen en die dan kraken door een vuist te maken. ‘Dus ook Aes Sedai.’

‘Als je bij Tarmon Gai’don wilt zijn, dan zul je naast de Aes Sedai moeten vechten,’ zei Galad zachtjes. De jonge Bornhald grimaste afkerig, en hij was niet de enige. Byar kwam bijna overeind voordat hij weer verderging met het verbinden van Galads wonden. Maar niemand sprak hem tegen. Doirellin knikte langzaam, alsof hij er nog nooit eerder over had nagedacht.