Robert Jordan - Mes van Dromen

Galad knikte. Veel rechtshandige mannen vonden het gemakkelijker om links toe te slaan, maar het leek een vreemde zwakte in een zwaardmeester. Garet Brin en Henre Haslin hadden hem laten oefenen met beide handen beurtelings het hoogst op het gevest, zodat hij daar zelf geen last van had. Vreemd was ook dat Valda vaak probeerde een gevecht te rekken. Galad had geleerd de zaak altijd zo snel en netjes mogelijk af te handelen.

‘Mijn dank,’ zei hij, en de man met de ingevallen wangen grimaste stug. Byar was verre van innemend, en zelf leek hij niemand te mogen behalve de jonge Bornhald. Van de drie die met hem mee waren gegaan, was Galad het meest verrast geweest over Byar, maar hij was er, en dat sierde hem.

Valda stond midden op het plein in zijn met goud bewerkte overjas en zijn vuisten op zijn heupen, en draaide langzaam rond. ‘Iedereen achteruit naar de muren,’ beval hij luid. Er klepperden hoefijzers over de plaveistenen toen de Kinderen en de verzorgers hem gehoorzaamden. Asunawa en zijn Ondervragers grepen de leidsels van hun rijdieren, en het gezicht van de Groot-Inquisiteur stond kil en woedend. ‘Houd het midden vrij. De jonge Damodred en ik zullen hier tegenover elkaar...’

‘Vergeef me, mijn kapiteinheer-gebieder,’ zei Trom met een lichte buiging, ‘maar aangezien u deelneemt aan het Geding, kunt u geen arbiter zijn. Op de Groot-Inquisiteur na, die volgens de wet niet mag deelnemen, heb ik hier na u de hoogste rang, dus met uw welnemen...?’ Valda keek hem kwaad aan en beende toen naar Kashgar, waar hij met zijn armen over zijn borst gevouwen ging staan. Hij tikte opzichtig met zijn voet op de stenen, vol ongeduld. Galad zuchtte. Als het hem vandaag tegenzat, en dat leek bijna zeker, zou zijn vriend de machtigste man van de Kinderen als vijand hebben. Dat zou waarschijnlijk ooit toch wel zijn gebeurd, maar nu zeker.

‘Hou hen in de gaten,’ zei hij tegen Bornhald, knikkend naar de Ondervragers op hun paarden in de buurt van de poort. Asunawa’s ondergeschikten omringden hem nog steeds als lijfwachten, elk van hen met een hand op zijn zwaardgevest.

‘Waarom? Zelfs Asunawa kan zich er nu niet in mengen. Dat zou tegen de wet zijn.’

Galad moest moeite doen om niet weer te zuchten. De jonge Dain was al veel langer een Kind dan hij, en zijn vader had zijn hele leven gediend, maar de man leek minder van de Kinderen te weten dan hij zelf had geleerd. Voor Ondervragers gold wat zij zeiden als de wet. ‘Hou ze maar gewoon in de gaten.’

Trom stond midden op het plein met zijn ontblote zwaard boven zijn hoofd geheven, de kling parallel aan de grond. In tegenstelling tot Valda sprak hij de woorden precies zoals ze waren geschreven. ‘We zijn hier onder het Licht bijeengekomen om getuige te zijn van een Geding onder het Licht, een heilig recht van elk Kind van het Licht. Het Licht schijnt op de waarheid, en hier zal het Licht op de gerechtigheid schijnen. Laat niemand spreken, behalve zij die daartoe wettelijk het recht hebben, en laat iedereen die probeert zich hierin te mengen zonder dralen worden neergeslagen. Hier zal gerechtigheid worden gevonden onder het Licht, door een man die zijn leven waagt onder het Licht, door de kracht van zijn arm en de wil van het Licht. De strijders zullen elkaar ongewapend tegemoet treden op de plaats waar ik nu sta,’ vervolgde hij terwijl hij zijn zwaard omlaag bracht, ‘en onder vier ogen spreken, alleen voor hun oren bedoeld. Moge het Licht hen helpen de woorden te vinden om hier een einde aan te maken voordat er bloed wordt vergoten, want als ze dat niet doen, moet een van de Kinderen vandaag sterven en zal zijn naam worden geschrapt uit onze boekrollen en zal er gruwel worden uitgesproken over zijn herinnering. Onder het Licht, zo zal het zijn.’

Terwijl Trom naar de zijkant van het plein beende, liep Valda naar het midden in de loophouding die Kat steekt het plein over heette, een arrogant loopje. Hij wist dat er geen woorden waren waarmee bloedvergieten kon worden voorkomen. Voor hem was het gevecht al begonnen. Galad liep gewoon naar hem toe. Hij was bijna een kop groter dan Valda, maar de andere man gedroeg zich alsof hij de grootste was en zeker van de overwinning.

Zijn glimlach was er nu een van onverholen minachting. ‘Niks te zeggen, jongen? Geen wonder, aangezien je kop er over niet al te lange tijd wordt afgeslagen door een zwaardmeester. Ik wil dat je één ding heel goed weet voor ik je dood. Die meid was springlevend toen ik haar de laatste keer zag, en als ze nu dood is, dan vind ik dat spijtig.’ Zijn glimlach werd breder, zowel van humor als verachting. ‘Ze was het beste ritje dat ik ooit heb gehad, en ik hoop dat ik haar nog eens kan berijden.’

Er maakte zich een withete woede van Galad meester, maar het lukte hem zich van Valda af te wenden en weg te lopen. Hij voedde een denkbeeldige vlam met zijn woede, zoals zijn twee leermeesters hem hadden geleerd. Iemand die vocht in woede, stierf in woede. Tegen de tijd dat hij bij de jonge Dain Bornhald was aangekomen, had hij iets bereikt wat Garet en Henre eenheid noemden. Hij dreef rond in een leegte, trok zijn zwaard uit de schede die Bornhald voor hem ophield, en de licht gekromde kling werd een deel van hem. ‘Wat zei hij?’ vroeg Dain. ‘Je trok even een heel bloeddorstig gezicht.’ Byar greep Dains arm. ‘Leid hem niet af,’ mompelde hij. Galad was niet afgeleid. Hij hoorde elke kraak van zadelleer, elke galmende klap van een hoef op de plaveistenen. Hij hoorde tien voet verderop vliegen zoemen alsof ze bij zijn oor zaten. Hij kon hun vleugels bijna zien bewegen. Hij was een met de vliegen, met het plein, met de twee mannen. Ze waren allemaal een deel van hem, en hij kon niet door zichzelf worden afgeleid.

Valda wachtte tot hij zich omdraaide voordat hij zijn eigen wapen pakte aan de overkant van het plein. Hij maakte een flitsende beweging, waarbij het zwaard bijna onzichtbaar snel draaide in zijn linkerhand, naar zijn rechterhand sprong en daarbij nog een razendsnelle draai in de lucht maakte. Toen hield hij het recht overeind voor zich in beide handen en liep vooruit, weer in Kat steekt het plein over.

Galad hief zijn eigen zwaard en liep naar hem toe, waarbij hij zonder nadenken een loophouding aannam die misschien werd beïnvloed door de toestand van zijn gedachten. Dit loopje werd Leegte genoemd, en alleen een geoefend oog zou zien dat hij niet gewoon liep. Alleen een geoefend oog zou zien dat hij met elke hartslag volkomen in evenwicht was. Valda had zijn Reigerzwaard niet verkregen als gunst. Vijf zwaardmeesters hadden zijn vaardigheden beoordeeld, en hem unaniem de titel gegeven. De stemming moest altijd unaniem zijn. De enige andere manier om een Reigerzwaard te verkrijgen, was door de eigenaar ervan in een eerlijk gevecht te verslaan, één op één. Valda was toen jonger geweest dan Galad nu was. Het maakte niet uit. Hij richtte zich niet op Valda’s dood. Hij richtte zich op niets. Maar hij wilde Valda dood hebben wanneer hij het zwaard weer moest wegsteken, en hij was bereid dat Reigerzwaard in zijn vlees op te vangen om dat doel te bereiken. Hij aanvaardde dat het mogelijk zover zou komen.

Valda verspilde geen tijd aan omtrekkende bewegingen. Zodra hij binnen bereik was, kwam bliksemsnel Laaghangende appel plukken op Galads hals af, alsof de man echt van plan was om meteen zijn hoofd af te hakken. Er waren verschillende reacties mogelijk, allemaal tot instinct verworden door harde oefening, maar Byars waarschuwingen dreven door zijn hoofd, en ook het feit dat Valda hem juist hiervoor had gewaarschuwd. Hem twee keer had gewaarschuwd. Zonder er bewust over na te denken, koos hij een andere manier, en stapte opzij en naar voren op het ogenblik dat Laaghangende appel plukken veranderde in Streling van de luipaard. Valda’s ogen werden groot van verbazing toen hij Galads linkerdij miste, en nog groter toen Galad met Scheiden van zijde een snee over zijn rechteronderarm maakte. Maar hij ging onmiddellijk verder met Opvliegende duif, zo snel dat Galad achteruit moest dansen voordat zijn zwaard te diep kon komen, en hij nauwelijks de aanval af kon slaan met Alkion vliegt om de vijver.