Robert Jordan - Mes van Dromen

Valda fronste lichtjes zijn wenkbrauwen terwijl Galad en zijn begeleiders afstegen en hem met hun armen over hun borst een saluut brachten. Van alle kanten kwamen verzorgers aanrennen om hun leidsels over te nemen.

‘Waarom ben je niet onderweg naar Nassad, Trom?’ Er klonk afkeuring in Valda’s stem. ‘De andere kapiteinheren zijn nu vast al halverwege.’

Hij kwam zelf altijd te laat wanneer hij een ontmoeting had met de Seanchanen, misschien om te laten merken dat de Kinderen nog een greintje onafhankelijkheid bezaten. Het was een verrassing om te zien dat hij al klaarstond om te vertrekken; dit moest wel een heel belangrijke ontmoeting zijn. Desondanks zorgde hij er wel altijd voor dat de andere hooggeplaatste officieren op tijd kwamen, zelfs al moesten ze daarvoor voor zonsopgang vertrekken. Blijkbaar was het beter om hun nieuwe meesters niet te zeer uit te dagen. De Seanchanen vertrouwden de Kinderen niet.

Trom liet niets blijken van onzekerheid, wat had gekund bij een man die zijn huidige rang nauwelijks een maand had. ‘Een dringende zaak, mijn kapiteinheer-gebieder,’ zei hij glad. Hij maakte een zeer correcte buiging, geen haar dieper of minder diep dan de voorschriften vereisten. ‘Een Kind onder mijn bevel beschuldigt een van de andere Kinderen ervan dat hij een vrouwelijk familielid van hem heeft misbruikt. Hij eist het recht op van een Geding onder het Licht, dat volgens de wet door u moet worden goedgekeurd of geweigerd.’

‘Een vreemd verzoek, mijn zoon,’ zei Asunawa voordat Valda kon spreken, terwijl hij vragend zijn hoofd schuin hield boven zijn ineengeslagen handen. Zelfs de stem van de Groot-Inquisiteur klonk droevig, alsof hij zich gekwetst voelde door Troms onwetendheid. Zijn ogen leken op donkere, hete kooltjes in een kolenbrander. ‘Het is meestal de beschuldigde die verzoekt om het oordeel aan de zwaarden over te laten, en ik geloof dat zoiets meestal gebeurt als hij weet dat het bewijs hem zal veroordelen. Hoe dan ook, een Geding onder het Licht is al bijna vierhonderd jaar niet meer gehouden. Geef me de naam van de beschuldigde, dan zal ik de zaak in stilte afhandelen.’ Zijn stem klonk kil als een zonloze grot in de winter, hoewel zijn ogen fonkelden.

‘We zijn onder vreemdelingen, en we kunnen hun niet laten weten dat een van de Kinderen tot zoiets in staat is.’

‘Het verzoek was aan mij gericht, Asunawa,’ snauwde Valda. In zijn blik lag bijna onverholen haat. Misschien ergerde hij zich enkel omdat de andere man hem had onderbroken. Hij gooide een kant van zijn mantel over zijn schouder en onthulde een zwaard met een geringde schacht, legde zijn hand op het lange gevest en richtte zich op. Valda hield van grootse gebaren en verhief zijn stem, zodat zelfs de mensen binnen hem waarschijnlijk konden horen. Als hij sprak, leek het meer op declameren.

‘Ik vind dat veel van onze oude gebruiken moeten worden hersteld, en dat de wet nog steeds van kracht is. Hij zal altijd van kracht blijven, zoals ooit geschreven. Het Licht biedt gerechtigheid omdat het Licht gerechtigheid is. Laat je man weten dat hij zijn uitdaging mag overbrengen, Trom, en dat hij degene die hij beschuldigt met het zwaard tegemoet mag treden. Als die ander weigert, verklaar ik dat hij daarmee schuld bekent en dat hij ter plekke zal worden opgehangen. Zijn bezittingen en rangen vallen dan toe aan zijn aanklager, zoals de wet zegt. Ik heb gesproken.’ Hij wierp bij dat laatste nog een boze blik op de Groot-Inquisiteur. Misschien haatte hij hem inderdaad.

Trom boog eenmaal formeel. ‘U hebt hem zelf al op de hoogte gesteld, mijn kapiteinheer-gebieder. Damodred?’ Galad had het koud. Het was niet de kou van angst, maar van leegte. Toen Dain hem in een dronken bui vertelde over de geruchten die hem ter ore waren gekomen, en Byar met tegenzin bevestigde dat het meer waren dan enkel geruchten, was Galad vervuld geweest van woede, een beenderverzengend vuur waar hij bijna gek van werd. Hij was er zeker van geweest dat zijn hoofd zou ontploffen, als zijn hart dat niet eerst deed. Nu voelde hij zich als ijs, ontdaan van elke emotie. Hij boog ook formeel. Veel van wat hij moest zeggen stond vast in de wet, maar hij koos zijn andere woorden zorgvuldig, om zijn gekoesterde herinnering zo veel mogelijk de schande te besparen.

‘Emon Valda, Kind van het Licht, ik roep u op tot een Geding onder het Licht voor wederrechtelijke aanranding van en moord op Morgase Trakand, koningin van Andor.’ Niemand had kunnen bevestigen of de vrouw die hij als zijn moeder beschouwde dood was, maar het moest wel zo zijn. Twaalf mannen waren er zeker van dat ze was verdwenen uit de Burcht van het Licht voordat die in handen viel van de Seanchanen, en velen verklaarden dat ze niet vrij was geweest om uit eigen wil te vertrekken.

Valda leek niet te schrikken van de beschuldiging. Misschien was zijn glimlach bedoeld om aan te geven dat het hem speet dat Galad een dergelijke dwaze bewering uitte, maar er was ook iets van minachting in te zien. Hij deed zijn mond open, maar weer was Asunawa hem voor.

‘Dit is belachelijk,’ zei Asunawa, en klonk eerder bedroefd dan boos. ‘Neem die stommeling in hechtenis. Hij maakt vast deel uit van een plan van de Duistervrienden om de naam van de Kinderen te besmeuren. En daar zullen we dan wel achter komen.’ Hij wenkte, en twee grote Ondervragers zetten een stap in Galads richting, een van hen met een wrede grijns en de ander met een nietszeggende uitdrukking op zijn gezicht, als een arbeider aan het werk. Het was echter maar één stap. Overal rond het binnenplein klonk een zacht, schurend geluid terwijl de Kinderen hun zwaarden losser in de schede legden. Minstens twaalf mannen trokken hun zwaard helemaal en lieten het naast zich hangen. De Amadiciaanse verzorgers doken ineen en probeerden zich onzichtbaar te maken. Als ze hadden gedurfd, zouden ze ervandoor zijn gegaan. Asunawa staarde om zich heen terwijl zijn dikke wenkbrauwen ongelovig omhoogkropen, en hij greep zijn mantel in zijn vuisten vast. Vreemd genoeg leek zelfs Valda geschrokken te zijn. Hij had toch zeker niet verwacht dat de Kinderen nu iemand in hechtenis zouden nemen, niet na wat hij zojuist had verklaard? Als dat wel zo was, herstelde hij zich snel.

‘Je ziet het, Asunawa,’ zei hij bijna vrolijk. ‘De Kinderen volgen mijn bevelen op, en de wet, niet de grillen van een Ondervrager.’ Hij hield zijn helm opzij, met de bedoeling dat iemand hem zou aanpakken. ‘Ik ontken je bespottelijke beschuldiging, jonge Galad, en kaats je smerige leugen naar je terug. Want het is een leugen. Of je bent op zijn minst in een kwaadaardig gerucht getrapt van de Duistervrienden of anderen die de Kinderen kwaad toewensen. Hoe dan ook, je hebt me op een zeer lage manier besmeurd, dus aanvaard ik je uitdaging tot een Geding onder het Licht. En ik zal je daarbij doden.’ Dat paste nauwelijks in het ritueel, maar hij had de beschuldiging ontkend en de uitdaging aangenomen; het was genoeg. Valda besefte dat hij zijn helm nog steeds in zijn uitgestoken hand hield en keek fronsend naar een van de Kinderen, een slanke Saldeaan die Kashgar heette, totdat de man naar voren stapte en de helm aanpakte.

Kashgar was slechts een seriant, bijna jongensachtig ondanks een grote haakneus en een dikke snor die leek op een stel omgekeerde hoorns, maar hij bewoog zich met duidelijke tegenzin. Valda’s stem klonk dieper en zuur toen hij zijn zwaardriem afdeed en die ook naar de man uitstak.

‘Pas er goed op, Kashgar. Het is een Reigerzwaard.’ Hij maakte zijn zijden mantel los en liet hem op de plaveistenen vallen, gevolgd door zijn tabberd, en bracht zijn handen naar de gespen van zijn wapenrusting. Hij leek niet te willen zien dat anderen hem liever niet hielpen.

Zijn gezicht stond vrij kalm, maar zijn boze ogen beloofden vergelding, en niet alleen aan Galad. ‘Je zuster wil Aes Sedai worden, heb ik begrepen, Damodred. Misschien begrijp ik wel waar dat vandaan komt. Ooit zou ik jouw dood hebben betreurd, maar niet vandaag. Misschien stuur ik je hoofd wel naar de Witte Toren, zodat de heksen kunnen zien waar hun plannen toe leiden.’ Dains gezicht stond bezorgd toen hij Galads mantel en zwaardriem aanpakte, en hij schuifelde alsof hij niet zeker wist of hij hier wel goed aan deed. Nou, hij had zijn kans gehad, en het was nu te laat om nog van gedachten te veranderen. Byar legde een gehandschoende hand op Galads schouder en boog zich naar hem toe. ‘Hij haalt graag uit naar je armen en benen,’ zei hij zachtjes, terwijl hij over zijn schouder naar Valda keek. Te zien aan de manier waarop de man terugkeek, was er wrijving tussen hen. Al was het boze gezicht dat Valda nu trok niet veel anders dan zijn normale gezichtsuitdrukking. ‘Hij laat zijn tegenstander graag bloeden totdat die geen stap meer kan verzetten of zijn zwaard niet meer kan heffen, en dan slaat hij toe. Hij is ook sneller dan een adder, maar hij zal het vaakst naar je linkerkant uithalen en dat ook van jou verwachten.’