Robert Jordan - De Torens van Middernacht

Ze glimlachte naar de Zwaardhand, maar ze wist dat Birgitte haar zenuwachtigheid kon voelen. Dit zou een lang uur wachten worden.

De haartjes in Mins nek kwamen overeind toen ze het kristallen zwaard vasthield. Callandor. Ze had al sinds haar jeugd verhalen over dit wapen gehoord: woeste vertellingen over het verre Tyr en het vreemde Zwaard Dat Geen Zwaard Is. En nu hield ze het zelf vast.

Het was lichter dan ze had verwacht. De kristallen kling ving het lamplicht en speelde ermee. Het leek te veel te stralen, alsof het licht er binnenin veranderde, zelfs wanneer ze het niet bewoog. Het kristal was glad, maar warm. Het voelde bijna als een levend wezen. Rhand stond voor haar en keek naar het wapen. Ze bevonden zich in hun vertrekken in de Steen van Tyr, samen met Cadsuane, Narishma, Merise, Naeff en twee Speervrouwen. Rhand raakte het wapen aan. Min keek naar hem en er verscheen een visioen boven zijn hoofd. Een gloeiend zwaard, Callandor, vastgegrepen door een zwarte hand. Ze zoog haar adem naar binnen. ‘Wat zie je?’ vroeg Rhand zachtjes.

‘Callandor, in een vuist. Die hand lijkt van onyx te zijn gemaakt.’

‘Weet je wat het betekent?’ Ze schudde haar hoofd.

‘We moeten het weer verbergen,’ zei Cadsuane. Ze droeg vandaag bruin en groen, aardse kleuren opgesierd door haar gouden haarversieringen. Ze stond met haar armen over elkaar en een rechte rug. ‘Poeh! Dat ding nu tevoorschijn halen is dom, jongen.’

‘Je bezwaar is opgetekend,’ antwoordde Rhand. Hij pakte de sa’angreaal van Min aan en schoof hem over zijn schouder in een schede op zijn rug. Aan zijn middel droeg hij weer het oude zwaard met de rood met gouden draak op de schede geschilderd. Hij had al eens gezegd dat hij het als een soort symbool zag. Voor hem stond het voor het verleden, en Callandor – hoe het dan ook uitpakte – stond voor de toekomst.

‘Rhand,’ zei Min, en ze pakte zijn arm. ‘Mijn onderzoek... weet je nog? Callandor schijnt een dieper gebrek te hebben dan wij hebben ontdekt. Dit visioen benadrukt alleen maar wat ik al eerder heb gezegd. Ik ben bang dat het tegen je kan worden gebruikt.’

‘Ik vermoed van wel,’ zei Rhand. ‘Al het andere in de wereld is ook al tegen me gebruikt. Narishma, een Poort, alsjeblieft. We hebben de Grenslanders wel lang genoeg laten wachten.’ De Asha’man knikte, waardoor de klokjes in zijn haar tinkelden. Rhand wendde zich tot de andere Asha’man. ‘Naeff, is er nog steeds geen nieuws van de Zwarte Toren?’

‘Nee, heer,’ antwoordde de lange man.

‘Ik heb er niet heen kunnen Reizen,’ zei Rhand. ‘Dat wijst op grote problemen, erger dan ik had gevreesd. Gebruik deze weving. Die kan je vermommen. Reis naar een plek op een dag rijden ervandaan en ga dan vermomd naar binnen. Kijk wat je kunt ontdekken. Help als je kunt, en als je Logain en zijn getrouwen tegenkomt, geef hem dan een boodschap van mij.’

‘Welke boodschap, heer?’

Rhand keek verstrooid. ‘Zeg maar dat ik het mis had. Zeg ze dat we geen wapens zijn. We zijn mensen. Misschien helpt dat. Pas op jezelf. Dit zou gevaarlijk kunnen zijn. Laat me weten hoe het gaat. Ik moet hier dingen regelen, maar ik kan gemakkelijk in een valstrik trappen die nog gevaarlijker is dan die ik tot nu toe heb ontweken. Problemen... zoveel problemen die moeten worden opgelost. En ik ben maar één man. Ga in mijn plaats, Naeff, voorlopig. Ik heb inlichtingen nodig.’

‘Ik... Ja, heer.’ Hij leek verward, maar hij stapte gehoorzaam de kamer uit.

Rhand haalde diep adem en wreef over de stomp van zijn linkerarm. ‘Kom mee.’

‘Weet je zeker dat je niet meer mensen mee wilt nemen?’ vroeg Min. ‘Ja,’ zei Rhand. ‘Cadsuane, zorg dat je klaar bent om een Poort te openen en ons daar indien nodig weg te halen.’

‘We gaan Far Madding in, jongen,’ antwoordde Cadsuane. ‘Je bent toch niet vergeten dat we de Bron daar niet kunnen aanraken?’

Rhand glimlachte. ‘En jij draagt een volledig paralisnet in je haar, met een Put erin. Ik ben ervan overtuigd dat je die gevuld houdt, en dat zou voldoende moeten zijn om een kleine Poort te maken.’ Cadsuanes gezicht werd uitdrukkingsloos, ik heb nog nooit van een paralisnet gehoord.’

‘Cadsuane Sedai,’ zei Rhand zachtjes. ‘Je net heeft een paar versieringen die ik niet herken; ik vermoed dat het iets is uit de tijd van het Breken. Maar ik was erbij toen de eerste werden gemaakt en heb zelf de oorspronkelijke mannelijke versie gedragen.’ Het werd stil in de kamer.

‘Nou ja, jongen,’ zei Cadsuane uiteindelijk. ‘Je...’

‘Zul je daar ooit mee ophouden, Cadsuane Sedai?’ vroeg Rhand. ‘Dat je me jongen noemt? Ik vind het niet erg meer, hoewel het wel vreemd klinkt. Ik was vierhonderd jaar oud op de dag dat ik stief in de Eeuw der Legenden. Ik vermoed dat je dus minstens enkele tientallen jaren jonger bent dan ik. Ik betoon jou eerbied. Misschien zou het passend zijn als je datzelfde bij mij deed. Als je wilt, mag je me Rhand Sedai noemen. Ik ben, voor zover ik weet, de enige mannelijke Aes Sedai die nog leeft, die fatsoenlijk is opgevoed en zich nooit tot de Schaduw heeft gewend.’ Cadsuane verbleekte.

Rhands glimlach werd vriendelijk. ‘Je wilde hierheen komen en dansen met de Herrezen Draak, Cadsuane. Ik ben wat ik moet zijn. Wees gerust; je staat tegenover de Verzakers, maar je hebt iemand aan je zijde die net zo oud is als zij.’ Hij wendde zich van haar af en zijn ogen werden glazig. ‘Was een hoge leeftijd maar écht een indicatie van grote wijsheid. Maar ik kan net zo goed wensen dat de Duistere ons gewoon met rust zou laten.’

Hij pakte Min bij de arm, en samen liepen ze door Narishma’s Poort. Erachter wachtte een klein groepje Speervrouwen op een open plek in een bos, bij een aantal paarden. Min steeg op en zag hoe ingetogen Cadsuane eruitzag. En terecht. Als Rhand zo sprak, verontrustte dat Min meer dan ze wilde toegeven.

Ze reden het bosje uit naar Far Madding, een indrukwekkende stad op een eiland in het midden van een meer. Een groot leger – met honderden wapperende banieren – spreidde zich uit op de oevers ervan.

‘Het is altijd een belangrijke stad geweest, weet je,’ zei Rhand naast Min, met een afwezige blik. ‘De Wachters zijn nieuwer, maar de stad stond hier lang geleden al. Aren Deshar, Aren Mador, Far Madding. Altijd een doorn in ons vlees, dat Aren Deshar. De enclave van de Incastar; lieden die bang waren voor vooruitgang, bang voor wonderen. Ze bleken terecht bang. Had ik maar naar Gilgame geluisterd...’

‘Rhand?’ vroeg Min zachtjes.

Het haalde hem uit zijn mijmeringen.

‘Ja?’

‘Klopt het echt, wat je zei? Ben je vier eeuwen oud?’

‘Bijna vierenhalf, neem ik aan. Moet ik mijn jaren in deze Eeuw optellen bij de vorige?’ Hij keek haar aan. ‘Je bent ongerust, hè? Dat ik niet langer mezelf ben, de man die je kende, de domme schaapherder?’

‘Je hebt dit allemaal in je hoofd zitten. Zoveel van het verleden.’

‘Alleen maar herinneringen,’ zei Rhand.

‘Maar je bént hem ook. Je praat alsof jij degene was die probeerde de Bres te verzegelen. Alsof je de Verzakers persoonlijk hebt gekend.’ Rhand reed een tijdje in stilte verder. ‘Ik denk dat ik hem ook ben. Maar Min, wat je ontgaat is dit: ik ben nu misschien hem, maar hij is ook altijd mij geweest. Ik was altijd hem. Ik zal niet veranderen alleen omdat ik me herinner dat ik hem was. Ik ben mij. Ik ben altijd mij geweest.’

‘Lews Therin was waanzinnig.’

‘Aan het eind,’ gaf Rhand toe. ‘En ja, hij heeft fouten gemaakt. Ik heb fouten gemaakt. Ik werd hooghartig, wanhopig. Maar deze keer is er een verschil. Een groot verschil.’

‘Wat voor verschil?’

Hij glimlachte. ‘Deze keer ben ik beter opgevoed.’ Min merkte dat ze ook glimlachte.