Robert Jordan - De Torens van Middernacht

Ze keek Lorstrum aan. Zou hij happen? Zijn landgoederen in Cairhien waren klein. Zijn invloed was al een tijdje groot, maar dat kon omslaan. De landgoederen die ze van de drie gevangenen had afgenomen, behoorden tot de meest gewilde in het land. Hij móést het inzien. Als ze zich met geweld de troon van Cairhien toe-eigende, zouden het volk en de adel tegen haar in opstand komen. Dat was deels aan Lorstrum te wijten, als haar vermoedens klopten.

Maar stel dat ze landgoederen in Andor aan enkele Cairhiense edelen schonk? Stel dat ze meerdere banden smeedde tussen hun beider landen? Stel dat ze bewees dat ze hun titels niet zou afnemen, maar bereid zou zijn om enkelen van hen grotere landgoederen te schenken? Zou dat voldoende zijn om te bewijzen dat ze niet van zins was het land van de Cairhiense edelen te stelen en dat aan haar eigen volk te geven? Zou dat hun zorgen wegnemen?

Lorstrum keek haar aan. ik zie veel mogelijkheden voor bondgenootschappen.’

Bertome knikte goedkeurend, ik denk ook dat dit wel te regelen is.’ Ze zouden natuurlijk geen van beiden hun landerijen afstaan. Ze wilden er alleen wel landgoederen in Andor bij hebben. Rijke landgoederen.

De anderen keken elkaar aan. Vrouwe Osiellin en heer Mavabwin waren de eersten die het begrepen. Ze spraken allebei tegelijk hun verlangen naar een bondgenootschap uit.

Elayne bedaarde haar snelle hartslag en ging achteroverzitten in haar troon, ik heb nog maar één landgoed te vergeven,’ zei ze, ‘maar ik denk dat het wel verdeeld kan worden.’ Ze zou ook iets aan Ailil schenken, om haar gunst te winnen en haar steun te belonen. En dan nu het tweede deel van het plan. ‘Vrouwe Sarand,’ riep Elayne naar de zijkant van de zaal. Elenia stapte naar voren, gekleed in lompen.

‘De Kroon is niet zonder genade,’ zei Elayne. ‘Andor kan u het verdriet en leed dat u hebt veroorzaakt niet vergeven, maar andere landen hebben dergelijke herinneringen niet. Zeg eens, als de Kroon u een kans zou bieden op nieuwe landen, zou die kans dan worden aangegrepen?’

‘Nieuwe landen, Majesteit?’ vroeg Elenia. ‘Over welke landen spreekt u?’

‘Een vereniging tussen Andor en Cairhien zou vele mogelijkheden bieden,’ zei Elayne. ‘Misschien hebt u gehoord van het bondgenootschap tussen de Kroon en Geldan. Misschien hebt u gehoord van de landen die hernieuwde kracht hebben gevonden in het westen van het rijk. Dit is een tijd van grote kansen. Als ik voor u en uw man een plek zou vinden om een nieuwe zetel te stichten in Cairhien, zou u die dan aanvaarden?’

‘Ik... zou het zeker overwegen, Majesteit,’ antwoordde Elenia, met een glimpje hoop.

Elayne wendde zich tot de Cairhiense edelen. ‘Om iets hiervan ten uitvoer te kunnen brengen,’ zei ze, ‘zou ik het gezag nodig hebben om zowel voor Andor als Cairhien te spreken. Hoe lang, vermoedt u, zou het duren voor zoiets geregeld zou kunnen zijn?’

‘Stuur me naar mijn vaderland terug door een van die vreemde Poorten,’ zei Lorstrum, ‘en geef me één uur.’

‘Ik heb slechts een half uur nodig, Majesteit,’ zei Bertome, kijkend naar Lorstrum.

‘Eén uur,’ besloot Elayne, die haar handen opstak. ‘Bereid u goed voor.’

‘Zo,’ zei Birgitte toen de deur naar de kleinere kamer gesloten was. ‘Wat in naam van de linkerhand van de Duistere is er nou net gebeurd?’

Elayne ging zitten. Het was gelukt! Of het leek er althans op dat het zou lukken. De zachte stoel was behaaglijk na de harde Leeuwentroon. Dyelin ging rechts van haar zitten, Morgase aan haar linkerhand.

‘Wat er is gebeurd,’ zei Morgase, ‘is dat mijn dochter geniaal is.’ Elayne glimlachte dankbaar. Birgitte fronste echter. Elayne voelde haar verwarring aan. Ze was de enige die bij hen in de kamer was; ze zouden een uur moeten wachten om de werkelijke uitkomst van Elaynes plannetje te horen.

‘Goed,’ zei Birgitte. ‘Dus je hebt een hoop land in Andor aan Cairhiense adel afgestaan.’

‘Als smeergeld,’ zei Dyelin. Ze leek niet zo overtuigd als Morgase. ‘Een slimme zet, Majesteit, maar gevaarlijk.’

‘Gevaarlijk?’ vroeg Birgitte. ‘Bloed en as, wil iemand alsjeblieft aan deze stommeling uitleggen waarom omkoping geniaal of slim is? Het is niet bepaald zo dat Elayne het heeft ontdékt.’

‘Dit was meer dan een geschenk,’ vertelde Morgase. Ineens begon ze thee in te schenken voor de andere aanwezigen. Elayne kon zich niet herinneren haar moeder ooit eerder thee te hebben zien inschenken. ‘Het grootste obstakel dat Elayne uit Cairhien weghield, was dat ze als veroveraar zou worden gezien.’

‘Ja, en?’ vroeg Birgitte.

‘Dus heeft ze banden gesmeed tussen de twee naties,’ zei Dyelin, die een kom zwarte Tremalkin van Morgase aannam. ‘Door die groep wat land in Andor te geven, bewijst ze dat ze niet van zins is de Cairhiense adel te negeren of verarmen.’

‘En verder,’ vulde Morgase aan, ‘maakte ze van zichzelf een minder vreemde eend in de bijt. Als ze de troon had gegrepen, zou ze zeggenschap hebben gekregen over de landgoederen en zou zij de enige zijn geweest met bezittingen in beide landen. Nu zal ze er één van velen zijn.’

‘Maar het is gevaarlijk,’ herhaalde Dyelin. ‘Lorstrum heeft niet toegegeven vanwege die omkoopsom.’

‘O nee?’ vroeg Birgitte fronsend. ‘Maar...’

‘Ze heeft gelijk,’ zei Elayne, nippend van haar thee. ‘Hij gaf toe omdat hij inzag dat ik hem een kans bood op beide tronen.’ Het werd stil in de kamer. ‘Bloedas,’ vloekte Birgitte uiteindelijk.

Dyelin knikte. ‘Je hebt vijanden gemaakt die je omver zouden kunnen werpen, Elayne. Als er iets met jou zou gebeuren, dan is de kans groot dat Lorstrum of Bertome een graai zal doen naar beide landen.’

‘Daar reken ik op,’ antwoordde Elayne. ‘Zij zijn op dit ogenblik de twee machtigste edelen in Cairhien, vooral aangezien Dobraine niet is teruggekeerd van waar Rhand hem dan ook mee naartoe heeft genomen. Als zij actief steun betuigen aan de mogelijkheid van een gezamenlijke monarch, hebben we hier echt een kans.’

‘Ze steunen je alleen omdat ze de mogelijkheid zien om beide tronen zelf op te eisen!’ riep Dyelin.

‘Je kunt je vijanden beter zelf uitkiezen dan onwetend te blijven,’ zei Elayne. ‘In feite heb ik mijn tegenstrevers ingeperkt. Ze hebben de Draken gezien, en daar werden ze afgunstig van. Toen bood ik hun de mogelijkheid om niet alleen toegang te krijgen tot die wapens, maar ook om hun rijkdom te verdubbelen. En daarbovenop heb ik hun het zaad geschonken van de mogelijkheid dat op een dag een van hen misschien koning kan worden.’

‘En dus zullen ze proberen je te vermoorden,’ zei Birgitte vlak. ‘Misschien,’ gaf Elayne toe. ‘Of misschien zullen ze proberen me te ondermijnen. Maar dat zal nog vele jaren duren; een jaar of tien, schat ik. Als ze nu zouden toeslaan, zouden de landen weer verdeeld kunnen raken. Nee, eerst zullen ze zich vestigen en genieten van hun rijkdom. Pas als ze ervan overtuigd zijn dat alles veilig is – en dat ik laks ben geworden – zullen ze handelen. Gelukkig zijn het er twee, en dat geeft me de mogelijkheid hen tegen elkaar uit te spelen. En voorlopig hebben we er twee standvastige bondgenoten bij; mannen die heel graag willen dat ik de Zonnetroon bestijg. Ze geven me de kroon graag in handen.’

‘En de gevangenen?’ vroeg Dyelin. ‘Elenia en de andere twee? Wil je echt nieuwe landgoederen voor hen zoeken?’

‘Ja,’ zei Elayne. ‘Wat ik voor hen heb gedaan, is eigenlijk heel grootmoedig. De Kroon zal hun schulden overnemen zodat ze opnieuw kunnen beginnen in Cairhien, als dit allemaal lukt. Het zal goed zijn als Andoraanse edelen daar landen hebben, hoewel ik ze waarschijnlijk een deel van mijn eigen Cairhiense landgoederen zal moeten schenken.’

‘Dan omring je je met vijanden,’ zei Birgitte hoofdschuddend. ‘Zoals gebruikelijk,’ antwoordde Elayne. ‘Gelukkig heb ik jou om op me te passen, nietwaar?’