Robert Jordan - De Torens van Middernacht

Het schepsel dat Padan Fajin was geweest, was dan ook niet verbaasd toen hij om de heuvel heen liep en daar een zenuwachtige groep Trolloks aantrof, onder leiding van een Myrddraal. Hij glimlachte. Mijn vrienden. Het was al te lang geleden. Het duurde even voordat hun botte hersens tot de voor de hand liggende – maar verkeerde – conclusie kwamen: als er een mens rondliep, dan kónden er geen Wormen in de buurt zijn. Die zouden zijn bloed hebben geroken en op hem af zijn gegaan. Wormen hadden liever mensen dan Trolloks. Dat was logisch. Het schepsel dat Mordeth was geweest, had beide geproefd, en Trollokvlees was niet bepaald smakelijk.

De Trolloks stormden naar voren in een zeer uiteenlopende groep: veren, snavels, klauwen, slagtanden. Het schepsel dat Fajin was geweest bleef staan, met mist likkend langs zijn blote voeten. Wat heerlijk! Helemaal achter aan de groep aarzelde de Myrddraal, met zijn oogloze blik op hem gericht. Misschien voelde het wezen aan dat er iets helemaal, helemaal mis was. En terecht, natuurlijk. Je kon niet het een zijn zonder het ander. Dat zou niet logisch zijn.

Het schepsel dat Mordeth was geweest – hij zou binnenkort een nieuwe naam nodig hebben – glimlachte breed. De Myrddraal draaide zich om en wilde vluchten. De mist sloeg toe.

Hij rolde over de Trolloks heen, heel snel, als de tentakels van een monster in de Arythische Oceaan. Uitlopers schoten naar voren en doorboorden de borst van Trolloks. Een lang tentakel zwiepte boven hun hoofd, schoot in een waas naar voren en raakte de Schim in zijn nek.

De Trolloks schreeuwden, vielen, stuiptrekten. Hun haar viel met bossen tegelijk uit en hun huid begon te koken. Blaren en builen. Toen die braken, lieten ze kraters van gaten achter in de huid van het Schaduwgebroed, als bellen op metaal dat te snel afkoelde. Het schepsel dat Padan Fajin was geweest, opende opgetogen zijn mond, sloot zijn ogen en hief zijn gezicht naar de turbulente zwarte hemel, met zijn lippen vaneen om te genieten van zijn feestmaal. Toen het over was, zuchtte hij en omklemde zijn dolk nog strakker, waardoor hij in zijn vlees sneed.

Rood beneden, zwart boven. Rood en zwart, rood en zwart, zoveel rood en zwart. Heerlijk.

Hij liep verder door de Verwording.

De gecorrumpeerde Trolloks kwamen achter hem overeind en zetten zich met rukken in beweging terwijl het kwijl van hun lippen droop. Hun ogen waren glazig en mat geworden, maar als hij het wenste, zouden ze reageren met een vurige strijdlust die alles zou overtreffen wat ze bij leven hadden gekend.

Hij liet de Myrddraal achter. Die zou niet verrijzen, ondanks de geruchten. Zijn aanraking bracht nu onmiddellijk de dood bij hen. Jammer. Hij had nog een paar spijkers die hij anders goed had kunnen gebruiken.

Misschien moest hij handschoenen gaan dragen. Maar als hij dat deed, dan zou hij niet meer in zijn hand snijden. Wat een probleem. Niet belangrijk. Voorwaarts. Het was tijd om Altor te doden. Het bedroefde hem dat de jacht moest eindigen. Maar er was niet langer een reden voor de jacht. Je joeg niet op iets wanneer je exact wist waar het zou zijn. Je dook alleen maar op om het te ontmoeten. Als een oude vriend. Een bovenste beste, geliefde oude vriend die je in zijn oog zou steken, de buik open zou rijten en met handenvol tegelijk zou opeten terwijl je zijn bloed dronk. Dat was de juiste manier om vrienden te behandelen. Het was een eer.

Malenarin Rai bladerde door bevoorradingsverslagen. Dat rottige luik voor het raam achter zijn werktafel klapperde en waaide weer open, waardoor de vochtige warmte van de Verwording binnenkwam.

Ondanks tien jaar als commandant van Toren Heeth was hij nog niet gewend geraakt aan de warmte van de hooglanden. Het was er vochtig, drukkend, met een lucht die vaak werd vervuld van verrottingsgeuren.

De gierende wind deed het houten luik rammelen. Hij stond op, liep ernaartoe om het dicht te trekken en wikkelde een stukje draad om de handvatten om het dicht te houden.

Hij keerde terug naar de tafel en bekeek het overzicht van nieuwe soldaten. Naast elke naam stond een bijzondere vaardigheid; elke soldaat hier moest twee of meer taken verrichten. Goed in wonden verbinden. Snelle voeten om berichten te vervoeren. Een scherpe blik met een boog. Het vermogen om dezelfde oude brij als altijd te laten smaken als nieuwe brij. Malenarin vroeg altijd specifiek om mannen uit die laatste groep. Elke kok die kon zorgen dat de soldaten graag naar de eetzaal kwamen, was zijn gewicht in goud waard. Malenarin legde het huidige verslag opzij en zette er de met lood gevulde Trollokhoorn bovenop die hij als presse-papier gebruikte. Het volgende papier op de stapel was een brief van een man genaamd Barriga, een koopman die met zijn karavaan naar de toren op weg was om te handelen. Malenarin glimlachte; hij was allereerst een soldaat, maar hij droeg de drie zilveren kettingen over zijn borst die hem kenmerkten als meesterkoopman. Hoewel zijn toren een groot deel van de benodigde middelen rechtstreeks van de koningin kreeg, werd geen enkele Kandoraanse commandant de kans ontzegd om te onderhandelen met kooplui. Als hij geluk had, zou hij die uitlanderkoopman dronken kunnen voeren aan de onderhandelingstafel. Malenarin had meer dan één koopman tot een jaar militaire dienst gedwongen als straf voor het aangaan van overeenkomsten die hij niet kon nakomen. Een jaar van oefening bij de troepen van de koningin deed die vette, uitlandse kooplui vaak een heleboel goed.

Hij legde ook dat vel papier onder de Trollokhoorn, maar aarzelde toen hij het laatste wat zijn aandacht behoefde onder op de stapel zag. Het was een herinnering van zijn stedehouder. Keemlin, zijn oudste zoon, naderde zijn veertiende naamdag. Alsof Malenarin dat zou vergeten! Hij had geen geheugensteuntje nodig. Hij glimlachte en legde de Trollokhoorn op het briefje, voor het geval dat het luik weer open sprong. Hij had de Trollok met die hoorn zelf gedood. Toen liep hij naar de zijkant van zijn werkkamer en opende zijn gebutste eikenhouten kist. Tussen de andere bezittingen die erin zaten, lag een in doeken gehuld zwaard, met een bruine schede die goed geolied en onderhouden werd maar die in de loop der jaren wat was verkleurd. Het zwaard van zijn vader. Over drie dagen zou hij het aan Keemlin geven. Een jongen werd een man op zijn veertiende naamdag, de dag dat hij zijn eerste zwaard kreeg en verantwoordelijk werd voor zichzelf. Keemlin had hard gewerkt om de zwaardvormen te leren, onder de strengste oefenmeesters die Malenarin kon vinden. Weldra zou zijn zoon een man zijn. Wat vloog de tijd.

Met een trotse zucht sloot Malenarin de kist, stond op en verliet zijn werkkamer voor zijn dagelijkse ronden. De toren, een verdedigingsbastion dat uitkeek over de Verwording, bood onderdak aan tweehonderd vijftig soldaten.

Als je een taak had, had je trots; net zoals je sterk werd door een last te torsen. De Verwording in de gaten houden was zijn taak en zijn kracht, en het was tegenwoordig extra belangrijk, met die vreemde storm in het noorden en nu de koningin met een groot deel van het Kandoraanse leger op zoek was gegaan naar de Herrezen Draak. Hij trok de deur naar zijn werkkamer dicht en bediende vervolgens de verborgen grendel waarmee hij aan de andere kant werd gesloten. Het was een van meerdere gelijksoortige deuren langs de gang; een vijand die de toren bestormde, zou niet weten welke deur toegang gaf tot de trap naar boven. Zo kon een kleine werkkamer dienstdoen als deel van de torenverdediging.

Hij liep naar de trap. Deze bovenverdiepingen waren niet toegankelijk vanaf de begane grond; de hele onderste veertig voet van de toren waren een valstrik. Een vijand die op de begane grond binnenkwam en drie trappen beklom naar de kwartieren van het garnizoen, zou geen enkele weg naar de vierde verdieping kunnen vinden. De enige manier om naar de vierde verdieping te komen, was over een smalle, intrekbare loopbrug langs de buitenkant van de toren, die van de tweede verdieping naar de vierde leidde. Aanvallers die daar overheen renden, waren doelwitten voor pijlen van boven af. En als een paar van hen dan boven waren en anderen nog niet, dan lieten de Kandori de loopbrug instorten. De vijand was opgesplitst, en degenen boven zouden worden gedood terwijl ze op zoek waren naar het trappenhuis.