Robert Jordan - De Torens van Middernacht

‘Natuurlijk niet,’ zei de man, en hij spoog opzij. ‘Als de zaak van de Kapiteinheer-gebieder eerzaam was geweest, zou hij dan gesneuveld zijn in een strijd onder het Licht? Als ik een Duistervriend was, had ik dan de Kapiteinheer-gebieder zelf kunnen doden?’

Harnesh gaf geen antwoord, maar Galad kon de gedachten in zijn hoofd bijna zien. De Schaduw kon dan af en toe sterk zijn, maar het Licht onthulde en vernietigde hem altijd. Het was best mogelijk dat de Kapiteinheer-gebieder sneuvelde onder de handen van een Duistervriend; elk mens kon sneuvelen. Maar tijdens een tweestrijd in het bijzijn van de andere Kinderen? Een duel om de eer, onder het Licht? ‘Soms vertoont de Schaduw sluwheid en kracht,’ wierp Asunawa tegen voordat Galad zijn vraag kon vervolgen. ‘Soms sterven goede mannen.’

‘Jullie weten allemaal wat Valda had gedaan,’ zei Galad. ‘Mijn moeder is dood. Is er enig argument tegen mijn recht om hem uit te dagen?’

‘Je hebt geen rechten als Duistervriend! Ik praat niet meer met jou, moordenaar.’ Asunawa wuifde met zijn hand en enkele van zijn Ondervragers trokken zwaarden. Onmiddellijk deden Galads metgezellen hetzelfde. Achter hem hoorde hij dat zijn vermoeide troepen snel de rangen sloten.

‘Wat moet er van ons worden, Asunawa, als Kind tegen Kind strijdt?’ vroeg Galad zacht. ‘Ik zal me niet overgeven en ik wil je niet aanvallen, maar misschien kunnen we ons herenigen. Niet als vijanden, maar als broeders die enige tijd van elkaar gescheiden waren.’

‘Ik zal me nooit aansluiten bij Duistervrienden,’ zei Asunawa, hoewel hij aarzelend klonk. Hij keek naar Galads mannen. Asunawa kon een slag winnen, maar als Galads mannen standhielden, dan zou het een kostbare overwinning worden. Beide kanten zouden duizenden soldaten verliezen.

‘Ik zal me aan je onderwerpen,’ zei Galad. ‘Op bepaalde voorwaarden.’

‘Nee!’ riep Bornhald achter hem, maar Galad stak zijn hand op en snoerde hem de mond.

‘Welke voorwaarden dan wel?’ vroeg Asunawa. ‘Je zweert – voor het Licht en de kapiteinheren die je hier bij je hebt – dat je de mannen die mij volgen niet zult deren, ondervragen of anderszins veroordelen. Zij deden alleen maar wat ze juist achtten.’ Asunawa kneep zijn ogen tot spleetjes, en zijn lippen vormden een rechte streep.

‘Dat geldt ook voor mijn metgezellen hier,’ zei Galad, knikkend naar Byar en Bornhald. ‘Alle mannen, Asunawa. Ze mogen nooit worden ondervraagd.’

‘Je mag de Hand van het Licht niet zo hinderen! Dan zouden ze vrij zijn om de Schaduw te zoeken!’

‘Is het dan alleen de vrees voor Ondervraging die ons in het Licht houdt, Asunawa?’ vroeg Galad. ‘Zijn de Kinderen niet moedig en rechtschapen?’

Asunawa zweeg. Galad sloot zijn ogen en voelde het gewicht van het leiderschap. Hoe langer hij dit rekte, hoe beter de onderhandelingspositie van zijn mannen. Hij opende zijn ogen. ‘De Laatste Slag nadert, Asunawa. We hebben geen tijd voor geruzie. De Herrezen Draak loopt door het land.’

‘Ketterij!’ riep Asunawa. ‘Ja,’ zei Galad, ‘maar ook waarheid.’

Asunawa knarste met zijn tanden, al scheen hij het aanbod te overwegen.

‘Galad,’ zei Bornhald zacht. ‘Doe dit niet. We kunnen vechten. Het Licht zal ons beschermen!’

‘Als we vechten, doden we goede mannen, Kind Bornhald,’ antwoordde Galad zonder zich om te draaien. ‘Elke steek met onze zwaarden zal de Duistere een voordeel bieden. De Kinderen zijn de enige echte fundering die deze wereld nog overheeft. We zijn nodig. Als mijn leven vereist is om eenheid te brengen, dan zij het zo. Jij zou hetzelfde doen, denk ik.’ Hij keek Asunawa in de ogen. ‘Neem hem mee,’ snauwde Asunawa met een ontevreden gezicht. ‘En zeg de legioenen dat ze naar het kamp terug kunnen. Laat ze weten dat ik de valse Kapiteinheer-gebieder in hechtenis heb genomen en hem zal ondervragen om te bepalen hoe ver zijn misdaden zich uitstrekken.’ Hij aarzelde. ‘Maar geef ook door dat degenen die hem volgden niet mogen worden gestraft of ondervraagd.’ Asunawa wendde zijn paard en draafde weg.

Galad keerde zijn zwaard om en overhandigde het aan Bornhald.

‘Ga terug naar onze mannen; vertel ze wat hier is gebeurd, en laat ze niét vechten of proberen me te redden. Dat is een bevel.’ Bornhald ontmoette zijn blik en pakte langzaam het zwaard aan. Uiteindelijk salueerde hij. ‘Jawel, mijn Kapiteinheer-gebieder.’ Zodra ze zich omdraaiden om weg te rijden, werd Galad door ruwe handen gegrepen en uit Kloeks zadel getrokken. Hij belandde op de grond, grommend toen er vanuit zijn gewonde schouder een pijnscheut door zijn borst schoot. Hij probeerde op te krabbelen, maar diverse Ondervragers stegen af en gooiden hem weer neer. Een van hen dwong Galad met een laars op zijn rug tegen de grond, en Galad hoorde het metalige gerasp van een mes dat uit een schede werd getrokken. Ze sneden zijn pantser en kleding van hem af. ‘Jij hebt geen recht om het uniform van een Kind van het Licht te dragen, Duistervriend,’ zei een Ondervrager in zijn oor. ‘Ik ben géén Duistervriend,’ zei Galad, met zijn gezicht tegen het gras gedrukt. ‘Die leugen zal ik nooit uitspreken. Ik loop in het Licht.’ Dat leverde hem een schop in zijn nieren op, toen nog een en nog een. Hij rolde zich grommend op. Maar de trappen bleven komen. Uiteindelijk werd alles zwart om hem heen.

Het schepsel dat ooit Padan Fajin was geweest, liep een heuvel af. Bruin onkruid groeide hier in versleten vlakken, als stoppels op de kin van een bedelaar.

De hemel was zwart. Een orkaan. Dat beviel hem wel, hoewel hij degene die hem veroorzaakte haatte.

Haat. Het was een bewijs dat hij nog leefde, het enige gevoel dat hij nog had. Het was alles wat er kon zijn.

Verterend. Opwindend. Prachtig. Verwarmend. Gewelddadig. Haat. Heerlijk. De storm was wat hem kracht gaf, het doel dat hem dreef. Altor zou sterven. Onder zijn handen. En misschien daarna de Duistere. Heerlijk...

Het schepsel dat Padan Fajin was geweest, betastte zijn mooie dolk en voelde de ribbels van de motieven in fijn gouddraad die het heft omwikkelden. Een grote robijn zat als dop op het heft, en hij droeg het wapen zonder schede in zijn rechterhand, zodat het lemmet tussen zijn wijsvinger en middelvinger uitstak. De zijkanten van die vingers had hij al minstens tien keer gesneden.

Er droop bloed van de punt van de dolk op het onkruid. Rode vlekken om hem op te vrolijken. Rood beneden, zwart boven. Prachtig. Veroorzaakte zijn haat die storm? Het moest wel zo zijn. Ja. De bloeddruppels vielen naast vlekken van duisternis die op dode bladeren en stengels verschenen terwijl hij verder noordwaarts de Verwording in liep.

Hij was gek. Dat was goed. Als je de waanzin in jezelf toeliet – het omhelsde en het indronk alsof het zonlicht, water of zelfs lucht was – dan werd het gewoon een deel van je. Zoals een hand of een oog. Je kon zien dankzij waanzin. Je kon dingen vasthouden met waanzin. Het was heerlijk. Bevrijdend. Hij was eindelijk vrij.

Het schepsel dat Mordeth was geweest, bereikte de voet van de heuvel en keek niet om naar de grote, purperachtige vlek die hij op de top had achtergelaten. Als je Wormen op de juiste manier wilde doden, was dat heel rommelig, maar sommige dingen moest je op de juiste manier doen. Het draaide om het beginsel. Een mist was hem gaan achtervolgen, opkruipend uit de grond. Was die mist zijn waanzin, of was het zijn haat? Het was heel vertrouwd. Het kronkelde om zijn enkels en likte zijn hielen. Er gluurde iets om een heuvel verderop heen en dook toen weer weg. Wormen stierven luidruchtig. Wormen deden alles luidruchtig. Een bende Wormen kon een heel legioen verwoesten. Als je ze hoorde, kon je maar beter snel de andere kant op gaan. Maar het kon ook van voordeel zijn om verkenners op pad te sturen, om in te schatten in welke richting de bende zich bevond, anders liep je misschien door en kwam je ze elders weer tegen.