Robert Jordan - Het Licht van Weleer

Perijn brulde toen hij wakker werd en zich een weg uit de wolfsdroom klauwde. Hij stond op een veld vol lichamen en schreeuwde naar de nachthemel. Zoekers verderop stoven verschrikt weg.

Waar? Kon hij in het donker diezelfde plek nog vinden? Hij rende struikelend over lijken, door kuilen ontstaan door geleiders of draken. Hij bleef staan en keek naarstig om zich heen. Waar? Waar?

Bloemige zeep. Een spoortje reukwater in de lucht. Perijn rende ernaartoe en gooide zijn hele gewicht tegen het karkas van een reusachtige Trollok, die bijna borsthoog op een stapel andere lichamen lag. Eronder vond hij het karkas van een paard. Niet in staat werkelijk na te denken bij wat hij deed, of over de kracht die ervoor nodig was, trok Perijn het paard opzij.

Eronder lag Faile bebloed in een ondiepe kuil in de grond, en ze ademde onregelmatig. Perijn slaakte een kreet, liet zich op zijn knieën vallen, wiegde haar in zijn armen en ademde haar geur in.

Het kostte hem slechts twee hartslagen om hen te verplaatsen naar de wolfsdroom, Faile naar Nynaeve ver in het noorden te dragen en de wolfsdroom weer te verlaten. Een paar tellen later voelde hij dat ze werd Geheeld in zijn armen, omdat hij haar zelfs daarvoor niet wilde loslaten.

Faile, zijn valk, trilde en bewoog zich. Toen opende ze haar ogen en glimlachte naar hem.

‘Nynaeve weet iets,’ zei Birgitte.

De andere Helden waren weg. Birgitte bleef nog toen de avond inviel. Verderop bereidden soldaten de brandstapel voor Rhand Altor voor.

Birgitte kon niet veel langer blijven, maar voorlopig... ja, ze kon blijven. Een tijdje. Het Patroon zou het toestaan.

‘Elayne?’ vroeg Birgitte. ‘Weet jij iets? Over de Draak?’

Elayne haalde haar schouders op in het afnemende licht. De twee stonden achter aan de menigte die zich had verzameld om te kijken naar het aansteken van de brandstapel van de Herrezen Draak.

‘Ik weet wat je wilt doen,’ zei Birgitte tegen Elayne. ‘Met de Hoorn.’

‘En wat wil ik dan doen?’

‘Hem houden,’ zei Birgitte, ‘en de jongen. Je wilt hem hebben als Andoraanse schat, misschien zelfs als nationaal wapen.’

‘Misschien.’

Birgitte glimlachte. ‘Dan is het maar goed dat ik hem heb weggestuurd.’

Elayne draaide zich naar haar om en negeerde de mensen die Rhands brandstapel voorbereidden. ‘Wat?’

‘Ik heb Olver weggestuurd,’ zei Birgitte. ‘Met een paar wachters die ik vertrouw. Ik heb tegen Olver gezegd dat hij een plek moest vinden waar niemand zou zoeken, een plek die hij kon vergeten, en de Hoorn erin moest gooien. Bij voorkeur ergens op de oceaan.’ Elayne siste zachtjes, maar toen draaide ze zich weer naar de brandstapel om. ‘Onuitstaanbaar mens.’ Ze aarzelde. ‘Dank je dat je me die beslissing hebt bespaard.’

‘Ik dacht al wel dat je er zo over zou denken.’ Eigenlijk had Birgitte aangenomen dat het een hele tijd zou duren voordat Elayne het zou begrijpen. Maar Elayne was in de afgelopen weken gegroeid. ‘Maar goed, ik moet verre van onuitstaanbaar zijn, aangezien jij me de afgelopen maanden zo geweldig goed hebt uitgestaan.’

Elayne keek haar weer aan. ‘Dat klinkt als een afscheid.’

Birgitte glimlachte. Ze voelde het soms, als het eraan kwam. ‘Dat is het ook.’

Elayne keek verdrietig. ‘Moet dat?’

‘Ik herrijs, Elayne,’ fluisterde Birgitte. ‘Nu. Ergens staat een vrouw op het punt een kind te baren, en ik ga naar dat lichaam. Het gebeurt al.’

‘Ik wil je niet verliezen.’

Birgitte grinnikte. ‘Nou, misschien komen we elkaar weer tegen.

Wees blij voor me, Elayne. Dit betekent dat de cyclus doorgaat. Ik kan weer bij hem zijn. Gaidal... Ik zal alleen een paar jaar jonger zijn dan hij.’

Elayne pakte haar arm en haar ogen werden vochtig. ‘Liefde en vrede, Birgitte. Dank je.’

Birgitte glimlachte, sloot haar ogen en liet zichzelf wegzweven.

Terwijl de avond over het land viel, keek Tam omhoog naar wat ooit de meest gevreesde plek van alle was geweest. Shayol Ghul. De laatste flikkeringen van daglicht onthulden dat hier planten groeiden, bloemen bloeiden, gras opgroeide rondom gevallen wapens en over doden.

Is dit jouw geschenk aan ons, jongen, vroeg hij zich af. Een laatste geschenk?

Tam draaide zich om en stak zijn fakkel aan bij de kleine, flakkerende vlam die in de kuil naast hem knetterde. Hij stapte naar voren, langs rijen van mensen. Ze hadden niet veel mensen verteld over Rhands uitvaart. Dan zou iedereen hebben willen komen. Misschien verdiende iedereen het ook wel om te komen. Tam hield het liever bescheiden.

Rhand kon eindelijk rusten.

Hij liep langs mensen met gebogen hoofden. Niemand had licht bij zich, behalve Tam. De anderen wachtten in het donker, een kleine menigte van misschien tweehonderd mensen om de lijkbaar heen. Tams fakkel wierp een oranje gloed over de ernstige gezichten.

’s Avonds, zelfs met zijn licht, was het moeilijk om Aiel van Aes Sedai of Tweewaterse man van Tyreense koning te onderscheiden. Allemaal waren ze omtrekken in de nacht, die het lichaam van de Herrezen Draak groetten. Tam stapte naar het lijk toe en keek in het licht van het vuur naar het gezicht van zijn zoon. Hij veegde de tranen niet uit zijn ogen.

Je hebt het goed gedaan. Mijn jongen... je hebt het zó goed gedaan.

Met eerbiedige hand stak hij de brandstapel aan.

Min stond voor aan de menigte. Ze keek toe terwijl Tam, met hangende schouders, zijn hoofd boog voor de vlammen. Uiteindelijk liep de man terug en sloot zich aan bij de mensen uit Tweewater. Abel Cauton omhelsde hem en fluisterde zijn vriend zachtjes toe.

Hoofden in de nacht, schaduwen, draaiden zich om naar Min, Aviendha en Elayne. Ze verwachtten iets van hen drieën.

Ernstig stapte Min met de andere twee naar voren. Aviendha had de hulp van twee Speervrouwen nodig om te lopen, hoewel ze wel kon staan als ze op Elayne steunde. De Speervrouwen trokken zich terug en lieten hen drieën achter bij de brandstapel. Elayne en Min stonden samen met haar te kijken naar het vuur dat Rhands lijk verteerde.

‘Ik heb dit gezien,’ zei Min. ‘Ik wist dat het zou komen, al op de eerste dag dat ik hem ontmoette. Wij drieën, hier, samen.’

Elayne knikte. ‘En nu?’

‘Nu...’ zei Aviendha. ‘Nu zorgen we dat iedereen écht gelooft dat hij er niet meer is.’

Min knikte en voelde het pulserende gebons van de binding achter in haar geest. Die werd met het ogenblik sterker.

Rhand Altor – gewoon Rhand Altor – werd wakker in een donkere tent, alleen. Iemand had een kaars laten branden naast zijn slaapvlonder.

Hij ademde diep in en rekte zich uit. Hij voelde zich alsof hij lang en diep had geslapen. Zou hij geen pijn moeten hebben? Stram moeten zijn? Beurs? Hij voelde niets van dat alles.

Hij reikte naar zijn zij en voelde daar geen wonden. Geen wonden. Voor het eerst in jaren was er geen pijn. Hij wist bijna niet wat hij ervan moest denken.

Toen keek hij omlaag en zag dat de hand die zijn zij betastte zijn eigen linkerhand was. Hij lachte en stak hem voor zich omhoog. Een spiegel, dacht hij. Ik heb een spiegel nodig.

Hij vond er een achter het volgende gordijn in de tent. Kennelijk was hij helemaal alleen gelaten. Hij hield de kaars omhoog en keek in de kleine spiegel. Moridins gezicht keek terug.

Rhand raakte zijn gezicht aan, betastte het. In zijn rechteroog hing één Saa, zwart, in de vorm van een drakentand. Hij bewoog niet.

Rhand haalde diep adem en ging terug naar het gedeelte van de tent waar hij was ontwaakt. Lamans zwaard lag op een net stapeltje verschillende kledingstukken. Alivia had kennelijk niet geweten wat hij zou willen dragen. Zij was natuurlijk degene geweest die die dingen voor hem had neergelegd, samen met een buidel munten uit verschillende landen en van verschillende waarde. Ze had nooit veel om kleding of geld gegeven, maar ze had geweten dat hij het allebei nodig zou hebben.