Robert Jordan - Het Licht van Weleer

En toen... en toen duisternis. Ze was enige tijd later bijgekomen, voor dood achtergelaten tussen de lijken van de Sharanen. Toen ze was bijgekomen, had ze die dwazen overal op het slagveld gezien, bewerend dat ze de dag hadden gewonnen.

Gewonnen, dacht ze, grimassend toen er weer knallen van vuurwerk klonken. De Grote Heer is gevallen. Alles was verloren.

Nee. Nee. Ze liep door, met vaste tred, onopvallend. Ze had een arbeidster gewurgd en haar gedaante aangenomen, slechts een heel beetje geleidend om de weving om te keren. Dat zou haar moeten helpen te ontsnappen. Ze zigzagde tussen lichamen door en negeerde de stank die in de lucht hing.

Nog niet alles was verloren. Ze leefde nog. En ze was een Uitverkorene! Dat betekende... dat betekende dat ze een keizerin was onder haar minderen. En de Grote Heer was weer gekerkerd, dus hij kon haar niet straffen. En de meeste, zo niet alle andere Uitverkorenen waren beslist dood of gevangengenomen. Als dat zo was, dan had niemand zoveel kennis als zij.

Dit kon misschien best slagen. Dit kon misschien nog een overwinning worden. Ze bleef bij een omgekiepte wagen staan en omklemde haar cour’souvra. Hij was gelukkig nog heel. Ze dacht even na en weefde toen een lichtje om haar weg te verlichten.

Ja... Kijk naar de open hemel, niet naar de donderwolken. Ze kon dit in haar voordeel gebruiken. Sterker nog... over een paar jaar kon ze over de hele wereld heersen!

Iets kouds klikte om haar nek.

Moghedien bracht geschrokken haar handen omhoog en draaide zich gillend om. ‘Nee! Niet wéér!’ Haar vermomming smolt weg en de Ene Kracht verliet haar.

Een zelfingenomen sul’dam stond achter haar. ‘Ze zeiden dat we niemand mochten pakken die zich Aes Sedai noemde. Maar jij, jij draagt niet zo’n ring als zij, en je sluipt rond als iemand die iets op haar kerfstok heeft. Ik denk niet dat jij gemist zult worden.’

‘Laat me vrij!’ riep Moghedien, klauwend naar de a’dam. ‘Laat me vrij, jij...’

De pijn dwong haar kronkelend op de grond.

‘Ik heet Shanan,’ zei de sul’dam toen een andere vrouw met een damane op sleeptouw kwam aanlopen. ‘Maar jij mag me meesteres noemen. Ik denk dat we snel terug moeten naar Ebo Dar.’

Haar metgezel knikte, en de damane maakte een Poort.

Ze moesten Moghedien erdoorheen slepen.

Nynaeve stapte uit de Helingstent bij Shayol Ghul. De zon was zo goed als onder.

‘Hij is dood,’ fluisterde ze tegen de kleine menigte die zich buiten had verzameld.

Het uitspreken van die woorden voelde alsof ze een baksteen op haar eigen voeten liet vallen. Ze huilde niet. Ze had die tranen al vergoten. Dat betekende nog niet dat ze geen pijn voelde.

Lan stapte achter haar de tent uit en sloeg zijn arm om haar schouder. Ze legde haar hand op de zijne. Min en Elayne keken elkaar aan.

Gregorin fluisterde tegen Darlin, die halfdood in de resten van zijn tent was gevonden. Ze keken allebei fronsend naar de vrouwen. Nynaeve hoorde iets van wat Gregorin zei. ‘... had wel verwacht dat die woesteling van een Aiel harteloos zou zijn, en misschien de koningin van Andor ook, maar die andere? Geen traan.’

‘Ze zijn geschokt,’ antwoordde Darlin.

Nee, dacht Nynaeve, kijkend naar Min en Elayne. Die drie weten iets wat ik niet weet. Ik zal het uit ze moeten slaan.

‘Ogenblikje,’ zei Nynaeve, die wegliep bij Lan.

Hij liep achter haar aan.

Ze trok haar wenkbrauw naar hem op.

‘De komende paar weken kom je niet van me af, Nynaeve,’ zei hij, en er kwam liefde door de binding. ‘Zelfs al wil je dat.’

‘Koppige os,’ gromde ze. ‘Voor zover ik het me herinner, was jij degene die met alle geweld mij wilde achterlaten zodat je in je eentje je zogenaamde lot tegemoet kon gaan.’

‘En daar had je gelijk in,’ zei Lan. ‘Zoals zo vaak.’ Hij zei het zo rustig dat het moeilijk was om nog kwaad op hem te blijven.

Bovendien waren het de vrouwen waar ze kwaad op was. Ze koos eerst Aviendha en liep naar haar toe, met Lan aan haar zijde.

‘Nu Rhuarc dood is,’ zei Aviendha tegen Sorilea en Bair, ‘denk ik dat wat ik heb gezien móét kunnen veranderen. Het fs al veranderd.’

‘Ik heb je visioen gezien, Aviendha,’ zei Bair. ‘Of iets wat erop leek, maar dan door andere ogen. Ik denk dat het een waarschuwing is voor iets wat we niet mogen laten gebeuren.’

De andere twee knikten, keken naar Nynaeve en lieten hun gezichten verstrakken als Aes Sedai. Aviendha was even erg als de anderen, volkomen kalm terwijl ze in haar stoel zat met verband om haar voeten. Ze zou misschien op een dag weer lopen, maar ze zou nooit meer vechten.

‘Nynaeve,’ zei Aviendha.

‘Heb je me horen zeggen dat Rhand overleden is?’ vroeg Nynaeve. ‘Hij is rustig ingeslapen.’

‘Hij die gewond was, is ontwaakt uit de droom,’ zei Aviendha op gelijkmatige toon. ‘Zo gaat het voor iedereen. Zijn dood is gekomen in grootsheid, en hij zal worden gevierd in grootsheid.’

Nynaeve boog zich naar haar toe. ‘Luister,’ siste ze, en ze omhelsde de Bron. ‘Voor de dag ermee. Ik heb jou gekozen omdat jij niet voor me weg kunt lopen.’

Aviendha liet heel even iets zien wat angst kon zijn. Het was meteen weer verdwenen. ‘Laten we zijn brandstapel voorbereiden.’

Perijn rende door de wolfsdroom. Alleen.

Andere wolven huilden van verdriet om zijn verdriet. Als hij weg was, zouden ze hun feestelijkheden hervatten, maar dat maakte hun medeleven nog niet minder echt.

Hij huilde niet. Hij schreeuwde niet. Hij werd Jonge Stier, en hij rende.

Hij wilde hier niet zijn. Hij wilde slapen, echt slapen. Daar kon hij de pijn niet voelen. Hier wel.

Ik had haar niet moeten achterlaten.

Een gedachte van mensen. Waarom sloop die naar binnen?

Maar wat kon ik anders? Ik had beloofd haar niet als glas te behandelen.

Rennen. Hard rennen. Rennen tot de uitputting kwam!

Ik moest naar Rhand. Ik móést. Maar daarmee heb ik haar in de steek gelaten!

In een flits naar Tweewater. Weer eruit, langs de rivier. De Woestenij, en terug, een lange tocht naar Falme.

Hoe kon er van me verwacht worden dat ik ze allebei vasthield en dan één van hen liet gaan?

Naar Tyr. Toen naar Tweewater. Een waas, grommend, zo snel rennend als hij kon. Hier. Hier was hij met haar getrouwd.

Hier huilde hij.

Caemlin, Cairhien, Dumais Bron.

Hier had hij een van hen gered.

Cairhien, Geldan, Malden.

Hier had hij een andere gered.

Twee krachten in zijn leven. Ze hadden allebei aan hem getrokken. Jonge Stier viel uiteindelijk neer bij heuvels ergens in Andor. Een bekende plek.

De plek waar ik Elyas ontmoette.

Hij werd Perijn weer. Zijn gedachten waren geen wolvengedach-ten, zijn zorgen geen wolvenzorgen. Hij staarde naar de hemel die nu, na Rhands offer, onbewolkt was. Hij had bij zijn vriend willen zijn toen die stierf.

Deze keer zou hij bij Faile zijn waar zij was gestorven.

Hij wilde wel schreeuwen, maar het zou niets uithalen. ‘Ik moet loslaten, hè?’ fluisterde hij naar die hemel. ‘Licht. Dat wil ik niet. Ik had geleerd. Ik had geléérd van Malden. Ik heb het niet nog eens gedaan! Deze keer deed ik wat ik moest doen.’

Ergens verderop krijste een vogel. Wolven huilden. Jaagden.

‘Ik heb geleerd...’

De kreet van een vogel.

Het klonk als een valk.

Perijn sprong overeind en draaide om zijn as. Daar. Hij verdween in een ogenblik en verscheen op een open veld dat hij niet herkende. Nee, hij kende dit veld wel. Hij kende het! Dit was Merrilor, maar dan zonder het bloed, zonder dat het gras was omgewoeld tot modder, zonder dat het land opgeblazen en verwoest was.

Hier had hij ooit een valkje gevonden – zo klein als zijn hand – dat zachtjes piepte omdat het met een gebroken pootje vastzat onder een steen. De hartslag van het beestje was zwak geweest.