Robert Jordan - Het Licht van Weleer

‘De zegels breken?’ vroeg Egwene. ‘De Duistere bevrijden?’

‘Waarom niet?’

‘Licht, Elayne!’

‘Het moet toch gebeuren?’ vroeg Elayne. ‘Ik bedoel, de Duistere zal toch ontsnappen. Hij is al zo goed als vrij.’

Egwene wreef over haar slapen. ‘Er is een verschil tussen de wereld aanraken en vrij zijn. Tijdens de Oorlog van Kracht is de Duistere niet werkelijk vrijgelaten in de wereld. Dankzij de Bres kon hij de wereld aanraken, maar die werd weer verzegeld voordat hij kon ontsnappen. Als de Duistere de wereld was binnengekomen, zou het Rad zelf gebroken zijn. Hier, ik wilde je dit laten zien.’

Egwene haalde een stapel aantekeningen uit haar ransel. De papieren waren haastig vergaard door de bibliothecarissen van de Dertiende Kluis. ‘Ik wil niet zeggen dat we die zegels niet moeten breken,’ zei Egwene, ‘maar ik bedoel dat we het ons niet kunnen veroorloven om Rhand hierbij zijn eigenzinnige gang te laten gaan.’

Elayne glimlachte vol genegenheid. Licht, ze was echt smoorverliefd. Ik kan toch wel op haar rekenen? Het was de laatste tijd moeilijk te bepalen bij Elayne. En dan die onderneming van haar met de Kinsvrouwen...

‘Deze aantekeningen,’ vervolgde Egwene, ‘bevatten alles wat we hebben kunnen verzamelen over de zegels, de kerker en de Duistere. Als we de zegels op het verkeerde tijdstip breken, vrees ik dat dat het einde zou betekenen van alles. Hier, lees dit eens.’ Ze overhandigde Elayne een vel papier.

‘De Karaethon Reeks?’ vroeg Elayne nieuwsgierig. “‘En het licht zal doven, en de ochtend zal niet komen, en nog zal de gevangene zieden.” Is die gevangene de Duistere?’

‘Ik denk van wel,’ zei Egwene. ‘De voorspellingen zijn nooit duidelijk. Rhand heeft zich voorgenomen de Laatste Slag in te gaan en de zegels meteen te breken, maar dat moet hij echt niet doen. We hebben een lange oorlog voor de boeg. Als we de Duistere nu bevrijden, versterkt dat de krachten van de Schaduw en verzwakken wij.

Als het al moet gebeuren – en daar ben ik nog steeds niet van overtuigd – dan moeten we wachten tot het laatst mogelijke ogenblik. Op zijn minst moeten we het bespreken. Rhand heeft over veel dingen gelijk gehad, maar hij heeft het ook wel eens mis gehad. Dit is geen besluit dat hij in zijn eentje mag nemen.’

Elayne zocht door de vellen papier en haalde er een uit. “‘Zijn bloed zal ons het Licht schenken...’” Ze wreef peinzend met haar duim over de bladzijde. “‘Wacht op het Licht.” Wie heeft die aantekening toegevoegd?’

‘Dat is Doniella Alievins exemplaar van de Termendal-vertaling van de Karaethon Reeks,’ vertelde Egwene. ‘Doniella maakte haar eigen aantekeningen, en daar is onder geleerden bijna evenveel over gekissebist als over de voorspellingen zelf. Ze was Droomster, weet je. De enige Amyrlin van wie we dat weten. Vóór mij, althans.’

‘Ja,’ zei Elayne peinzend.

‘De zusters die dit voor me hebben verzameld, zijn tot dezelfde gevolgtrekking gekomen als ik,’ vervolgde Egwene. ‘Er kan een tijd komen om de zegels te breken, maar die tijd is niet aan het begin van de Laatste Slag, ongeacht wat Rhand denkt. We moeten wachten op het juiste ogenblik, en als Hoedster van de Zegels is het mijn taak om dat ogenblik te bepalen. Ik wil de wereld niet op het spel zetten met een van Rhands overdreven ingrijpende krijgslisten.’

‘Hij heeft behoorlijk wat van een speelman in zich,’ zei Elayne, alweer met genegenheid. ‘Je argument is goed, Egwene. Leg het hem voor. Hij zal wel naar je luisteren. Hij is verstandig en voor rede vatbaar.’

‘We zullen zien. Voorlopig wil ik...’

Egwene bespeurde ineens een gevoel van schrik bij Gawein. Ze keek om en zag dat hij zich omdraaide. Er klonken hoefslagen buiten. Zijn oren waren niet beter dan die van Egwene, maar het was zijn taak om waakzaam te zijn voor dit soort dingen.

Egwene omhelsde de Ware Bron, waarop Elayne hetzelfde deed. Birgitte had de tentflappen al geopend en haar hand op haar zwaard gelegd.

Buiten sprong een uitgeputte boodschapper van haar paard. Ze holde met grote ogen de tent in, waarop Birgitte en Gawein meteen naast Elayne kwamen staan voor het geval de vrouw te dichtbij kwam.

Dat deed ze niet. ‘Caemlin wordt aangevallen, Majesteit,’ meldde de boodschapper, happend naar adem.

‘Wat!’ Elayne sprong overeind. ‘Hoe? Heeft Jarid Sarand eindelijk...’

‘Trolloks,’ zei de boodschapper. ‘De aanval begon vlak voor zonsondergang.’

‘Ónmogelijk!’ riep Elayne, die de boodschapper bij de arm greep en meesleepte naar buiten. Egwene volgde haastig. ‘De zon is al meer dan zes uur onder,’ zei Elayne tegen de boodschapper. ‘Waarom horen we dit nu pas? Wat is er met de Kinsvrouwen gebeurd?’

‘Dat is me niet verteld, Majesteit,’ antwoordde de boodschapper. ‘Kapitein Guybon heeft me gestuurd om u zo snel mogelijk te halen. Hij is net aangekomen door een Poort.’

Het Reisterrein lag niet ver bij Elaynes tent vandaan. Er had zich daar al een menigte verzameld, maar de mensen maakten ruimte voor de Amyrlin en de koningin en al snel stonden ze vooraan.

Een groep mannen met bebloede kleding sjokte door de open Poort. Ze trokken karren met Elaynes nieuwe wapens erop, de draken. Veel van de mannen leken op instorten te staan. Ze stonken naar rook en waren zwart van het roet. Een flink aantal zakte bewusteloos ineen toen Elaynes soldaten behulpzaam de karren van hen overnamen, die overduidelijk bedoeld waren om door paarden te worden getrokken.

Andere Poorten gingen open toen Serinia Sedai en enkele sterkere Kinsvrouwen – Egwene wilde niet aan hen denken als Elaynes Kinsvrouwen – Poorten maakten. Vluchtelingen stroomden erdoor als water door een dijkdoorbraak.

‘Ga op pad,’ zei Egwene tegen Gawein, terwijl ze haar eigen Poort weefde naar het Reisterrein bij het kamp van de Witte Toren. ‘Haal zoveel Aes Sedai op als je kunt verzamelen. Zeg tegen Brin dat hij zijn soldaten voorbereidt, laat hem doen wat Elayne beveelt, en stuur ze dan door Poorten naar de rand van Caemlin. We moeten Andor steunen.’

Gawein knikte en dook door de Poort. Egwene liet hem dichtgaan en liep toen naar Elayne, die bij de groep gewonde, verwarde soldaten was. Sumeko, een van de Kinsvrouwen, had de leiding genomen over de Heling van de soldaten die in levensgevaar verkeerden.

Er hing een zware geur van rook in de lucht. Terwijl Egwene zich naar Elayne toe haastte, ving ze door een van de Poorten een glimp op van vlammen. Caemlin stond in brand.

Licht! Ze bleef even verdoofd staan, maar toen haastte ze zich verder. Elayne was in gesprek met Guybon, de leider van de koninginnegarde. De knappe man leek nog amper op zijn benen te kunnen staan en er zat een schrikbarende hoeveelheid rood op zijn kleding en armen.

‘Duistervrienden hebben twee van de vrouwen vermoord die u had achtergelaten om boodschappen te versturen, Majesteit,’ vertelde hij vermoeid. ‘Maar we hebben de draken teruggehaald. Zodra we... we ontsnapten...’ Hij leek ergens door bedrukt. ‘Zodra we ontsnapten door het gat in de stadsmuur, ontdekten we dat enkele troepen huurlingen om de stad heen trokken, op weg naar de poort die heer Talmanes verdedigd had achtergelaten. Bij toeval waren ze dicht genoeg in de buurt om te helpen bij onze ontsnapping.’

‘Goed gedaan,’ zei Elayne.

‘Maar de stad...’

‘U hebt het góéd gedaan,’ herhaalde Elayne op ferme toon. ‘U hebt de draken teruggehaald en al die mensen gered? Ik zal zorgen dat u hiervoor wordt beloond, kapitein.’

‘Geef die beloning maar aan de mannen van de Bond, Majesteit. Het was hun werk. En alstublieft, als u iets kunt doen voor heer Talmanes...’ Hij gebaarde naar de man die zojuist door enkele leden van de Bond door de Poort was gedragen.

Elayne knielde bij hem neer, en Egwene kwam naast haar zitten. Eerst dacht Egwene dat Talmanes dood was. Zijn huid leek donker te zijn verkleurd van ouderdom. Toen haalde hij haperend adem.