George Martin - Het stervende licht

Hij werd kwaad. Waarom deed ze hem dit aan? Ze had het juweel vastgehouden en zijn gevoelens gepeild. Ze had het kunnen raden. Geen behoefte van haar kon de prijs van deze herinnering waard zijn.

Maar ten slotte hervond Dirk t’Larien zijn kalmte. Met zijn ogen stijf gesloten kon hij het kanaal op Braque voor zich zien en de eenzame zwarte boot die hem korte tijd zo belangrijk was voorgekomen. En hij herinnerde zich zijn besluit om het opnieuw te proberen, om te zijn zoals hij was geweest, om naar haar toe te gaan en te geven wat hij kon geven, wat ze ook nodig mocht hebben — voor zichzelf zowel als voor haar.

Met enige inspanning ging hij rechtop zitten, trok zijn armen uit elkaar en trotseerde de bijtende wind. Toen keek hij Gwen bedachtzaam aan en glimlachte tegen haar, zijn verlegen lach van vroeger. ‘Ach Jenny,’ zei hij, ‘het spijt mij ook. Maar het doet er niet toe. Ik wist het niet, maar dat doet er niet toe. Ik ben blij dat ik gekomen ben en jij zou ook blij moeten zijn. Zeven jaar is te lang nietwaar?’

Even keek ze hem aan; toen richtte haar blik zich weer op de instrumenten terwijl ze zenuwachtig haar lippen likte. ‘Ja, zeven jaar is te lang, Dirk.’

‘Krijg ik Jaan ook te zien?’

Ze knikte. En Garse ook, zijn teyn.’

Ergens beneden hoorde hij water stromen, een rivier, onzichtbaar in het duister. Het was snel voorbij; ze vlogen tamelijk hard. Dirk tuurde over de rand van de luchtwagen, langs de vleugels de ijlende duisternis beneden hen in. Toen keek hij weer op. ‘Jullie hebben meer sterren nodig,’ zei hij peinzend. ‘Ik krijg het gevoel alsof ik blind word.’

‘Ik weet wat je bedoelt,’ zei Gwen; ze glimlachte, en opeens voelde Dirk zich beter dan sinds lange tijd.

‘Herinner je je de hemel op Avalon?’ vroeg hij.

‘Ja. Natuurlijk.’

‘Daar zijn massa’s sterren. Het was een mooie wereld.’

‘Worlorn heeft ook zijn bekoring,’ antwoordde ze. ‘Wat weet je van Worlorn?’

‘Maar weinig,’ antwoordde Dirk, terwijl hij haar nog steeds aankeek. ‘Ik weet dat er een Festival is geweest en dat het een zwerfplaneet is. Niet veel meer. Een vrouw aan boord van het schip vertelde me dat Tomo en Walberg hem ontdekt hebben op hun uitstapje naar het einde van de Melkweg.’

‘Dat klopt niet helemaal,’ zei Gwen. ‘Maar het is best een charmant verhaal. Hoe dan ook, alles wat je te zien krijgt heeft deel uitgemaakt van het Festival. De hele planeet. Alle werelden van de Marge hebben eraan deelgenomen en hun verschillende culturen hebben hier elk in een van de steden hun weerslag gevonden. Er zijn veertien steden, die de veertien werelden van de Marge vertegenwoordigen. Inmiddels zijn we over de ruimtehaven gevlogen en over de Meent, dat is een soort park. Daar zijn we nu precies boven. De Meent is niet zo interessant, zelfs overdag niet. Tijdens de jaren van het Festival hebben ze daar kermissen en wedstrijden gehouden.’

‘Waar is jullie project?’

‘In de wildernis,’ zei Ruark, ‘achter de steden, achter de bergketen. ’

Gwen zei: ‘Kijk.’

Dirk keek. Aan de horizon kon hij vaag een rij bergen onderscheiden, een onregelmatige zwarte barrière die vanuit de Meent omhoogstak en die de lagere sterren verduisterde. Hoog op een van de pieken was een sprankje bloedrood licht te zien dat groter werd naarmate ze dichterbij kwamen. Het licht werd groter en hoger, hoewel niet stralender; de kleur bleef van een somber, dreigend rood dat Dirk om de een of andere reden aan het fluister juweel deed denken.

‘We zijn er,’ kondigde Gwen aan toen het licht uitdijde. ‘Dit is de stad Larteyn. Lar is Oud-Kavalaans voor lucht. Dit is de stad van Hoog Kavalaan. Sommige mensen noemen deze stad het Vuurfort.’

Hij zag dadelijk waarom. Gebouwd tegen de schouder van de berg, met rotsen onder zich en rotsen achter zich, deed de stad van de Kavalaren aan een fort denken — vierkant en massief, stevig ommuurd, met smalle gleuframen. Zelfs de torens die achter de stadswallen oprezen waren zwaar en solide. En laag: de berg stak er hoog bovenuit, zijn donkere steen door het reflecterende licht met bloed besprenkeld. Maar de lichten van de stad zelf waren geen weerkaatsing; de wallen en straten van Larteyn straalden een eigen, matte vuurgloed uit.

‘Gloeisteen,’ legde Gwen hem uit in antwoord op zijn onuitgesproken vraag. ‘Overdag absorberen de stenen het licht, en ’s nachts geven ze het weer af. Op Hoog Kavalaan werd het meest-

al gebruikt voor juwelen maar ze hebben het met tonnen tegelijk opgedolven en voor het Festival naar Worlorn verscheept.’

‘Indrukwekkend barok,’ zei Ruark. ‘Indrukwekkend Kavalaans.’ Dirk knikte alleen maar.

‘Je had het vroeger moeten zien,’ zei Gwen. ‘Larteyn werd overdag door de zeven zonnen overgoten en verlichtte ’s nachts de hele bergketen. Als een dolk van vuur. De stenen zijn nu aan het vervagen — de afstand van het Wiel wordt met het uur groter. De komende tien jaar wordt de stad even donker als een uitgedoofd vuur.’

‘Ze lijkt mij niet zo groot,’ zei Dirk. ‘Hoeveel mensen woonden er?’

‘Ooit waren het er wel een miljoen. Je ziet alleen maar de top van de ijsberg. De stad is in de berg gebouwd.’

‘Typisch Kavalaans,’ zei Ruark. ‘Een stevig fundament, een bolwerk van steen. Maar nu zo’n beetje leeg. Volgens de laatste telling twintig mensen, wij inbegrepen.’

De luchtwagen vloog over de buitenste muur tot vlak bij de steile rotswand van de brede bergrug, om vervolgens bijna loodrecht een heel eind langs de rots en de gloeistenen af te dalen. Beneden zag Dirk brede boulevards met rijen zacht bewegende wimpels en grote, gebeeldhouwde waterspuwers met brandende ogen van gloeisteen. De gebouwen waren van witte steen en ebbenhout en op de flanken ervan werd het rotsvuur in lange, vurige strepen weerkaatst als open wonden op een log, donker beest. Ze vlogen over torens, koepels en straten, bochtige lanen en brede boulevards, open binnenplaatsen en een enorm openluchttheater met vele rijen zitplaatsen.

Leeg, alles leeg. Er was geen levend wezen te bekennen in de rooddoordrenkte straten van Larteyn.

Gwen cirkelde omlaag tot boven het dak van een vierkante, zwarte toren. Terwijl ze bleef zweven en langzaam het zwaarte-krachtrooster liet wegvallen om te kunnen landen, zag Dirk twee andere wagens op de landingsplaats onder hen: een gestroomlijnde gele druppel en een ontzagwekkend, oud militair toestel dat oogde als een overgebleven stuk eeuwenoud oorlogsmaterieel. Het was olijfgroen, hoekig en gepantserd, met laserkanonnen op de voorkap en pulsbuizen aan de achterkant.

Ze parkeerde haar metalen manta tussen de twee andere wagens en ze sprongen alle drie het dak op. Toen ze bij de rij liften kwamen, draaide Gwen zich om en keek Dirk aan, haar gezicht blozend en vreemd in het broeierige, roodachtige schijnsel. ‘Het is laat,’ zei ze. ‘We kunnen beter allemaal gaan slapen.’

Dirk tekende geen protest aan tegen deze afwijzing. ‘Jaan?’ vroeg hij.

‘Die krijg je morgen te zien,’ antwoordde ze. ‘Ik moet eerst de gelegenheid hebben met hem te praten.’

‘Waarom?’ vroeg hij, maar Gwen was al doorgelopen in de richting van de trappen. Toen kwam de lift, en Ruark legde een hand op zijn schouder en trok hem mee naar binnen.

Ze gingen naar beneden, waar slaap en dromen hen wachtten.

Hij kon die nacht maar weinig rust vinden. Telkens als hij net in slaap viel, schrok hij weer wakker uit zijn dromen: grillige visioenen, doortrokken van gif, die hij zich maar half herinnerde als hij wakker werd, zoals de hele nacht steeds weer gebeurde. Ten slotte gaf hij het op en begon hij in zijn bagage te rommelen tot hij het juweel vond in zijn omhulsels van zilver en fluweel. Hij bleef ermee in het donker zitten en dronk de kille beloften ervan in.