George Martin - Het stervende licht

Dirk bleef vlak bij de deur staan, lachte zo ongedwongen mogelijk en liet de enige reistas die hij bij zich had vallen. ‘Dag,’ zei hij losjes. ‘Ik hoor dat er hier een Festival aan de gang is.’

Op het horen van zijn stem draaide ze zich om en nu lachte ze, een lach die hij zich maar al te goed herinnerde. ‘Nee,’ zei ze, ‘je bent bijna tien jaar te laat.’

Dirk fronste en schudde zijn hoofd. ‘Verdorie,’ zei hij. Toen glimlachte hij weer, ze kwam naar hem toe en ze omhelsden elkaar. De andere man, de vreemdeling, stond erbij en keek toe zonder een spoor van verlegenheid.

Het was maar een korte omhelzing. Dirk had zijn armen nauwelijks om haar heen geslagen of Gwen trok zich alweer terug. Maar daarna stonden ze heel dicht bij elkaar en keken allebei wat voor sporen de tijd had achtergelaten.

Ze was ouder geworden maar haast niet veranderd en de veranderingen die hij zag waren waarschijnlijk alleen aan het falen van zijn geheugen te wijten. Haar grote groene ogen waren niet zo groot en groen als hij zich herinnerde en ze was wat groter dan het hem bijstond, en misschien ook iets zwaarder. Maar ze was hem vertrouwd genoeg; haar lach was nog net zo en haar haren waren hetzelfde gebleven, fijn en donker vielen ze over haar schouders, in glanzende golven, zwarter dan een sterrenloze nacht. Ze droeg een witte coltrui en een broek met ceintuur van stevige kameleonstof, nu tot nachtzwart verkleurd, en een brede haarband, precies zoals ze zich op Avalon bij voorkeur had gekleed. Nu droeg ze ook een armband; die was nieuw. Of misschien was armmanchet wel het juiste woord: hij was van massief koud zilver, ingelegd met jade, en hij bedekte de helft van haar linkeronderarm. Ze had de mouw van haar trui opgerold om de band te laten zien.

‘Je bent mager geworden, Dirk,’ zei ze.

Hij haalde zijn schouders op en stak zijn handen in de zakken van zijn jasje. ‘Ja,’ zei hij. Hij was in werkelijkheid broodmager, hoewel zijn schouders iets ronder waren door zijn ingezakte manier van lopen. De jaren hadden hem ook in andere opzichten ouder gemaakt; zijn haar was nu meer grijs dan bruin terwijl dat vroeger omgekeerd was geweest, maar hij droeg het bijna net zo lang als Gwen, hoewel het zijne een en al krullen en klitten was.

‘Het is lang geleden,’ zei Gwen.

‘Zeven standaardjaren,’ beaamde hij. ‘Ik had niet gedacht dat...’

De andere man, de onbekende die stond te wachten, kuchte als om hen eraan te herinneren dat ze niet alleen waren. Dirk keek op en Gwen draaide zich om. De man kwam naar voren en maakte een beleefde buiging. Hij was kort, mollig en hoogblond — zijn haar leek bijna wit — en hij droeg een fel gekleurd kunstzijden pak,

een en al groen met geel, en een piepklein, zwart, gebreid mutsje, dat ondanks de buiging op zijn plaats bleef.

‘Arkin Ruark,’ stelde hij zich voor.

‘Dirk t’Larien.’

‘Arkin werkt met mij aan het project,’ legde Gwen uit.

‘Project?’

Ze knipperde met haar ogen. ‘Weet je eigenlijk wel waarom ik hier ben?’

Nee, dat wist hij niet. Het fluister juweel was vanaf Worlorn verstuurd, dus wist hij niet veel meer dan waar hij haar kon vinden. ‘Je bent ecoloog,’ zei hij. ‘Op Avalon...’

‘Ja, aan het Instituut. Lang geleden. Ik heb daar mijn studie afgemaakt en mijn diploma’s gehaald, en daarna ben ik op Hoog Kavalaan geweest. Totdat ik hierheen gestuurd werd.’

‘Gwen is bij het IJzerjade-gezelschap,’ legde Ruark uit. Hij had een klein zuinig lachje. ‘Wat mij betreft, ik vertegenwoordig de Impril City Academy. Kimdiss. Je weet wel.’

Dirk knikte. Ruark was dus een Kimdissi, iemand uit de buitenwerelden, van een van hun universiteiten.

‘Impril en IJzerjade, dus we werken aan hetzelfde doel. We onderzoeken de ecologische interactie op Worlorn. Nooit echt grondig gedaan tijdens het Festival, omdat de buitenwerelden niet zo sterk waren in ecologie, geen van allen. Een ni-vergeten wetenschap, zoals de Emereli zeggen. Maar dat is het project. Gwen en ik kenden elkaar nog van vroeger, dus dachten we, nou ja, we zijn hier om dezelfde reden, dus is het logisch om hier samen te werken en zo veel mogelijk te weten te komen.’

‘Ongetwijfeld,’ zei Dirk. Hij was niet echt hevig geïnteresseerd in het project. Hij wilde met Gwen praten. Hij keek haar aan. ‘Je moet mij alles later nog maar eens uitleggen. Als we rustig praten. Want ik veronderstel dat je dat wilt.’

Ze keek hem wat onzeker aan. ‘Ja, natuurlijk. We hebben een heleboel te bepraten.’

Hij tilde zijn reistas op. ‘Waar gaan we naartoe?’ vroeg hij. ‘Ik zou graag een bad nemen en wat eten.’

Gwen wisselde een blik met Ruark. ‘Daar hadden Arkin en ik het juist over. Hij kan je meenemen. Wij zitten in hetzelfde gebouw, alleen een paar verdiepingen van elkaar.’

Ruark knikte. ‘Met alle plezier. Prettig om iets voor vrienden te doen. En we zijn allebei met Gwen bevriend, nietwaar?’

‘Eh,’ zei Dirk. ‘Ik dacht eigenlijk dat ik bij jou zou logeren, Gwen.’

Ze ontweek een poos lang zijn blik. Ze keek naar Ruark, naar de grond, naar de zwarte, nachtelijke hemel, voordat haar ogen ten slotte de zijne zochten. ‘Misschien,’ zei ze, nu zonder te glimlachen, haar toon behoedzaam. ‘Maar niet nu direct. Ik denk niet dat het nu verstandig zou zijn, niet meteen. Maar we gaan natuurlijk naar huis. We hebben een wagen.’

‘Deze kant op,’ zei Ruark snel, voordat Dirk woorden kon vinden. Er was iets vreemds aan de hand. Al die maanden aan boord van de Huivering had het weerzien met Gwen zich wel honderd keer voor zijn geestesoog afgespeeld, soms teder en liefdevol, soms als een woedende confrontatie, en er waren vaak tranen aan te pas gekomen — maar het was nooit gegaan zoals nu, pijnlijk en merkwaardig ongemakkelijk, in het bijzijn van een onbekende derde. Hij begon zich af te vragen wie Arkin Ruark eigenlijk was en of zijn relatie met Gwen wel helemaal was zoals ze zeiden. Maar ze hadden er ook nog nauwelijks iets over gezegd. Niet wetend wat hij ervan moest zeggen of denken, haalde hij zijn schouders op en liep achter hen aan naar hun luchtwagen.

Het was maar een korte wandeling. Toen ze het voertuig bereikten, schrok Dirk wat terug. Hij had op zijn reizen allerlei soorten luchtwagens meegemaakt maar nog nooit een als deze; reusachtig en staalgrijs, met gekromde, driekantige, zware vleugels; het leek wel een levend wezen, een grote vliegende manta van metaal. Er was een kleine cabine met vier zitplaatsen tussen de vleugels, en onder de uiteinden van de wieken ving hij een glimp op van dreigende vuurmonden.

Hij keek naar Gwen en wees: ‘Zijn dat lasers?’

Ze knikte met een klein glimlachje.

‘Waar vlieg je in godsnaam in?’ vroeg Dirk. ‘Dit lijkt wel oorlogstuig. Gaan de Hrangrans ons soms aanvallen? Ik heb zoiets niet meer gezien sinds onze toer door de musea van het Instituut, destijds op Avalon.’

Gwen lachte, nam zijn reistas van hem over en zette die op een van de achterbanken. ‘Ga zitten,’ zei ze tegen hem. ‘Het is een uitstekende luchtwagen van Hoog Kavalaanse makelij. Ze zijn nog maar kort geleden hun eigen wagens gaan produceren. Dit moet een dier voorstellen, de zwarte banshee. Een vliegend roofdier, en bovendien het broederdier van het IJzerjade-gezelschap. Ze zijn heel erg op folklore, de Banshee is een soort afgod voor hen.’

Ze klom naar binnen, achter de stuurknuppel en Ruark sprong met enige moeite over de gepantserde vleugel heen op de achterbank. Dirk verroerde zich niet. ‘Maar hij heeft lasers!’ hield hij aan.

Gwen zuchtte. ‘Die zijn niet geladen en dat zijn ze ook nooit geweest. Iedere wagen die op Hoog Kavalaan wordt gebouwd is wel ergens van wapens voorzien. Dat is cultureel bepaald. En dan heb ik het niet alleen over de IJzerjade-cultuur. Roodstaal, Braith en de Shanagate-maatschappij zijn allemaal zo.’