Рэй Брэдбери - Пра вандроўкi вечныя i пра Зямлю

— Дзе вы прападалi?

— Дзе? Дзе прападаў? — Яго вялi начнымi калiдорамi, ён пакорлiва iшоў. Ого, каб я i сказаў вам, дзе… вы ўсё адно не паверыце.

— От i ваш ложак, дарэмна вы паднялiся.

I ён апусцiўся на белую смяротную пасцель, ад якой iшлi слабыя чыстыя павевы ўгатаванага яму канца, блiзкага канца, што пахнуў бальнiцай; ён толькi дакрануўся да гэтай пасцелi — i яна паглынула яго, ахутала бальнiчным пахам i халоднай бальнiчнай белiзной.

— Марс, Марс, — шаптаў волат-асiлак у цiшы ночы. — Мая найлепшая, сама лепшая, сапраўды цудоўная кнiга, яна яшчэ будзе напiсана, будзе надрукавана, у зусiм iншы год, праз тры стагоддзi…

— Вы занадта ўзбуджаны.

— Вы так думаеце? — прамармытаў Томас Вулф. — Дык гэта быў сон? Магчыма… Харошы сон…

Яго дыханне абарвалася. Томас Вулф быў мёртвы.

Мiнаюць гады, на магiле Тома Вулфа зноў i зноў з'яўляюцца кветкi. I здавалася б, што ў гэтым дзiўнага, бо нямала ж народу прыходзiць яму пакланiцца. Але гэтыя кветкi з'яўляюцца кожную ноч. Нiбы з неба падаюць. Вялiзныя, колеру асенняга месяца, яны палымнеюць, iскрацца халаднаватымi падоўжанымi пялёсткамi, яны быццам белае i блакiтнае полымя. А ледзь толькi павее перадранiшнi ветрык, яны асыпаюцца серабрыстым дажджом, пырскаюць белыя iскры i растаюць у паветры. Мiнула ўжо многа, многа гадоў з таго дня, як памёр Том Вулф, а кветкi з'яўляюцца зноў i зноў…