Владимир Шитик - Апошняя арбіта

Звычайна Гушча абыякава ставіўся да пагоршання надвор'я. Яму аднолькавы былі і пагода, і непагадзь — у кожным стане прыроды знаходзіў нешта прывабнае. I на сённяшнія хмары, напэўна, не звярнуў бы ўвагі, каб не нагадалі яны, што лета скончылася і настае пара адпраўляцца на «Набат». Ён устаў, пачаў рабіць зарадку, адчуваючы з кожным рухам, як наліваюцца сілай рукі, ногі, цела, як яснее галава.

Прыняўшы душ, Гушча выйшаў на палянку побач а катэджам. Рашыў адкласці сняданак на пазней, а спачатку пахадзіць па лесе, які сёння выглядаў чужым, устрывожаным, панылым. I ў гэты момант — добра, што акно не было прычынена,— падаў сігнал відэатэлефон. Павел пераскочыў цераз падаконнік і націснуў клавішу, прымаючы выклік.

На экране ўзнік твар Бурмакова.

— Як спалася, Павел Канстанцінавіч, што снілася?

Ён чакаў званка і ў тон Сцяпану Васільевічу адказаў:

— «Набат».

— Ну то, як кажуць, сон у руку. Маеце паўгадзіны, каб сабрацца.

Павел пазваніў у Мінск. Валін тэлефон адказаў доўгімі працяжнымі гудкамі. Гэта яго засмуціла. Не хацелася перадаваць развітальныя словы па гукатэлеграфе. Не любіць Валя, каб прызначанае ёй адной слухаў нехта яшчэ, нават механічны аператар. Зірнуўшы на гадзіннік, Павел напісаў дзяўчыне кароценькае жартаўлівае пісьмо, паабяцаўшы не захапляцца марсіянкамі, нават калі сустрэне саму Аэліту, і заклеіў канверт. Вядома, знаходзячыся на станцыі, ён будзе мець магчымасць штодня гаварыць з Валяй — сувязь станцыі з Зямлёй не горшая, чым Масквы з Мінскам. Але гэта не тое, гэта будзе хутчэй як бы сустрэчай, а не развітаннем.

Перш чым выйсці, Гушча прысеў, акінуў позіркам пакой, які быў яму прытулкам на працягу многіх дзён. Ён ніколі не прыкмячаў за сабой сентыментальнасці. Але зараз у яго чамусьці сціснулася сэрца. Усё тут здалося сваім, абжытым, прывычным. Падумалася, а як будзе там, на арбіце? А можа, справа была не ў прывычцы да жытла — у кепскім надвор’і, у тым, што Валі не было дома? Павел нахмурыўся. Сёння, як ніколі раней, яму хацелася быць моцным духам. Ён рашуча падняўся і шчыльна зачыніў за сабой дэверы.

Яны з Бурмаковым заехалі па Віцю і памчаліся на ракетадром.

Старт, некалькі хвілін перагрузкі, якую Павел амаль не адчуў, і рэйсавы ракетаплан плыў ужо ў прасторы.

Павел з хваляваннем глядзеў у акно. Усё яму было новае: і бязважкасць, адчутая не на трэніровачных снарадах, і чорнае, з россыпам незлічоных зорак, неба, і глухая цішыня інерцыйнага палёту, якая нібы пранікала з маўклівай прасторы. Недзе там, у напрамку Вадалея, павінна знаходзіцца лішняя зорачка — арбітальная станцыя, каля ўнутранага прычала якой, быццам акіянскі лайнер, спушчаны са стапеляў, ашвартаваўся, гатовы да выпрабаванняў, планеталёт «Набат».

Спрактыкаваныя Паўлавы вочы хутка выявілі на небе зорку-станцыю. Яна, здавалася, адзіная жыла ў мёртвым і халодным Сусвеце, прыветна памігваючы сігнальнымі агеньчыкамі. Неўзабаве зорка пачала расці, ператвараючыся ў вялікае яркае кола, у сярэдзіне якога, прымацаваны дзесяткам патрубкаў-спіц, вісеў цыгарападобны «Набат». Павел ведаў, што былі розныя праекты карабля. Адны прапаноўвалі, улічваючы старт з беспаветранага касмадрома, зрабіць яго круглым, падобным на саму арбітальную станцыю, другія — захаваць традыцыйную форму даўняй ракеты, каб у выпадку пасадкі на планеце з атмасферай карабель лягчэй пераадолеў яе супраціўленне. «Набат» зрабілі падобным на падводную лодку — без рубкі, з вострым носам і абрубленай кармой. I, Павел з задавальненнем адзначыў гэта, «Набат» быў нават прыгажэйшым за падлодку, бо адчувалася ў яго серабрыстым корпусе нейкая падкрэслена незямная імклівасць, нацэленасць на скачок.

Тым часам арбітальная станцыя засланіла сабой паўнеба, павольна насоўваючыся на ракетаплан. Паўлу ўявілася, што падлятаюць яны не да штучнага збудавання, а да нейкага астэроіда — вокны-ілюмінатары, выступы-ўваходы на цёмна-шэрым корпусе здалёк былі падобныя на шматлікія кратэры. I нарэшце адбылася стыкоўка, мяккая, без штуршка.

Пасажыраў запрасілі ў вакзал. Павел моцна трымаўся за парэнчы і думаў, што акрамя вывучэння карабля ён мусіць прывучыць сябе і да бязважкасці. Азірнуўся на таварышаў. Бурмакоў крочыў лёгка, упэўнена — як на Зямлі. Віця з цікавасцю круціў галавой па баках, аднак у кожным яго руху адчувалася скаванасць, насцярожанасць. Павел пасміхнуўся: напэўна, і ён сам выглядае не лепш, і закрочыў хутчэй.

Знутры арбітальная станцыя выглядала яшчэ больш унушальна. Гэта было сапраўды грандыёзнае збудаванне — завод, верф, горад... Любое з гэтых вызначэнняў падыходзіла, але ні адно не перадавала дакладна сутнасці. У шматлікіх памяшканнях станцыі размясціліся майстэрні, лабараторыі, жылыя каюты і нават невялікі сад, у якім нібы спалучалася прыемнае з карысным — дрэвы, расліны не толькі цешылі жыхароў станцыі, а і з’яўляліся доследным матэрыялам.