Kir Bułyczov - Ludzie jak ludzie

Błagam pana, aby natychmiast po otrzymaniu mojego listu był pan łaskaw posłać depeszę do Tokio. Niech ktoś naprawi korki w moim laboratorium. Wówczas będę się mógł zmaterializować. Proszę zawczasu przyjąć wyrazy wdzięczności.

Kuraki".

Długo wpatrywałem się w ciemność ogrodu. Potem zszedłem z tarasu i zbliżyłem się do jabłoni. Bladoniebieska ledwie dostrzegalna poświata kołysała się obok pnia. Kiedy wytężyłem wzrok, dostrzegłem zarys ludzkiej sylwetki. "Widmo" błagalnie, jak mi się wydawało, wzniosło ręce ku niebu.

Nie tracąc już więcej ani chwili pobiegłem na stację kolejki i zawideofonowałem do Tokio.

Zajęło mi to nie więcej, niż dziesięć minut.

Już po drodze przypomniałem sobie, że zapomniałem położyć Alisę. Przyśpieszyłem kroku.

Na tarasie paliła się lampa.

Przy jej świetle Alisa demonstrowała swój zielnik i kolekcję motyli wymizerowanemu niewysokiemu Japończykowi. Japończyk trzymał w ręku garnuszek i nie spuszczając oczu ze skarbów Alisy delikatnie jadł manną kaszę.

Na mój widok gość skłonił się v nisko i powiedział:

— Jestem profesorem Kuraki — pański sługa na wieki. Pan i pana córka uratowaliście mi życie.

— Tatusiu, to jest mój widmo — powiedziała Alisa. — Teraz ty w niego wierzysz?

— Wierzę — odparłem. — Miło mi poznać pana.

Przełożyła IRENA LEWANDOWSKA

Wielki Guslar: krótki przewodnik

Trzeba pomóc

Świeży transport złotych rybek

Kontakty osobiste

Dwie krople na szklankę wina

Jak go rozpoznać?

Wzajemność

Skarbnica mądrości

Bulwa

Bioformant i dziewczyna

Awaria na linii

Wybór

Dziewczyna, której nigdy nie stanie się nic złego

Nakręcam numer

Brontek

Tuteksy

Nieśmiały szusza

O pewnym widmie