Bohdan Petecki - Królowa Kosmosu

— Bajka?! — zawołała raptem szczególnym głosem Anik, która bardzo uważnie obserwowała tę scenę. — Dobrze.

Podbiegła do ściany naprzeciwko godła, stuknęła w nią lekko palcem i oto…

— Znowu! — jęknął Fufurya.

— Cicho bądź! Potwora obejrzysz sobie w lustrze! — skarcił go scenicznym szeptem O’Claha.

Część jadalni przeistoczyła się w przebogatą, pałacową komnatę. Na środku, dokładnie tak, jak przedtem w bajce Basia, stało kryształowe podwyższenie z szerokim lśniącym od złota i klejnotów łożem. Zajmował je Piotr Jardin w książęcym stroju. Nagle do sali wbiegła dziewczyna.

— Ona pokazuje, jak to było, kiedy cię budzili — szepnął do egzobiologa Rondell.

Mylił się jednak. Dziewczyna nie miała bowiem kasztanowych warkoczy. Jej czarne włosy opadały łagodnymi falami na ramiona. W pewnym momencie odwróciła się twarzą do widzów.

— Patt! To jest Patt! — ucieszył się Baś.

— Anik… — wyszeptała błagalnie prawdziwa Patt, ale nie zdążyła powiedzieć nic więcej.

Jej wyobrażenie na ścianie pochyliło się nad śpiącym królewiczem i złożyło na jego czole długi pocałunek. Wtedy Piotr Jardin obudził się, podniósł i wyciągnął ramiona do swojej wybawicielki.

— Zdrada! — zawołała Patt biegnąc do ściany. Uderzyła w nią dłonią, a kiedy pałac zniknął, stała jeszcze dłuższą chwilę nieruchomo, wstrzymując oddech i przyciskając ręce do piersi. Wreszcie odwróciła się powoli, ukazując zebranym twarz, na której błąkał się jakiś nieodgadniony uśmieszek.

— To ładna bajka — powiedziała przerywanym głosem — ale kogoś tam brakowało. Jak myślisz?

Pytanie to było zwrócone do córki obudzonego przed chwilą księcia.

W ciszy, która teraz nastała, szept Anik zabrzmiał tak wyraźnie, jakby wyszedł z ust profesora Fufuryi znajdującego się akurat u szczytu formy.

— Tatusiu, — ja bardzo lubię Patt. Ojciec pochylił się, przytulił dziewczynkę do siebie i odpowiedział takim samym szeptem:

— To się nieźle składa, córeczko, bo ja też szalenie ją lubię. Jak myślisz — ciągnął z chytrym, a zarazem trochę nieśmiałym uśmiechem — czy możemy jej to powiedzieć?

Anik krzyknęła cicho i rzuciła się w stronę Patt, ciągnąc ojca za sobą.

— No i tego… uhm… tak… — dał wyraz swemu wzruszeniu profesor Stanko Yaic.

— Kobieta! Piotr! Sen! Osłabienie! Fiksum-dyr-dum! — orzekł znieruchomiały z wrażenia Fufurya. Następnie zastanowił się głęboko i powiedział już zupełnie innym tonem: — Nie rozumiem, dlaczego to mi się tak podoba. I oni także mi się podobają — odkrył ze zdziwieniem. — Ba, ja ich nawet lubię!

— Cudcudcud! — krzyknął O’Claha. — Starynastro-szonypytonprzemówiłludzkimgłosem! Ale do licha teraz z gadami! — przerwał sam sobie, biegnąc w stronę uszczęśliwionej trójki. — Hura! Wiwat! Niech wszystkie gwiazdy i księżyce będą dla was szczęśliwe! — Bardzo się cieszę — powiedział szczerze i poważnie profesor Kuningas.

Po nim pośpieszyli z życzeniami pozostali. Kiedy wreszcie wszyscy umilkli, z rogu sali dobiegł charakterystyczny szmer kamery.

— Nie wiem, czy widzowie uwierzą, że tak było naprawdę — mruczał Oleg Zadra nie przestając filmować — i czy nie zarzucą mi, że specjalnie spreparowałem taki sentymentalny finał. Ale co robić. Życie bywa piękniejsze niż filmy.

— Wezwanie do dyspozytorni! — oznajmił w tym momencie przez głośnik główny komputer bazy. — Wezwanie do dyspozytorni!

— Akurat w takiej chwili?! — żachnął się Black Rondell.

— Idę — profesor Kuningas westchnął i ruszył w stronę drzwi.

Stanko Yaic poszedł za nim.

— Ja też! — wyrwał się Nik.

— I ja — dorzucił Radek.

Piotr Jardin uwolnił z uścisku Patt i Anik, po czym potrząsnął głową.

— W takim razie niech idzie także moja córka, a z nią Dauba i Bysson — powiedział z udaną powagą. — Ta piątka ostatnio wszystko robi wspólnie…

— …a ponieważ baza nie ma już bodaj latawca, którym mogliby po kryjomu nawiać na drugi koniec Galaktyki, więc nie musimy ich nawet wiązać — dokończył gładko doktor Olcha.

Koniec końców poszli wszyscy. Profesor Kuningas zajął swoje miejsce przed panoramicznym ekranem. Po obu stronach wielkiej tarczy, na tle miliardów gwiazd, zawisły znajome rybie sylwetki.

— Statki… — szepnął Bysson.

— Dopiero teraz — w głosie Radka zabrzmiała duma.

— Halo, baza! — zadudniło w głośniku. — Zgłasza się rakieta badawcza dalekiego zasięgu „Kopernik”.

— Halo! — zawtórował pierwszemu drugi męski głos. — Tu statek flagowy Instytutu Galaktycznego „Albert”. Mówi Lud Arbanin. Odebraliśmy dokładną relację z przebiegu ewakuacji K-1 i wyprawy ratunkowej. Czy baza ma dość energii, by wrócić na orbitę Neptuna o własnych siłach?

— Tak — odparł Kuningas. — Witam, profesorze.

— To ja witam i pozdrawiam was serdecznie — padło z głośników. — A także gratuluję świetnie przeprowadzonej operacji. Nie zdążylibyśmy ocalić Piotra Jardin. Na mój wniosek Rada Naukowa postanowiła przyznać wszystkim ratownikom, którzy brali udział w ostatnim rejsie „Ety”, krzyże Orderu Pierwszej Gwiazdy. Jeszcze raz gratuluję.

— Dziękuję — odrzekł kierownik bazy. Odwrócił się i odszukał wzrokiem Anik, Byssona, Daubę, Radka i Nika. Wyglądali tak, jakby jedna z Ba-siowych kosmicznych wróżek przemieniła ich w kamienne posągi. I nic dziwnego. Order Pierwszej Gwiazdy, zwany także Krzyżem Słonecznym, był przyznawany niesłychanie rzadko. W dodatku gratulacje składał im sam legendarny Lud Arbanin, nestor astrofizyków, dyrektor Instytutu Galaktycznego.

— Nie dziękuj — odpowiedział Kuningasowi słynny uczony. — To wam i tylko wam należą się podziękowania. Baza i stacja K-1 znakomicie wykonały swoje zadanie. Zebrane przez was dane potwierdzają, że możemy już polecieć, aby przyjrzeć się bliżej innym Słońcom i ich planetom. A jeśli chodzi o te lodowe kamienie… Cóż, spotkamy jeszcze nie jedną i nie dziesięć zagadek, tak w naszej Galaktyce, jak i w innych. Ale przecież gdyby pewnego dnia zabrakło zagadek, życie straciłoby dla nas sens. Może trafimy do ojczyzny purchawek już w pierwszym locie, a może w dziesiątym lub setnym. To nieważne. Kiedyś odkryjemy je na pewno. Zresztą także sama kometa K-1 wróci do nas za kilka tysięcy lat. Kto wie, czy znowu nie znajdziemy na niej czegoś ciekawego? Cóż znaczą lata… W chwili gdy otwieramy przed ludzkością cały wszechświat. A właśnie, byłbym zapomniał. Powiedz Migowi, że jego teoria wykorzystania słabych galaktycznych pól grawitacyjnych do podróży z szybkością nadświetlną została powszechnie uznana za największą naukową rewelację stulecia. Wszystkie placówki są w stanie prawdziwej euforii. Powołaliśmy zespoły, które zajmą się budową silników przystosowanych do wzmacniania sił grawitacyjnych. Stanko będzie miał nowe zajęcie.

Zmienił nagle temat i ton,

— Co teraz robicie?

Upłynęło kilka sekund, zanim profesor Kuningas ochłonął z wrażenia i mógł odpowiedzieć.

— Właśnie zaczęliśmy obchodzić Błękitne Igrzyska. Wcześniej nie mieliśmy do tego głowy.

— To bardzo dobrze, że teraz macie! — zaśmiał się Arbanin. — W takim razie nie przeszkadzam. „Kopernik” i „Albert” będą was eskortować do Neptuna. Możecie spokojnie świętować. Żeby wam to ułatwić, przerywam łączność. Odtąd będę się kontaktował tylko ż komputerem bazy. Dla was mnie nie ma. Życzę wesołej zabawy. Koniec.

Kuningas próbował jeszcze coś powiedzieć, ale urządzenia łączności pozostały głuche i nieme.