Bohdan Petecki - Królowa Kosmosu

— Święte słowa — podchwycił z namaszczeniem Piotr Jardin. — Prawda, córeczko?

Anik za całą odpowiedź okręciła się szybko wokół własnej osi, tak że jej warkocze zamigotały w powietrzu jak bengalskie ognie.

— Pięknie! Pięknie! — Black Rondell poklepał się z radości po łysinie.

Radek ocknął się wreszcie. Nadal nie bardzo wiedziała co ma zrobić z tym warkoczem, który trzymał przed sobą, ale zrozumiał, że powinien zabrać głos.

— Ja przecież tylko przypadkiem… — wyjąkał. — Wcale nie myślałem, że to będzie hasło, ale Anik przekrzywił się kask i nie mogła go poprawić, więc zawołałem… a właściwie samo mi się powiedziało…

— Nie myślałeś? — powtórzyła cichutko Anik. Patt Hardy wybrała sobie akurat ten moment, aby szepnąć Radkowi od siebie: — Dziękuję ci za… za wszystko.

Tego było już bohaterowi za wiele. Przycisnął do piersi tacę, tak że o mały włos jej cenny ładunek, przedmiot powszechnego podziwu, nie przeistoczył się w bezkształtny placek, i uciekł na swój fotel.

— Nik Zadra! — zawołał z kolei profesor Kuningas, równocześnie demonstrując upominek przeznaczony dla syna słynnego podróżnika.

Na podstawce przypominającej pagórkowatą powierzchnię komety leżały ułożone w zgrabny stosik… jajowate białe bryłki.

— Purchawki — pośpieszył rozproszyć ewentualne wątpliwości O’Claha.

Nik wzdrygnął się i odruchowo zrobił krok do tyłu.

Nie zrażony tym profesor Kuningas uśmiechnął się i powiedział:

— Te są z najlepszych lodów, jakie udało nam się zrobić. Ale pomyśleliśmy także o twoich zbiorach. Na podstawie danych, które otrzymaliśmy ze stacji K-1, nasz komputer odtworzył kilka lodowych kamieni. Na oko nikt nie odróżni ich od prawdziwych, chociaż, niestety, nie będą umiały grać ani malować. Może znajdziesz dla nich jakiś kącik w swoim pokoju. Bądź co bądź to duża osobliwość.

— Powiedziałem, że nie chcę pur… — zaczął ponuro Nik, ale nagle urwał.

Z jego twarzą zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Najpierw zrobiła się zupełnie okrągła, potem wyciągnęła się i wygięła jak księżyc na nowiu, a wreszcie na tym księżycu zajaśniał prawdziwie słoneczny uśmiech.

— Oho — mruknął sceptycznie ojciec uszczęśliwionego kolekcjonera — coś mi się zdaje, że i trzy miesiące to będzie za długo.

Powiedział to bardzo cicho, ale Nik miał słuch równie dobry, jak profesor Fufurya. Spoważniał, wyprostował się i, patrząc ojcu prosto w oczy, rzekł dumnie:

— Pół roku.

— Za co on właściwie dostał te purchawki? — spytał z udaną dezaprobatą O’Claha. — Pewnie chodziło wam o to, żeby Zadrowie mieli rekwizyty do tego ich filmu… A właśnie, właśnie — zamachał rękami — uprzedźcie mnie, kiedy będzie nadawany, żebym przypadkiem nie oglądał. Miałem ostatnio tyle gwałtownych wzruszeń, że jeszcze jedno, a zwariuję z kretesem i lecąc do gwiazd będę ryczeć od rzeczy jak mój uczony przyjaciel.

Zerknął z ukosa na Fufuryę, ale ten nie zdążył się zrewanżować żadną uprzejmością, bo profesor Kuningas nie dopuścił go do głosu.

— Za to, że umiał z nich zrezygnować — odpowiedział na pytanie matematyka — choć z pewnością nie przyszło mu to łatwo. No, dość już tego gadania. A te-raz finał!

Anik, Radek i Nik, a także Dauba i Bysson, sami nie wiedząc kiedy, ustawili się w jednym szeregu. Reszta stanęła na wprost nich. Z głośników jeszcze raz popłynęły dźwięki fanfar, a kiedy umilkły, kierownik bazy Instytutu Galaktycznego powiedział krótko:

— Gratulujemy załodze „Ety” śmiałej wyprawy, dzięki której wrócił do nas żywy i cały Piotr Jardin. Ogłaszam koniec uroczystości — wyrecytował jednym tchem. — To znaczy jej pierwszej części.

Odetchnął z ulgą i zmienił ton na mniej oficjalny.

— A teraz bohaterowie mogą się zabrać do warto znaczy, chciałem powiedzieć… Zresztą wiecie, co chciałem powiedzieć — zakończył zadowolony z siebie.

Całe wystąpienie, a zwłaszcza jego ostatnia część, zostało przyjęte burzliwymi brawami i śmiechem. Tylko Dauba i Bysson nie dali się ogarnąć fali wesołości. Pierwszy z nich chrząknął i z nisko zwieszoną głową wystąpił krok do przodu.

— Mnie nie powinno się dziękować — wykrztusił. — Ja…

— Kolego Dauba — przerwał mu profesor Yaic, mierząc go przenikliwym spojrzeniem spod swoich krzaczastych brwi, które bardziej niż kiedykolwiek przypominały teraz kępę wyschniętych ostów — muszę was niestety zganić za niesubordynację.

Na twarzy fotonika przygnębienie ustąpiło miejsca najszczerszemu zdumieniu.

— Za niesubordynację? Mnie? — wyjąkał.

— A co? Czy profesor Olaf Kuningas nie jest tutaj gospodarzeni i szefem? Czy nie powiedział chwilę temu: „dość gadania”? Tak, tak. Niesubordynacja, kolego! — teraz dopiero uczony uśmiechnął się przyjaźnie dając do zrozumienia, że żartuje.

Dauba pokręcił głową, jakby się z czymś nie zgadzał, ale bez słowa wrócił na swoje miejsce. Oburzył się natomiast ktoś inny.

— Jak to?! — wykrzyknął O’Claha. — Nie wolno gadać? Itomabyćświęto? To ja pójdę na korytarz, uruchomię „zieloną” ścianę i przywołam tłum Kuningasowi Wygłoszę godzinną mowę, przekonam ich, że są obrzydliwymi, despotami, którzy wydają nieludzkie za-rządzenia, zwymyślam Miga, pokąsam jakiegoś bohatera — zerknął obiecująco na Radka — i dopiero będę wiedział, że żyję! Nie dość, że nie dali mi nawet tyciu-teńkiego — pokazał na palcu jak małego — sucharka, to jeszcze mam siedzieć niczym mysz pod miotłą? Nie-doczekanie!

— A ja nigdzie nie pójdę, tylko zwymyślam cię tutaj i od razu — zapowiedział wyginając się ochoczo czło-wiek-wąż.

— Niech mówią — wstawił się za uczonymi Oleg Zadra. — Będzie wesoło!

— Nie wszystkim — doktor Olcha stropił się nagle. — Uczciliśmy fantazję Basia i czwórkę bohaterów ostatniego lotu „Ety”, ale zapomnieliśmy o piątym… a raczej o piątej. Nie pojmuję, jak to się mogło stać, że Anik nic nie dostała — stwierdził z żalem.

Dziewczyna zaśmiała się.

— Och, nie szkodzi! Zresztą ja… — posmutniała nagle i spojrzała po sobie — ja muszę dbać o linię — zakończyła z zabawną powagą.

— Bo chodziło o niespodziankę — odezwała się zafrasowana Patt Hardy — a Anik brała udział w przygo towaniach. Nie mogła przecież zrobić niespodzianki samej sobie. Ale to rzeczywiście niesprawiedliwe.

— Niech sobie za to wyobrazi najpiękniejszą bajkę, a my będziemy ją oklaskiwać — zaproponował Black Rondell. — Chociaż troskę o linię uważam za niebezpieczny przesąd.

Obrzucił krytycznym spojrzeniem Zgrabną sylwetkę dziewczyny.

— Taka chuda… — rozczulił się.

— Bajka? Niech będzie bajka! — zgodził się O’Claha. — Śpiący królewicz już się zbudził, to może wreszcie zobaczymy coś wesołego i… bohaterskiego! No, Anik!

— Śpiący królewicz? — spytał krzywiąc się Piotr Jardin. — To o mnie?

— A o kim? — huknął Fufurya. — Gdzie się człowiek obrócił, widział tylko ciebie; na brylantowym łożu, w jakimś cudacznym pałacu! A jaki byłeś przystojny! Myślałby kto… ha!

— Naprawdę? — ucieszył się egzobiolog.

— To co z tą bajką? — przypomniała szybko Patt, unikając wzroku „śpiącego królewicza”.

Piotr Jardin zaczął się w nią jednak wpatrywać tak uporczywie, że piękna autorka świątecznych niespodzianek musiała wreszcie unieść głowę i spojrzeć mu w oczy. Jej smagła twarz momentalnie okryła się ciemnoczerwonym rumieńcem.