James White: Ostateczna diagnoza

Pielęgniarka cofnęła nosze, a z sufitu opuścił się cicho segmentowy parawan.

Hewlitt podniósł szpitalny mundurek i przez kilka długich chwil tylko się w niego wpatrywał. Było to coś gładkiego i białego, bez wyraźnego fasonu. I jak wszystkie takie stroje, wydawało się co najmniej o dwa numery za małe. Nie miał najmniejszej ochoty kłaść się w tym do łóżka. O wiele lepiej by się czuł, mogąc zostać na krześle i we własnym ubraniu, które pozwoliłoby mu zachować jakieś poczucie niezależności. Przypomniał sobie jednak, jak silna jest siostra i jej rzuconą na odchodnym uwagę, że w razie potrzeby chętnie mu pomoże. Czy było to wyrażone uprzejmie ostrzeżenie, iż jeśli sam się nie przebierze, ona zrobi to siłą?

Uznał, że nie da jej tej satysfakcji albo i przyjemności, którą mogłoby być wysupływanie z odzieży ciekawego przypadku obcego.

Kładąc się, usłyszał, że ktoś jeszcze podchodzi do parawanu. Ten ktoś raczej szurał stopami, niż stawiał je twardo na podłodze. W tle mechanicznego głosu autotranslatora rozległo się mało przyjemne posykiwanie.

— Siostro, pani powłoka odżywcza wyraźnie już odpada — powiedział ten ktoś. — Proszę przekazać mi historię choroby pacjenta i swoje spostrzeżenia, a potem niezwłocznie udać się do jadalni.

— Tak, siostro oddziałowa — odparła jego dotychczasowa opiekunka. — Przekazując mi dokumenty pacjenta, porucznik chirurg Turragh-Mar, oficer medyczny z Treevendara, powiedział, że podczas podróży nie zaobserwował u Hewlitta żadnych symptomów chorobowych ani zmiany jego stanu. Zasugerował natomiast, że choroba może mieć w jakimś stopniu podłoże psychosomatyczne. Jedynym niepokojącym objawem była manifestowana na pokładzie ksenofobia. Przez analogię do wcześniejszych przypadków skłonna jestem sądzić, że pacjent nie miał dotąd wiele do czynienia z przedstawicielami innych gatunków, jeśli w ogóle ich spotykał. Wydawał się mocno zaniepokojony widokiem wielorasowego tłumu na korytarzach Szpitala, gdy zgodnie z instrukcjami starałam się przygotować go na to, co zastanie na oddziale. Zanim tu dotarliśmy, pacjent zaczął chyba częściowo panować nad swą ksenofobią. Panicznie zareagował tylko na jedną istotę, której widok jest dla niego zapewne nadal trudny do zniesienia…

— Dziękuję, siostro — przerwał ten drugi głos. — Teraz proszę, czym prędzej udać się, gdzie trzeba, i spryskać skórę nową warstwą substancji odżywczej, zanim padnie pani z głodu. Od tej chwili ja odpowiadam za pacjenta.

Uniesiony parawan odsłonił widmową postać w nogach łóżka. Hewlitt odruchowo wbił się w poduszki, by odsunąć się jak najdalej.

— Jak pan się dzisiaj czuje, pacjencie Hewlitt? — spytała istota. — Jestem siostra oddziałowa Leethveeschi i, jak pan już bez wątpienia zauważył, należę do IIlensańczyków…

Istota ruszyła się z miejsca przy nogach łóżka. Skryte w żółtawej mgiełce żółtozielone, liściaste twory odsunęły się, ukazując dwie krótkie kończyny pokryte czymś, co wyglądało na spływające oleistą substancją pęcherze.

— Proszę się nie bać, pacjencie Hewlitt — powiedziała Leethveeschi. — Nie zamierzam się zbliżać ani dotykać pana, chyba, że będzie to konieczne z powodów klinicznych. Być może przyniesie panu ulgę myśl, jak ja muszę postrzegać pańskie różowe, gładkie i obwisłe ciało. Proszę, więc przestać wciskać się w ścianę i posłuchać. Może pan zamknąć oczy, jeśli będzie panu łatwiej. Po pierwsze, kiedy jadł pan ostatnio? Po drugie, nie odczuwa pan potrzeby usunięcia z organizmu produktów przemiany materii?

— Ta… tak — odparł Hewlitt. Mimo wszystko nie zacisnął powiek i mierzył obrzydliwą istotę wzrokiem. Miała jednak zbyt wiele dziwnych guzów, by orzec, które z nich są oczami. — Jadłem tuż przed opuszczeniem statku. I nie muszę na razie iść do toalety.

— Zatem nie ma powodu, aby wstawał pan z łóżka — powiedziała siostra oddziałowa. — Proszę pozostać w nim, aż zbada pana starszy lekarz Medalont, który oficjalnie zdecyduje, czy może się pan samodzielnie poruszać po oddziale. Najbliższy posiłek podamy za trochę ponad trzy godziny, pańskie badanie zaś odbędzie się wcześniej. Nie ma jednak powodów do niepokoju, pacjencie Hewlitt. Stosowane przez nas procedury są całkowicie nieinwazyjne i sprowadzają się w znacznej części do wywiadu. Gdy będzie już panu wolno wstawać — kontynuowała — otrzyma pan autotranslator nastawiony na języki pacjentów oddziału oraz pracującego tu personelu. Wydaje się, że dotąd nie miał pan zbyt wielu okazji do kontaktów z przedstawicielami innych gatunków. U nas zdoła pan nadrobić ten brak. Gdy tylko trafi się okazja, proszę spróbować porozmawiać z innymi pacjentami, oczywiście nie przeszkadzając personelowi. Niektórzy nasi podopieczni ze względów terapeutycznych, dla odpoczynku czy z innych powodów są oddzieleni parawanami. Tym pod żadnym pozorem nie wolno przeszkadzać. Większość jednak chętnie z panem porozmawia i nie musi się pan przejmować ich wyglądem. Tutaj o wszystkich można powiedzieć, że są na swój sposób brzydcy i odpychający. Bez wyjątku.

Hewlitt zastanowił się, czy ostatnie zdanie nie dowodzi przypadkiem poczucia humoru, ale uznał, że to zbyt śmiałe przypuszczenie.

— Naprzeciwko pana leży pacjent Henredth, Kelgianin — powiedziała siostra. — Na lewo od niego pacjent Kletilt z planety Melf, obok pana zaś Ianin Makolli, który ma zostać dziś przeniesiony na poziom czterdziesty siódmy, więc zapewne nie zdąży pan z nim zamienić ani słowa. Nie wiem, kogo przyślą na jego miejsce. Na razie jednak, pacjencie Hewlitt, proszę spróbować się odprężyć, a może nawet zdrzemnąć przed przyjściem lekarza.

Ciało Leethveeschi zwinęło się w budzący mdłości sposób. Hewlitt dopiero po chwili pojął, że istota odwróciła się od niego. Ulżyło mu, że to obrzydliwe stworzenie postanowiło wreszcie się oddalić. Sam nie pojmował, dlaczego ją zatrzymał. Pytania mogły przecież poczekać.

— Siostro oddziałowa — rzekł zdecydowanym tonem — nie chcę odzywać się tu do kogokolwiek, jeśli nie okaże się to absolutnie niezbędne dla przebiegu leczenia. Jest jednak ktoś, z kim jestem w stanie rozmawiać bez… hm… szczególnie niemiłych wrażeń. To siostra, która mnie przywiozła. Nie miałbym nic przeciwko temu, żeby się mną opiekowała. Czy w razie potrzeby mógłbym ją przywołać? Mogę poznać jej imię?

— Nie — odparła Leethveeschi równie pewnym głosem. — To jedyna hudlariańska siostra przydzielona do mojego oddziału, więc rozpozna pan ją bez trudu. Wystarczy wskazać kończyną i zawołać głośno „siostro”.

— Tam, skąd przybyłem — powiedział Hewlitt, usiłując nie stracić panowania nad sobą — podobne zachowanie dowodziłoby braku dobrych manier. Dlaczego nie chce mi pani pomóc? Zdradziła pani, jak się nazywa i jakie imiona noszą pacjenci wokół mnie, a odmawia przekazania imienia Hudlarianki?

— Sama go nie znam.

— To paradne! — wybuchnął Hewlitt, nie potrafiąc dłużej powstrzymać gniewu, jaki budziła w nim ta tępa istota. — Odpowiada pani za oddział i nie zna swojego personelu? Oczekuje pani, że w to uwierzę? Naprawdę ma mnie pani za tak głupiego? Zresztą, mniejsza z tym. Sam ją spytam, gdy znowu się tu pojawi.

— Mam nadzieję, że pan tego nie zrobi! — powiedziała siostra oddziałowa i zawróciła w stronę łóżka. — Tylko uprzejmość powstrzymuje mnie przed skomentowaniem pańskiej głupoty. Niemniej możliwe, że pańskie słowa są jedynie wyrazem ignorancji. Jeśli tak, pozwolę sobie nieco pana oświecić. Nasza Hudlarianka — ciągnęła — nosi na jednej z kończyn opaskę z oznaczeniem rangi oraz numerem przydzielonym jej przez Szpital. Ten numer to wszystko, co o niej wiemy, i korzystamy z niego, gdy chcemy się do niej zwrócić, ponieważ nikt nie umie odróżnić jednego Hudlarianina od drugiego, a sami nie zwykli zdradzać łatwo swych imion. Mają je za coś nad wyraz osobistego i używają jedynie w kręgu najbliższych krewnych oraz w kontaktach z partnerami życiowymi. Rozumiem, że w pewnym sensie polubił pan naszą siostrę, ale to o wiele za mało, aby oczekiwać zgody na taką poufałość.