Isaac Asimov - Fundacja i Ziemia

— Wiem, Bliss, ale mimo to…

— A jeśli chodzi o jej inteligencję, to należy ją podziwiać, a nie zazdrościć.

— Ja jej nie zazdroszczę, ja się jej obawiam.

— Jej inteligencji?

Trevize oblizał wargi w zamyśleniu.

— Niezupełnie.

— A więc czego?

— Nie wiem, Bliss. Gdybym wiedział, czego się obawiam, to może nie musiałbym się obawiać. To jest coś, czego nie rozumiem. — Ściszył głos, jak gdyby mówił sam do siebie. — Galaktyka zdaje się pełna rzeczy, których nie rozumiem. Dlaczego wybrałem Gaję? Dlaczego muszę znaleźć Ziemię? Czyżby psychohistorii brak było jakiegoś założenia? A jeśli tak, to jakiego? I przede wszystkim, dlaczego tak mnie niepokoi Fallom?

— Niestety nie potrafię odpowiedzieć na te pytania — powiedziała Bliss. Wstała i wyszła ze sterowni.

Pelorat spojrzał za nią, a potem powiedział:

— Na pewno nie wszystko maluje się tak czarno, Golan. Z każdą chwilą jesteśmy bliżej Ziemi, a gdy się już na niej znajdziemy, wyjaśnią się wszystkie tajemnice. A na razie nikt nie stara się nas powstrzymać przed wylądowaniem na niej.

Trevize zerknął na Pelorata i powiedział cicho:

— Wolałbym coś innego.

— Tak? — spytał Pelorat. — Dlaczego?

— Wolałbym jakiś znak życia.

Pelorat otworzył szeroko oczy.

— Czyżbyś stwierdził, że Ziemia jest jednak radioaktywna?

— Niezupełnie. Ale jest ciepła. Trochę cieplejsza, niżbym się spodziewał.

— Czy to źle?

— Niekoniecznie. To, że jest ciepła, niekoniecznie znaczy, że nie nadaje się do zamieszkania. Ma grubą warstwę chmur, składających się z pary wodnej. Te chmury i duże ilości wody oceanicznej mogą, mimo dość wysokiej temperatury, którą obliczyliśmy na podstawie analizy emisji mikrofalowej, stwarzać tam odpowiednie warunki dla istnienia życia. Mimo to nie mam pewności. Chodzi o to, że…

— Że co, Golan?

— Że gdyby Ziemia była radioaktywna, to wyjaśniałoby to dlaczego jest cieplejsza, niż należało się spodziewać.

— Ale nie dowodzi to odwrotności tej implikacji, co? Jeśli jest cieplejsza niż należało się spodziewać, to nie znaczy, że musi być radioaktywna, co?

— Tak — Trevize zdobył się na uśmiech. — Nie ma sensu spekulować. Za dzień czy dwa będę mógł o tym powiedzieć więcej i będziemy już wiedzieli na pewno, jak jest.

Kiedy Bliss weszła do kabiny, Fallom siedziała na łóżku pogrążona w myślach. Spojrzała na Bliss, a potem znowu opuściła wzrok.

— Co się stało, Fallom? — spytała cicho Bliss.

— Bliss, dlaczego Trevize tak bardzo mnie nie lubi?

— Dlaczego uważasz, że cię nie lubi?

— Patrzy na mnie z irytacją… Czy to odpowiednie słowo?

— Może odpowiednie.

— Patrzy na mnie z irytacją, kiedy jestem koło niego. Jego twarz zawsze się trochę wykrzywia.

— Trevize przeżywa teraz ciężkie chwile, Fallom.

— Dlatego, że szuka Ziemi?

— Tak.

Fallom myślała przez chwilę, a potem powiedziała:

— Szczególnie irytuje go, kiedy chcę coś poruszyć myślą.

Bliss zacisnęła lekko usta.

— Słuchaj, Fallom, nie mówiłam ci, żebyś tego nie robiła, szczególnie wtedy, kiedy jest przy tym Trevize?

— To było wczoraj, tu, w tym pokoju. Stał w drzwiach, a ja go nie zauważyłam. Nie wiedziałam, że wszystko widzi. Zresztą to był jeden z książkofilmów Pela. Próbowałam tak zrobić, żeby stanął na boku. Nie robiłam nic złego.

— To go denerwuje, Fallom, i nie chcę, żebyś to robiła, bez względu na to, czy patrzy czy nie.

— Czy dlatego go to denerwuje, że on tego nie potrafi?

— Być może.

— A ty potrafisz?

Bliss potrząsnęła głową.

— Nie.

— Ale nie denerwuje cię, kiedy to robię. Pela też nie.

— Każdy człowiek jest inny.

— Wiem — powiedziała Fallom z nagłą stanowczością, która zaskoczyła Bliss.

Bliss zmarszczyła brwi.

— Co wiesz, Fallom? — spytała.

— Że jestem inna.

— Oczywiście, przecież przed chwilą to mówiłam. Każdy jest inny.

— Ale ja mam inne kształty. Mogę wprawiać rzeczy w ruch.

— To prawda.

— Muszę wprawiać rzeczy w ruch — powiedziała Fallom z nutą buntu w głosie. — Trevize nie powinien się za to na mnie gniewać i nie powinien mnie przed tym powstrzymywać.

— A dlaczego musisz wprawiać rzeczy w ruch?

— Bo to jest praktyka. Ćwiczeń… Czy to właściwe słowo?

— Niezupełnie. Ćwiczenie.

— Tak. Jemby zawsze mówił, że muszę ćwiczyć swoje… swoje…

— Przetworniki?

— Tak. I wzmacniać je. Potem, kiedy dorosnę, będę mogła dostarczać energii wszystkim robotom. Nawet Jemby’emu.

— Fallom, a kto dostarczał energii wszystkim robotom, kiedy ty nie mogłaś?

— Bander. — Fallom powiedziała to rzeczowym tonem.

— Znałaś Bandera?

— Oczywiście. Widziałam go wiele razy. Miałam być po nim głową posiadłości. Posiadłość Bandera miała się stać posiadłością Fallom. Jemby tak mówił.

— Chcesz powiedzieć, że Bander przychodził do twojego…

Z wrażenia Fallom aż otworzyła usta.

— Bander nigdy by nie przyszedł do… — zaczęła zduszonym głosem, ale zabrakło jej tchu. Po chwili doszła do siebie i powiedziała: — Widziałam Bandera na ekranie.

— A jak on cię traktował? — spytała z wahaniem Bliss.

Fallom spojrzała na nią z lekkim zaciekawieniem.

— Bander pytał mnie, czy czego potrzebuję, czy jest mi dobrze… Ale zawsze był przy mnie Jemby, więc niczego nie potrzebowałam i zawsze było mi dobrze.

Pochyliła głowę i zapatrzyła się w podłogę. Potem zakryła dłońmi oczy i powiedziała:

— Ale Jemby przestał działać. Myślę, że dlatego, że Bander… też przestał działać.

— Dlaczego tak myślisz?

— Myślałam o tym. Bander zasilał wszystkie roboty, więc jeśli Jemby przestał działać, i inne roboty też, to musiał przestać działać Bander. Prawda?

Bliss milczała.

— Ale kiedy zawieziecie mnie z powrotem na Solarię, to uruchomię Jemby’ego i resztę robotów i znowu będę szczęśliwa.

Zaczęła łkać.

— Nie jesteś szczęśliwa z nami, Fallom? — spytała Bliss. — Ani trochę? Nigdy?

Fallom podniosła zapłakaną twarz. Głos jej się trząsł, kiedy pokręciła głową i powiedziała:

— Chcę do Jemby’ego.

W nagłym przypływie współczucia, Bliss zarzuciła jej ręce na szyję.

— Och, Fallom, jak bardzo bym chciała zawieźć cię z powrotem do Jemby’ego — powiedziała i uświadomiła sobie, że ona też płacze.

Znalazł je tak Pelorat. Zatrzymał się w pół kroku i rzekł:

— Co się stało?

Bliss oderwała się od Fallom i zaczęła niezgrabnie szukać czegoś, aby wytrzeć oczy. Potrząsnęła głową i Pelorat natychmiast spytał, z jeszcze większym niepokojem:

— Ale co się stało?

— Fallom, odpocznij trochę — powiedziała Bliss. — Pomyślę, co zrobić, żeby było ci lepiej. Pamiętaj — kocham cię tak samo jak Jemby.

Chwyciła Pelorata za łokieć i wypchnęła go do salonu, mówiąc:

— Nic się nie stało, Pel… Nic.

— Ale chodzi o Fallom, prawda? Nadal odczuwa brak Jemby’ego.

— Bardzo. I nic nie możemy na to poradzić. Mogę jej tylko powiedzieć, że ją kocham… i naprawdę ją kocham. Jak można nie pokochać tak inteligentnego i miłego dziecka? Niezwykle inteligentnego. Trevize uważa, że aż zanadto. Wiesz, widziała w swoim czasie Bandera, a raczej oglądała jego holograficzny obraz. Jednak jego wspomnienie wcale jej nie wzrusza. Mówi o tym zupełnie chłodno i rzeczowo i rozumiem dlaczego. Łączyło ich tylko to, że Bander był ówczesnym właścicielem posiadłości, a Fallom miała być następnym. Nic poza tym.