Clifford Simak - Czas jest najprostszą rzeczą

Lekarz nadchodził właśnie szybkim krokiem. — Doktorze — wyszeptał Blaine.

Ten zbliżył się, położył dłoń na ramieniu Blaine a i delikatnym, miękkim ruchem popchnął go do środka pokoju. Wszedł za nim. Podszedł do łóżka Rileya, nachylił się i stetoskopem zawieszonym na szyi zaczął badać owiniętą bandażami mumie. Po krótkiej chwili wyprostował się i potarł dłonią czoło. Odwrócił się w kierunku Blaine a, obrzucając go szybkim, szorstkim spojrzeniem.

— A pan co? — spytał. — Dokąd się pan wybiera?

— On umarł. Przestał oddychać już jakiś czas temu.

— Tak, umarł. Nie miał zresztą od początku najmniejszych szans. Mimo, że zastosowaliśmy gobathian, nie miał żadnych szans przeżycia.

— Zastosowaliście gobathian? No tak, teraz rozumiem dlaczego był taki owinięty.

— Był okropnie potrzaskany — odrzekł zamyślony doktor — jak zabawka którą dziecko cisnęło na ziemie i podeptało nogami. Był… — urwał i obrzucił Blaine a długim, podejrzliwym spojrzeniem:

— Co pan w ogóle wie o gobathianie?

— Słyszałem o tym leku.

— Obce lekarstwo pochodzenia kosmicznego. Używane jest przez rasę rozumnych owadów. Rasę skłóconą miedzy sobą. Gobathian czyni cuda. Leczy połamane i zmiażdżone ciało, tworząc zupełnie nową tkankę… — spojrzał przenikliwie na Blaine a, po czym przeniósł wzrok na obandażowane zwłoki. Spoglądał na nie dłuższą chwile i ponownie zwrócił spojrzenie na Blaine'a.

— Pan czytał literaturę na ten temat? — spytał.

— Trochę. Głównie popularne artykuły w magazynach — skłamał gładko Blaine.

I nagle ujrzał, jakby działo się to przed chwilą, wrzące szaleństwo owej porośniętej dziką dżunglą planety, gdzie natknął się właśnie na gobathian używany przez owady choć — prawdę mówiąc — nie były to tak zupełnie owady i nie wykorzystywały gobathianu w celach leczniczych.

Ale to przecież nie miało znaczenia. Ziemska terminologia w odniesieniu do wielu, wielu obcych planet zawodziła i jedyne co człowiek mógł zrobić, to określać wszystko w przybliżeniu.

— Przeniesiemy pana do innej sali — przerwał mu rozmyślania lekarz.

— Nie ma potrzeby — pokręcił głową Blaine. — Postanowiłem jednak wyjść…

— Nie może pan teraz opuścić szpitala — gwałtownie zaprotestował doktor. — Nie pozwolę na to. Nie chce mieć pana na sumieniu. Coś musi być przecież z panem nie w porządku… bardzo nie w porządku. A nie ma nikogo, kto przejąłby nad panem opiekę. Następnym razem może być pan znaleziony za późno. Nie ma pan przyjaciół, rodziny, nikogo kto by…

— Zawsze sobie dawałem rade sam — odparł szorstko Blaine. — Teraz też sobie poradzę. Doktor zbliżył się do Blaine a i spojrzał mu badawczo w oczy.

— Odnoszę wrażenie, że nie mówi mi pan całej prawdy — rzekł cicho. — Całej prawdy.

Blaine bez słowa odwrócił się i wyszedł ponownie do łazienki. Zdjął z wieszaka koszule i naciągnął ją przez głowę. Schylił się, podniósł buty. Nałożył. W końcu ubrał się w marynarkę i wrócił do sali zamykając za sobą dokładnie drzwi.

— Doktorze, wyjdziemy chyba razem — odezwał się. — Nie chce tu być dłużej. Korytarzem ktoś nadchodził.

Prawdopodobnie niosą mi jedzenie, o którym wspomniał doktor — błysnęło mu w głowie. W takim razie musi się trochę wstrzymać z opuszczeniem szpitala. Naprawdę potrzebuje jedzenia.

Słuchał nadchodzących kroków; poznał, że zbliżają się dwie osoby. Może ktoś z kuchni i jeszcze ktoś, kto usłyszał wcześniejsze krzyki Blaine'a.

— Byłbym jednak niezmiernie rad, gdyby pan, mimo wszystko, zmienił zdanie. Niezależnie od tego, że wymaga pan jeszcze opieki lekarskiej, istnieją pewne formalności…

Blaine nie słuchał dalej, gdyż ludzie podeszli już do drzwi. Te otworzyły się i dwie osoby stanęły na progu.

— Shep — rozległ się lodowaty głos Harriet Quimby. — Shep, jak tu wylądowałeś? Szukamy cię wszędzie.

I jednocześnie telepatyczny impuls sieknął jego umysł: — SZYBKO, O CO CHODZI?

— ŻĄDĄJ WYDANIA MNIE (DZIKA KOBIETA WLOKĄCA ZA SOBĄ BEZ SKRUPUŁÓW ROZBRYKANEGO URWISA). JEŚLI ZAŻĄDASZ WYPUSZCZENIA MNIE, ONI SIĘ ZGODZĄ. ZOSTAŁEM ZNALEZIONY POD WIERZBĄ…

— (PIJAK, KTÓRY WPADŁ DO WIELKIEGO POJEMMKA NA ŚMIECIE I NIE POTRAFI SIĘ O WŁASNYCH SIŁACH Z NIEGO WYDOSTAĆ: KAPELUSZ PRZEKRZYWIONY, CZERWONO-FIOLETOWY NOCHAL, OCZY WYRAŻĄJĄ LEKKIE ZDUMIENIE).

— NIE, TU NIE TAK. PO PROSTU LEŻAŁEM POD DRZEWEM NIEOBECNY DLA CAŁEGO ŚWIATA. ON UWAŻA, ŻE ZE MNĄ JEST COŚ NIE W PORZĄDKU.

— ALE PRZECIEŻ COŚ…

— ALE NIE TO, CO ON SĄDZL…

— I znów to samo — odezwał się Godfrey Stone na wpół z troską na wpół gniewnie. — Znów się za dużo wypiło, zgadłem? A wiesz co ci mówił doktor… — Do diabła z doktorem — żachnął się Blaine. — Jeden czy dwa kieliszeczki nikomu jeszcze…

— Ale ciotka Edna była wściekła — wtrąciła się Harriet. — Już podejrzewała najgorsze. Wiesz, jaka ona jest. Myślała że już zniknąłeś na zawsze:

— GODFREY! GODFREY! MÓJ BOŻE, TRZY LATA…

— DA SPOKÓJ, SHEP. NIE PORA TERAZ. WYJDŹMY STĄD.

— Państwo znacie tego człowieka? Czy jesteście może rodziną? — spytał doktor Wetmore.

— Nie, nie rodziną. Po prostu przyjaciółmi, dobrymi przyjaciółmi — odparł Stone. — Jego ciotka Edna…

— Może byśmy już poszli? — przerwał bezceremonialnie Blaine.

Stone spojrzał pytająco na doktora Wetmorea, ten skinął przyzwalająco głową.

— Tylko niech państwo jeszcze wstąpią do biura — dodał. — Trzeba podpisać jego zwolnienie. Zatelefonuje na dół. Potrzebne będą państwa nazwiska.

— Ależ oczywiście — odparł szybko Stone. — Dziękujemy bardzo panu, doktorze. I przepraszamy za kłopot.

— Ależ nic znów wielkiego się nie stało — z krzywym uśmiechem odparł lekarz. Wychodząc, Blaine zatrzymał się w progu i spojrzał na Wetmorea.

— Przykro mi — powiedział. — Okłamałem pana. Ale w końcu nie miałem powodów do dumy.

— Każdy z nas ma w życiu chwile słabości — sentencjonalnie, kiwając głową, odrzekł doktor.

— Do widzenia, doktorze. I przepraszam jeszcze raz.

— Do widzenia, panie Blaine. Niech pan uważa na siebie.

Szli korytarzem raźno, obok siebie.

— KTO BYŁ W TYM DRUGIM ŁÓŻKU? — spytał Stone. — NIEJAKI RILEY.

— RILEY!

— KIEROWCA CIĘŻARÓWKI.

— RILEY! MYŚMY WŁAŚNIE JEGO SZUKALI! A ZNALEŹLIŚMY CIEBIE. MUSIMY TAM ZARAZ WRACAĆ. Stone zatrzymał się, chciał zawracać, lecz wstrzymały go słowa Blaine'a:

— TO BEZCELOWE. NIC JUŻ NIE ZROBISZ. ON UMARŁ. — UMARŁ. A CIEŻARÓWKA?

— ROZBITA. SPADŁA DO RZEKI. — Oh, Godfrey! — jęknęła Harriet.

— To koniec, naprawdę koniec — szepnął potrząsając głową. — Nic z tego. — ALE CO SIĘ WŁAŚCIWIE DZIEJE? — spytał zaintrygowany Blaine.

— WSZYSTKO CI WYJAŚNIMY. ALE POTEM. NA,JPIERW WYJDŹMY STĄD. Stone chwycił go za łokieć i popchnął lekko do przodu.

— JESZCZE TYLKO JEDNO — nie ustepował Blaine. — CO TUTAJ PORABIA LAMBERT FINN?

— Lambert Finn — odparł już normalnie Stone — jest obecnie najbardziej niebezpiecznym człowiekiem na świecie.

— Czy nie sądzisz, że powinniśmy jednak odjechać kapkę dalej? — zapytała Harriet. — Jeśli doktor Wetmore nabierze jakichś podejrzeń…

— Czemu miałby coś podejrzewać? — odpowiedział pytaniem zza kierownicy Stone.

— Po prostu zacznie myśleć. Zacznie się zastanawiać. Jest zaintrygowany i zdumiony przypadkiem Blaine a. Poza tym nasza historyjka była jednak szyta bardzo grubymi nićmi.