Stephen Baxter - Czasopodobna nieskończoność

— Lecz kiedy qaxowie rozpoczną atak…

— Będzie za późno — Berg chwyciła Michaela za ramię. Jej twarz wciąż przypominała maskę strachu, lecz Poole'owi wydało się, że spostrzega pod nią coś na kształt dawnej determinacji, dawnej pomysłowości. — Posłuchaj. Największą szansę na zadanie im strat mamy teraz… w pierwszych paru minutach po wyjściu splina z portalu.

— Jasne — Poole skinął głową. — Szok przyczynowościowy.

— Spliny to żywe istoty — powiedziała Berg. — Może tę ich słabość zdołamy wykorzystać. Qaxowie i ich statki na pewno potrzebować będą trochę czasu, by przywrócić pełną gotowość bojową. Jeżeli uda się nam zaatakować ich z zaskoczenia, być może mamy jeszcze jakąś szansę.

Berg miała oczywiście rację. Towarzyszyło temu uczucie pewnej nieuchronności, pomyślał Poole. Wszystko zależeć będzie od nas. Zamknął oczy, tęskniąc za ciszą — azylem od podejmowania decyzji — w chmurze Oorta.

Harry roześmiał się łamliwie i przesadnie wesoło.

— Zaatakować ich z zaskoczenia? Pewnie. A dokładnie czym?

— Miotaczem osobliwości — wyszeptał Poole.

Berg spojrzała uważnie na Michaela, podczas gdy przez jej umysł przewijały się najróżniejsze możliwości.

— Ale, nawet jeśli przekonamy Przyjaciół, by się zgodzili, miotacz nie został zaprojektowany jako broń.

Michael westchnął, nagle wyglądając na zmęczonego.

— Więc go przystosujemy.

— Jeśli to cholerstwo można wycelować i z niego strzelać — wtrącił Harry. — Powiedz mi, na czym polega ich działanie. Strzelasz czarnymi dziurami w stronę Jowisza…

— Właśnie tak — odparł Michael. — Przy każdym wystrzale wyrzucane są dwie osobliwości. Tak naprawdę to urządzenie jest prawdziwym działem. Skoro już osobliwości zostają wystrzelone, poruszają się po torze balistycznym. Orbitują wokół siebie w odległości paru jardów, dopóki nie wpadną w studnię grawitacyjną Jowisza. Trajektorie obliczone są tak. by zetknęły się w ściśle określonym punkcie materii planety.

Berg zmarszczyła czoło.

— Ostatecznie czarna dziura, albo dziury, pochłoną Jowisza…

— Tak. Zadaniem projektu jest zamiana Jowisza w pojedynczą, wielką czarną dziurę o dokładnie wyliczonej masie…

— Ale to może potrwać stulecia. Wiem, że dziury przyrastałyby w tempie geometrycznym, ale nie zmienia to faktu, że w punkcie wyjścia dysponujesz prawdziwie miniaturowymi obiektami. Czarne dziury mogą powiększać się tylko z taką szybkością, na jaką pozwala im ich objętość.

— To prawda — uśmiechnął się prawie ze smutkiem. — Ale czas realizacji projektu liczony był więcej niż w stuleciach, znacznie więcej.

Berg usilnie starała się znaleźć jakiś pomysł, rozwiązanie, ignorując obniżające się niebo nad swoją głową.

Jak można by wykorzystać to działo anty planetarne do unieszkodliwienia splina? Gdyby po prostu ostrzelali okręt wroga czarnymi dziurami, maleńkie osobliwości przeszłyby na wylot przez jego ciało. Bez wątpienia grawitacyjne fale przypływowe i inne efekty uboczne uszkodziłyby przy okazji splina, a gdyby mieli szczególne szczęście, może udałoby im się zniszczyć jakiś kluczowy element statku… Prawdopodobnie jednak nie. Splin miał milę średnicy i rany zadane przez przeszywające go czarne dziury nie byłyby groźniejsze od trafień promieniem lasera.

Wiele strzałów jednocześnie, salwa?

— A gdybyśmy wystrzelili dwie osobliwości tak, by zatrzymały się w centrum masy splina? Da się to zrobić?

— Oczywiście — odpowiedział Michael. Berg prawie widziała przesuwające się przez jego mózg krzywe trajektorii. — Musielibyśmy jedynie wystrzelić je z niewielką prędkością — najprościej mówiąc mniejszą od prędkości ucieczkowej ziemiostatku.

— Aha — Berg natychmiast wyobraziła to sobie. Niczym ciśnięte w powietrze kamienie osobliwości zatrzymałyby się i zawisły w ciele splina… Lecz tylko na chwilę, by zaraz spaść z powrotem do punktu wyjścia. Co by to dało? Pochłonięcie masy splina zajęłoby czarnym dziurom całe dni — zapewne kilka godzin, by pochłonąć dosyć materii, by wyrządzić znaczące szkody — a nie te kilka sekund, przez które przebywać będą wewnątrz splina.

Tak czy owak, nie będą mieli do dyspozycji nawet tych kilku godzin.

A potem co?

— W jakim celu mieliby wysyłać osobliwości w stronę Jowisza po tak skomplikowanych trajektoriach? — zapytał Harry. — Dlaczego tak zależy im na tym, by połączyły się przed dotarciem do jądra?

Michael pokręcił głową.

— Nie pojąłeś subtelności tego planu — powiedział z powagą w głosie.

— Najwyraźniej nie — odparł sucho Harry.

— Rozumiesz w ogóle, co się dzieje, gdy dwie osobliwości zderzają się, łączą? — Za pomocą zaciśniętych pięści przedstawił zbliżające się do siebie osobliwości wirujące wokół siebie i wreszcie stapiające się w jedno. Horyzonty wydarzeń łączą się w jeden o większym zasięgu… entropia, wprost proporcjonalna do zasięgu wzrasta. Same osobliwości, zaburzenia czasoprzestrzeni w centrum czarnych dziur, zapadają się wokół siebie. Przesunięte ku fioletowi promieniowanie zwiększa efektywną masę i w końcu dochodzi do ostatecznego złączenia w czasie Plancka — powstałe potężne pole grawitacyjne zwija czas, a wspólny horyzont zdarzeń tańczy niczym mydlana bańka, produkując promieniowanie wskutek zjawisk kwadrupolowych.

Berg powoli pokiwała głową.

— A jaką formę przybiera to… promieniowanie? Spojrzał na nią, zaskoczony pytaniem.

— Oczywiście grawitacyjną. Fal grawitacyjnych.

Berg odetchnęła głęboko, poczuła, jak krew krążąca w jej żyłach przyspiesza odrobinę. Fale grawitacyjne.

Michael tłumaczył dalej.

Nie były to drobne, małe zmarszczki czasoprzestrzenne rozchodzące się z szybkością światła, od stuleci badane przez ziemskich astronomów… Kiedy łączyły się dwie wielkie osobliwości, fale grawitacyjne przybierały monstrualne rozmiary. Nielinearne zaburzenia samej czasoprzestrzeni.

— To promieniowanie zaś jest ukierunkowane — ciągnął Michael. — Pulsuje wzdłuż osi wyznaczonej przez parę czarnych dziur. Precyzyjnie wybierając lokalizację i ustawienie czarnych dziur w chwili połączenia wewnątrz planety, można do woli kierować impulsami fal grawitacyjnych. Można modelować implozję Jowisza, przekształcając jego materię na wielką skalę. Jak sądzę, zamiarem Przyjaciół było rozproszenie części masy planety przed ostatecznym kolapsem. Dokładna wielkość, moment pędu i ładunek końcowej czarnej dziury są najwyraźniej ważnymi parametrami dla powodzenia…

Ale Berg już go nic słuchała. W takim razie ziemiostatek nie był jedynie — jedynie — platformą przewożącą miotacze osobliwości. Stanowił działo grawitacyjne.

Gwiazdołamacz ludzkiej konstrukcji.

Teraz mieli czym walczyć.

Michael podniósł głowę i sapnął głośno. Niebo zmieniło barwę, kładąc szare cienie na jego twarzy.

Berg podążyła w ślad za jego spojrzeniem. Olbrzymi, cielisty księżyc sunął ku zenitowi Jego stalowoszara powłoka usiana była oczodołami i stanowiskami artyleryjskimi. Długie na sto jardów krwawe blizny zniekształcały skórzasty kadłub. Berg odszukała wzrokiem portal Złącza i dostrzegła kolejny słoniowaty statek wyłaniający się z przyszłości. Jedna z jego krawędzi musnęła niebiańsko błękitną kratownicę portalu i warstwa ciała wyparowała targana falami przypływowymi wywołanymi w żywym ciele przez potworną masę materii egzotycznej.

Splin…

Zaczęło się.