Robert Silverberg - Tom O'Bedlam

— Precz z mojej głowy! — zawołał z rozpaczą, uderzając pięścią w rozmokły grunt.

Zobaczył krystaliczne postacie poruszające się z gracją na tle jednolicie zielonego krajobrazu. Długie, smukłe ciała, błyszczące oczy jak diamenty i szczupłe kończyny lśniące jak zwierciadła. Ci wszyscy książęta, lordowie i damy. Dan przypomniał sobie, jak bardzo chciał zobaczyć po raz pierwszy taką wizję, jak tęsknił za kosmicznymi snami, jakie to było ekscytujące, gdy wreszcie ujrzał jeden z nich. Biegł wtedy nocą do Elszabet jak mały chłopiec, by opowiedzieć jej o tym. Teraz chciał pozbyć się tego za wszelką cenę. Proszę — powiedział w myślach — odejdźcie. Proszę was.

Mówili do niego. Przedstawiali się.

— My jesteśmy Triadą Misilinową — mówili — a my jesteśmy Suminoorami, a my Gaarinarami, a my…

— Nie — powiedział — nie chcę o was nic wiedzieć, kimkolwiek jesteście. Jesteście zjawami, halucynacją.

— Kochamy cię — mówili nieziemskimi głosami, rozbrzmiewającymi w jego umyśle.

On jednak nie chciał ich miłości. Dławiła go wściekłość i rozpacz.

— Jest z nami ktoś, kogo znasz — powiedzieli znowu.

— Nie obchodzi mnie to — odparł ponuro, niemal opryskliwie.

— Ona chce z tobą rozmawiać — mówili.

Leżał wciąż bez ruchu, zziębnięty, zdrętwiały, zagubiony. Wtedy usłyszał nowy rodzaj muzyki; bogatszy, głębszy, cieplejszy i jeszcze jeden głos, srebrzysty, delikatny i brzęczący jak inne, lecz mniej obcy. Głos wołał go po imieniu przez całą przestrzeń kosmiczną. Podniósł głowę zdumiony. Znał ten głos! Nie ma wątpliwości! A więc mimo wszystko dotarła tam — powiedział do siebie. — A to wszystko zmienia, nieprawdaż? Nie odważył się ruszyć. Czy aby na pewno ją słyszał? Powiedz coś jeszcze — pomyślał — proszę, jeszcze. Głos zabrzmiał ponownie. Zawołał go znowu. Tak, teraz wiedział, że to prawda. Słysząc ten głos poczuł, jak opuszcza go wszelki opór, gniew, strach i smutek. Wszystko to opadło z niego jak papierowa peleryna. Wstał zastanawiając się, czy zdąży jeszcze znaleźć Toma w centrum tego obłędu i zaczął iść wolno przez deszcz w stronę jasnego, zielonego światła, które płonęło przed nim na niebie.