Alastair Reynolds: Arka odkupienia. Tom 1: Zdrada

Bez trudu sformułowała hipotezę.

Sześciany przylepiły się do statku Galiany, zaczęły się rozmnażać, absorbując i przetwarzając jego powłokę. W tym sensie zachowywały się jak zaraza. Ale parchowa zaraza była mikroskopijna, gołym okiem nikt nigdy nie widział jej pojedynczego spora. Ta choroba, w sposobie replikacji, miała cechy bardziej brutalne i mechanistyczne, niemal faszystowskie. Zaraza przynajmniej przesycała stransformowaną materię czymś z jej wcześniejszych cech, produkując chimeryczne fantazmy maszynowo-cielesne.

Nie, powiedziała sobie Skade, na pewno nie mamy tu do czynienia z parchową zarazą, co w obecnej sytuacji byłoby pociechą.

Sześciany wgryzły się do statku i sformowały oddziały żołnierzy-napastników, którzy mordowali, sunąc powoli od miejsc infekcji. Sądząc po ich szczątkach, mieli budowę guzowatą i asymetryczną, bardziej przypominali gęste roje szerszeni niż indywidualne jednostki. Potrafili chyba przecisnąć się przez najmniejszą dziurkę, a potem zrekombinować po drugiej stronie. Bitwa zajęła im jednak wiele czasu. Skade oceniała, że mogło upłynąć wiele dni, a nawet tygodni, nim cały statek uległ.

Ta wizja wywołała u Skade dreszcz.

Dzień po wkroczeniu na statek serwitory Skade znalazły kilka prawie nienaruszonych ludzkich korpusów, choć głowy tkwiły w czarnych hełmach stworzonych z sześcianów. Obce maszyny sprawiały wrażenie bezwładnych. Serwitory usunęły część hełmów i zobaczyły, że wypustki maszynowego odrostu sięgają w głąb czaszek przez oczodoły, otwory uszne i nosowe. Dalsze badania wykazały, że wypustki wielokrotnie się rozdwajały, aż osiągnęły skalę mikroskopową. Dotarły w głąb mózgów i stworzyły połączenia z pierwotnymi implantami Hybrydowców.

Teraz zarówno maszyny, jak i ciała-gospodarze, były martwe.

Skade usiłowała zrozumieć, co się stało. Zapisy statku zostały starannie zniszczone. Wydawało się jasne, że Galiana spotkała istoty wrogie, ale dlaczego nie unicestwiły statku jednym atakiem? Sześciany wnikały w niego powoli, skrupulatnie, co miałoby sens jedynie wówczas, gdyby zamierzały jak najdłużej zachować statek w stanie nienaruszonym.

Był przecież jeszcze inny statek — przecież kontynuowały wyprawę dwa — i co się z nim stało?

[Masz jakiś pomysł, Skade?]

Tak, ale to nic wesołego.

[Myślisz, że sześciany chciały zebrać jak najwięcej informacji?]

Tylko takie wyjaśnienie przychodzi mi do głowy. Założyły podsłuch w ich mózgach, odczytywały ich maszynerię neuralną. Sześciany to wywiadowcy.

[Tak, zgadzamy się. Te sześciany na pewno wiele się o nas dowiedziały. Musimy je uważać za zagrożenie, choć nie wiemy, gdzie znajdowała się Galiana, gdy ją odnalazły. Sądzisz, że jest iskierka nadziei?]

Skade nie dostrzegała tej iskierki. Ludzkość od wieków poszukiwała obcej jednoznacznej inteligencji i dotychczas znalazła tylko zwodnicze przykłady: Żonglerów Wzorców, Całunników, archeologiczne szczątki ośmiu czy dziewięciu wymarłych cywilizacji. Nigdy nie napotkano inteligencji używającej maszyn, porównywalnej z ludźmi.

Aż do tej pory.

I co zrobiła ta umaszynowiona inteligencja? Podkradła się, przeniknęła i urządziła rzeź, a potem dokonała inwazji czaszek.

To nie jest najbardziej owocne bliskie spotkanie pierwszego stopnia, doszła do wniosku Skade.

Nadzieja? Mówicie poważnie?

[Tak, Skade. Nie jesteśmy pewni, czy sześciany zdołały przesłać informacje tam, gdzie miały je przesłać. Przecież statek Galiany dotarł do domu, musiała go tu przyprowadzić, a nie zrobiłaby tego, gdyby uznała za niebezpieczne wskazywanie wrogom drogi, Clavain byłby na pewno dumny. Cały czas myślała o nas, o Matczynym Gnieździe]

Ale zaryzykowała…

Głos Rady Nocnej gwałtownie przerwał jej rozmyślania.

[Statek to ostrzeżenie. Galiana to miała na myśli i w ten sposób musimy to rozumieć]

Ostrzeżenie?

[Że musimy się przygotować. Oni nadal tam są i w końcu ich spotkamy]

Brzmi to tak, jakbyście oczekiwali ich przybycia.

Ale Rada Nocna na to nie odpowiedziała.

Galianę znaleźli dopiero po tygodniu, gdyż statek był przepastny i wnętrze uległo wielu zmianom, utrudniającym poszukiwania. Skade weszła do środka osobiście w towarzystwie zespołu. Wszyscy mieli na skafandrach próżniowych ciężkie ceramiczne zbroje, impregnowane pancerze, ograniczające swobodę ruchów, chyba że uprzednio ruchy te starannie przemyślano. Skade sporo czasu straciła na zmaganiu ze skafandrem — kilka razy utknęła w pozycji, z której mogło ją wydostać tylko mozolne powtarzanie wstecz sekwencji ruchów. Potem napisała naprędce łatę programową dla poruszającego się ciała w zbroi i zapuściła ją na grupie bezczynnych obwodów neuronalnych. Trochę jej to ułatwiło życie, choć miała nieprzyjemne wrażenie, że jest sterowana przez swą własną widmową kopię. Skade zapamiętała, żeby później zmodyfikować skrypt, tak by procedury ruchu mogła odczuwać jako całkowicie podległe jej woli, bez względu na to, jak iluzoryczne byłoby to wrażenie.

Do tego czasu serwitory zrobiły wszystko, co potrafiły. Zabezpieczyły znaczne obszary statku, pokrywając szczątki obcych maszyn masą epoksydową z włóknami diamentowymi, oraz pobrały próbki DNA z większości ciał w zbadanych rejonach. Wyniki analizy materiału genetycznego porównano z listą załogi w Gnieździe, zachowaną od wylotu statku; w spisie pozostało jednak wiele nazwisk, do których DNA nadal trzeba będzie dopasować.

Dla pewnych osób Skade nigdy nie znajdzie odpowiedników. Gdy do domu powrócił pierwszy statek — ten z Clavainem na pokładzie — Matczyne Gniazdo dowiedziało się, że w kosmosie, kilkadziesiąt lat świetlnych stąd, podjęto decyzję o rozdzieleniu ekspedycji: niektórzy ludzie chcieli wracać, usłyszawszy pogłoski o wojnie z Demarchistami; uznali również, że należy już przekazać dane, których zebrano zbyt wiele, by można je było przesłać do domu drogą radiową.

Podział odbył się bez goryczy. Z żalem i smutkiem, lecz bez poczucia prawdziwego rozdarcia. Po normalnym okresie dyskusji, typowej u Hybrydowców we wszystkich procesach podejmowania decyzji, uznano rozdzielenie za rzecz najbardziej logiczną w danej sytuacji. Ekspedycja mogła kontynuować misję, a równocześnie dotychczas zdobyte informacje miały bezpiecznie trafić do domu. Skade wiedziała wprawdzie, kto postanowił zostać w kosmosie, ale zupełnie nie wiedziała, co wydarzyło się później, domyślała się tylko na podstawie komunikatów wymienianych między pozostałymi dwoma statkami. Tym akurat statkiem dowodziła Galiana, ale przecież Galiana nie musiała nim lecieć, więc Skade przygotowała się na ewentualne rozczarowanie.

Gorzej — byłoby to rozczarowanie dla całego Matczynego Gniazda. To przecież Galiana, ich symboliczny przywódca, stworzyła Hybrydowców czterysta lat temu, jedenaście lat świetlnych stąd, w grupie laboratoriów pod powierzchnią Marsa. Opuściła Gniazdo prawie dwa wieki temu. W tym czasie jej postać nabrała cech mitycznych. Gdy Galiana przebywała w Gnieździe, zawsze się temu sprzeciwiała. A teraz wróciła — o ile rzeczywiście leciała tym statkiem — gdy Skade pełniła wachtę. I nie miało znaczenia to, że prawdopodobnie nie żyła, jak pozostali załoganci. Skade wystarczyłoby, że mogła sprowadzić do domu jej szczątki.

Znalazła nie tylko szczątki.

Miejsce spoczynku Galiany — jeśli tak można to nazwać — znajdowało się daleko od centralnej części statku. Zabezpieczyła się opancerzoną barykadą, z dala od reszty załogi. Dokładne badania kryminalistyczne wykazały, że łącza danych między Galiana a pozostałą częścią statku zostały celowo uszkodzone od wewnątrz — kobieta usiłowała się odizolować, odcinając swój umysł od umysłów innych Hybrydowców na statku.