Elizabeth Moon - Prędkość mroku

— Och! — Spogląda na dokument, po czym podnosi na mnie wzrok, nim ma czas go przeczytać. — Ale… jak długo pana nie będzie?

— Nie jestem pewny — odpowiadam. — Ale wrócę. — Tego nie wiem na pewno, ale nie chcę jej niepokoić.

— Nie wyprowadza się pan dlatego, że tamten człowiek pociął panu opony na parkingu? Że próbował zrobić panu krzywdę?

— Nie — mówię. Nie wiem, skąd przyszło jej to do głowy. — To specjalna delegacja.

— Martwiłam się o pana, naprawdę — wyznaje pani Thomas. — Prawie poszłam do pana, by wyrazić… by powiedzieć, jak mi przykro… ale wie pan, przeważnie jest pan taki zamknięty w sobie.

— Nic mi nie jest — zapewniam.

— Będzie nam pana brakowało — mówi. Nie rozumiem, jak to możliwe, skoro prawie mnie nie widywała. — Proszę na siebie uważać. — Nie mówię jej, że tego nie mogę zrobić, ponieważ mój mózg zostanie zmieniony.

Po powrocie na górę odczytuję automatyczną odpowiedź banku, że wiadomość została przyjęta, że dyrektor wkrótce mi odpisze i że dziękują swemu wiernemu klientowi. Poniżej napisano: Uwaga #21: ze względów bezpieczeństwa nigdy nie zostawiaj kluczyka do skrytki bankowej w domu, kiedy na dłużej go opuszczasz. Nie mam skrytki depozytowej, więc nie muszę się tym przejmować.

Postanawiam zejść na dół do niewielkiej piekarenki na lunch — widziałem ogłoszenie o kanapkach na wynos, kiedy kupowałem tam chleb. Nie ma tłoku, ale nie podoba mi się muzyka z radia. Jest głośna i dudniąca. Zamawiam kanapkę z szynką produkowaną ze świń na diecie wegetariańskiej, zabijanych pod ścisłym nadzorem, oraz z najświeższymi dodatkami, i zabieram ją ze sobą. Jest za zimno, żeby zjeść na zewnątrz, więc wracam z nią do domu i jem w kuchni.

Mógłbym zadzwonić do Marjory. Mógłbym zabrać ją na kolację wieczorem albo jutro, albo w sobotę, gdyby przyjęła zaproszenie. Znam jej numer do pracy i domowy. Jeden składa się niemal z samych liczb pierwszych, a drugi jest przyjemnie symetryczny. Wieszam wirujące spirale w mieszkaniu, gdzie obracają się powoli w prądach powietrza wpadającego przez nieszczelne okna. Rzucane na ścianę kolorowe rozbłyski uspokajają i pomagają mi myśleć.

Z jakiego powodu miałaby pójść ze mną na kolację, gdybym do niej zadzwonił? Może mnie lubi, a może się o mnie niepokoi, a może jest jej mnie żal. Nie będę miał pewności, że przyjmie zaproszenie, bo mnie lubi. Musiałaby lubić mnie tak, jak ja lubię ją. Nic innego nie utworzyłoby dobrego wzoru.

O czym byśmy rozmawiali? W tej chwili nie wie o funkcjonowaniu mózgu więcej ode mnie. To nie jej dziedzina. Oboje uprawiamy szermierkę, nie sądzę jednak, abyśmy mogli cały czas rozmawiać o fechtunku. Nie wydaje mi się, żeby interesował ją kosmos; podobnie jak pan Aldrin uważa chyba, że to zwyczajne marnotrawstwo pieniędzy.

Jeśli wrócę — jeśli kuracja podziała, a ja stanę się takim samym mężczyzną jak inni — czy będę ją lubił w taki sam sposób jak teraz?

Czy jest tylko odmianą sadzawki z aniołem — czy kocham ją, ponieważ wydaje mi się, że jest jedyną kobietą, jaką mógłbym pokochać?

Wstaję i nastawiam Toccatę i fugę d-moll Bacha. Muzyka tworzy złożony krajobraz: góry, doliny i podmuchy chłodnego wiatru. Czy po powrocie nadal będę lubił Bacha?

Na chwilę ogarnia mnie strach i szybuję przez mrok szybszy od światła, lecz muzyka unosi mnie niczym oceaniczna fala i już się nie boję.

W piątek rano mógłbym pójść do pracy, ale nie miałbym tam nic do roboty. Tak samo w mieszkaniu. W skrzynce odbiorczej znajduję odpowiedź od dyrektora banku. Mógłbym zrobić pranie, ale przecież piorę wieczorem. Uświadamiam sobie, że jeżeli zrobię pranie dziś wieczorem, a potem będę spał w domu tej nocy, i jeszcze w sobotę i niedzielę, to zostawię brudne prześcieradła w sypialni i ręczniki w łazience, kiedy zgłoszę się do kliniki. Nie wiem, jak sobie z tym poradzić. Nie chcę zostawiać w domu brudów, ale musiałbym wstać wcześnie rano w poniedziałek i szybko zrobić pranie.

Przychodzi mi do głowy, żeby skontaktować się z innymi, ale postanawiam tego nie robić. Tak naprawdę, wcale nie mam ochoty z nimi rozmawiać. Nie jestem przyzwyczajony do takich dni, z wyjątkiem zaplanowanych urlopów, i nie wiem, co mam robić. Mógłbym pójść do kina albo przeczytać książkę, ale zanadto ściska mnie w żołądku. Mógłbym pójść do Centrum, ale tam również nie mam ochoty się pokazywać.

Zmywam po śniadaniu i chowam naczynia. Nagle mieszkanie wydaje mi się zbyt ciche, duże i puste. Nie wiem, dokąd pójdę, ale gdzieś pójść muszę. Wkładam do kieszeni klucze i portfel i wychodzę pięć minut później niż zazwyczaj.

Na schodach spotykam Danny’ego.

— Cześć, Lou, jak się masz — rzuca, schodząc na dół. Myślę, iż oznacza to, że się dokądś spieszy i nie chce rozmawiać. Odpowiadam tylko: „cześć”.

Na dworze jest pochmurno i zimno, ale nie pada. Nie jest tak wietrznie jak wczoraj. Podchodzę do samochodu i wsiadam. Nie uruchamiam jeszcze silnika, ponieważ nie wiem, dokąd chcę pojechać. Szkoda, żeby silnik niepotrzebnie pracował. Wyjmuję ze skrytki atlas samochodowy i otwieram go. Mógłbym pojechać do parku stanowego w górze rzeki i obejrzeć wodospady. Większość ludzi wybiera się tam latem, ale sądzę, że zimą jest również otwarte.

Na szybę pada cień. To Danny. Opuszczam szybę.

— Wszystko w porządku? — pyta. — Coś się stało?

— Nie idę dzisiaj do pracy — odpowiadam. — Zastanawiam się, dokąd się wybrać.

— OK — mówi. Jestem zdziwiony; nie myślałem, że do tego stopnia się mną interesuje. Skoro tak, to może powinien wiedzieć, że wyjeżdżam.

— Wyjeżdżam — rzucam. Jego twarz zmienia wyraz.

— Przeprowadzasz się? Czy to przez tego łobuza? Już ci więcej nie zaszkodzi, Lou.

Ciekawe, że zarówno on, jak i dozorczyni od razu założyli, że wynoszę się ze względu na Dona.

— Nie — odpowiadam. — Nie przenoszę się, tylko przez kilka tygodni mnie nie będzie. Pojawiła się nowa, eksperymentalna metoda leczenia i moja firma chce, żebym się jej poddał.

Sprawia wrażenie zatroskanego.

— Twoja firma… a czy ty tego chcesz? Może wywierają na ciebie nacisk?

— To moja decyzja — mówię. — To ja postanowiłem poddać się kuracji.

— Cóż… w porządku. Mam nadzieję, że dobrze ci poradzono — wyznaje.

— Tak — odpowiadam. Nie mówię, kto udzielił mi takiej rady.

— To znaczy… masz dzisiaj wolne? Czy już wyjeżdżasz? Gdzie będzie odbywało się to leczenie?

— Nie muszę jechać dzisiaj do pracy. Wczoraj posprzątałem biurko — odpowiadam. — Leczenie będzie odbywało się w klinice w campusie, gdzie pracuję, tyle że w innym budynku. Zaczyna się w poniedziałek. Dzisiaj nie mam nic do roboty… Może pojadę obejrzeć Harper Falls.

— Aha. No to uważaj na siebie, Lou. Mam nadzieję, że ci to pomoże. — Uderza dłonią w dach mojego samochodu i odchodzi.

Nie jestem pewien, co ma na myśli, mówiąc: „Mam nadzieję, że ci to pomoże”. Wycieczkę do Harper Falls? Leczenie? Nie wiem także, czemu uderzył w dach mojego auta. Wiem tylko, że już się go nie boję — kolejna zmiana, do której doszedłem sam.

W parku płacę za wejście i zostawiam samochód na pustym parkingu. Drogowskazy informują o różnych szlakach: „Do wodospadów 290,3 m”, „Buttercup Meadow 1,7 km”, „Ścieżka przyrodnicza dla najmłodszych 1,3 km”. Ścieżka przyrodnicza dla najmłodszych oraz szlak w pełni dostępny są wyasfaltowane, za to droga do wodospadów wysypana jest pokruszonymi kamieniami i obramowana metalowymi taśmami. Wędruję tym szlakiem, chrzęszcząc butami. Nikogo nie spotykam. Docierają do mnie tylko odgłosy natury. Z oddali dobiega ciągły szum trasy między-stanowej, za to w pobliżu słychać jedynie wysokie pojękiwanie generatora zasilającego biuro zarządu parku.