Terry Pratchett - Dysk

— Przestań się uśmiechać! — warknęła cicho przez zaciśnięte zęby.

— Myflałam, sze to ich uspokoi.

— Na tobie to nie wygląda uspokajająco, tylko głodnie.

Leiva wmurowało w piasek, toteż podprowadziła Silver do niego i ujęła go za rękę.

— Klęknij i płaszcz się — mruknęła.

Silver wykonała polecenie, co ożywiło nieco Leiva. Po chwili wytężonego kojarzenia ośmielił się na tyle, że szturchnął ją leciutko w ramię.

— Dobry chłopiec! — Kin uśmiechnęła się szeroko. Odskoczył.

Nim zdążył zwiać, Kin przystąpiła do drugiej fazy spotkania zapoznawczego — zaczęła gwizdać Mrs.Widgery’s Lodger. Silver zaczęła tańczyć, skacząc niezgrabnie po piasku z miną wskazującą na zaawansowane obrzydzenie do samej siebie. Ale trzymała rytm, a Kin, która wcześniej widziała ją poruszającą się płynnie niczym olej, wiedziała, że udawanie kosztuje ją sporo wysiłku. Była pełna podziwu dla jej niezgrabności. Ale niezgrabne jest śmieszne. A śmieszne nie jest groźne.

Żeglarze, dotąd oddalający się ruchem jednostajnie przyspieszonym, zaczęli wracać. Kin przestała gwizdać, a Silver sapnęła z ulgą i przestała wzniecać fontanny piasku.

— Zdałaś — pochwaliła ją Kin. — Mało brakuje, żeby zaczęli cię karmić kostkami cukru w nagrodę. Odpocznij, tylko proszę cię, nie ziewaj! Marco!

Zapytany syknął potwierdzająco i wyszedł z krzaków.

W szarym kombinezonie i pelerynie z przerobionego termokoca wyglądał prawie jak człowiek. Prawda, zagłodzony i brzydki jak nieszczęście, o zbyt wielkich oczach, zbyt długim nosie i karnacji barwy stroju, ale człowiek. I do tego rudy. O tym, że nie były to prawdziwe włosy, żeglarze nie wiedzieli, ale skutecznie rekompensowały oczy i nos.

Obserwowali go z obawą, jednak żaden nie uciekł.

Jeden nawet podszedł do Leiva i warknął coś, wyciągając krótki miecz. Doprowadziło to do chwilowego zamieszania, które skończyło się tym, że mężczyzna leżał na piasku, a jego miecz dwadzieścia kroków dalej. Leiv przestał mu wykręcać rękę i kopnął między nogi. Leżący zawył, a Marco uniósł się z bojowego przykuca.

— Najwyższy czas zwodować łódź — zdecydowała Kin.

Silver podeszła do wbitej w plażę jednostki i naparła ramieniem na dziób. Przez chwilę nic się nie działo, a potem łódź zjechała po plaży prosto do wody. Kin ujęła Leiva za ramię i poprowadziła go w jej kierunku. Uczył się szybko: po trzech krokach zrozumiał, o co chodzi.

Po chwili wszyscy byli na pokładzie, garkotłuk mruczał cicho do siebie w pobliżu masztu, a wszyscy jak urzeczeni wpatrywali się w Silver unoszącą się nad falami na drugim końcu przymocowanej do dziobu Liny.

Zanim wypłynęli z martwej strefy i poczuli prąd, łódź pruła fale niczym śmigacz.

Podróż upamiętniły dwa wydarzenia.

Pierwsze zaczęło się od tego, że Marco dostał do ręki róg z jakąś słodkawo pachnącą substancją. Powąchał ją podejrzliwie, zmierzył wzrokiem Leiva, który wręczył mu naczynie, i wlał część zawartości do analizatora w garkotłuku.

— Hmm… jakaś odmiana płynnej glukozy… co o tym sądzisz, Kin?

— A co sądzi garkotłuk?

— Że spożywcze. Może to jakiś rodzaj napoju regeneracyjnego?

Wypił połowę, cmoknął, zaśmiał się cicho i wypił resztę.

A potem zaprogramował garkotłuka na produkcję mikstury. Kiedy załoga przestała z nabożnym podziwem traktować jednorazowe kubki plastykowe, zajęła się z entuzjazmem ich opróżnianiem. Robili to z taką samą szybkością, z jaką garkotłuk je napełniał. W krótkim czasie rozległy się spontaniczne śpiewy, a wiosła co rusz się ze sobą zderzały, ponieważ wioślarze tracili rytm. W końcu Kin, widząc błagalny wzrok Leiva, wyłączyła garkotłuka.

Z niezgrania wioślarzy skorzystała Silver mająca ochotę spróbować swych sił w tej materii — siadła na środku, złapała wiosło w każdą dłoń i zabrała się do roboty. Reszta wioślarzy stopniowo zaprzestała wiosłowania, ale nie miało to najmniejszego wpływu na szybkość poruszania się łodzi. Dopóki wiosła nie pękły.

Drugie zaczęło się od odwiedzin Marca u Kin, siedzącej na rufie w skórzanym namiocie i popijającej w zamyśleniu martini.

— Chcę pogadać — zaczął.

— A głowa ci już nie pęka?

— Tylko łupie. Ten napój musiał mieć jakieś zanieczyszczenia… Lepiej będzie, jak go nie ruszę… przez godzinę, albo coś koło tego. Chodzi zresztą nie o to, tylko o to — wyjął z torby przy pasie zwinięty arkusz plastyku i rozpostarł go: było to zdjęcie powierzchni dysku. — Kazałem to komputerowi zdrukować, zanim opuściliśmy statek.

— Dlaczego wcześniej mi go nie pokazałeś?

— Bo nie chciałem cię zachęcać do zwariowanych wypraw badawczych. Teraz i tak już jest za późno więc… Przyjrzyj się i powiedz mi, czego brak?

— Całej masy rzeczy i sam dobrze o tym wiesz. Nie ma Valhalli, dlatego Leiv znalazł wodospad. Nie ma Brazylii, Ocean Pokojowy jest mały i okrągły…

— A teraz sprawdź, czy czegoś nie przybyło. Kin sprawdziła.

— Nie wiem, chyba nie…

Dwustawowy kciuk kunga wskazał coś w centrum zdjęcia.

— Chmury nieco rozmazują kształt, ale tego tu na pewno nie powinno być. Nie dość, że na Morzu Karaibskim nie ma dużych wysp, to na pewno nie ma idealnie okrągłych wysp. W dodatku znajdujących się w geograficznym środku całego świata.

— I co z tego?

— Jak to co?! To anomalia: jeśli gdzieś możemy znaleźć cywilizację techniczną, to tylko tam. Ci tu to barbarzyńcy, inteligentni, ale gdzie im do lotów kosmicznych?! — Przyjrzał się uważnie Kin i dodał: — Obawiasz się, że to artefakt Kompanii? Przytaknęła bez słowa.

— Jest taka stara kungijska opowieść — powiedział niespodziewanie Marco głosem przypominającym prądy w lotnych piaskach. — O pewnym lordzie, który kazał wybudować wysoką wieżę. Gdy była gotowa, zwołał mądrych kungów i oznajmił, że da farmę ostrygową i słynne pola kelpu na Tchppch temu, kto określi jej wysokość, używając wyłącznie barometru. Ci, którym się to nie uda, zostaną zesłani na suche tereny, jak nakazuje obyczaj postępowania z przemądrzałymi. Mądrzy próbowali, ale udało im się określić wysokość jedynie z dokładnością do paru chetolów. Uznano to za niewystarczające i zesłano ich na suchości…

— Lubię ludowe mądrości, ale nie sądzisz, że…

— Aż tu pewnego dnia — zagłuszył ją Marco — zjawił się u lorda najmądrzejszy kung, który nie przyjął wyzwania. W tym czasie zaś odwiedził z barometrem budowniczego wieży i w zamian za barometr, który był naprawdę ładny, uzyskał od niego informację o dokładnej wysokości wieży…

Wokół pociemniało, a chwilę później w otworze namiotu pojawiła się głowa Silver.

— Fszepłaszam, sze pszeszkacam, ale mosze to fas zaintełesuje…

Wyszli na pokład, gdzie zastali niecodzienny widok — nikt nie wiosłował, za to wszyscy wpatrywali się w niebo. Zrobili więc to samo.

W górze widać było trzy punkciki poruszające się zupełnie jak odrzutowce.

— Smugi kondensacyjne — odezwał się Marco. — Najwyraźniej Oni zaczęli nas szukać. Nie będziemy musieli się trudzić i robić im prezentów…

— Co widzisz, Silver? — spytała Kin.

— Wyglądają jak latające jaszczury. Napęd zda się tajemniczy, ale wkrótce powinniśmy wiedzieć więcej, bo szybko tracą wysokość.

Leiv pociągnął Kin za rękę. Na pokładzie załoga metodycznie wyrzucała za burtę wiosła i pakunki i kolejno skakała do wody. Leiv desperacko próbował coś jej powiedzieć, ale dopiero po chwili znalazł właściwe słowo: