Robert Sawyer - Eksperyment terminalny

Numer cztery to teoria toksycznych zanieczyszczeń. Coś — być może wolne rodniki — sprawia ciału kłopoty od wewnątrz. Na koniec, jest hipoteza autoagresji, zgodnie z którą naturalne systemy obronne ciała ulegają dezorientacji i zwracają się przeciw zdrowym komórkom.

Colin skinął głową.

— I nikt nie wie, która hipoteza jest prawdziwa?

— Och, podejrzewam, że wszystkie są w pewnym stopniu prawdziwe — odrzekł Peter. — Sedno sprawy jednak tkwi w tym, że produkowane przez Life Unlimited — jak je nazywają? nianie? — ich nianie stanowią odpowiedź na każdą z pięciu możliwych przyczyn.

Powiedziałbym więc, że istnieją realne szansę, iż ta metoda okaże się skuteczna.

Nie można mieć pewności, dopóki ktoś, kto poddał się temu procesowi, naprawdę nie przeżyje kilku stuleci.

— A… a więc uważasz, że warto wydać tyle pieniędzy? — zapytał Colin.

Peter ponownie wzruszył ramionami.

— Na pierwszy rzut oka wydaje się, że tak. To znaczy, któż nie chciałby żyć wiecznie?

Ale z drugiej strony byłoby szkoda, gdyby oznaczało to utratę wspaniałego nieba.

Colin przechylił głowę.

— Mówisz, jakbyś był religijny, Peter.

Peter skupił się na dokończeniu jedzenia.

— Przepraszam. To tylko takie jałowe myśli.

— A co Cathy sądziła o Life Unlimited?

— Nie sprawiała wrażenia zbytnio zainteresowanej — odparł Peter.

— Naprawdę? — zapytał Colin. — Ja uważam, że to brzmi wspaniale. Chyba miałbym wielką ochotę to zrobić.

— To kosztuje fortunę — zauważył Peter. — Zdefraudowa-łeś pieniądze z banku?

— Bynajmniej — odparł Colin. — Ale uważam, że to byłoby warte każdego grosza.

Potrzebował trzech tygodni, by zdobyć dwa dodatkowe zapisy fali duszy opuszczającej ludzkie ciała. Jeden z nich sporządził w Hospicjum Carlsona, gdzie poznał Peggy Fennell. Tym razem badanym był Gustav Reichhold, mężczyzna tylko o kilka lat starszy od niego. Umierał z powodu powikłań AIDS i postanowił zakończyć życie samobójstwem popełnionym w obecności lekarza.

Drugi zapis musiał jednak wykonać gdzie indziej, by krytycy nie twierdzili, że fala duszy nie jest bynajmniej uniwersalnym składnikiem ludzkiej egzystencji, a jedynie jakimś prozaicznym zjawiskiem powiązanym z elektryczną instalacją w budynku albo bliskością linii wysokiego napięcia bądź też jakąś szczególną metodą terapii stosowaną w Hospicjum Carlsona. Dlatego, by zdobyć trzeci zapis, Peter dał do sieci ogłoszenie:

Poszukiwana: osoba w stanie przedśmiertnym wywołanym chorobą lub obrażeniami, mająca uczestniczyć w testowaniu nowego biomedycznego urządzenia monitorującego.

Lokalizacja: południowe Ontario. Uczestnik otrzyma dziesięć tysięcy dolarów kanadyjskich.

Osobnicy w stanie przedśmiertnym bądź ich prawni opiekunowie mogą się poufnie zgłaszać do Hobson Monitoring (sieć: HOBMON).

Czuł się dziwnie, zamieszczając to ogłoszenie. Wydawało się takie zimne.

Zawstydzenie było zapewne głównym powodem, dla którego zaoferował tak wysoką kwotę.

Niemniej po dwóch dniach od skierowania go do sieci zgłosiło się czternastu chętnych.

Wybrał chłopca — zaledwie dwunastoletniego — który umierał na białaczkę. Dokonał tego wyboru zarówno ze względu na współczucie, jak i dlatego, że chciał urozmaicić zakres próbek. Rodzina chłopca doprowadziła się do bankructwa, by dotrzeć do Kanady z Ugandy w nadziei znalezienia lekarstwa dla syna. Pieniądze mogły jej nieco pomóc w spłaceniu szpitalnych rachunków.

Po zastanowieniu Peter uznał, że inni, którzy wcześniej brali udział w badaniach, zasługują na takie samo wynagrodzenie. Zapłacił dziesięć tysięcy dolarów spadkobiercom Gustava Reichholda, a ponieważ Peggy Fennell nie zostawiła nikogo, dokonał w jej imieniu darowizny dla Kanadyjskiego Stowarzyszenia do Walki z Cukrzycą. Doszedł do wniosku, że wkrótce naukowcy na całym świecie ze wszystkich sił będą się starali powtórzyć jego wyniki i uważał, że należy z góry ustalić zwyczaj hojnego wynagradzania badanych.

Wszystkie trzy zapisy wyglądały nadzwyczaj podobnie: maleńkie, spójne pole elektryczne opuszczało ciało dokładnie w chwili zgonu. Aby się zabezpieczyć, Peter skorzystał z innego aparatu celem zarejestrowania śmierci ugandyjskiego chłopca.

Zasady były takie same, ale użył zupełnie nowych elementów, z których część opierała się na innych rozwiązaniach inżynieryjnych, aby się upewnić, że poprzednich rezultatów nie wywołała jakaś awaria sprzętu zapisującego.

Jednocześnie, w ciągu kilku tygodni, Peter przebadał na su-perEEG wszystkich stu dziewiętnastu pracowników w Hobson Monitoring, nie mówiąc nikomu — poza najstarszymi rangą — o co naprawdę chodzi. Rzecz jasna, nikt z jego pracowników nie był umierający, ale Peter chciał zdobyć pewność, że fala duszy faktycznie występuje u zdrowych ludzi, a nie jest jedynie swego rodzaju ostatnim elektrycznym westchnieniem umierającego mózgu.

Miała ona łatwe do rozpoznania elektryczne cechy charakterystyczne. Jej częstotliwość była bardzo wysoka, znacznie wyższa niż w przypadku normalnej aktywności elektrochemicznej mózgu, dzięki czemu, mimo że napięcie było mikroskopijnie małe, nie zagłuszała jej masa innych sygnałów. Wprowadziwszy do sprzętu pewne udoskonalenia, Peter bez większych trudności wyizolował ją w zapisach aktywności mózgu wszystkich swych pracowników, choć rozbawił go fakt, że potrzebował kilku prób, by zlokalizować ją u Caleba Martina, swego radcy prawnego.

Tymczasem ten sam Martin pracował ze wszystkich sił, by zapewnić ochronę patentową wszystkich elementów superEEG w Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Wspólnocie Europejskiej, Japonii, WNP i gdzie indziej. Koreańska firma, w której faktycznie powstawał sprzęt Hobson Monitoring, przygotowywała nową linię produkcyjną dla aparatów superEEG.

Wkrótce miał nadejść czas, by ogłosić istnienie fali duszy.

Peter czuł się tak, jakby znowu był studentem i uczestniczył w jakiejś błazenadzie, elementem której było wkładanie zwierzętom ubrań. Podszedł do jednej z krów i pogłaskał ją delikatnie u podstawy szyi. Minęły lata, kiedy ostatni raz zbliżył się tak bardzo do krowy.

Wychowywał się w Regina, ale w Saskatchewan mieszkali jego krewni, którzy mieli gospodarstwo mleczne, i w dzieciństwie tam spędzał część lata.

Jak wszystkie przedstawicielki tego gatunku, miała ona olbrzymie brązowe oczy i wilgotne nozdrza. Nie sprawiała wrażenia zaniepokojonej dotykiem Petera. Dzięki temu bez dalszych ceregieli założył jej delikatnie zmodyfikowany hełm skaningowy na podługowatą głowę. Krowa zaryczała, lecz raczej z zaskoczenia niż na znak protestu. Jej oddech cuchnął.

— Gotowe, doktorze? — zapytał brygadzista.

Peter raz jeszcze spojrzał na zwierzę. Było mu go trochę żal.

— Tak.

W tej rzeźni bydło przed ubojem z reguły ogłuszano ładunkiem elektrycznym. Owa metoda przeciążyłaby jednak aparat Petera. Dlatego tę krowę miano pozbawić przytomności dwutlenkiem węgla, a potem poderżnąć jej gardło, by wypłynęła z niej krew. Peter w ciągu lat widział wiele operacji chirurgicznych, lecz zawsze było to cięcie w celach leczniczych. Był zaskoczony tym, jak bardzo rozdrażniło go zabójstwo zwierzęcia. Brygadzista proponował, by został do końca i obejrzał również ćwiartowanie tuszy, lecz Peter nie czuł się na siłach.

Zabrał tylko skonstruowany specjalnie na krowią głowę hełm oraz sprzęt rejestrujący, podziękował różnym ludziom, którym sprawił kłopot, i skierował się z powrotem do swego biura.