Julian May - Het veelkleurig land

‘Wacht even,’ mompelde hij. ‘Stop.’ Het aanhoudende getrek aan zijn arm hield op en hij kreeg de kans even stil te staan en om zich heen te zien. De net opgekomen zon scheen over een uitge­strekt oppervlak van groen tafelland dat verder omhoog, waar het droger was, goudkleurig leek. Tanzania? Nebraska? Dorubezh? Frankrijk.

Dichterbij stonden rondgesleten rolstenen van een kristalstruc­tuur die gebruikt waren om een pad te markeren dat naar een eigenaardig onopvallende vorm leidde die als een fata morgana in de lucht hing. Mannen, allemaal hetzelfde gekleed in witte tunieken en broeken, een blauw koord om hun middel, stonden bij Richard, Felice en Stein. Verscheidene anderen stonden te wachten op de aankomst van de overige vier leden van Groep Groen. Het krachtveld schemerde uit. Bryan weigerde verder te lopen tot het veld opnieuw verscheen met vier nieuwe menselijke figuren die door de wachters haastig werden weggeleid naar open terrein.

‘Alles veilig, jongen. Kom maar met me mee. De anderen zijn al op weg.’

Bryan kwam erachter dat die ordinaire stem toebehoorde aan een magere, diep gebruinde man met grijsblond haar, wiens lan­ge neus iets scheef stond. Hij had een opvallende adamsappel en droeg een gevlochten halsring van donker metaal, ongeveer zo dik en rond als een vinger, die met ingewikkelde kleine tekens was bedekt en aan de voorkant een soort knopsluiting had. Zijn tuniek, zo te zien van fijn gesponnen wol, had een vlek van gemorst voedsel. Op de een of andere manier stelde dat detail Bryan op zijn gemak. Hij verzette zich niet toen de man hem weer langs het pad begon voort te trekken. Ze bestegen een kleine heuvel die een paar honderd meter van de tijdpoort verwijderd lag. Terwijl zijn geest weer helder werd, raakte hij opgewonden bij het zien van een stenen fort van tame­lijk grote afmetingen dat op de top naar het oosten geplaatst stond. Het leek niet op de sprookjeskastelen uit Frankrijk, maar eerder op de simpeler bouwwerken uit zijn Engelse thuisland. Afgezien van de afwezigheid van een slotgracht, leek het op Bodiam in Sussex. Toen ze dichterbij kwamen, zag Bryan dat het omringd was door een buitenste ringmuur van ruw metsel­werk, ongeveer twee maal zo hoog als een man. Daarachter lag een binnenplein met vier zijden en een groot, vierkant gebouw zonder centrale toren, maar met torens op de hoeken en een extra wachttoren bij de ingang. Daarboven hing de afbeelding van een gebaard mannengezicht, uitgevoerd in geel metaal. Toen ze de buitenmuur naderden, hoorde Bryan onaards gehuil.

‘Hierdoor, jongen,’ zei de gids geruststellend. ‘Let maar niet op de beesten.’

Ze namen een pad dat van de buitenmuur naar het valhek van de toegangspoort leidde. Aan weerskanten zaten zware houten tra­lies. Een dozijn grote dieren sprong onhandig tegen de tralies omhoog, kwijlend en snauwend.

interessante waakhonden,’ zei Bryan met onvaste stem. De gids bleef hem voortduwen. ‘Nou en of! Primitieve hondachtigen. Beerhonden, noemen we ze. Ze wegen zo’n driehonderd kilo en vreten alles op wat hen niet eerst te pakken neemt. Wan­neer we het fort moeten beveiligen, gaan de tralies omhoog waardoor ze de hele binnenplaats voor hun rekening nemen.’ Binnen de grote wachttoren lag andermaal een gang die zich naar rechts en links vertakte, toegang gevend tot daarop aanslui­tende kamers. De gids bracht Bryan over een open trap naar de eerste verdieping. Hier waren de gangen wit geverfd en er ston­den blakers, gevuld met olie, gereed om bij avond ontstoken te worden. Diepe vensternissen lieten het licht van de binnenplaats toe.

‘We hebben een kleine ontvangstkamer voor ieder van jullie,’ zei de wachter. ‘Ga zitten en neem je gemak ervan, als je zin hebt.’

Hij wierp een zware, houten deur open en ging Bryan voor, een kamer binnen die ongeveer vier bij vier meter mat. Er lag een dik, wollen tapijt in bruin en grijs en hij was gemeubeld met opvallend goed gemaakte stoelen en banken van gedraaid hout. Sommige hadden gevlochten zittingen en leuningen, andere waren voorzien van zwarte, wollen kussens. Op een lage tafel stonden schenkkannen van aardewerk met warme en koude dranken, bekers, een schaal met rozijnen en kleine kersen en een bord vol met zaad bestrooide koekjes.

De gids hielp Bryan met het losmaken van zijn rugzak. ‘Achter dat gordijn vind je de andere noodzakelijkheden. Sommige nieuw aangekomenen moeten heel nodig. Iemand van het ont­vangstcomité komt over ongeveer tien minuten bij je. Neem er tot zolang je gemak van.’ Hij ging naar buiten en sloot de deur.

Bryan liep naar de schuin verlopende vensteropening in de bui­tenmuur en staarde naar het landschap door een koperen sierlijst van traliewerk. Hij kon de beerhonden in de kleine ruimte bene­den zien rondsluipen. Achter de buitenmuren zag hij het voetpad en de stenen die naar de plaats van de tijdpoort leidden. Hij schermde zijn ogen af tegen de zon en zag een groene savanne die golvend in de richting van de Rhónevallei liep. Een kleine kudde viervoetige dieren graasde in de verte. Een vogel zong een ingewikkeld lied. Ergens in het kasteel weerklonk kort de echo van menselijk gelach.

Bryan Grenfell zuchtte. Dit was dus het Plioceen! Hij begon zijn omgeving nauwkeuriger te onderzoeken, terwijl zijn geest automatisch de huiselijke details wegborg die een antropoloog zoveel konden vertellen over de cultuur van een nieuwe wereld. Muren van gemetselde steen, gesausd (met caseïne?), gebeitst eiken rondom de deuropeningen en blinden voor de glasloze vensters. Het toilet bevatte een kleine spleet in de muur voor de ventilatie. De closetpot zelf was niet meer dan een simpel gat in het metselwerk en deed denken aan de middel­eeuwse voorzieningen in Engelse kastelen. Maar hij was over­dekt met een houten zitting en een fraai besneden deksel en opzij hing aan de muur een doos met groene bladeren. Er was een stenen wasbekken, (aardewerk, geglazuurd met zout en met een penseel gedecoreerd). De zeep was verfijnd, op de juiste manier langdurig bewaard en geparfumeerd met een of ander kruid. De handdoek leek van ruw linnen te zijn.

Hij liep terug naar de ontvangstkamer. Het voedsel voegde nieu­we gegevens aan de voorraad toe. Bryan at een kers, legde de grote pit netjes in een lege schaal en onthield dat het vruchtvlees weinig was maar zoet. Waarschijnlijk afkomstig van de oor­spronkelijke Europese vogelkers. Ook de kleine pruimen leken niet gecultiveerd. Als tijdreizigers entmateriaal hadden meege­nomen van verbeterde steenvruchten, dan waren de daarop voortgekomen bomen waarschijnlijk zonder chemische bescher­ming niet bestand geweest tegen insekten en ziekten uit het Plioceen. Hij vroeg zich af hoe dat met druiven en aardbeien zat en meende zich te herinneren dat die nogal resistent waren. De kans zat er dus in dat Richard zijn wijnen zou kunnen maken en Mercy mocht rekenen op aardbeien met slagroom. De koude drank smaakte naar citroen, de warme kan bleek hete koffie te bevatten. Hoe heidens hij ook was, Bryan zond voor de koffie een dankgebedje op. De zaadkoeken voelden stevig aan en roken flauwtjes naar honing. Ze waren goed gebakken en ver­sierd met hazelnoten. Het bord droeg een simpel motief, maar was mooi rood geglazuurd.

Er werd zacht op de deur geklopt. De koperen vergrendeling ging omhoog en liet een oudere, mild uitziende man binnen met een keurig geknipte snor en sik. Hij glimlachte innemend en schoof zijdelings naar binnen toen Bryan met een vriendelijk gemompel had geantwoord. Hij droeg een blauwe tuniek met een wit koord rondom zijn middel en om zijn hals dezelfde band die ook de wachters hadden gedragen. Hij leek niet op zijn gemak en ging op de uiterste hoek van een der banken zitten. ‘Ik heet Tully. Ik ben lid van het comité dat de vraaggesprekken organiseert. Als u er geen bezwaar tegen hebt... ik bedoel, we kunnen u misschien helpen op weg te raken wanneer u ons iets wilt vertellen over uzelf en over uw plannen. Niet uit nieuwsgie­righeid, begrijpt u me goed! Maar als we iets meer wisten over uw achtergrond en uw beroep, dat zou een hele hulp zijn. Ik bedoel, we zouden dan kunnen vertellen in welke plaatsen behoefte is aan uw talenten ... eh ... wanneer u zich ergens zou willen vestigen. Als u zich niet meteen al ergens wilt vesti­gen, dan hebt u misschien vragen die u mij wilt stellen. Ik ben hier om te helpen, begrijpt u?’